1. Μια σημαντική επέτειος: Την 29.11.1992 η ομάδα βόλεϊ του Ολυμπιακού πετυχαίνει μια νίκη σταθμό, την πρώτη επί ιταλικής ομάδας και μάλιστα σε ιταλικό έδαφος (Τρεβίζο). Πρόκειται για μια σημαντική νίκη, όχι μόνο γιατί γίνεται στα πλαίσια μιας σημαντικής διοργάνωσης, όπως είναι το παγκόσμιο πρωτάθλημα συλλόγων, αλλά και για πολλούς άλλους λόγους: Πρώτα-πρώτα γίνεται σε μια εποχή, που οι ιταλικοί σύλλογοι είναι μακράν οι ισχυρότεροι του κόσμου και το ιταλικό πρωτάθλημα μακράν το καλύτερο του πλανήτη. Έπειτα ο Ολυμπιακός δεν κερδίζει μια οποιαδήποτε ομάδα, αλλά την κάτοχο του παγκόσμιου τίτλου Μεσατζέρο Ραβένα και μάλιστα με 3-0, δηλαδή την ομάδα η οποία πριν από μερικούς μήνες είχε αναδειχθεί πρωταθλήτρια Ευρώπης, νικώντας τον Ολυμπιακό στον τελικό 3-0 μέσα στο ΣΕΦ. Επιπλέον με την νίκη αυτή στο Τρεβίζο ο Ολυμπιακός κατακτά επίσημα την τρίτη θέση στον κόσμο.
Στις δύο πρώτες θέσεις τερματίζουν δύο ιταλικές ομάδες η Σίσλεϊ Τρεβίζο, με προπονητή τον μετέπειτα δικό μας Μοντάλι, και η Μιλάνο. Ακόμη μια απόδειξη της παγκόσμιας παντοδυναμίας των ιταλικών ομάδων, που ήταν απόλυτα επαγγελματικές και είχαν στις τάξεις τους ακριβοπληρωμένους σούπερ-παικταράδες.
Τα προαναφερόμενο επίτευγμα αποτελεί μια ακόμη μεγάλη διάκριση και ένα ξεχωριστό τίτλο τιμής για το βόλεϊ του Ολυμπιακού. Αξίζει να θυμηθούμε την σύνθεση της ομάδας στην συγκεκριμένη διοργάνωση: Γιώργος Ντράγκοβιτς, Θανάσης Μουστακίδης, Γιάννης Φάκας, Γιώργος Λυκούδης, Μιχάλης Τριανταφυλλίδης (δυστυχώς) Σωτήρης Αμαριανάκης, Ραιμόν Βίλντε, Ντέγιαν Μπρντόβιτς, Ιγκόρ Ρούνωφ, τα αδέλφια Καζάζη (Στέλιος και Δημήτρης) και ο Θανάσης Μιχαλόπουλος. Προπονητής ήταν ο Βλαντιμίρ Κόντρα.
Οφείλουμε να αναγνωρίζουμε, πάντα και διαρκώς, ότι χρωστάμε πάρα πολλά στο τμήμα βόλεϊ, το οποίο δεν πρέπει ποτέ να παραμελούμε. Συνηθίζουμε να μιλάμε για συνεχόμενους τίτλους σε άλλα αθλήματα και ξεχνάμε ότι το πρώτο ομαδικό άθλημα που έκανε ένα ανεπανάληπτο μέχρι τότε σερί κατακτήσεων πρωταθλημάτων ήταν το βόλεϊ του Ολυμπιακού, με οκτώ συνεχόμενους τίτλους από το 1987 ως το 1994. Και μάλιστα σε ένα άθλημα, στο οποίο ο ΠΑΟ παραδοσιακά ανέκαθεν υπήρξε δυνατός και ανταγωνιστικός. Επίσης τον πρώτο –χρονολογικά- ευρωπαικό τίτλο τον έφερε στον Ολυμπιακό το τμήμα βόλεϊ και αυτό δεν πρέπει ποτέ να το ξεχνάμε.
2.Ένας μεγάλος παράγοντας: Δεν ήταν όμως μόνο οι παίκτες (σε ορισμένους από τους οποίους είχα αναφερθεί λεπτομερέστερα σε παλιότερο κείμενο μου) που πρόσφεραν πολλά στην καθιέρωση του βόλεϊ ως πρωταγωνιστικού για την ομάδα μας αθλήματος. Υπήρξαν και μεγάλοι παράγοντες, φουλ αφοσιωμένοι στον Ολυμπιακό, όπως ο Άρης Ποΐλας, ο οποίος συνέβαλλε τα μέγιστα στην απόλυτη καταξίωση της ομάδας μας, όταν έκανε το καθημερινό κουμάντο της, ξεκινώντας από τα μέσα περίπου της δεκαετίας του 1980.
Τι να πει κανείς για αυτόν τον άνθρωπο! Αφιέρωσε τη ζωή του στο βόλεϊ της ομάδας μας, μόνο και μόνο γιατί δεν άντεχε να βλέπει τους βάζελους να παίρνουν εκείνη την εποχή το πρωτάθλημα και μάλιστα αρκετά συχνά. Αυτό ήταν κάτι που τον εξαγρίωνε. Όπως άλλωστε έχει παραδεχτεί κι ο ίδιος σε συνέντευξη του αν εκείνα τα πρωταθλήματα τα έπαιρνε η Ορεστιάδα ή ο Ηρακλής τότε μάλλον δεν θα είχε ασχοληθεί καθόλου με το βόλεϊ του Ολυμπιακού.
Και τι δεν έκανε ο Ποΐλας. Ακούραστος, από το πρωί μέχρι το βράδυ σκεπτόταν και ενεργούσε, με μοναδικό στόχο να κάνει την ομάδα όσο πιο δυνατή γινόταν.
Το 1986 για να πετύχει την μεταγραφή στον Ολυμπιακό του μεγάλου κεντρικού άσου Ανδρέα Θεοδωρίδη, ο οποίος, το πρωί της επόμενης μέρας θα κατέληγε στον ΠΑΟ, έφτασε σε σημείο τρεις η ώρα μετά τα μεσάνυχτα να ανοίξει με κλειδαρά τα γραφεία του τοπικού συλλόγου στην Καβάλα, για να πάρει τα απαραίτητα χαρτιά και σφραγίδες, προκειμένου να προλάβει να ολοκληρώσει τη μεταγραφή. Κι όλα αυτά με κάλυψη εκπροσώπων της δημοτικών και αστυνομικών αρχών της πόλης, με τους οποίους είχε καλές προσωπικές σχέσεις.
Το 1987 δεν δίστασε να εκδώσει προσωπικές επιταγές προκειμένου να αποκτήσει ο Ολυμπιακός τον μεγάλο πασαδόρο Σάκη Μουστακίδη. Παρά τις διαβεβαιώσεις και υποσχέσεις που του δόθηκαν ότι αυτό που έκανε θα αποτελούσε προσωρινή μόνο διευκόλυνση, που θα τακτοποιούταν άμεσα, ήξερε μέσα του ότι το πιθανότερο ήταν να τον κοροϊδεύουν και να την πατήσει. Παρόλα αυτά δεν έκανε πίσω, γιατί έβαλε τον Ολυμπιακό πάνω από όλα. Και φυσικά τελικά την πάτησε, έστω και εν μέρει.
Όταν επόπτευε το τμήμα ποτέ του δεν ήταν λάτρης της λεγόμενης αυστηρής πειθαρχίας. Μιλούσε πάντα στους παίκτες και γενικότερα σε όλους την αντρίκια γλώσσα της αλήθειας, της ντομπροσύνης και της πειθούς. Επί πλέον ήταν μάστορας στον τομέα της ανύψωσης του ηθικού. Όταν ο Ολυμπιακός πήγαινε να παίξει ντέρμπυ αυτός αισθανόταν όπως έλεγε: «σαν να πήγαινε με την κόρη του σε παιδική χαρά».
Η επιτυχία του ως διοικητικού παράγοντα ήταν τέτοια, που ο Κόκκαλης του ζήτησε να αφήσει το τμήμα βόλεϊ και να ασχοληθεί με το ποδόσφαιρο, το οποίο πέρναγε μαύρες μέρες. Για τους περισσότερους το γεγονός αυτό στάθηκε ο βασικός λόγος που διακόπηκε τότε η παντοκρατορία του Ολυμπιακού στο βόλεϊ.
Στο ποδόσφαιρο δεν είχε την ίδια επιτυχία. Άλλωστε στον ίδιο ως ρομαντικό Ολυμπιακό παλιάς κοπής ταίριαζε πολύ περισσότερο τα ερασιτεχνικό, παρά το επαγγελματικό κλίμα. Αλλά ακόμη και εκεί πρόλαβε να αφήσει εποχή, βάζοντας την σφραγίδα του, όταν κατά την εποχή κυριαρχίας του Βαρδινογιαννισμού, μετά από αγώνα κυπέλλου με τον ΠΑΟ το 1995, που αποκλειστήκαμε ελέω διαιτητή Νικάκη, δεν δίστασε να δηλώσει ότι για να καθαρίσει η διαιτητική κόπρος στο ελληνικό ποδόσφαιρο χρειαζόταν να παρέμβει η «17η Νοέμβρη», με αποτέλεσμα εξαιτίας της συγκεκριμένης δήλωσης να γνωρίσει δικαστικές περιπέτειες.
Παραμένοντας στον χώρο του βόλεϊ αφήνουμε τον Ποΐλα για τον οποίο ο «Ολυμπιακός σήμαινε τα πάντα» και πάμε περίπου δέκα χρόνια αργότερα, σε μια εντελώς αντίθετη περίπτωση. Σε ένα άνθρωπο και αθλητή, για τον οποίο ο «Ολυμπιακός δεν σήμαινε τίποτε».
3. Ένας παγκόσμιας κλάσης τουρίστας: Τέτοια εποχή, περί τα τέλη Νοεμβρίου του 2005 αποχωρεί από τον Ολυμπιακό ο πολύς Μπερνάρντι ο Ιταλός παίκτης που θεωρείται ο καλύτερος βολεϊμπολίστας του 20ου αιώνα στον κόσμο! Είχε έλθει πριν από πολύ λίγους μήνες στον Ολυμπιακό, σε ηλικία 37 ετών, με δικαιολογημένες τυμπανοκρουσίες και είχε προλάβει να παίξει συνολικά μόλις σε 7 αγώνες: 3 για το πρωτάθλημα 3 για την Ευρώπη και ένα για το σούπερ-καπ με τον Ηρακλή. Μάλιστα σε ένα από τους αγώνες του ελληνικού πρωταθλήματος, με την νεοφώτιστη Λαμία η παρουσία του δεν μπόρεσε να αποτρέψει μια εντελώς εξευτελιστική ήττα του Ολυμπιακού με 3-0 (!).
Ο Μπερνάρντι πρόλαβε μέσα στο πολύ λιγοστό διάστημα, που έμεινε στην Ελλάδα να πρωταγωνιστήσει στην Πάτρα σε επανειλημμένα επεισόδια απρεπών και υβριστικών λεκτικών διενέξεων και αντιπαραθέσεων με τον γνωστό για την προκλητικότητα του εριστικό διαγώνιο Νίκο Ρουμελιώτη, που τότε, αν και παίκτης μας, αγωνιζόταν στην ΕΑΠ. Μετά τον αγώνα εκείνο ο Μπερνάρντι είχε δηλώσει ότι ο αγώνας του θύμισε κλίμα φαρ-γουέστ και το γήπεδο σαλούν της άγριας δύσης και προειδοποίησε ότι αν το φαινόμενο αυτό επαναλαμβανόταν δεν θα το ανεχόταν, δεν θα ξανάπαιζε, αλλά θα επέστρεφε στην Ιταλία. Ουσιαστικά δηλαδή προανήγγειλε αυτό που είχε από νωρίς στο μυαλό του και θα το πραγματοποιούσε μετά από λίγο. Ο Ρουμελιώτης του απάντησε, χαρακτηρίζοντας τον ως πολύ μεγάλο αθλητή, αλλά ως πολύ μικρό άνθρωπο, που συνεχώς προκαλούσε και ειρωνευόταν τους αντιπάλους, με αποτέλεσμα να αναγκαστεί κι αυτός να του απαντήσει και ο ίδιος ανάλογα.
Σε μια βεντέτα/ντίβα σαν τον Μπερνάρντι πολυτέλειες όπως η δυνατότητα δορυφορικής παρακολούθησης όλων των συνδρομητικών ιταλικών καναλιών, η ύπαρξη ιταλικών εστιατορίων με όλων των ειδών τα ιταλικά πιάτα ή όλων των ειδών τα ιταλικά φαγώσιμα ( π.χ. όλα τα είδη προσούτο) ή εδέσματα θεωρούνταν όχι μόνο βασικά αλλά απόλυτα φυσιολογικά στοιχεία μιας απαραίτητης ποιοτικής ζωής.
Ταυτόχρονα η διεξαγωγή προπονήσεων και αγώνων στα ελληνικά γήπεδα, που ο ίδιος θεωρούσε χειρότερα από γυμνασιακά, του είχε γίνει καθημερινός ζωντανός εφιάλτης. Βλέπετε είχε μείνει με την εντύπωση του ΣΕΦ, που του είχαν δείξει, για να τον δελεάσουν.
Παράλληλα, η απουσία της οικογένειάς του, την οποία όμως ο ίδιος δεν θέλησε να φέρει μαζί του στην Ελλάδα, τον είχε επηρεάσει ακόμη πιο πολύ. Σ’ όλα αυτά πρέπει να προστεθεί και η απώλεια, λόγω τραυματισμού, του Μιλίνκοβιτς, στον οποίο πόνταρε πολύ για την κατάκτηση τίτλων, που ανέκαθεν τον συγκινούσαν.
Όλα αυτά τον έκαναν να νομίζει ότι κάνει χάρη στον Ολυμπιακό, που βρισκόταν στην ομάδα, ύστερα να μετανιώσει που ήρθε και εν ολίγοις να του φταίνε όλα. Σύντομα στράβωσε ακόμη περισσότερα και άρχισε να απαιτεί να απολαμβάνει υπηρεσίες και αγαθά, που δεν προβλέπονταν στο συμβόλαιο του, με δαπάνες του Ολυμπιακού βέβαια.
Έτσι το χρονικό του προαναγγελθέντος διαζυγίου έγινε πολύ σύντομα πραγματικότητα και επισημοποιήθηκε με μια προσεκτική ανακοίνωση, που εξήρε την προσωπικότητα του Μπερνάρντι του Ολυμπιακού και απέδιδε την αποχώρηση του αποκλειστικά σε προσωπικούς και οικογενειακούς λόγους του ιδίου.
Μόνο ότι λάτρεψε τον Ολυμπιακό δεν μας είπαν !
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου