Του Λέλεκα
Πραγματικά οι λόγοι για να ευχαριστηθούμε με την ψυχή μας αυτό το νταμπλ είναι αμέτρητοι. Υπήρχε κάτι όμως που στον τρίτο τελικό έβαζε φρένο στην μέθεξη και στη χαρά. Κάτι σαν φόβος στο πίσω μέρος του κεφαλιού. Και ξέραμε όλοι γιατί. Το αισθανθήκαμε σε εκείνο το βούρκωμα στον μικρό τελικό στο Βελιγράδι.
Τον βλέπεις. Να ‘τος. Τώρα βγαίνει. Όχι, δεν είναι ένα το μπλουζάκι με το «Πρίντεζης» στην πλάτη. Φοράνε όλοι την κόκκινη μπλούζα με το όνομά του πίσω για να τον τιμήσουν. Έχει έρθει η ώρα της απονομής. Βγαίνει για τελευταία φορά από τη φυσούνα. Απλώνει χέρια για να χαιρετήσει τους παίχτες και τους οπαδούς που είχαν μπει μέσα στο παρκέ. Οι Αγγελόπουλοι, ενώ όλοι ξέρουμε πόσο θα ήθελαν συμβολικά να σηκώσουν την κούπα μαζί του για το μέχρι τέλους, κάνουν ένα βήμα πίσω και τον αφήνουν μόνο του. Γίνεται η απονομή. Είναι η στιγμή του. Η τελευταία του φορά. Παίρνει το μικρόφωνο. Η παύση του ενώ μιλάει για να μην τρέξουν τα δάκρυα με κάνει να ανατριχιάσω. Τα 2 μικρά οργανάκια που κάθονται σαν καπέλα πάνω στα νεφρά, τα επινεφρίδια, έχουν αρχίσει ήδη να απελευθερώνουν διεγερτικές ουσίες που κρατούν τα σώματα σε εγρήγορση, προκαλώντας ένα ξάναμα και μια έντονη ταχυκαρδία. Ξεφυσάω, για να διώξω το συναίσθημα που σχεδόν με πνίγει. Σηκώνομαι από την καρέκλα. Με τους χωρισμούς διάφορων ειδών είχα πάντα πρόβλημα. Δεν μπορώ ακόμα και τώρα να εξοικειωθώ με το «κάτι που τελειώνει» και τίποτα δεν θα είναι όπως πριν. Με το τέλος. Με την απώλεια από εδώ και μπρος. Πώς είναι να βλέπεις τον μπασκετικό Ολυμπιακό και να λείπει ο Πρίντεζης; Τι πάει να πει ότι δεν θα ξαναπαίξει; Πώς θα βγάλει, μετά από 22 ολόκληρα χρόνια, τις φόρμες με το σήμα του Ολυμπιακού; Πώς θα γυρίσει ο κόσμος ανάποδα και δεν θα βλέπουμε την κόκκινη φανέλα με το 15;
Τον παρατηρείς συγκινημένο με το καπέλο του ανάποδα σαν τον αλήτη-πιτσιρικά της γειτονιάς και αναρωτιέσαι πως είναι, ρε φίλε, τελικά να το ζεις;
Να παίρνει σάρκα και οστά εκείνο το παιδικό όνειρο που είχες πιτσιρικάς να παίξεις με την ερυθρόλευκη και με το δικό σου σουτ στο τελευταίο δευτερόλεπτο να παίρνεις το ευρωπαϊκό; Πώς είναι να έχεις στο παιδικό σου δωμάτιο κασκόλ και αφίσες του Θρύλου και μετά από χρόνια να δακρύζεις ενώ σηκώνεις την κούπα κάνοντας όλο το ΣΕΦ να ανατριχιάζει; Πώς είναι να είσαι ήρωας στο δικό σου παραμύθι; Να γίνεσαι μύθος της ομάδας που λάτρεψες από μικρός. Πες και σε μας, ρε Γιώργαρε.
Ανακαλύπτεις ότι κάποιος δεν είναι μόνο ένα πράγμα αλλά οι αντηχήσεις του. Ότι ο μοναδικός τρόπος να τον αντιληφθείς είναι να σκεφτείς, έστω στιγμιαία, τις δεκάδες αντηχήσεις που αφήνει πίσω του. Και πραγματικά τι να πρωτοαναφέρω για τις αναμνήσεις και τις αντηχήσεις που αφήνει πίσω του ο Πρίντεζης.
Το όνομά του, μόνο στο άκουσμα, φέρνει στο μυαλό εικόνες από την εποχή που ασυναίσθητα διαλέξαμε να είμαστε κολλημένοι με τον δαφνοστεφανωμένο έφηβο. Αυτόν που, όπως είπε ο Μπαρτζώκας (ναι, ο γνωστός ψυχασθενής), εάν δεν υπήρχε ,θα έπρεπε να είναι το πρόσωπο του Πρίντεζη.
Εκείνα τα ρεπορτάζ στις αθλητικές εφημερίδες για τον τραυματισμό στη Μάλαγα και την επιστροφή σου το 2011.
Το βίντεο να τραγουδάει το «όποιος είναι ο βάζελος» που είχα δει αμέτρητες φορές στο youtube και η δήλωσή του μετά ότι ήταν μια λάθος ενέργεια και το ξενέρωμά μου. Το ανεξήγητο «μα, γιατί το πήρε πίσω» στο παιδικό, φανατισμένο μυαλό μου.
Τα αφιερώματα της εποχής στον «κάγκουρα απ’ το Μπραχάμι» που του αρέσουν τα γρήγορα αμάξια και κάνει κόντρες στην παραλιακή.
Το καλάθι το 2012 στην πόλη με το πεταχτάρι που ο ίδιος ο Ντούντα του είχε απαγορεύσει στις προπονήσεις στην αρχή της σεζόν. Δεν είναι μαγικό η πιο χαρούμενη στιγμή στη ζωή της πλειοψηφίας των οπαδών που απαρτίζει μια ομάδα να έχει κοινή συνισταμένη έναν άνθρωπο;
Το «άντε και εκείνος ο Πρίντεζης που έχετε, με το με το μασελάκι, λες και είναι γέρος» που μου έλεγε όταν ήμουν μικρός ένας γνωστός βάζελος του χωριού για να με πειράξει.
Το νικητήριο καλάθι με την Μπαρτσελόνα στις 23 Απρίλη του 2015.Εκείνη η νεκρική σιγή που περιγράφουν όσοι το έζησαν από κοντά και η ψυχή τους έφτασε στο ταβάνι του ΣΕΦ. Η σιγή 2 δευτερολέπτων μέχρι η μπάλα να ακουμπήσει το διχτάκι που χαράζει τον χρόνο και τον χωρίζει στα δύο, στο πριν και στο μετά.
Η αδερφή μου που είναι ερωτευμένη με τον Πρίντεζη και έξι χρόνια μου έλεγε να έρθει «παρέα με τους αλήτες» στο ΣΕΦ για να τον δει από κοντά.
Το κλάμα του κοιτώντας προς τον ουρανό, σηκώνοντας την κούπα για το πρωτάθλημα του 2016.
Εάν δεν κάνω λάθος, ο πρώτος παίκτης σε οποιοδήποτε άθλημα που έγινε επίσημα σημαία στο πέταλο. Όχι μεταφορικά. Κυριολεκτικά. Με πανί, κοντάρι και ένα κατακόκκινο λιοντάρι δίπλα του.
Τα δάκρυα έξω από τη εταιρεία των προέδρων ενώ ανακοίνωνε, με το χαμόγελο ενός μικρού παιδιού, ότι ουσιαστικά θα κλείσει την καριέρα του στον Ολυμπιακό.
Η φωτογραφία του με τον Ηλιόπουλο το καλοκαίρι του 2018 και το «σούσουρο» που ακολούθησε. Το ειρωνικό σχόλιο των reds against the machine τότε για τον εμβληματικό υπαρχηγό.
Η «Σημαία κόντρα σε όλους τους ανέμους».
Το ηχητικό με τα χρωστούμενα τον Φεβρουάριο του 2019 που στέλναμε «κρυφά» μεταξύ μας και οι κατηγορίες από πολλούς για τη στάση σου. Δεν ξεχνώ την εσωστρέφεια του ΣΕΦ εκείνη την εποχή.
Την απάντησή του στον Πέτρο Κωστόπουλο όταν τον ρώτησε «Με πόσα θα πήγαινες στον Βάζελο;»
Η αναλογία εικόνων και αναμνήσεων που είχα φτιάξει στο μυαλό μου για τον Ολυμπιακό του Τζόρτζεβιτς και τον Ολυμπιακό του Πρίντεζη.
Εδώ και μέρες, μια μόνο περιγραφή ταιριάζει ακριβώς στο κεφάλι μου για το παιδί από τη Σύρο του Μάρκου Βαμβακάρη που κατάφερε να φτάσει εκεί στην αιώνια ιεραρχία των ερυθρολεύκων. Στο να γίνει Αρχάγγελος... Αυτή του Paco Ignacio Taibo.
«Είναι κάποιοι άνθρωποι που μοιάζουν να έχουν καταπιεί έναν άγγελο και να ταΐζουν τα δεινά τους με αυτό το μαγικό μείγμα πείσματος και ακεραιότητας. Προσωπικότητες που δεν ταλαντεύονται εν μέσω της καταιγίδας, που δεν αναπαύονται. Προσωπικότητες που οι χειρονομίες τους λειτουργούν στο πεδίο των αληθινών μηνυμάτων, στο πεδίο των συμβόλων».
Σε ευχαριστούμε για όλα…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου