Όταν η αδικία γίνεται νόμος...

Η αντίσταση γίνεται καθήκον! Έτσι τουλάχιστον έγραφε ένα σύνθημα παλιότερα στους τοίχους της πόλης. Και ως γνωστόν, οι τοίχοι λένε συνήθως αλήθειες. Αυτές τις μέρες, κυκλοφορεί νέα, αναθεωρημένη και «εμπλουτισμένη», έκδοση του γνωστού κρατικού πολυδιαβασμένου και «πολυφορεμένου» best-seller της αντεγκληματικής πολιτικής, με τον βαρύγδουπο τίτλο «Καταπολέμηση της οπαδικής βίας». Και αυτή η ιστορία θα ήταν κωμική, αν δεν ήταν τόσο τραγική, βαθιά άδικη και αν δεν αποτελούσε έναν ακόμα κρίκο στην αλυσίδα της κρατικής καταστολής.

Του RedTerso

Αναφερθήκαμε σε best-seller γιατί, σε διάφορες περιόδους τις τελευταίες δεκαετίες, έχουν γίνει δεκάδες εξαγγελίες και εφαρμογή κατασταλτικών μέτρων για την «πάταξη του χουλιγκανισμού». Και δεν είναι δυνατόν να μην υπάρχει ούτε ένας άνθρωπος στον δημόσιο λόγο που να αναφέρει ότι όλα αυτά τα μέτρα έχουν αποδειχθεί όχι μόνο άχρηστα, αλλά υποδαυλίζουν τη βία που τόσο πολύ θέλουν να εξαλείψουν. Όλο το πολιτικό φάσμα, από την άκρα δεξιά μέχρι και την αριστερά, στοιχίζεται πίσω από τις εκάστοτε κυβερνητικές ρητορείες, προσφέροντας συναίνεση σε μέτρα που αναπαράγουν το πρόβλημα το οποίο υποτίθεται ότι επιλύουν.

Πάνε σχεδόν 20 χρόνια από τότε που απαγορεύτηκαν οι μετακινήσεις οπαδών. Και τι κατάφεραν ακριβώς; Να μεγαλώσει ακόμα περισσότερο το μίσος, μιας και ο αντίπαλος δεν ήταν ορατός και μετατρεπόταν σε μια φιγούρα που είχε μυστικοποιηθεί και έπρεπε να χτυπηθεί πάση θυσία. Και όλα αυτά στο πλαίσιο μιας κοινωνίας, στην οποία η βία κερδίζει διαρκώς έδαφος, μιας και οι αιτίες που τη γιγαντώνουν είναι εκεί: φτώχεια, καταπίεση, εκμετάλλευση, ρατσισμός κ.λπ. Και τι δεν έχουμε δει όλα αυτά τα χρόνια, πέρα από την απαγόρευση μετακινήσεων; Κάμερες, ηλεκτρονικά εισιτήρια, κλείσιμο συνδέσμων, ΑΜΚΑ, ιδιώνυμα, μπάτσοι παντού, και άλλες και άλλες κάμερες... Και, στην πραγματικότητα, να μην αλλάζει τίποτα, γιατί δεν μπορεί να αλλάξει κάτι προς μια καλύτερη κατεύθυνση μέσω της διαρκούς αυστηροποίησης. Και οι οπαδοί να μετατρέπονται σε δοκιμαστικό σωλήνα ευρύτερων κοινωνικά κατασταλτικών σχεδιασμών.

Και ερχόμαστε στο τραγικό σήμερα. Καινούργιες εξαγγελίες για την πάταξη της οπαδικής βίας και φυσικά κλειστά ποδοσφαιρικά γήπεδα για δύο μήνες. Για τον κόσμο του Ολυμπιακού, οι μήνες πρέπει να είναι και λίγοι παραπάνω... Και όλα αυτά ακολούθησαν τα όσα αδιανόητα έγιναν την προηγούμενη Πέμπτη στο Ρέντη. Εκεί όπου χίλιοι περίπου φίλαθλοι του Ολυμπιακού, υπέστησαν τα εξής: Αρχικά, δέχθηκαν δακρυγόνα σχεδόν μέσα σε κλειστό γήπεδο και τους απαγορεύτηκε η έξοδος. Στη συνέχεια, έγινε διαλογή και διαχωρισμός, με έμφυλα και ηλικιακά κριτήρια. 450 άτομα απήχθησαν, ξυλοκοπήθηκαν, απειλήθηκαν και παρέμειναν για πάνω από ένα 24ωρο σε καθεστώς ομηρίας, χωρίς να γνωρίζουν αν έχουν προσαχθεί ή συλληφθεί. Δεν είχαν τη δυνατότητα επικοινωνίας με τους δικούς τους ή με δικηγόρο μέχρι το μεσημέρι της Παρασκευής. Και παράλληλα, είχαμε την πρωτοφανή λήψη αποτυπωμάτων και DNA χωρίς να υπάρχουν συλλήψεις, απλώς για να γιγαντωθούν οι κρατικές databases και να απλωθεί το φακέλωμα! Αλλά όλα τα παραπάνω είναι η νόμιμη κρατική βία. Είναι εκείνο το λεπτό σημείο στο οποίο η δημοκρατία περνά σε κατάσταση εξαίρεσης και «αγγίζει» φασιστικές και ναζιστικές πρακτικές. Αλήθεια θυμίζουν κάτι αυτά που έγιναν στο κλειστό του Ρέντη με τα ναζιστικά αντίποινα όταν οι κατοχικές δυνάμεις δεχόντουσαν επιθέσεις από τον ΕΛΑΣ;

Αυτό το κείμενο δεν θέλει να ανοίξει μια κουβέντα για το πιστεύει κανείς για τους συνδέσμους. Δεν εξετάζει τι θέση μπορεί να έχει κάποιος για τον τραυματισμό του αστυνομικού που, ειρήσθω εν παρόδω, έγινε κάποιες εκατοντάδες μέτρα μακριά από το γήπεδο. Γιατί ταυτόχρονα δεν εξετάζει και όλες τις καφρίλες (οι οποίες φτάνουν συχνά στις δολοφονίες) που πραγματοποιούν οι μπάτσοι. Δεν θέλει να ανοίξει μια κουβέντα γενικώς για τα οπαδικά, χωρίς φυσικά να παραγνωρίζονται οι «δικές μας» ευθύνες και το γεγονός ότι έχουμε καταντήσει να μισούμε περισσότερο τους απέναντι από το να αγαπάμε περισσότερο την ομάδα μας ή να απεμπολούμε την κριτική απέναντι σε κακώς κείμενα που αφορούν την ομάδα ή το πέταλό μας. Αυτό το κείμενο θέλει να αναδείξει την τεράστια αδικία που υφίστανται πλέον οι φίλαθλοι και οι οπαδοί με τους κεκλεισμένων των θυρών αγώνες. Και ακόμα περισσότερο οι οπαδοί του Ολυμπιακού, οι οποίοι υφίστανται ακόμα μεγαλύτερη αδικία (ενδεικτικό το αποψινό ματς με την Τόπολα που θα γίνει κεκλεισμένων, ενώ οι ευρωπαϊκοί αγώνες του Παναθηναϊκού και του ΠΑΟΚ θα γίνουν με κόσμο). Ενώ δεν πρέπει να ξεχάσουμε τις αθλιότητες που πέρασαν οι 450 συνοπαδοί μας που είχαν βρεθεί στο «Μελίνα Μερκούρη». Ο ερασιτέχνης Ολυμπιακός ανέδειξε, με τον πλέον επίσημο, κατηγορηματικό και ορθό τρόπο, την κρατική εκτροπή της περασμένης εβδομάδας.

Όποιος πιστεύει ότι υπάρχει η οποιαδήποτε πιθανότητα να λυθεί το πρόβλημα επειδή επικαλείται, με περισσή ευκολία, δημόσια, τις αποτυχημένες θατσερικές μεθόδους, πλανάται πλάνην οικτρά. Αλλά ακόμα και αυτό είναι ζήτημα εκτιμήσεων ή πολιτικής αντίληψης. Όπως ζήτημα πολιτικής αντίληψης είναι οι νεοφιλελεύθερες καφρίλες που δεν ντρέπονται να εκστομίζουν διάφοροι δημοσιολογούντες, που ζητάνε πιο ακριβά --ακόμα-- εισιτήρια για να αποκλείονται οι πληβειακές τάξεις και οι πιτσιρικάδες. Αν μένει κάτι σε εμάς ως φιλάθλους, οπαδούς και Ολυμπιακούς, είναι να μη δεχτούμε να αφήνουμε περισσότερο έδαφος στις απαγορεύσεις, στην καταστολή και την αδικία. Και σε ό,τι έχει να κάνει με τα αθλητικά, αλλά όχι μόνο. Και, ταυτόχρονα, να προσπαθούμε να ακονίζουμε τα μυαλά μας και να τα κρατάμε αμόλυντα από μισαλλόδοξες, εκμεταλλευτικές και πατερναλιστικές λογικές.