Ας έρθει όποιος θέλει...

Ένας Ολυμπιακός ονειρεμένος! Ένας Θρύλος που δημιουργεί σε όλο τον κόσμο του τα συναισθήματα του πάθους και της πόρωσης! Μια ομάδα που πέτυχε πανάξια τους στόχους που έθεσε πριν ξεκινήσει η σεζόν και τώρα είναι έτοιμη να πατήσει νέες κορυφές! Ένα μπασκετικό σύνολο που παίζει με βάση τις αρχές που έχει ορίσει ο προπονητής του και δεν φοβάται κανέναν αντίπαλο. Ειδικά μέσα στο ΣΕΦ, με το πλεονέκτημα έδρας που απολύτως δίκαια κέρδισε! Ας έρθει λοιπόν όποιος αντίπαλος θέλει... Εκεί θα είμαστε και θα τον περιμένουμε. Αυτός μάλλον θα φοβάται...

Του RedTerso

Πριν ξεκινήσει το παιχνίδι, με βάση τα δεδομένα που υπήρχαν για τις δύο ομάδες (χοντρικά, η Μπαρτσελόνα ήταν οριστικά πρώτη στη βαθμολογία και είχε απουσίες, ο Ολυμπιακός είχε εξασφαλίσει το πλεονέκτημα έδρας και η ομάδα ταλαιπωρήθηκε από ιώσεις με τους Σλούκα και Φαλ τελικά να μην προλαβαίνουν), θα περίμενε κάποιος ένα πιο «χαλαρό» ματς, με περισσότερη έμφαση στην επίθεση παρά στην άμυνα. Αυτή η προσδοκία όμως διαψεύστηκε απόλυτα και παρακολουθήσαμε ένα τρομερό ντέρμπι, με άφθονο μπασκετικό ξύλο και λυσσαλέα προσπάθεια από τους δύο αντιπάλους για τη νίκη.

Ο Ολυμπιακός, στο πρώτο μέρος, δυσκολεύτηκε πάρα πολύ από την αμυντική τακτική της Μπαρτσελόνα και η σύνδεσή του με το αντίπαλο καλάθι ήταν προβληματική. Αυτό είχε ως αποτέλεσμα να σκοράρουμε μόλις 33 πόντους στο ημίχρονο. Οι ερυθρόλευκοι όμως κρατήθηκαν κοντά στο σκορ και μέσα στο παιχνίδι μέσα από την πολύ δυνατή τους άμυνα, που εμπόδισε τους Καταλανούς να ανοίξουν το σκορ με βάση το τρομερό ταλέντο που διαθέτουν.

Και αν οι 33 πόντοι μας φαντάζουν λίγοι για ένα ημίχρονο, τότε τι ακριβώς μπορούμε να πούμε για τους 26 που αναγκάσαμε τους Μπλαουγκράνα να πετύχουν στο δεύτερο ημίχρονο; Και κάθε πόντος τους από τους 26 είχε επιτευχθεί κυριολεκτικά με αίμα... Ρωτήστε και τον σιχαμένο Σάρας («κάτσε Σάρας...») που δεν σταμάτησε να διαμαρτύρεται. Πραγματικά ο τρόπος που έπαιξαν άμυνα οι Πειραιώτες στο δεύτερο μέρος και το πάθος που εμφάνισαν ήταν βγαλμένα από σεμινάριο: Τρομερή προσήλωση στην αμυντική λειτουργία ως σύνολο, αυταπάρνηση του κάθε παίχτη ξεχωριστά, χέρια παντού και σωστή αντιμετώπιση στις αλλαγές μετά τα σκριν συνέθεσαν την εκπληκτική άμυνα που έπαιξε η ομαδάρα μας στο δεύτερο μέρος. Το πάθος που έβγαζαν οι παίχτες μας μπορούσε να προκαλέσει και mosh-pit σε νεκροταφείο.

Για να μπορέσει όμως να έρθει αυτή η σπουδαία νίκη χρειαζόνταν να βάλουμε και κανένα καλάθι μπροστά (με δεδομένο ότι χάθηκαν και 11 βολές, έτσι). Και εδώ βγήκε μπροστά ο μεγάλος Σακίλ ΜακΚίσικ. Πήρε πάνω του το «τρέξιμο» της επίθεσης και με διαδοχικές διεισδύσεις προκάλεσε ρηγματώσεις στην αντίπαλη άμυνα και εκεί είχε άψογες επιλογές είτε για τελειώμα στις φάσεις είτε για πάσα. Ήταν συγκινητική η προσπάθειά του και άξια αναδείχθηκε mvp. Σημαντική η συνεισφορά του Βεζένκοφ για άλλο ένα ματς, όπου το σημαντικό, πέρα από τους 13 πόντους και τα μεγάλα σουτ που έβαλε, ήταν ο περιορισμός του «πολύ» Μίροτιτς. Ο Παπανικολάου έπαιξε 35 ολόκληρα λεπτά και σου έδινε την εντύπωση ότι θα μπορούσε να τρέχει και να μαρκάρει παντού για άλλα 2 ημίχρονα! Πραγματικά ηγετική παρουσία από τον Παπ. Ο Γουόκαπ (ο Μάντζαρης από το Γουαϊόμινγκ -- credit G-Spy) κάνει και αυτός αδιανόητο παιχνίδι αμυντικά, αλλά αυτό το προσόν το γνωρίζουμε. Φαίνεται να βρίσκει επιτέλους ψυχολογία επιθετικά και πέτυχε δύο πολύ κρίσιμα τρίποντα-μαχαιριές στο σώμα της Μπάρτσα. Ο Ντόρσεϋ δεν ήταν η καλαθομηχανή που μας έχει συνηθίσει, πάντως σε διάφορες στιγμές έκανε άνω-κάτω την άμυνα των Καταλανών ο τρέλας ο Τάιλερ. Ο Μάρτιν άκουσε και αυτός πολλά μέσα στη χρονιά (δικαίως και εδώ αξίζεί συγχαρητήρια ο κόουτς που επέμεινε να τον περιμένει), αλλά φαίνεται να ανεβάζει τρομερά την απόδοσή του στο φίνις της κούρσας. Συμπαθητική η προσπάθειά του Λιβιό, που δυσκολεύτηκε όμως στο πρώτο μέρος όταν τον στόχευσαν οι αντίπαλοι ψηλοί. Ο Πρίντεζης ζορίστηκε στην άμυνα, αλλά ταλαιπώρησε και αυτός στην επίθεση αφού ακούμπησε σε αυτόν η μπάλα σε διαδοχικές φάσεις. Ο Λαρεντζάκης ήταν μάλλον ο μόνος που παίρνει κακό βαθμό και αυτό οφείλεται κυρίως στην πνευματική του ετοιμότητα. Ειδική μνεία πρέπει να γίνει στον Λούντζη που παρουσιάστηκε πανέτοιμος για τις απαιτήσεις του ματς. Νομίζω ότι πρέπει να προσεχθεί τη νέα σεζόν και να αποτελέσει ενεργό κομμάτι του rotation και για την Ευρωλίγκα. Το παιδί έχει πολύ καλά χαρακτηριστικά. Και φυσικά ένα μεγάλο hats-off για τον κόουτς Μπαρτζώκα. Πέρα από την απόλυτα επιτυχημένη μέχρις στιγμής πορεία, έχει παρουσιάσει ένα μπασκετικο σύνολο που δεν χορταίνεις να βλέπεις, τόσο για τη νοοτροπία του όσο και τις επιδόσεις του και τη λειτουργία του και στις δύο πλευρές του παρκέ.

Ο Ολυμπιακός έκλεισε με τον καλύτερο και πιο εμφατικό τρόπο την κανονική περίοδο της Ευρωλίγκα τερματίζοντας κατ' ελάχιστο τρίτος! Επίδοση που πραγματικά λίγοι θα περίμεναν πριν ξεκινήσει ο φετινός μαραθώνιος. Το σημαντικότερο όμως είναι ότι η ομάδα στέλνει πολλαπλά μηνύματα: Επέστρεψε ο μαχητικός χαρακτήρας ενός συνόλου που δεν δέχεται να πέσει αμαχητί. Το μπάσκετ που κατεθέτει υπηρετεί μια συγκεκριμένη μπασκετική φιλοσοφία βασισμένη στις δικές μας αρετές. Και τελευταίο και σημαντικότερο. Αυτός ο Θρύλος δεν έχει να φοβηθεί κανέναν! Το απέδειξε όλη τη χρονιά. Αντίθετα εκτιμώ ότι καμία ομάδα δεν θέλει να αντιμετωπίσει αυτόν τον Ολυμπιακό! Ας γίνει το ΣΕΦ κολαστήριο τη Μεγάλη Εβδομάδα και μετά, στο ακόμα μεγαλύτερο... ΣΕΦ του Βελιγραδίου τον Μάιο, όλα είναι δυνατά...