Ένα ακόμη πανελλήνιο πρωτάθλημα κολύμβησης κατέκτησε διά περιπάτου ο Ολυμπιακός. Έφτασε τους 60 τίτλους, τη στιγμή που όλοι οι άλλοι ελληνικοί σύλλογοι μαζί φτάνουν μόλις τους 34.
Όλοι θα νομίζουν ασφαλώς ότι η κατάκτηση του πρωταθλήματος ανέκαθεν ήταν μια απλή υπόθεση ρουτίνας και πώς ποτέ δεν έχουν βρεθεί αντίπαλοι, που να τολμήσουν να σκεφτούν --πόσο μάλλον να επιχειρήσουν-- να αμφισβητήσουν τα πρωτεία της ομάδας μας στον υγρό στίβο. Και όμως δεν είναι έτσι, αφού άλλα λέει η ιστορία. Μέχρι να φτάσει ο Ολυμπιακός στη σημερινή αδιαφιλονίκητη κυριαρχία δεν ήταν λίγα ούτε αθώα αυτά που συνέβησαν. Η σημερινή κατάσταση των κατακτήσεων τίτλων με τους αμέτρητους βαθμούς διαφορά δεν ήταν πάντα δεδομένη.
Δεν θα μπορούσε όμως να ήταν αλλιώς, αν το καλοσκεφτεί κανείς.
Όπως σε κάθε άθλημα έτσι και στην κολύμβηση το όνομα και το μέγεθος του Ολυμπιακού ερεθίζουν τους αντιπάλους και προκαλούν αντιδράσεις. Έτσι όταν κάποιες φορές οι συνθήκες τους ευνόησαν, σήκωσαν κεφάλι και προσπάθησαν να αμφισβητήσουν τα αναμφισβήτητα.
Και όταν αναφέρομαι σε συνθήκες, δεν εννοώ μόνο αγωνιστικές, αλλά κυρίως εξωαγωνιστικές. Χρειάστηκαν τρία σκάνδαλα υπέρ των αντιπάλων μας και ισάριθμοι όρκοι από την ομάδα μας προκειμένου να εγκαθιδρυθεί και να εδραιωθεί αυτή η απόλυτη κυριαρχία στην πισίνα.
Όσο και αν σας φανεί περίεργο, τα σκάνδαλα και τα όργια, που έχουν γίνει στην κολύμβηση, με μοναδικό σκοπό να χάσει ο Ολυμπιακός κάποια πανελλήνια πρωταθλήματα, είναι φοβερά και θα τα ζήλευαν πολύ πιο λαοφιλή αθλήματα, ακόμη και ποδόσφαιρο.
Το πρώτο σκάνδαλο ήταν η υπόθεση του Βενεζουελάνου κολυμβητή Μπιτέρνα, που προέκυψε στο τέλος της δεκαετίας του 1960 και αποτελούσε συμπαιγνία μεταξύ ΠΑΟ και χούντας.
Εκείνη την εποχή, οι μάχες για το πανελλήνιο πρωτάθλημα κολύμβησης μεταξύ Ολυμπιακού και ΠΑΟ ήταν ομηρικές, βγαλμένες από το ποδόσφαιρο. Το κολυμβητήριο στο Ζάππειο κατακλυζόταν από χιλιάδες θεατές οπαδούς των ομάδων και η ατμόσφαιρα ήταν ίδια με αυτήν ενός ποδοσφαιρικού ντέρμπι ανάμεσα στις δύο ομάδες.
Εγώ είχα συμμαθητή στο γυμνάσιο (αν και μεγαλύτερο σε ηλικία από μένα) τον πολύ καλό βάζελο κολυμβητή Λάμπρο Ξενάριο, τον μόνο που μπορούσε να παλέψει κάπως με τον θρυλικό «μπέμπη» του Ολυμπιακού και αθλητικό είδωλο της εποχής Δημήτρη Καρύδη.
Φρόντιζε λοιπόν ο Ξενάριος να μπαίνω και εγώ στο κολυμβητήριο στους αγώνες, μολονότι ήξερε ότι θα φωνάζω υπέρ του Ολυμπιακού και των κολυμβητών του. Μάλιστα χάρις στον Ξενάριο είχα γνωρίσει αρκετά καλά τον πολύ φίλο του και πολίστα τότε των πράσινων Νίκο Πλυτά, που πολλά χρόνια αργότερα θα έκανε και κουμάντο όχι μόνο στο τμήμα υγρού στίβου, αλλά και γενικότερα στον ερασιτέχνη ΠΑΟ. Όσοι από τους αναγνώστες γνωρίζουν τον Πλυτά, που είναι ακόμη ενεργός, θα ξέρουν ασφαλώς και πόσο σκληροτράχηλο μούτρο ήταν και είναι.
Ξανά πίσω στον Μπιτέρνα. Ήταν ένας σπουδαίος κολυμβητής, που τον έφερε ο ΠΑΟ για να ανατρέψει την υπεροχή του Ολυμπιακού και να πάρει το πρωτάθλημα. Τον παρουσίασαν ως γνήσιο Έλληνα, αλλά τα χαρτιά της ελληνικότητας του δεν ήταν εντάξει. Επιπλέον, είχε αγωνιστεί σε επαγγελματική βάση στο εξωτερικό, γεγονός που απαγόρευε τη δυνατότητά του να συμμετάσχει στο καθαρά ερασιτεχνικό ελληνικό πρωτάθλημα.
Επειδή η χούντα ήταν φανατικός θιασώτης του ερασιτεχνισμού στον αθλητισμού, ο Ολυμπιακός περίμενε ότι δεν θα επιτρεπόταν η συμμετοχή του. Έπεσε έξω. Η χούντα έκρινε ότι ο Μπιτέρνα ήταν τόσο μεγάλος αθλητής, που η συμμετοχή του θα ανύψωνε το γόητρο όχι μόνο της ελληνικής κολύμβησης, αλλά και της ίδιας της χώρας. Αυτή ήταν και η δικαιολογία, που αποτυπώθηκε και στην επίσημη ανακοίνωση, που, ούτε λίγο ούτε πολύ, ουσιαστικά έλεγε ότι ο κολυμβητής αυτός δεν πρέπει να χαθεί για τη χώρα μας.
Έτσι, με τον Μπιτέρνα και μετά από μεγάλες μάχες στην πισίνα, ο ΠΑΟ κατάφερε για μικρό χρονικό διάστημα να πετύχει τον σκοπό του. Άλλωστε ο Μπιτέρνα δεν κάθισε και πολύ στην Ελλάδα.
Όμως πρόλαβε να δημιουργήσει ένα τεράστιο σκάνδαλο που πείσμωσε αφάνταστα βαθμό τον Ολυμπιακό, οι άνθρωποι του οποίου ορκίστηκαν σε ένα και μόνο αποκλειστικά στόχο, να γίνει η ομάδα μόνιμη πρωταθλήτρια και να μην το χάσει ξανά.
Έτσι και έγινε. Από το 1969 και έπειτα μέχρι σήμερα, δηλαδή επί μισό αιώνα, ο Ολυμπιακός αναδεικνύεται πρωταθλητής Ελλάδας στην κολύμβηση, με δύο μόνο εξαιρέσεις.
Η μια το 1987 στην Καλαμάτα όταν χάσαμε στη γενική βαθμολογία από τον ΠΑΟΚ για οκτώ βαθμούς. Προηγήθηκε ένας απίθανος συνδυασμός γεγονότων, που περιελάμβανε σκανδαλώδεις παράνομες ακυρώσεις αθλητών μας, σκανδαλώδεις αντικανονικές συμμετοχές στους αγώνες καλών ομογενών κολυμβητών του ΠΑΟΚ όπως του Λαχανά κ.ά., αλλά και δικές μας αγωνιστικές ατυχίες.
Περιττό να αναφέρω το τι είχε γίνει τότε στη Θεσσαλονίκη, μετά την κατάκτηση του πρωταθλήματος από τον ΠΑΟΚ. Φανταστική υποδοχή και αμέτρητες εκδηλώσεις σε όλη την πόλη, επί πολλές εβδομάδες για την κολυμβητική ομάδα του ΠΑΟΚ. Ακόμη και σήμερα, στα προσκείμενα προς τον ΠΑΟΚ μέσα, η κατάκτηση του τίτλου του 1987 παρουσιάζεται ως εποποιία.
Κατά την επιστροφή από την Καλαμάτα η πένθιμη ατμόσφαιρα νεκροταφείου στην αποστολή του Ολυμπιακού διακόπηκε για να δοθεί εκ νέου όρκος ότι δεν χαθεί ποτέ άλλο πρωτάθλημα.
Η άλλη εξαίρεση, που είναι και η τελευταία, μέχρι σήμερα, έγινε το 1995. Αξίζει να σταθούμε λίγο παραπάνω σε αυτό το πρωτάθλημα, που ήταν το 64ο στη σειρά πανελλήνιο πρωτάθλημα κολύμβησης και διεξήχθη από 14 ως 16 Ιουλίου 1995 στο κολυμβητήριο του ΟΑΚΑ στην Καλογρέζα.
Όλοι ήξεραν ότι λόγω της δυναμικότητας, εκείνη την εποχή, της Γλυφάδας (ΑΝΟΓ) ο αποδυναμωμένος τότε λόγω ελλείψεων Ολυμπιακός θα είχε μια πολύ δύσκολη αποστολή. Μάλιστα, οι περισσότεροι ειδικοί προέβλεπαν τελική επικράτηση της Γλυφάδας, η οποία φλεγόταν από τη λαχτάρα της επικράτησης απέναντι στον Ολυμπιακό.
Στις γυναίκες η υπεροχή του ΑΝΟΓ ήταν αδιαμφισβήτητη, ενώ στους άνδρες συνέβαινε το αντίθετο. Το θέμα ήταν ποιος θα κέρδιζε τη γενική βαθμολογία, ώστε να πάρει και το πρωτάθλημα. Και οι δύο ομάδες είχαν επιστρατεύσει όσους αθλητές μπορούσαν, όχι μόνο για μετάλλια, αλλά κυρίως για πλασαρίσματα στο κυνήγι των βαθμών.
Κατά την διάρκεια των αγώνων έγιναν πάλι όργια.
Στον τελικό των 100μ πεταλούδας γυναικών ακυρώθηκαν δύο σπουδαίες κολυμβήτριες του Ολυμπιακού: η Μαρίνα Καρυστινού και η Γιούλα Πουλοπούλου, μαζί με μια τρίτη, τη Χατζηχρήστου του Άρη. Η περίπτωση της Χατζηχρήστου δεν ήταν μόνο ξεκάρφωμα, αλλά είχε και ουσία, αφού η ομάδα του Άρη ήταν κι αυτή πολύ δυνατή στις γυναίκες. Με ένα σμπάρο τρία τρυγόνια εκτός, οπότε η δουλειά των κοριτσιών και της ομάδας της Γλυφάδας γινόταν πολύ πιο εύκολη.
Η απόφαση αυτή για ακύρωση, που έλαβαν ο αλυτάρχης των αγώνων Ζαρίφης και ο έφορος Σαρακατσάνης προκάλεσε θύελλα αντιδράσεων και διαμαρτυριών εκ μέρους του Ολυμπιακού. Ο αρχηγός Λ. Θεοδωρακάκης υπέβαλε ένσταση και απείλησε με άμεση αποχώρηση από τους αγώνες, που μεταδίδονταν μάλιστα τότε και τηλεοπτικά. Η ένσταση έγινε δεκτή και ο τελικός έγινε εν νέου κανονικά, με αποτέλεσμα τριπλό θρίαμβο τριών αθλητριών του Ολυμπιακού Καρυστινού, Πουλοπούλου και Κακογιαννάκη που μοιράστηκαν, κατά την προαναφερθείσα σειρά, τα τρία μετάλλια.
Φυσικά, ως ήταν αναμενόμενο, οι αντιδράσεις της Γλυφάδας για την αποδοχή της ένστασης υπήρξαν έντονες, ενώ οι δύο προαναφερόμενοι αξιωματούχοι της ΕΚΟΦ αποχώρησαν όταν η ένσταση έγινε δεκτή.
Σαν να μην έφτανε αυτό, νέα απόπειρα αλλοίωσης της βαθμολογίας παρουσιάστηκε στον τελικό των 200 μέτρων μικτής ατομικής ανδρών, όταν πάλι πήγαν να ακυρώσουν, αυτή την φορά τον Χαρ. Παπανικολάου, που είχε καταλάβει την τρίτη θέση στο αγώνισμα. Τελικά μετά από μια διαδικασία ενστάσεων, ο Ολυμπιακός δικαιώθηκε εκ νέου.
Σε εκείνο το δραματικό πρωτάθλημα η βαθμολογία εξαρχής μέχρι τέλους ήταν ένα θρίλερ για γερά νεύρα. Οι πιο πολλοί στο κολυμβητήριο κυκλοφορούσαν με κομπιουτεράκι, για να υπολογίζουν τους πόντους και τις βαθμολογικές εναλλαγές και διακυμάνσεις. Τελικά η έκβαση του πρωταθλήματος κρίθηκε, σε μια χεριά, στο τελευταίο κυριολεκτικά αγώνισμα της τελευταίας ημέρας, τα 4 Χ 100 μικτής ατομικής, όταν για 20 δέκατα του δευτερολέπτου ο Γιώργος Γκιζιώτης του Ολυμπιακού έδωσε στην ομάδα μας την τρίτη θέση μπροστά από τον Αρίωνα.
Έτσι οι επί μέρους βαθμολογίες διαμορφώθηκαν ως εξής:
Άνδρες: Ολυμπιακός 424, Γλυφάδα 383, Άλμπατρος 282,50
Γυναίκες: Γλυφάδα 331, Άρης 325, Ολυμπιακός 295.
Συνολική γενική βαθμολογία: (1) Ολυμπιακός 719, (2) Γλυφάδα 714,50, (3) Άλμπατρος 494,50
Έτσι πήραμε το πρωτάθλημα για μόλις 4,5 βαθμούς διαφορά.
Το τι επακολούθησε στο κολυμβητήριο ήταν απερίγραπτο. Από τη μια, έξαλλοι πανηγυρισμοί χαράς από τους κολυμβητές μας και το προπονητικό δίδυμο, τον Ρώσο Γιουρντάτσεφ και τον βοηθό του Νίκο Γέμελο (αιώνια πιστό).
Από την άλλη, γοερά κλάματα από τους κολυμβητές/κολυμβήτριες του ΑΝΟΓ, αλλά και απίθανα νεύρα από τους ανθρώπους της Γλυφάδας, που τους έφταιγαν όλα και δεν μπορούσαν να χωνέψουν με τίποτε την ήττα τους και την απώλεια του τίτλου.
Για την ιστορία παραθέτω τα χρυσά μετάλλια του Ολυμπιακού σε εκείνο το πρωτάθλημα, που ήταν μόνο επτά (ενδεικτικό της δυσκολίας του συγκεκριμένου πρωταθλήματος):
400μ μικτή ατομική γυναικών: Γ. Πουλοπούλου,
400μ μικτή ατομική ανδρών: Σπ. Μπίρμπας,
50μ. ελεύθερο: Γ. Γκιζιώτης,
100μ.πεταλούδα ανδρών: Π. Λαγοπάτης,
100μ. πεταλούδα γυναικών: Μ. Καρυστινού
200μ. πεταλούδα γυναικών: Μ. Καρυστινού
4Χ100μ. ελεύθερο: Ολυμπιακός.
Αυτά έγιναν μέσα στον αγωνιστικό χώρο, στο νερό της πισίνας. Δεν τελείωσαν όμως όλα εκεί, όπως θα έπρεπε. Η Γλυφάδα ξεκίνησε ένα δικαστικό αγώνα, ζητώντας την ακύρωση της συμμετοχής μιας ομογενούς κολυμβήτριας του Ολυμπιακού Άνασον-Αναστασοπούλου.
Το ΑΣΑΕΔ (ποιο άλλο;) τη δικαίωσε και έτσι μετά από αρκετούς μήνες από τη λήξη του πρωταθλήματος, η ΕΚΟΦ αφαίρεσε κάποιους βαθμούς από τον Ολυμπιακό στη γενική κατάταξη, δίνοντας με αυτό τον τρόπο αναδρομικά το πρωτάθλημα του 1995 στην Γλυφάδα, για την οποία, σημειωτέον, αποτελεί το μοναδικό που έχει κατακτήσει μέχρι σήμερα.
Έτσι, σκανδαλωδώς, ό,τι κερδήθηκε με κόπο στους αγώνες χάθηκε άδοξα στα χαρτιά.
Κανείς όμως δεν μπορεί να κατηγορήσει τους αθλητές μας ότι δεν τήρησαν τον όρκο που είχε δοθεί κατά την επιστροφή από την Καλαμάτα το 1987. Είχαν κερδίσει και είχαν πάρει τον τίτλο μέσα στην πισίνα, άλλο αν τους τον στέρησαν στα χαρτιά
Πάντως άλλο πράγμα είναι να πανηγυρίζεις εκείνη τη στιγμή, μαζί με εκατοντάδες άτομα, τη νίκη και τον τίτλο που πήρες άξια μέσα στον αγωνιστικό χώρο, στην πισίνα, εκεί που πάλεψες και ίδρωσες και άλλο πράγμα είναι να χαίρεσαι ετεροχρονισμένα μαζί με κάνα-δυο άλλους σε κάποια γραφείο ή σε μια αίθουσα.
Ο τρόπος που χάθηκε το πρωτάθλημα του 1995 πείσμωσε πολύ τον Ολυμπιακό και όλοι στην ομάδα ορκίστηκαν να μην ξαναχάσουν πρωτάθλημα. Ταυτόχρονα υποσχέθηκαν ότι θα κερδίζουν πλέον και τις δύο επιμέρους κατηγορίες ανδρών και γυναικών.
Από τότε 1995 μέχρι σήμερα ο όρκος τηρείται απαρέγκλιτα, η δε υπόσχεση τους τηρείται κι αυτή σχολαστικά (με μια και μόνη εξαίρεση στην κατηγορία ανδρών το 2010).
* * *
ΥΓ Ξέρετε ποιος ήταν προπονητής της ομάδας που πήρε πανελλήνιο πρωτάθλημα κολύμβησης 1991 (νομίζω στη Θεσσαλονίκη); O Κούλης Δουρέκας!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου