Του RedTerso
Ο Ολυμπιακός είχε ένα συγκεκριμένο πλάνο σε σχέση με αυτή την αναμέτρηση και την αντιμετώπιση των Μαδριλένων και, σε μεγαλό βαθμό, το ακολούθησε πιστά, πράγμα που κόντεψε να του αποφέρει τη νίκη. Το πλάνο αυτό περιείχε το κατέβασμα του ρυθμού, την προσπάθεια αμυντικού περιορισμού της ανεξάντλητης επιθετικής ροής της Ρεάλ και τον έλεγχο των ριμπάουντ. Αυτή η συνθήκη ήταν αναγκαία για να έρθει η πολυπόθητη νίκη, αλλά δυστυχώς δεν ήταν και ικανή (όπως θα λέγαμε στο μάθημα της φυσικής). Έλειπε η πιο ορθολογική επιθετική λειτουργία, που θα επέτρεπε να προσπεράσουμε τους αντιπάλους μας στο σκορ. Πάμε να δούμε τα κύρια σημεία που έκριναν το παιχνίδι:
- Η Ρεάλ είναι η --με διαφορά-- πιο πλήρης ομάδα της διοργάνωσης. Από πέρσι είχε ένα ρόστερ που προκαλέι τρόμο, από το οποίο της έλειπε ένα βασικό κομμάτι. Και ήρθε και το πρόσθεσε με τον πλέον ιδανικό τρόπο, αποκτώντας τον καλύτερο point-guard της διοργάνωσης, τον Καμπάτσο. Για να μπορέσεις να αντιμετωπίσεις αυτή την ομάδα, χρειάζεται να φτάσεις σε πολύ υψηλό επίπεδο τη δική σου απόδοση και ταυτόχρονα να περιορίσεις αυτή των αντιπάλων. Ο Ολυμπιακός κατάφερε εν μέρει μόνο τον δεύτερο στόχο.
- Λίγο πιο αναλυτική επεξήγηση του παραπάνω. Ο Ολυμπιακός έχει πετύχει αυτά τα σπουδαία που έχει πετύχει λόγω του είδους παιχνιδιού που πρεσβεύει. Όταν ο Γουόκαπ παίρνει 17 (!) επιθέσεις (από τις 65 συνολικά), σουτάροντας μάλιστα και 10 τρίποντα, τότε αυτό δείχνει ότι υπάρχει σαφές επιθετικό πρόβλημα και είχε να κάνει με την ομαδική επιθετική λειτουργία. Αν σε αυτό προσθέσουμε και τα 7 (!) τρίποντα του ΜακΚίσικ, καταλαβαίνουμε ότι κάτι πήγε στραβά στον τρόπο που (δεν) ξεδιπλωνόταν η επίθεσή μας. Προσοχή! Δεν πέφτει κάποιο ανάθεμα στους συγκεκριμένους παίχτες, απλώς προσπαθώ να φωτίσω τη λίγο μεγαλύτερη εικόνα σε σχέση με τον τρόπο παιχνιδιού μας. Όταν λοιπόν η άμυνα της Ρεάλ παίζει προκλητικά under στο σκριν (δηλαδή ο αμυντικός δεν προσπαθεί να σπάσει το σκριν, αλλά «δίνει» το σουτ) και τους δυο τους, μάλλον θα έπρεπε να ακολουθηθεί μια διαφορετική συνταγή. Αν θεωρήσουμε ότι υπάρχει.
- Για να κερδίσεις έναν τέτοιο αντίπαλο χρειάζονται και τα αντίστοιχα όπλα. Δυστυχώς πίσω από τον Γουόκαπ δεν υπήρχε κανείς να διευθύνει την επίθεση της ομάδας μας και εδώ φαίνεται η απουσία του Γουίλιαμς-Γκος. Ο Λούντζης δυστυχώς δεν μπορεί να σταθεί σε αυτό το επίπεδο και είδαμε μέσα στο παιχνίδι κάμποσες φορές να καλούνται να πάρουν την απόφαση για την κατεύθυνση της επίθεσης από την κορυφή ο ΜακΚίσικ ή ο Λαρεντζάκης...
- Ο Ολυμπιακός πέτυχε όντως να πάει σε χαμηλό ρυθμό το παιχνίδι και έτσι περιόρισε πολύ τα λάθη του (μόλις 6, την ώρα που είχαμε 15 ασίστ, καθόλου άσχημη αναλογία) κερδίζοντας και μπόλικα επιθετικά ριμπάουντ (17). Δυστυχώς, όμως, την ίδια στιγμή σουτάραμε απελπιστικά άστοχα. Λόγω του φόβητρου που λέγεται Ταβάρες πιο πολύ από μακριά απ' ό,τι μέσα ή κοντά στη ρακέτα. Σουτάραμε 33 τρίποντα με ποσοστο 27%, ενώ ούτε μέσα από τη γραμμή σουτάραμε ιδιαίτερα καλά (42% στα δίποντα). Αν προσθέσουμε και τις 6 χαμένες βολές στο δεύτερο μέρος καταλαβαίνουμε ότι έτσι όπως διαμορφώθηκαν οι συνθήκες, η νίκη θα ισοδυναμούσε με κατόρθωμα.
- Και όμως ο Θρύλος έφτασε αρκετά κοντά. Και ένας ακόμα λόγος που δεν τα κατάφερε είναι ότι ίσως έλειψαν κάποιες πιο καίριες επιλογές από τον πάγκο. Τη στιγμή που χρειαζόμασταν σκορ στο τέλος του αγώνα, θεωρώ ότι έμειναν παραπάνω απ' ό,τι έπρεπε στον πάγκο οι Κάνααν και Πίτερς. Επίσης ο Μπραζντέικις ίσως μπορούσε να απειλήσει με προσωπική φάση όταν εμφανώς «κολλούσαμε» επιθετικά, παρόλο που και ο ίδιος «χάνεται» ακόμα στην ομαδική άμυνα. Αυτός είναι ίσως και ο λόγος που ο κόουτς επέμεινε στην παρουσία του ΜακΚίσικ στο δεύτερο ημίχρονο, μπας και καταφέρει να δημιουργήσει κάθετα ρήγματα στην αντίπαλη άμυνα.
- Γενικά, η ομάδα μας δεν αναζήτησε ή δεν κατάφερε να βρει εναλλακτικούς τρόπους να χτυπήσει τη μισητή αντίπαλο. Έλειψε πολύ το παιχνίδι από μέσα προς τα έξω με «ακούμπισμα» της μπάλας στους σέντερ μας (και αυτό είναι γενική παρατήρηση και για άλλα ματς), οι συνεργασίες που προκύπτουν από κίνηση και κοψίματα προς τη ρακέτα και κάθετη επίθεση προς το καλάθι. Αν παρατηρήσουμε πιο προσεκτικά το χθεσινό ματς, θα δούμε ότι περιοριστήκαμε σε ένα εύκολα αντιμετωπίσιμο παιχνίδι που βασίστηκε σχεδόν αποκλειστικά στο pick'n'roll. Αυτό δεν είναι από τα προτερήματα της ομάδας μας γενικά και ειδικά απέναντι σε αμυντικούς με τεράστια επιρροή (λέγε με και Ταβάρες ή Καμπάτσο).
Και κάποια ακόμα «στιγμιότυπα» μέσα από το ΣΕΦ.
- Χτες βρέθηκε στο γήπεδο ο σπουδαίος Έισι Λο, που συνέβαλλε τα μέγιστα για να κατακτήσουμε τις δύο back-to-back Ευρωλίγκες το 2012 και 2012+1. Του άξιζε η αποθέωση που έλαβε και η βράβευση που δέχτηκε από τους προέδρους του Ολυμπιακού. Ο τραυματισμός του την επόμενη χρονιά δημιούργησε ένα από τα πιο μεγάλα «what if...» της ερυθρόλευκης μπασκετικής ιστορίας. Ένας ακόμα κρίκος στην γκαντεμιά αυτού του τμήματος. Όπως και να έχει όμως, η συγκίνηση από την παρουσία του Λο ήταν τεράστια και του άξιζε!
- Η αναγνώριση όμως της σπουδαιότητας ενός αθλητή δεν πρέπει να μας μπερδεύει. Το σύνθημα «... ψυχάρα, Ολυμπιακάρα» δεν μπορεί να ακούγεται για όλους. Ο Λο τίμησε τη φανέλα, βοήθησε απίστευτα να πετύχουμε ονειρεμένα πράγματα και του αξίζει ο σεβασμός μας. Το συγκεκριμένο σύνθημα όμως το αξίζουν λίγοι αθλητές. Εκείνοι οι αθλητές, που όντως ταυτίζονται με τον σύλλογο. Σαν τον Πρίντεζη ένα πράγμα.
- Στον κυρίως κορμό του κειμένου αναφερθήκαμε ότι πιθανόν δεν πάρθηκαν και οι πιο σωστές αποφάσεις στο τέλος του ματς. Ο ίδιος ο κόουτς πιθανόν σήμερα να επανεξέταζε την απόφασή του να μη βάλει μέσα νωρίτερα τον Κάνααν για παράδειγμα. Αυτό δεν δίνει το δικαίωμα στον Κάνααν να «απαιτεί» να μπει μέσα, παρόλο που δείχνει εν μέρει την «τρέλα» και τη διάθεση του συγκεκριμένου παίχτη να βοηθήσει.
- Σίγουρα πάντως δεν έχουν δίκιο όσοι αποδοκίμασαν τη στιγμή που, 2 λεπτά πριν το τέλος, ο κόουτς φώναξε όντως τον Κάνααν για να μπει. Ακόμα και αν κάνει ένα ή 100 λάθη, ο Μπαρτζώκας έχει κερδίσει αν μη τι άλλο το δικαίωμα στο λάθος. Αυτά που έχει επιτύχει αυτά τα δύο χρόνια είναι πολύ σπουδαία και θα το αντιληφθούμε αν «απομακρυνθούμε» από το χρονικό πλαίσιο που συμβαίνουν. Αυτό δεν συνεπάγεται προφανώς ότι υπάρχει κάποιος υπεράνω κριτικής. Είναι άλλο πράγμα η κριτική (η διαφωνία, ακόμα και η σφοδρή) και είναι άλλο πράγμα η αποδοκιμασία (σε αυτόν τον προπονητή και αυτούς τους παίχτες), ειδικά όταν απομένουν 2 λεπτά και το ματς δεν έχει κριθεί. Αντίστοιχα και ο κόουτς έκανε λάθος που ασχολήθηκε με κάποιος από την εξέδρα, ακόμα και αν είχε όλο το δίκιο με το μέρος του (που στη συγκεκριμένη, όπως είπαμε, αυτό «ελέγχεται»).
- Οι τραυματισμοί και τα προβλήματα συνεχίζουν να μην έχουν επιτρέψει στην ομάδα να κάνει μια προπόνηση (πόσο μάλλον να δώσει αγώνα) πλήρης. Η επόμενη εβδομάδα ίσως είναι η αφετηρία για να ξεπεραστεί ένας υποφώσκων εκενευρισμός που υπάρχει και προέρχεται και από αποτελέσματα που στο τέλος στραβώνουν, όπως το χθεσινό. Από τον Γενάρη και μετά που θα έχουμε το ρόστερ σε πλήρη παράταξη, θα μπορούμε να βγάλουμε και πιο καλά συμπεράσματα.
- Ωραίος ο Γουίλιαμς-Γκος, που λίγο πριν το ξεκίνημα του παιχνιδιού και ενώ πέρασε για να κάτσει δίπλα στον παγκο μαζί με τους νεοαποκτηθέντες παίχτες μας, κάλεσε τον κόσμο να χειροκροτήσει και να επευφημήσει τους Μήτρου-Λονγκ και Πετρούσεφ. Ένα από τα πολύ ποιοτικά χαρακτηριστικά που έχει αυτό το τμήμα και μεταλαμπαδεύονται άμεσα σε όσους το απαρτίζουν.
Η διπλή αγωνιστική ολοκληρώνεται την Παρασκευή, με αντίπαλο τη Μπάγερν στο ΣΕΦ. Ένα ματς που είναι αρκετά ύπουλο και καθόλου απλό. Οι Βαυαροί προέρχονται από 3 συνεχόμενες νίκες και βρίσκονται στην ίδια βαθμολογική θέση με εμάς. Το παιχνίδι αυτό αποτελεί πλέον ένα «must win» ματς. Και ως εκ τούτου το ΣΕΦ πρέπει να βράζει...
* * *
ΥΓ 15 χρόνια συμπληρώνονται από τη δολοφονία του Αλέξη Γρηγορόπουλου από τους μπάτσους. Οι νύχτες αυτές είναι του Αλέξη... ACAB!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου