Παρότι έχουν περάσει αρκετές ώρες από την προχθεσινή βραδιά, ακόμα προσπαθώ να συνειδητοποιήσω τι ζήσαμε στο ΣΕΦ. Εδώ και ώρα, κοιτώ τη λευκή σελίδα του word, όμως παλεύει μέσα ο ρομαντικός με τον κάφρο οπαδό και δεν ξέρω τι να πρωτοσχολιάσω. Ίσως όταν φτάσω την ηλικία του καπετάνιου του blog, του RoD, να έχει επικρατήσει ο ρομαντισμός. Μέχρι τότε, θα διαβάσετε το τι επικρατεί στο κεφάλι μου. Tο καλό είναι ότι και το αποτέλεσμα να μην είναι καλό, θα περάσει έτσι, αφού ακόμα είμαστε μεθυσμένοι από την κατάκτηση του νταμπλ μετά από 25 ολόκληρα χρόνια.
Του Mad Prophet
Με εισιτήριο κλεισμένο από την Τετάρτη το πρωί, σηκώθηκα την Παρασκευή με τόση όρεξη που τίποτα δεν μπορούσε να χαλάσει τη μέρα μου. Ακόμα κι αν έχω αποδεχτεί το γεγονός πως όταν υποστηρίζεις αυτή την ομάδα, τίποτα δεν σου χαρίζεται απλόχερα και πρέπει να ταλαιπωρηθείς ακόμα και για απλά πράγματα. Αυτό το διαπίστωσα όταν το αμάξι έμεινε στη Λ. Αθηνών, στον δρόμο για την εργασία. Περπάτησα 1 χιλιόμετρο, σιγοτραγουδώντας «Θρυλέ ολέ, σ’ αγαπώ», γιατί αυτή τη φορά τίποτα δε μπορούσε να πάει στραβά. Ούτε οι κουστουμάτοι στο γραφείο θα μου χαλούσαν εκείνη τη μέρα, ούτε τα γούρια που δεν τήρησα στη διαδρομή μου για το γήπεδο.
«Ποια γούρια, ρε μαλάκα Προφήτη;» είπα στον εαυτό μου, αφού ποτέ δεν έχω δει τρόπαιο να υψώνεται στο ΣΕΦ και τελευταίος τελικός πρωταθλήματος που είχα πάει ήταν στο break του ’17, αλλά, όπως ανέφερα και παραπάνω, τίποτα δεν θα μπορούσε να μας αποτρέψει από το πεπρωμένο μας που ήταν το πρωτάθλημα.
Κατά τη διάρκεια του ματς, το μόνο που με απασχολούσε ήταν αν θα σπάσει η 35αρα, οι λευκές πετσέτες, η δικαίωση του «Μέχρι τέλους», όλα τα πάνδεινα που περάσαμε τα τελευταία 25 χρόνια από τον Βασιλακόπουλο και όλη την all star ομάδα του που φόρεσε τα γκρι. Ώσπου συνειδητοποίησα --λίγο αργά, θα μου πείτε-- πως είναι η τελευταία φορά που θα δω τον Πρίντεζη να αγωνίζεται με τα ερυθρόλευκα.
Τότε σκέφτηκα πως οι τρεις μοίρες σίγουρα υποστηρίζουν τον μπασκετικό Ολυμπιακό και τους αρέσει να πλάθουν διάφορες ιστορίες για να περνούν αυτές καλά. Δεν μπορώ να βρω άλλη εξήγηση σε εκείνη την αλησμόνητη φωτογραφία του πιτσιρικά Πρίντεζη με τον Ντέιβιντ Ρίβερς. Εκείνες μας είχαν σποϊλάρει για την έκβαση της ιστορίας, αλλά εμείς δεν είχαμε πάρει χαμπάρι. Λες και αντάλλαξαν τη σκυτάλη οι δυο τους, με τον Έλληνα φόργουορντ να μετατρέπεται σε πρωταγωνιστή αυτής της ιστορίας. Έγινε ο άνθρωπος που θα βίωνε όλη την πορεία του τμήματος ως τη λύτρωση.
Η πορεία του Πρίντεζη αλλά και ολόκληρου του Ολυμπιακού μπορεί να παρομοιαστεί με έναν σκληρό αγώνα μποξ. Θα φας πολύ ξύλο στη ζωή σου, θα υπάρξουν οι στιγμές που θα πάρεις το πάνω χέρι και θα δώσεις 2-3 κι εσύ, για να καταφέρεις να φτάσεις στον τελευταίο γύρο, να χορέψεις με τον προσωπικό σου αντίπαλο και τελικά, με πολύ κόπο, να τον βγάλεις νοκ, αυτή ήταν η πορεία του, η πορεία του Θρύλου, η ίδια η ζωή στην τελική.
Τι σου δίνει δύναμη να συνεχίσεις να αντέχεις και να βγάζεις τους γύρους; Τα όνειρα και η ελπίδα και σίγουρα ο Γιώργος έκανε το ίδιο με όλους μας. Να πετύχει το νικητήριο καλάθι με την αγαπημένη του ομάδα και να κλείσει την καριέρα του με ένα νταμπλ. Τη συγκεκριμένη ιστορία την έκλεισαν με τον καλύτερο τρόπο οι τρεις μοίρες και ήδη αναμένω την επόμενη που αναμένεται να ζήσουμε.
* * *
ΥΓ1 Οι Αγγελόπουλοι έφτασαν τους 7 εγχώριους τίτλους ως πρόεδροι του τμήματος, όσα και τα F4 που έχουν πάρει μέρος. Μόνο σ’ αυτή τη χωρά θα υπάρχει μια τόσο παράξενη αναλογία, αλλά δε πειράζει, αρκεί που ακόμα κάνουν πράξη το «Μάγκικα, Πειραιώτικα, Κρυστάλλινα» κι αυτή θα είναι η διαχρονική τους επιτυχία.
ΥΓ2 Τελικά καλύτερα που δεν έσπασε η 35αρα. Ο Ολυμπιακός σπάει τέτοια ρεκόρ κόντρα σε δυνατό Παναθηναϊκό, όπως έκανε το 1977 και το 1996. Σε αντίθεση μ’ αυτούς που πάλευαν λυσσασμένα να το πετύχουν τα χρόνια του Κορυδαλλού.
ΥΓ3 Εφτά συνεχόμενες ήττες ούτε με τον Μαρκί τον Πέρι και τον Παναγιώτη τον Μαντζάνα δεν κάναμε.
ΥΓ4 Ας αρχίσει η αγαπημένη περίοδος όλων, ΜΕΤΑΓΡΑΦΕΣ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου