Σύμπτωση επαναλαμβανόμενη παύει να είναι σύμπτωση

Ο Ολυμπιακός δεν κατάφερε να κερδίσει τον βάζελο στο Καραϊσκάκη και ο κόσμος άφησε το γήπεδο με μια πικρή γεύση εξαιτίας του αποτελέσματος. Και δυστυχώς δεν είναι η πρώτη φορά. Μετά τα παιχνίδια με τον μπαογκ, την Αεκ και τον Οφη, ήρθε και το χτεσινό ντέρμπι με το βάζελο να δείξει ότι υπάρχουν σοβαρές ελλείψεις στο ρόστερ, και ακόμα και αν είσαι συνολικά καλύτερος, αν δεν έχεις παίχτες που να μπορούν να «κουβαλήσουν» την ομάδα στα δύσκολα και να μπορούν να βάλουν τη μπάλα στο πλεχτό, δυστυχώς δεν μπορείς να κερδίσεις. Τόσο απλά...





Του RedTerso

Ο Ολυμπιακός κατέβηκε να παίξει στο γήπεδο έχοντας ένα τεράστιο «πρέπει να κερδίσουμε» πάνω από το κεφάλι του. Και για αγωνιστικούς/βαθμολογικούς λόγους (μιας και ήταν γηπεδούχος) αλλά και για λόγους πρεστίζ και γοήτρου απέναντι στον αιώνιο αντίπαλο (έχουμε να τους κερδίσουμε από το Νοέμβρη του ’16). Σε κάποια τέτοια παιχνίδια όμως, όπου το «πρέπει» γίνεται τόσο βαρύ, μπορεί να καταλάβει κάποιος από τι μέταλλο είναι πραγματικά φτιαγμένη μια ομάδα  και αν οι παίχτες που φορούν τη φανέλα μπορούν να σηκώσουν το βάρος των απαιτήσεων. Και δυστυχώς η απάντηση είναι μάλλον αρνητική. Μια απλή σύγκριση με την ομάδα που έπρεπε να κερδίσει στη Ριζούπολη σε ένα απείρως πιο σοβαρό --από πλευράς διακυβεύματος-- ντέρμπι είναι ικανή να μας δείξει πολλά πράγματα.

Ο Μαρτίνς παρέταξε την ομάδα με το γνώριμο 4-2-3-1 και τους Σα κάτω από τα γκολπόστ, στην άμυνα (από αριστέρα) τους Κούτρη, Βούκοβιτς, Σισέ και Ελαμπνταλαουί, στο κέντρο τους Μπουχαλάκη (63΄ Μάνος) και Γκιγιέρμε και μπροστά τους (πάλι από αριστερά) τους Φορτούνη, Νάτχο (77΄ Καμαρά), Ποντένσε και τον Χασάν (46΄ Χριστοδουλόπουλος) στην κορυφή. Η ομάδα έδειξε οτι ήθελε να πάρει από το ξεκίνημα του αγώνα τα ηνία, αλλά αυτό συνολικά μεταφράστηκε σε μια φλύαρη υπεροχή, χωρίς να μπορεί η ομάδα να προσεγγίσει με πειστικό τρόπο την περιοχή του αντιπάλου. Αν εξαιρέσουμε το σουτ του Χασάν και το άνευρο πλασάρισμα του Ποντένσε, δεν δημιουργήσαμε ουσιαστικά φάσεις που να απειλούν την εστία του αντιπάλου με αξιώσεις. Παρ’ όλα αυτά, οι παίχτες μας προσπάθησαν (και τα κατάφεραν μέχρι ένα βαθμό) να έχουν και κίνηση αλλά και κατοχή της μπάλας, αλλά ήταν σαφές (όπως και σε αρκετά άλλα παιχνίδια φέτος) ότι κάτι έλειπε για να μπορέσει να έρθει το πολυπόθητο γκολ, που ενδεχομένως να άνοιγε τη μαζική άμυνα του βάζελου. Αυτό όμως δεν ήρθε ποτέ και πήγαμε ισόπαλοι στα αποδυτήρια.

Μικρή παρένθεση εδώ αλλά σημαντική. Τα τελευταία χρόνια, κάθε φορά που βλέπω την ομάδα μας απέναντι σε αυτή της αλογοτροφής, πραγματικά δυσκολεύομαι να πιστέψω οτι αυτός είναι ο αιώνιος αντίπαλος και ότι δεν παίζουμε απέναντι στην Λαμία π.χ. Μια ομάδα που παίζει 5-4-1 και με κανένα παίχτη πάνω από τη σέντρα δεν μπορεί να λογίζεται ως ο μεγάλος μας αντίπαλος. Αυτό όμως που πρέπει να προβληματίσει τους πάντες στον οργανισμό που λέγεται Ολυμπιακός, είναι το γεγονός ότι αυτή την ομαδούλα αδυνατούμε να την κερδίσουμε.

Στο δεύτερο ημίχρονο πέρασε ο Λάζαρος στην κορυφή της επίθεση στη θέση του τραυματία Χασάν, αλλά τα πράγματα δεν διαφοροποιήθηκαν ουσιαστικά. Με τον Φορτούνη να βολοδέρνει στα πλάγια ήταν δύσκολο να «φτιαχτεί» παιχνίδι από το κέντρο παρόλο που ο Νάτχο ήταν ο καλύτερος της ομάδας στο διάστημα που αγωνίστηκε. Ήδη από το πρώτο ημίχρονο είχε αρχίσει να εμφανίζεται το φαινόμενο, αλλά στο δεύτερο μέρος μεγιστοποιήθηκε: Ο Ολυμπιακός θύμιζε αγγλική ομάδα της δεκαετίας του ’80. Σέντρες και γιόμες μέχρι τελικής πτώσεως. Χωρίς όμως να υπάρχουν και οι αντίστοιχοι παίχτες που θα μπορούσαν να εξυπηρετήσουν ένα τέτοιο προσανατολισμό,  με αποτέλεσμα τα μπακ του βάζελου να καθαρίζουν σχετικά εύκολα τις φάσεις. Ήρθε και η φάση του γκολ των τριφυλλοφόρων (σε μια από τις δυόμησι ευκαιρίες που έκαναν σε όλο το ματς) από τον Κάτσε και τα πράγματα έγιναν ακόμα πιο δύσκολα...

Ο Μαρτίνς επέλεξε να ξαναπαίξει 4-4-2 περνώντας τον Μάνο στο πλάι του Λάζαρου για να πιέσει ακόμα περισσότερο την εστία του αντιπάλου, αλλά αυτό δεν είχε κάποιο ουσιαστικό αποτέλεσμα. Συνεχίσαμε να έχουμε την κατοχή, αλλά με τις γιόμες δεν μπορούσαμε να απειλήσουμε εμφατικά, με αποτέλεσμα στο τέλος του παιχνιδιού να περάσει φορ (;;;) και ο Σισέ μπας και καταφέρουμε να πάρουμε κάποια κεφαλιά. Στις καθυστερήσεις ο Γάλλος ισοφάρισε σε 1-1 και το ντέρμπι πέρασε στην ιστορία...

Σύμπτωση επαναλαμβανόμενη παύει να είναι σύμπτωση. Το γράφουμε από το καλοκαίρι: Η ομάδα δεν έχει εναλλακτικές λύσεις στα εξτρέμ και δεν έχει έναν επιθετικό που να μπορεί να βάλει τη μπάλα στα δίχτυα. Καλός και άγιος ο κοντοπίθαρος Ποντένσε, αλλά το παλικάρι δεν μπορεί να σκοράρει με τίποτα. Βρέθηκε τετ-α-τετ και αντί να στείλει τη μπάλα σε μια από τις δύο γωνίες προτίμησε να τη σκάψει. Και δεν έχει την ποιότητα του Τζιοβάνι για να το κάνει αυτό. Ο Ποντένσε όμως είναι ο μοναδικός παίχτης που έχουμε να μοιάζει με εξτρέμ. Από εκεί και πέρα το χάος. Δεν συζητάω για Φέτφα ή Ναουέλ. Και ο Λάζαρος κατά συνθήκη παίζει τη θέση. Όσο για τους επιθετικούς μας; Δυστυχώς χρειάζονται 5 φάσεις ο καθένας για να βάλουν γκολ. Και σε πολλά παιχνίδια δεν υπάρχει αυτή η πολυτέλεια...

Επίσης για ένα ακόμα ντέρμπι η ομάδα μπήκε λίγο υπεράνω στον αγωνιστικό χώρο και τολμώ να πω με μια σοφτ προσέγγιση, ότι είμαστε καλύτερη ομάδα και θα πάρουμε το ματς. Δεν τους έχει εξηγηθεί ότι τα ντέρμπι είναι παιχνίδια ειδικών συνθηκών και ανεξαρτήτως της κατάστασης του αντιπάλου, πρέπει να παίξεις με περίσσιο πάθος και τσαμπουκά για να τα πάρεις. Πρέπει να βγαίνεις πρώτος στη μπάλα και να έχεις δύναμη και ένταση στο παιχνίδι σου. Με την πλεονάζουσα ποιότητα (που δεν είναι και τόσο πλεονάζουσα πλέον, μεταξύ μας, δεν κερδίζεις τέτοια παιχνίδια). Όλα αυτά είναι αποτέλεσμα της προβληματικής στελέχωσης του ρόστερ το καλοκαίρι. Δυστυχώς αυτούς τους καρπούς σπείραμε και αυτό το αποτέλεσμα θα έχουμε, τουλάχιστον μέχρι το Γενάρη.

Η διοίκηση του Ολυμπιακού, διά στόματος Καραπαππά, σε μεγάλο βαθμό χρέωσε το αποτέλεσμα στη διαιτησία του Ελβετού ρέφερι. Είναι αλήθεια ότι μάλλον είναι πέναλτι οι δύο φάσεις με τα χέρια των παιχτών του Παναθηναϊκού. Και δεν μπορούμε να το προσπεράσουμε εύκολα αυτό. Αλλά αλήθεια τώρα, χρειαζόμαστε ένα πέναλτι για να κερδίσουμε τον χρεοκοπημένο βάζελο του Αλαφούζου, που περιμένει τον Ταϊλανδό Μεσσία; Απέναντι σε μια ομαδούλα που έπαιζε ταμπούρι 95 λεπτά πρέπει να βρίσκουμε άλλοθι που δεν τους κερδίσαμε; Και αυτό είναι άλλη μια επαναλαμβανόμενη σύμπτωση. Όσο δεν κοιτάμε τα προβλήματα μας θα ψάχνουμε άλλοθι σε εξωγενείς παράγοντες για τις αποτυχίες της ομάδας. Και αυτός είναι ένας πολύ προβληματικός δρόμος που έχει διαλέξει η διοίκηση της ΠΑΕ.

Η υπόθεση τίτλος γίνεται πλέον μια πολύ δύσκολη ιστορία. Με τα περισσότερα ντέρμπι στο δεύτερο γύρο να διεξάγονται εκτός έδρας και το ξεκάθαρο σπρώξιμο που έχει η ομαδούλα της Θεσ/νικης, θα χρειαστεί μια μεγάλη υπέρβαση για να ξαναφέρουμε το πρωτάθλημα στον Πειραιά. Αυτό φυσικά δεν σημαίνει ότι πρέπει ο Ολυμπιακός και ο κόσμος του να πετάξουν λευκή πετσέτα για κανένα λόγο. Πρέπει να σταθούμε δίπλα στην ομάδα ακόμα περισσότερο σε αυτή τη δύσκολη συνθήκη. Νέα ομάδα σημαίνει ότι πιθανόν να μην καταφέρεις να πετύχεις τους στόχους, που θέτεις κατευθείαν, αλλά να πρέπει να φτιάξεις στέρεες βάσεις για το μέλλον. Και αυτό πρέπει πρώτα απ' όλα να το καταλαβαίνει η διοίκηση και να μην κυνηγάει ανεμόμυλους...

* * *

ΥΓ1 Τα συλλυπητήριά μας στους οικείους του φιλάθλου της ομάδας, που άφησε την τελευταία του πνοή στη λήξη του αγώνα βλέποντας τη μεγάλη του αγάπη μέσα στο Καραϊσκάκη. Τα αγωνιστικά και εξωαγωνιστικά είναι πολύ μικρά μπροστά στην απώλεια ενός ανθρώπου.

ΥΓ2  Όπως και η ομάδα και ο κόσμος βρέθηκε σε μια μάλλον κακή βραδιά. Δεν είναι δυνατόν να αποδοκιμάζεται ο Μπουχαλάκης στην αλλαγή του. Πέρα από το γεγονός ότι δεν ήταν τόσο κακός χτες για να αξίζει μια τέτοια συμπεριφορά, δεν πρέπει να ξεχνάμε οτι ο Μπουχαλάκης δεν ήρθε μόνος τους στην ομάδα και δεν πήρε μόνος του θέση βασικού στην ενδεκάδα. Πρόβλημα που δυστυχώς χρονίζει είναι αυτή η συμπεριφορά του κόσμου. Κρίμα για την πολύ καυτή ατμόσφαιρα που δημιουργήθηκε κατά την έναρξη του παιχνιδιού...

ΥΓ3 Μπορεί ο κόσμος να ήταν «ντεφορμέ», όπως και η ομάδα μας, αλλά παρέδωσε μαθήματα οπαδισμού και σεβασμού του αντιπάλου, όταν ο τερματοφύλακας του αντιπάλου αποχώρησε τραυματίας από το γήπεδο και καταχειροκροτήθηκε.

ΥΓ4 Θεωρώ ότι θα είναι λάθος να τεθεί θέμα προπονητή. Ο Πορτογάλος έχει σοβαρές αδυναμίες, αλλά είναι ένας κανονικός προπονητής. Θα πρέπει να του δοθεί πίστωση χρόνου και η δυνατότητα να διεκδικήσει το καλύτερο μέσα στη χρονιά. Μια πιθανή αλλαγή προπονητή, με ένα ακόμα όνομα-στοίχημα, μόνο κακό θα κάνει. Ακόμα και αν ο Μαρτίνς δεν είναι ο κόουτς που ονειρευόμαστε για τον πάγκο του Θρύλου, θα πρέπει να του δοθεί πίστωση χρόνου.

ΥΓ5 11/11/94-11/11/2018. Τα χρόνια περνάνε, ποτέ δεν σε ξεχνάμε, Αττίλιο ζεις, εσύ μας οδηγείς...