Του Dr. Jekyll
Σύντομη ανασκόπηση για τη χρονιά που τελείωσε: με λίγα λόγια, ο Ολυμπιακός κατέκτησε ένα πρωτάθλημα, όντας ντεφορμέ σε όλα τα κομμάτια που αποτελούν τον οργανισμό του Ολυμπιακού. Ο κόσμος μουδιασμένος (και από τις επιπτώσεις του Covid) γιούχαρε, και έκαψε, παίκτες κατά τη διάρκεια των αγώνων (και αναφέρομαι σε Ονιεκούρου και Λαλά). Οι παίκτες δεν πλησίασαν τις καλές επιδόσεις που είχαμε δει σε προηγούμενες χρονιές. Το τεχνικό επιτελείο δεν παρουσίασε σε καμία στιγμή μια ομάδα που είχε αντοχές για να κάνει κυριαρχικό παιχνίδι. Ο Μαρτίνς εφάρμοσε το βαρετό πορτογαλικό μοντέλο ποδοσφαίρου, κρέμασε παίκτες στα μανταλάκια (δεν μπορώ να καταλάβω τις δηλώσεις του για τον Ανδρούτσο), δεν κατόρθωσε σε όλη τη χρονιά να βρει έναν δόκιμο τρόπο ανάπτυξης ή να εξασφαλίσει ηρεμία στα μετόπισθεν και, για δεύτερη χρονιά, δεν κατάφερε να εντάξει παίκτες από μεταγραφές. Και, προφανώς, ευθύνες είχε και η διοίκηση, καθώς, όπως (πρέπει να) παίρνει τα εύσημα σε χρονιές που τα πράγματα πηγαίνουν καλά, έτσι και πρέπει να επωμίζεται τις ευθύνες όταν η εικόνα της ομάδας είναι όπως η εικόνα του περσινού Ολυμπιακού.
Δικαιολογίες πολλές (και πολλές από αυτές βάσιμες): η ομάδα δεν είχε κάνει (ξανά) προετοιμασία, οι περισσότεροι παίκτες είχαν τραβήξει δυσανάλογα κουπί τα προηγούμενα χρόνια, παίκτες έβγαιναν εκτός πλάνων την τελευταία στιγμή, λόγω κόβιντ, ενώ το Κόπα Άφρικα στέρησε μισή ενδεκάδα στο ξεκίνημα του 2022. Το πρόβλημα είναι πως, με εξαίρεση τον κόβιντ (που, άλλωστε, επηρέασε όλες τις ομάδες), τα υπόλοιπα προβλήματα ήταν γνωστά πριν ξεκινήσει η χρονιά: δεν είμαι ούτε προπονητής, ούτε γυμναστής, και αυτοί που είναι πρέπει να βρίσκουν τις λύσεις.
Περσινά ξινά σταφύλια: η ομάδα έδωσε περίπου εξήντα αγώνες (40 για το πρωτάθλημα, 14 στην Ευρώπη και έξι --αν δεν κάνω λάθος-- για το κύπελλο): από αυτούς τους αγώνες, ανάθεμα αν είχε πραγματικά καλό πρόσωπο σε δέκα. Με λίγα λόγια: δεν θυμάμαι ποτέ ξανά τον Ολυμπιακό να παίρνει πρωτάθλημα και να έχει σε τόσα πολλά παιχνίδια (και δεν αναφέρομαι στην Ευρώπη) χειρότερη εικόνα από τον αντίπαλό του στο γήπεδο. Το πρόβλημα δεν ήταν ότι αποκλειστήκαμε με κάτω τα χέρια από την, έτσι κι αλλιώς ανώτερη σε όλα τα επίπεδα, Αταλάντα, ούτε η τελευταία ήττα από τον Παναθηναϊκό. Το πρόβλημα ήταν ότι έκαναν κατοχή μέσα στο Καραϊσκάκης ομάδες όπως ο Παναιτωλικός και ο ΠΑΣ και ότι η Λαμία ήταν σαφώς ανώτερη στο εκτός έδρας παιχνίδι μας.
Πρόβλημα ήταν πως μετά την απαράδεκτη εμφάνιση στην ισοπαλία της Τούμπας, οπαδοί και δημοσιογράφοι στάθηκαν στο ότι πήραμε το αποτέλεσμα που θέλαμε (ενώ η εικόνα του πρώτου ημιχρόνου ήταν σαν να βλέπουμε Μπάγερν-Ολυμπιακός: ο ΠΑΟΚ είχε χάσει τρεις μεγάλες ευκαιρίες στο πρώτο δεκάλεπτο, και ευτυχώς που ο Βατσλίκ έκανε εκείνο το βράδυ την καλύτερή του εμφάνιση στην ομάδα, και η κατοχή έφτασε 72-28). Δεν μιλάμε για ένα κακό παιχνίδι, όπως το 3-1 στην Τούμπα την πρώτη χρονιάς του Μαρτίνς: μιλάμε για μια ομάδα που έβγαλε όλη τη χρονιά με παθητικό (pathetic στα αγγλικά) ποδόσφαιρο, που αδυνατούσε να βγάλει κυριαρχικό πρόσωπο απέναντι στις μικρομεσαίες ομάδες του ελληνικού πρωταθλήματος.
Παρένθεση: δεν αμφιβάλλω ότι το πρωτάθλημα παραμένει επιτυχία (αλλά και βασικός στόχος), και ότι αν η ομάδα είχε μείνει εκτός τίτλων για 2-3 χρόνια, οι περισσότεροι δεν θα είχαμε πρόβλημα με το θέαμα που (δεν) παρουσίαζε πέρσι η ομάδα. Ο Ολυμπιακός, όμως, ερχόταν από δύο πρωταθλήματα και, θεωρητικά, ο πήχης κάθε χρόνο έπρεπε να ανεβαίνει. Προσωπικά, έβλεπα δύο εξηγήσεις: ή ο Μαρτίνς έπρεπε να αναλάβει τις ευθύνες για την κακή χρονιά (θυμίζω πως την πρώτη του χρονιά, που ο Ολυμπιακός δεν πήρε τίτλο και είχε και τον αποκλεισμό από τη Λαμία, η συντριπτική πλειοψηφία του κόσμου ήθελε να μείνει -- αντίστοιχα η περσινή κατάκτηση του πρωταθλήματος δεν αποτελούσε, στα μάτια μου, επαρκή δικαιολογία για να παραμείνει στον πάγκο) ή η ευθύνη έπρεπε να αποδοθεί στη χαμηλή ποιότητα του ρόστερ (ως συνήθως, η αλήθεια πιθανότατα βρίσκεται κάπου στη μέση: ο Μαρτίνς έκανε μια κακή χρονιά, χωρίς να έχει, όμως, στην ομάδα αντικαταστάτες για παίκτες όπως οι Γκιγιέρμε, Ποντένσε, Τσιμίκας, Φορτούνης και Σεμέδο).
Με δεδομένο ότι πιο εύκολα αλλάζεις έναν προπονητή, παρά μια ντουζίνα παίκτες, πίστευα ότι η συνεργασία με τον Μαρτίνς έπρεπε να ολοκληρωθεί τον Μάιο (δεν είναι όλοι για όλα, δεν είναι όλοι για πάντα). Από τη στιγμή που αυτό δεν έγινε, η διοίκηση έπρεπε (που έτσι κι αλλιώς έπρεπε) να προχωρήσει στην απόκτηση ποιοτικών παικτών. Τι έχει γίνει έως τώρα: οι μεταγραφές περιορίζονται σε δύο παίκτες της β΄ κατηγορίας της Αγγλίας, σε έναν πρώην πρωτοκλασάτο (με ανησυχητικό ιστορικό τραυματισμών) και σε έναν καλό παίκτη του Άρη. Πώς ελπίζεις να αλλάξει η εικόνα της ομάδας με αυτή την ενίσχυση μου διαφεύγει.
Τη φανέλα με το δέκα φορά ένας παίκτης 27 χρονών, που η καλύτερη σεζόν του έγινε πέρσι στην δεύτερη κατηγορία της Αγγλίας (και παρ' όλα αυτά, ούτε η Νότιγχαμ επιθυμούσε να τον έχει στην Πρέμιερ, ούτε η ομάδα του να τον κρατήσει στην προσπάθειά της να ανέβει κατηγορία). Όλοι οι παίκτες πρέπει να κρίνονται στο γήπεδο και ο Δανός μπορεί να γίνει ο καλύτερος παίκτης που έχει περάσει από τα ελληνικά γήπεδα. Το βιογραφικό του, πάντως, δεν αποτελεί εγγύηση για βελτίωση της ποιότητας μιας ομάδας που η ανάπτυξή της, εδώ και ένα χρόνο, βασίζεται σε στημένες φάσεις και σε μακρινά γεμίσματα από τα στόπερ.
Στα φρέσκα κουλούρια: χωρίς να έχει αλλάξει τίποτα ιδιαίτερο σε σχέση με την περσινή συνταγή, δεν έβλεπα τον λόγο να αλλάξει κάτι σε αυτά που βλέπουμε στο γήπεδο (από τις τελευταίες αγωνιστικές των προπέρσινων πλέι-οφ). Όπως στα περισσότερα παιχνίδια της περσινής σεζόν, ο Ολυμπιακός κατέβηκε για να αφήσει κατοχή στη Μακάμπι (το έχει κάνει κόντρα στη Λαμία, στη Μακάμπι θα κολλήσει;), να προσπαθήσει (μάταια) να κρατήσει το μηδέν και να κλέψει το αποτέλεσμα που θα τον βάλει φαβορί για τον επαναληπτικό. Σε έναν αγώνα που προηγήθηκε στο 7ο λεπτό, έκανε δύο ακόμα υποψίες ευκαιρίας (σε περίπου ενενήντα λεπτά αγώνα)! Την ίδια ώρα, ο κατώτερος, στη θεωρία, αντίπαλος είχε δύο γκολ οφσάιντ, ένα δοκάρι (σε μια φάση που ο Βατσλίκ κάνει καταπληκτική επέμβαση), ένα χαμένο τετ α τετ, μακρινά σουτ και, γενικά, προσπαθούσε να παίξει ποδόσφαιρο (αυτό που το έχουμε ξεχάσει, καθώς κρυβόμαστε πίσω από την άνετη, βαθμολογικά, κατάκτηση του πρωταθλήματος).
Ο κόσμος δεν γκρινιάζει που ο Ολυμπιακός έπαιξε χάλια σε όλα τα φιλικά και στο πρώτο επίσημο παιχνίδι της χρονιάς: ο κόσμος γκρινιάζει επειδή η ομάδα παίζει αντιποδόσφαιρο για περισσότερο από έναν χρόνο. Ο τεχνικός διευθυντής δεν έχει βρεθεί ακόμα (και αν πιστέψουμε τον Νικολακό, δεν θα βρεθεί ποτέ: αν ο Ολυμπιακός αναζητά άνθρωπο για να κάνει πωλήσεις --σε «παρκαρισμένα» και εκτός ομάδας ακριβά συμβόλαια ή σε παίκτες που κανείς πέρσι δεν διακρίθηκε πουθενά--, αναζητά θαυματοποιό και όχι ποδοσφαιράνθρωπο). Αν στο διεγνωσμένο πρόβλημα ποιότητας, οι λύσεις είναι παίκτες όπως ο Ζινκερνάγκελ, ο Πίπα και ο Αμπού Καμαρά, δεν καταλαβαίνω πώς περιμένουμε να υπάρξει βελτίωση (ούτε ελπίζω πως οι ξεζουμισμένοι πέρσι Εμβιλά, Μασούρας, Μπουχαλάκης και Ρέαμπτσιουκ θα πετάνε φέτος επειδή ύστερα από δύο ή τρία χρόνια συνεχών υποχρεώσεων έκαναν δύο εβδομάδες διακοπές και ημικανονική προετοιμασία).
Δεν αμφιβάλλω ότι το θύμα είναι έτοιμο: πιθανός αποκλεισμός σε κάποιον από τους δύο πρώτους γύρους λογικά θα οδηγήσει στην απόλυση του Μαρτίνς (ο οποίος αργά και σταθερά φορτώνεται από τους δημοσιογράφους ακόμα και με ευθύνες που δεν του αναλογούν: κανείς δεν μπορεί να με πείσει ότι η αποπομπή του Φορτούνη είναι μόνο δική του απόφαση). Εν τω μεταξύ, οι μέρες περνούν και το ρόστερ (αυτή τη στιγμή) φαντάζει χειρότερο από το ρόστερ που είχαμε τον περσινό Σεπτέμβρη. Δεν αμφιβάλλω, επίσης, ότι θα έρθουν και άλλοι παίκτες (και κάποιοι από αυτούς θα είναι μεγαλύτερα ονόματα από τους υπάρχοντες). Προσωπικά, όμως, έχω χάσει εδώ και καιρό (τουλάχιστον από τον Φλεβάρη) την εμπιστοσύνη μου στον Μαρτίνς: τόσο στην ικανότητά του να εντάξει νέους παίκτες (με ορθολογικό rotation) όσο και στο «θάρρος» που πρέπει να έχει ο προπονητής του Ολυμπιακού.
Αντιλαμβάνομαι πως η γκρίνια δεν βοηθάει κάπου (και αυτός είναι ένας από τους βασικότερους λόγους που απέφευγα να γράψω κείμενα: δεν φοβάμαι να εκτεθώ ή να κάνω κωλοτούμπες, δεν θεωρώ ότι αντιλαμβάνομαι περισσότερα από τον μέσο οπαδό και προσπαθώ πάντα να κάνω καλοπροαίρετη κριτική -- πέρσι, από πολύ νωρίς δεν μπορούσα να γράψω τίποτα θετικό για τις επιλογές και τη στρατηγική του Μαρτίνς). Από τη στιγμή που η διοίκηση (που δεν έχει δείξει τάσεις προπονητοφαγίας) αποφάσισε να συνεχιστεί η συνεργασία, η μόνη λύση είναι η σοβαρή (και έγκαιρη) ενίσχυση. Με την καρέκλα του Μαρτίνς πριονισμένη και τον κόσμο ήδη στα κάγκελα, φοβάμαι πως η λύση στο συρτάρι, στις στραβές που αναπόφευκτα θα έρθουν αν δεν ενισχυθεί η ομάδα, είναι η απομάκρυνση του Πέδρο: αφού δεν έγινε τον Μάιο για να μπορεί ο νέος προπονητής να κρίνει από το μηδέν το υλικό και να κάνει προετοιμασία, η ομάδα απλά θα χάσει πολύτιμο χρόνο (και αμφιβάλω αν υπάρχει αυτή η πολυτέλεια).
Όταν αποκτήθηκε ο Καρβάλιο έγραφα πως θα μου κάνει τεράστια έκπληξη αν εξελιχθεί στον παίκτη που θα οργανώνει αποτελεσματικά το παιχνίδι του Ολυμπιακού. Το ίδιο αισθάνομαι και για τον Μαρτίνς: αμφιβάλω αν, μετά από τον τρόπο που επέλεξε να αγωνίζεται η ομάδα όλη την περσινή σεζόν, μπορεί να γυρίσει το χαρτί. Αφού η διοίκηση επέλεξε να συνεχιστεί η συνεργασία με τον Πορτογάλο, έχει πλέον την υποχρέωση να τον στηρίξει με πράξεις: αλλιώς η ευθύνη θα είναι αποκλειστικά δική της και ο Πέδρο θα είναι απλά ο αποδιοπομπαίος τράγος σε μια χρονιά που η ποδοσφαιρική λογική στον Ολυμπιακό (που, αν μη τι άλλο, και ανεξάρτητα από το αν συμφωνείς ή διαφωνείς με το μοντέλο ανάπτυξης της ομάδας, έως τώρα --κατά κανόνα-- υπήρχε) φαίνεται να έχει πάει περίπατο (και το ποδόσφαιρο, νομοτελειακά, τιμωρεί).
Ξέρω ότι ο Terso θα ήθελε να κάνω μια αναφορά και στη νέα εκτός έδρας εμφάνιση. Για να μιλήσω διφορούμενα, το πρόβλημα δεν είναι η εμφάνιση, αλλά η εμφάνιση... Δηλαδή, μακάρι το βασικότερο πρόβλημα που θα έχουμε να είναι οι (και φέτος) κακές εμφανίσεις της Adidas και όχι η εμφάνιση της ομάδας.
Και μετά από την γκρίνια και τους προβληματισμούς: καλή ποδοσφαιρική χρονιά να έχουμε (και ελπίζω σε λίγους μήνες να διαβάζω αυτό το κείμενο και να χαίρομαι για το πόσο έξω έπεσα).
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου