Του RedTerso
Αν κάτι φάνηκε από νωρίς ότι θα κρίνει το παιχνίδι στο ΣΕΦ, ήταν η αποφασιστικότητα σε όλο το ερυθρόλευκο στρατόπεδο. Και αυτό το καταλάβαινε κανείς πριν μπει μέσα στο γήπεδο τόσο από τον κόσμο (που άφησε πίσω τα γελάκια και τις πόζες προς την κάμερα του cube, όσο και αν «πάσχιζε» ο σκηνοθέτης από το ημίχρονο και μετά) όσο --κυρίως-- και από την ομάδα και πώς πάτησαν το παρκέ οι παίχτες μας ήδη από την προθέρμανση. Το πιο ενδεικτικό σε σχέση με αυτή την παρατήρηση ήταν η εμφάνιση του Σάσα για να κάνει τα σουτ στο ζέσταμα. Πιθανολογώ ότι δύσκολα κάποιος άλλος που τον περιμένει ένα ενδεχομένως άκρως παχυλό συμβόλαιο από την άλλη πλευρά του Ατλαντικού δεν θα ρίσκαρε μια πιθανή υποτροπή. Ο Βεζένκοφ όμως εμφανίστηκε στο γήπεδο με σφιγμένες γροθιές και προτροπή προς τον κόσμο. Και αυτό λέει πάρα πολλά για το πώς είναι χτισμένη η ομάδα του Θρύλου. Αυτό ήταν και το πρώτο σινιάλο της νίκης!
Το δεύτερο ήταν καθαρά το αγωνιστικό. Ο Ολυμπιακός παρουσιάστηκε, για πρώτη φορά σε αυτή τη σειρά των τελικών, με τέτοιο υψηλό επίπεδο συγκέντρωσης και στόχευσης. Και αυτό φάνηκε και στις δύο πλευρές του παρκέ (επιθετικά, η ομάδα έπαιξε το μπάσκετ συνεργασίας που έχει «καταθέσει», με 21 ασίστ για 12 λάθη, ενώ, αμυντικά, οι βάζελοι τα βρήκαν σκούρα, μιας και οι παίχτες μας κυριάρχησαν με 33 ριμπάουντ, 11 κλεψίματα και 5 τάπες). Φυσικά η ομάδα μας κατάφερε και βρήκε ενέργεια και ρυθμό μέσα από την άμυνα. Πέρα από το πρώτο δεκάλεπτο, όπου οι αντίπαλοι μας σκόραραν 19 πόντους, σε όλο το υπόλοιπο ματς περιορίστηκαν στους 33! Από εκεί και πέρα, οι ερυθρόλευκοι και εξαιρετικά plays ανέπτυξαν (αρκεί να δει κάποιος και στα highlights, πώς στήνονταν μέχρι και διπλά διαδοχικά σκριν, για να βγουν τα pick'n'roll) και βρήκαν δημιουργία με διάφορους τρόπους που προκαλούσε σύνθετες απειλές στον αντίπαλο. Αν μάλιστα η ομάδα μας ήταν στοιχειωδώς πιο εύστοχη από τις βολές και την περιφέρεια (μόλις 33% και 26% αντίστοιχα), το σκορ θα μπορούσε να είχε λάβει μεγαλειώδεις διαστάσεις. Καλύτερα ίσως που ήρθε έτσι, για να παραμείνει η ομάδα συγκεντρωμένη στο στόχο.
Δύο λόγια και για το δεύτερο ματς
Στο δεύτερο παιχνίδι της σειράς στο ΟΑΚΑ, έσπασε το σερί νικών του Ολυμπιακού απέναντι στην ομάδα με σήμα την αλογοτροφή. Ένα σερί που έφτασε στο 14-0 και θα μείνει αλησμόνητο και αξεπέραστο (τουλάχιστον για τους βάζελους), μιας και ακόμα στα πέτρινα μπασκετικά χρόνια του Κορυδαλλού, δεν το έφθασαν ποτέ. Για να έρθει όμως η ήττα αυτή, έπρεπε να έχουμε μια διαιτησία που θύμισε τα χρόνια του «φάρου».
Ο προπαγανδιστικός μηχανισμός των πράσινων λειτούργησε σε αδιανόητους ρυθμούς, μιας και δεν θα μπορούσε να ανατραπεί αλλιώς η αγωνιστική εικόνα. Και αυτός ο μηχανισμός είχε δύο κύριους στόχους. Τους διαιτητές και τον κόουτς Μπαρτζώκα. Και έναν ακόμα, όπου μια ανόητη και απολύτως περιορισμένη ενέργεια έξω από τα αποδυτήρια, μετατράπηκε σε «σοβαρά επεισόδια» και είχε αποτέλεσμα την τιμωρία της έδρας μας για ενδεχόμενο 5ο ματς. Επιστρέφω πρώτα στον κόουτς. Η στοχευμένη προσπάθεια των βάζελων να αποδομήσουν τον προπονητή μας σε επίπεδο συμπεριφοράς έχει στόχο και την εικόνα του στο δημόσιο πεδίο, όσο και να τον καταστήσει ευάλωτο σε κάθε είδους επιθετική κίνηση των πράσινων νταήδων (όπως και έγινε στο ματς της περασμένης Πέμπτης).
Όσον αφορά τη διαιτησία, τα αποτελέσματα ήταν εξώφθαλμα. Είδαμε αποφάσεις των γκρι, που θύμισαν απίθανα και αξέχαστα σφυρίγματα ή μη σφυρίγματα και καθόρισαν το αποτέλεσμα. Ενδεικτικά: το αντιαθλητικό φάουλ και το υποτιθέμενο φλόπινγκ στον Γουόκαπ, που στέρησαν τον καλύτερό μας παίχτη (και μοναδικό βασικό point-guard μετά την απουσία του Σλούκα λόγω ασθένειας) για ολόκληρο το δεύτερο ημίχρονο. Το αντιαθλητικό που δεν σφυρίχτηκε στη λαβή του Μποχωρίδη πάνω στον Βεζένκοφ, που προκάλεσε μάλιστα και τον παραλίγο σοβαρό τραυματισμό του. Το επιθετικό φάουλ που σφυρίχτηκε στον ΜακΚίσικ και φυσικά το καλάθι που πήγαν αρχικά να μετρήσουν, ενώ η μπάλα είχε βρει το πίσω μέρος της μπασκέτας και το πάνω του ταμπλό... Ακόμα και έτσι όμως (με απόντες τους Βεζένκοφ, Γουόκαπ στο δεύτερο μέρος και τη μη συμμετοχή του Σλούκα), ο Ολυμπιακός θα μπορούσε να κερδίσει, αν οι υπόλοιποι παίχτες μας είχαν ακολουθήσει πιο πιστά το μονοπάτι που χάραξε με την παρουσία του ο Αρχηγός Παπανικολάου. Δεν πρέπει όμως αυτό να αποπροσανατολίσει ότι οι διαιτητές καθόρισαν το αποτέλεσμα.
Επιστροφή στον τρίτο τελικό. Ο τελευταίος παράγοντας που ήταν καθοριστικός για να πραγματοποιηθεί ο διασυρμός του πράσινου τσίρκου (με μπροστάρηδες γελωτοποιούς τον Αγραβάνη και τον Μποχωρίδη) ήταν το γεγονός ότι όλοι οι παίχτες που αγωνίστηκαν, έδωσαν πράγματα στη συλλογική προσπάθεια. Κορυφαίος όλων ο Σλούκας, που διέλυσε την πράσινη άμυνα σκοράροντας και πασάροντας. Ο Φαλ πρόσθεσε ένα ακόμα παιχνίδι στη μακρά αλυσίδα των ματς που έχουν δημιουργήσει εφιάλτες πρωτίστως στον Παπαγιάννη, αλλά και στον Γκουντάιτις. Ο Γουόκαπ πρόσφερε σε άμυνα και οργάνωση. Ο Σάσα δεν είχε απλά τον ρόλο του Ελ-Σιντ, αλλά βοήθησε αρκετά και φυσικά έδωσε το έναυσμα. Ο Μπολομπόι συνέχισε το σερί καλών εμφανίσεων του τελευταίου διαστήματος και έκρυψε το καλάθι μας. Ο Λούντζης είχε πολύ καλή παρουσία και στις δύο πλευρές του παρκέ. Ο Λαρεντζάκης μετά από αρκετό καιρό ήταν βοηθητικός για την ομάδα. Ο Σακίλ ήταν ο γνωστός Σακίλ, που «αγαπάει» τον παναθηναϊκό, ενώ ο Πίτερς προσπάθησε πολύ στην άμυνα, αγωνίστηκε περισσότερο από κάθε άλλη φορά φέτος, αλλά δεν μεγαλούργησε επιθετικά.
Ο Ολυμπιακός λοιπόν συνέτριψε τους πράσινους στον τρίτο τελικό και αποκατέστησε την πραγματικότητα. Αυτή την πραγματικότητα που θέλει μια άβυσσο να χωρίζει τις δύο πλευρές. Και αυτή η διαφορά θα αποτυπωθεί και στον επόμενο αν δεν έχουμε κάποια «εξωτερική επέμβαση» αντίστοιχη με το game 2. Το πρωτάθλημα αυτό θα βαφτεί ερυθρόλευκο. Θέλουν-δεν θέλουν κάποιοι...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου