Αυτό δεν είναι ένα κείμενο υπεράσπισης του Μίτσελ...

Μια εβδομάδα πριν, ο Ισπανός θρύλος της σιχαμένης Ρεάλ που επαγγέλεται τον προπονητή, απομακρύνθηκε εξαιτίας των αδιανόητων επιλογών που έκανε στο παιχνίδι με τον Άρη και καθόρισαν εν πολλοίς το αποτέλεσμα. Σωστά αυτές οι επιλογές θεωρήθηκαν οριακά αυτοκτονικές. Αν όμως ισχύει αυτό τον για τον Μίτσελ, δεν θα έπρεπε να ισχύει το ίδιο για τον Ανιγκό; Αν υπήρχαν ίδια μέτρα και σταθμά ο Ανιγκό, ο οποίος έχει έρθει για τεχνικός διευθυντής και ενίοτε επαγγέλεται και αυτός τον προπονητή, θα έπρεπε να έχει απολυθεί από χτες το βράδυ. Ακόμα και έτσι όμως θα αναζητούνταν άλλος ένας αποδιοπομπαίος τράγος και δεν θα λυνόταν το βασικό πρόβλημα: ο τρόπος που έχει χτιστεί η ομάδα και οι επιλογές που γίνονται εδώ και πάνω από ένα χρόνο...

Του RedTerso

Τα προβλήματα της ομάδας δεν μπορεί να τα λύσει κανένας προπονητής, όπως και αν λέγεται αυτός, ακόμα και αν είναι το μεγαλύτερο όνομα, αν συνεχίσει να υπάρχει το ίδιο μοτίβο κεντρικών επιλογών από την πλευρά της διοίκησης. Απλά θα αποτελέσει τον επόμενο κρίκο στην αλυσίδα, που περιλαμβάνει τους Πέδρο Μαρτίντς, Κορμπεράν, Μίτσελ, προσεχώς Ανιγκό. Ισχύει ότι όλοι οι παραπάνω έχουν κάνει μεγαλύτερα ή μικρότερα λάθη, που ενίοτε εκνευρίζουν και τον κόσμο της ομάδας, αλλά για να μην ξεχνιόμαστε κιόλας, φέτος από την ομάδα έχουν περάσει 47 ποδοσφαιριστές, κάποιοι εξ αυτών παλαίμαχοι πρώην μεγάλα ονόματα και επειδή δεν υπάρχουν θαυματοποιοί, κανείς προπονητής δεν θα μπορούσε να διαχειριστεί.

Χτες λοιπόν, στην πάλαι ποτέ Λεωφόρο των βαζέλικων στεναγμών, ο Ολυμπιακός αντί να αντιμετωπίσει αυτό το ματς (και κάθε αντίστοιχο με δαύτους) ως τη μητέρα των μαχών, εμφανίστηκε χαλαρός. Σε αυτό βοήθησαν και οι μεγάλες «εμπνεύσεις» του Ανιγκό, που βασίστηκε σε σύστημα 4-2-3-1 με τους συνήθεις πλέον στο τέρμα και στην άμυνα Πασχαλάκη, Ρέαμπτσιουκ, Μπα, Παπασταθόπουλο και Ροντινέι. Στο κέντρο επίσης παρέμειναν οι Χουάνγκ και Εμβιλά. Μπροστά τους τοποθετήθηκαν οι Μασούρας (69΄ Βαλμπουενά), Χάμες (46΄ Μπιέλ), Φορτούνης και στην κορυφή ο Αραμπί (46΄ Μπακαμπού).

Με το διάβασμα και μόνο της ενδεκάδας διαπιστώσαμε αυτό που αποδείχθηκε στο χορτάρι: Όταν στον άξονα υπάρχουν οι Αραμπί (της φετινής σεζόν και της προχωρημένης ηλικίας), Χάμες, Εμβιλά (τα ίδια με τον Αραμπί) και Παπασταθόπουλος, είναι μάλλον αδύνατο να πιέσεις και να βγάλεις τρεξίματα, για να ζορίσεις τον αντίπαλο σου. Όταν ξεκινάς τον Χάμες ως δεκάρι, που περισσότερο οδηγίες δίνει στους συμπαίχτες του παρά τρέχει, και περνάς τον Φορτούνη στα άκρα (ο οποίος Φορτούνης ακόμα και σε άλλη θέση ήταν ο καλύτερος της ομάδας μαζί με τον Ρόντινέι), τότε αχρηστεύεις (ή έστω δυσκολεύεις) και τον τελευταίο. Ο Ολυμπιακός λοιπόν πέταξε ένα ημίχρονο (και δύο αλλαγές), περιορίστηκε σε κατά βάση παθητικό ρόλο και βρέθηκε να χάνει 2-0 στο πρώτο μέρος, με ένα κωμικό (εως τραγικό) λάθος και ένα αυτογκολ. Από εκεί και πέρα, τα πράγματα ήταν σχετικά εύκολο για τον βάζελο, να κρατήσει το σκορ και να πάρει το αποτέλεσμα που ήθελε. Μη φανταστεί κανείς ότι έκανε καμιά εμφανισάρα το σωματείο των Αμπελοκήπων. Απλά ήταν τραγικός ο Ολυμπιακός...

Μετά το χθεσινό παιχνίδι, είναι, νομίζω, πλέον σαφές ότι η υπόθεση πρωτάθλημα έλαβε και επίσημα πλέον, τέλος. Ακόμα και αυτή την αλλοπρόσαλλη (σε επίπεδο αποφάσεων) χρονιά, ο Ολυμπιακός έμεινε στη διεκδίκηση μέχρι τώρα, δείγμα του βάρους της φανέλας. Γιατί όλοι οι άλλοι λόγοι (ακόμα και απέναντι σε αυτούς τους μικρότερης δυναμικής εγχώριους αντιπάλους) θα υποδείκνυαν πρόωρη απόσυρση από τη διεκδίκηση. Και έμεινε μόνο ο κόσμος να το πιστεύει και γι' αυτό βρέθηκε στο Ρέντη χτες και συνόδευσε την αποστολή της ομάδας.

Για το αγωνιστικό σκέλος του παιχνιδιού, δεν νομίζω ότι έχουν να ειπωθούν πολλά άλλα πράγματα. Σημειώσαμε τις εμπεύσεις του Ανιγκό. Σημειώνουμε και τη χαλαρότητα κάποιων παιχτών (ενδεικτικά Χάμες, Παπασταθόπουλος, Μπιέλ), που κάποιοι εξ αυτών δεν αντιλαμβάνονται το βάρος, που έχουν για τους γαύρους αυτά τα ντέρμπι. Για άλλη μια φορά (την τελευταία δεκαετία) απέναντι στους ακατανόμαστους σταθήκαμε κατώτεροι των περιστάσεων.

Και τώρα τι γίνεται; Το πρωτάθλημα μας τελείωσε. Στο κύπελλο τα πράγματα είναι πάρα πολύ δύσκολα μετά την ήττα με 3-0 στην παπαρίνα. Το βασικό ζητούμενο είναι να μην υποθηκευτεί και η επόμενη χρονιά μαζί με τη φετινή. Και αν συνεχίσουμε την επιστολογραφία με την ΕΠΟ και τη γκρίνια για τους ελίτ διαιτητές, παράλληλα με την απόδοση ευθυνών σε συγκεκριμένα πρόσωπα, μάλλον θα χάσουμε το κεντρικό σημείο. Και αυτό δεν είναι άλλο από τη ριζική αναδιάταξη της οργάνωσης του ποδοσφαιρικού τμήματος, από το οποίο έχει χαθεί η λογική. Και απαιτείται η απόκτηση ενός σοβαρού προπονητή, με παράλληλο ξεσκαρτάρισμα και σοβαρή ενίσχυση του ρόστερ με κανονικούς παίχτες και όχι Μαρσέλο. Για όλα αυτά όμως θα μιλήσουμε αναλυτικότερα μετά το τέλος της χρονιάς. Μέχρι τότε ας ελπίσουμε να επανέλθει ο εγωισμός στο τμήμα και να πατήσουμε κάτω τους αντιπάλους μας στα επόμενα ματς. Αρκεί αυτό να μην αποτελέσει άλλοθι, ότι τα πράγματα πάνε καλά.