Του Dr. Jekyll
Η αλήθεια σε μια πρόταση: χθες ο Ολυμπιακός αντιμετώπιζε τον Παναθηναϊκό, δηλαδή μια ποδοσφαιρική ομάδα αντιμετώπισε μια καρικατούρα ποδοσφαιρικής ομάδας, δηλαδή το ποδόσφαιρο αντιμετώπισε τον Παναθηναϊκό. Συνεχίζοντας με τα “δηλαδή”: ο Ολυμπιακός δεν ήταν καλός, δηλαδή δεν ήταν όσο καλός θα θέλαμε, δηλαδή ναι μεν ήταν σαφώς καλύτερος από το ποδοσφαιρικό σίχαμα με τα πράσινα, αλλά δεν έβαλε πέντε γκολ, όπως στην ΑΕΚ -και είναι κρίμα κι άδικο να τρώει πέντε ο Μάνταλος και να μένεις στα τρία με τον Χατζηγιοβάνη.
Επίσης: ειδικά στο πρώτο ημίχρονο, ο Πρέσβης της Καρδιάς μας ήταν εντυπωσιακός. Η ποιότητα που έβγαλε το πράσινο συνονθύλευμα σε κλωτσιές και τραβήγματα φανέλας, κάθε φορά που η μπάλα έφτανε στα πόδια ποδοσφαιριστών (δηλαδή παικτών του Ολυμπιακού), μαρτυρούσαν φάσεις δουλεμένες καλά στην προπόνηση. Οι αγκωνιές και τα σπρωξίματα γινόντουσαν με τεχνική και φινέτσα λατινοαμερικάνικης ομάδας (του περασμένου αιώνα). Και όλα αυτά, παρά την αντίφαση ότι η ομάδα με το τριφύλλι φαινόταν σαν να μην κατέβηκε ποτέ από το πούλμαν, αλλά απλά να το πέρασε από τη φυσούνα και να το πάρκαρε μπροστά από την εστία της (ο Χερέρα, προπονητής που δόξασε τα κατενάτσιο, θα έβαζε τα κλάματα από τη συγκίνηση, ενώ ο Μπάμπης Τεννές έχει κάθε λόγο να αισθάνεται αδικημένος που κανείς δεν κατάλαβε το ποδοσφαιρικό του όραμα).
Αν κάτι παραμένει διαχρονικό, ήταν η τύχη τους (ή “κωλοφαρδία”, όπως το λένε στο χωριό μου): την πρώτη φορά που έφτασαν στην περιοχή μας, περίπου στο μισάωρο, βρέθηκαν να προηγούνται, από το πουθενά, με πέναλτι που έκανε ο Σεμέδο (τα λέει ο Νικολακό, αλλά ποιος τον ακούει) -και η επόμενη φορά που έκαναν υποψία ευκαιρίας ήταν στο 79΄... Ο Ολυμπιακός ισοφάρισε λίγο πριν την εκπνοή του ημιχρόνου με τον Χασάν (σε μια φάση που εύσημα αξίζουν και στον Χολέμπας -αλλά και στον Διούδη), πέρασε μπροστά στο σκορ, πάλι με γκολ του Χασάν στο 72΄ (σε σέντρα του Μπρούμα -και ενώ ο Παναθηναϊκός έπαιζε με δέκα από το 66΄, λόγω αποβολής του Πούγγουρα για αγκωνιά στον Χασάν), και το τρίτο γκολ ήρθε στην εκπνοή των καθυστερήσεων, όταν ο Διούδης (θέλοντας να γίνει Παπαδόπουλος, δηλαδή ο κήπερ του Αστέρα που τους ισοφάρισε στην Τρίπολη) βρέθηκε στην περιοχή του Ολυμπιακού, σε εκτέλεση κόρνερ, αλλά αντί να σκοράρει (και να γίνει Παπαδόπουλος), έβγαλε πάσα στον Μπρούμα, που διέσχισε τρέχοντας όλο το γήπεδο και έβαλε το τρίτο γκολ (ή, κερασάκι στην τούρτα).
Λίγα ακόμα για τον αγώνα: δύο (σωστά) ακυρωμένα γκολ, με χρήση VAR, του Ελ Αραμπί, κάμποσες ευκαιρίες (οι περισσότερες, πάλι, από τον Χασάν), αλλά και αδικαιολόγητη χαλάρωση μετά το 2-1 (ο Παναθηναϊκός είχε κάτι σαν φάση στο 79΄ και δύο ευκαιρίες στο τελευταίο δεκάλεπτο -και, ανεξάρτητα από το αδιάφορο βαθμολογικό κόστος, θα ήταν εκνευριστικό να ισοφαριστείς από αυτόν τον Παναθηναϊκό που αγωνιζόταν με δέκα παίκτες).
Η πραγματικότητα παραμένει: ο Ολυμπιακός παίρνει “σβηστά”, ένα από τα πιο χαλαρά πρωταθλήματα της ιστορίας του, επτά αγωνιστικές πριν από το τέλος (και μένει να δούμε πώς --και αν-- θα πείσει ο Μαρτίνς τους παίκτες να έχουν το μυαλό τους στα ποδοσφαιρικά παιχνίδια που ακολουθούν και όχι σε βουτιές και στις ρακέτες στις παραλίες...). Και αφού αναφερθήκαμε στον Πορτογάλο Γούναρη: σωστή η κίνηση του να περάσει τον Χασάν (και να αλλάξει το σύστημα από 3-4-3 σε 4-4-2), μετά τον τραυματισμό του Μπα στο 33΄: απέναντι σε μικρές ομάδες, που κλωτσάνε στο ψαχνό και παίζουν μαζική άμυνα, καλό είναι να έχεις πολλές λύσεις στην επίθεση.
Για μια ακόμα φορά, θα σταθώ στα οφέλη του VAR: όπως με την ΑΕΚ, ο Ολυμπιακός δικαιώθηκε με τη χρήση του VAR, έτσι και χθες βρέθηκε (δικαίως) να του ακυρώνονται δύο τέρματα και να υποδεικνύεται ένα πέναλτι (που ο τραγικός χθες Κροάτης κόρακας έχασε στη ροή του αγώνα). Πάλι καλά! Εδώ σκούζουν σήμερα, παρότι --στην τελική-- το δίκαιο αποκαταστάθηκε (κάτι που πολύ αμφιβάλω πως έγινε στη φάση που ζητά πέναλτι ο Ολυμπιακός, πάνω στον Φορτούνη, στις καθυστερήσεις του ημιχρόνου -για να μην αναφερθώ στο αδιανόητο γεγονός ότι οι δύο ομάδες ολοκλήρωσαν τον αγώνα με τον ίδιο αριθμό κίτρινων καρτών, άσχετα ότι στον Παναθηναϊκό η μία μετατράπηκε σε κόκκινη). Χάρη στο VAR δεν μας ζαλίζουν (τουλάχιστον, ακόμα περισσότερο) σήμερα, και χάρη στο VAR ξεφτιλίζεται η εξυγίανση για το πέναλτι που δεν έδωσε για χέρι του Κρέσπο στον αγώνα της Τρίπολης -και παραμένει δεδομένο πως ακόμα και να είχε ευνοηθεί χτες ο Ολυμπιακός, άλλες ομάδες καιγόντουσαν για τη νίκη του (εμείς θα ξενερώναμε που δεν νικήσαμε τον ζέλα και θα καθυστερούσε λίγες μέρες η μαθηματική κατάκτηση του πρωταθλήματος)...
Λίγα ακόμα περί παραποδοσφαίρου. Ο Παναθηναϊκός αποτελεί το ορισμό της ομάδας που δεν θα έπρεπε να πιάνει στο στόμα της τη λέξη διαιτησία. Αυτά που έκανε ο Καπετάνιος (όχι του blog, αυτόν τον συμπαθούμε) ούτε είχαν γίνει, ούτε θα μπορέσουν να επαναληφθούν (οι εποχές αλλάζουν), ενώ οι Γιαννακόπουλοι στο μπάσκετ υπήρξαν αντάξιοι συνεχιστές του ευ αγωνίζεσθαι που χαρακτηρίζει το σωματείο της αλογοτροφής. Ανεξάρτητα από το ποιος και πόσο ελέγχει το σύστημα, όμως, η πραγματικότητα παραμένει. Με Βαρδινογιάννη στα πέτρινα χρόνια, με Κόκκαλη, με αστραφτερή μπουγάδα του Πατέρα (όταν καλοπερνούσαν στο κότερο), με Μαρινάκη ή με Εξυγίανση, οι ζέλες είναι οι, διαχρονικά, καλύτεροι πελάτες: ακόμα και στο τελευταίο τους πρωτάθλημα, είχαν χάσει και τους δύο αγώνες. Τώρα, το πώς γίνεται σε έναν αγώνα, που η μόνη αμφισβητούμενη φάση (αφού για τις άλλες απεφάνθη --ορθά-- το VAR), είναι πέναλτι που δεν δόθηκε στον Ολυμπιακό, και αποτελεί σκάνδαλο ότι τελείωσαν με μόνο έναν παίκτη λιγότερο, να μιλούν για εύνοια της ομάδας μας, αποτελεί ένα ακόμα πράσινο μυστήριο (σε μια μακρά σειρά μυστηρίων, όπως πχ. πόσα κιλά πορτοκάλια στοίχισε το έπος του Γουέμπλεϋ, τι λουλούδια είχε η ανθοδέσμη, ποιος είναι ο Θαλής κτλ κτλ)
Κατά τ' άλλα: μετά την κατάληξη ενός ακόμα πρωταθλήματος στον Πειραιά, μεγάλος προβληματισμός παρατηρείται στους εγχώριους αντιπάλους του, καθώς η κατάταξη στους τίτλους διαμορφώνεται ως εξής: Ολυμπιακός 46, Παναθηναϊκός 20, Μαρίνα 14, ΑΕΚ 12, Άρης 3, ΠΑΟΚ 3, Λάρισα 1. Από τον Παναθηναϊκό υπάρχει μεγάλος φόβος ότι στα επόμενα έξι χρόνια, η Μαρίνα θα τον φτάσει σε τίτλους, ενώ σε επτά θα τον έχει ξεπεράσει. Αντίθετα, στην ΑΕΚ μπαίνει ως νέος μεγάλος στόχος, ίδιας ή και μεγαλύτερης σημασίας από την αγιαοπαπσοφιά Arena, να φτάσουν σε τίτλους, μέσα στα επόμενα πενήντα χρόνια, την μεταφράστρια του Ολυμπιακού, και δηλώνουν κάθετα αντίθετοι με τις κυβερνητικές επιλογές που όλο και αυξάνουν το όριο ηλικίας για συνταξιοδότηση. Από τον ΠΑΟΚ τηρείται σιγή ιχθύος (διοίκηση για τον λούτσο).
Προβληματισμός, όμως, μετά την κατάκτηση του πρωταθλήματος υπάρχει και στο ερυθρόλευκο στρατόπεδο. Σύμφωνα με το, εντελώς λογικά, παντελώς παράλογο, πόρισμα της έρευνας που παρουσίασαν πρόσφατα τα σαυροσαββιδοαρδάκια, κάθε πρωτάθλημα του Ολυμπιακού, σημαίνει λιγότερους φιλάθλους (και με μια τέτοια αντίληψη είναι παράξενο ότι δεν παρουσιάζονται ως ομάδες με την μεγαλύτερη οπαδική βάση παγκοσμίως ο ΠΑΟΚ ή η Ασπροβάλτα -παρότι τα δύο σωματεία διαγωνίζονται σε τρόπαια, ο ΠΑΟΚ έχει το πρώτο χέρι, λόγω των τρελαμένων Ιαπώνων φαν του Καγκάβα).
Χαρακτηριστικό παράδειγμα, που επιβεβαιώνει την εν λόγω έρευνα, είναι ότι μετά τις εικόνες των εκστασιασμένων οπαδών της ΑΕΚ, να πανηγυρίζουν μαζί με τους παίκτες τους το 1-5 στο ΟΑΚΑ, αγανακτισμένοι φίλαθλοι του Ολυμπιακού μπήκαν στο γήπεδο, μετά το χθεσινό παιχνίδι, για να τα πουν ένα χεράκι με τα κωλόπαιδα, που αδιαφορώντας για τους οπαδούς, πήραν το πρωτάθλημα. Ανώτερος παράγοντας, δε, που θέλει να κρατήσει την ανωνυμία του, μας είπε χαρακτηριστικά, ότι χθες “έσπασαν” τα τηλέφωνα της ερυθρόλευκης ΠΑΕ από οργισμένους οπαδούς για το 46ο, δήλωσε ευτυχής που τα παιχνίδια διεξάγονται χωρίς κόσμο και απέφυγαν τις ακόμα πιο έντονες διαμαρτυρίες, ενώ τόνισε ότι έφτασαν στο σημείο να σκεφτούν να ρίξουν το επίσημο facebook της ομάδας, προκειμένου να μην φαίνονται τα υβριστικά προς τη διοίκηση σχόλια.
Συνεχίζοντας με την εν λόγω έρευνα, κάποια ενδιαφέροντα παραλειπόμενα, που το Open, για άγνωστους λόγους, επέλεξε να μην δημοσιεύσει: σύμφωνα με τα αποτελέσματα, στις μικρές ηλικίες, έως 20 ετών, οι οπαδοί του Παναθηναϊκού, σε ποσοστό 98% δεν θυμούνται το τελευταίο τους πρωτάθλημα, ενώ αυτοί που η ηλικία τους ξεπερνά τα 50 έτη δεν ελπίζουν, σε ποσοστό 96%, ότι θα ξαναδούν, όσο ζουν, την ομάδα τους πρωταθλήτρια (3% δεν απάντησε, καθώς ξέσπασε σε κλάματα, και 1% δηλώνει ηλιθιωδώς αισιόδοξο). Επίσης: σε ποσοστό 100% οι φίλαθλοι του ΠΑΟΚ δηλώνουν ότι η διοίκηση της ομάδας τους στάθηκε φέτος στο ύψος της (το ύψος του Σαββίδη), ενώ εντύπωση κάνει πως, παρότι οι φίλαθλοι του Παναθηναϊκού δηλώνουν, σε ποσοστό 96% ( 3% δεν απάντησε, καθώς ξέσπασε σε κλάματα, και 1% δηλώνει ηλιθιωδώς αισιόδοξο), δυσαρεστημένοι με τον Αλαφούζο,το 100% τον ευγνωμονεί, καθώς με την συστηματική αποχή από τα πρωταθλήματα, αυξάνει την οπαδική βάση της ομάδας.
Σε κάθε περίπτωση, το biancorossi, θα επιλέξει συνειδητά να μην ασκήσει κριτική στη διοίκηση, τον Μαρτίνς και τους παίκτες για την κατάκτηση του πρωταθλήματος. Καταλαβαίνουμε πως ο κόσμος (του οποίου, εξάλλου, είμαστε κομμάτι) έχει αρχίσει να αγανακτεί με τα πολλά πρωταθλήματα και θέλει, επιτέλους, να δει την ομάδα μας να τερματίζει στις μεσαίες θέσεις της βαθμολογίας. Προτείνουμε ψυχραιμία: αναγνωρίζουμε πως, όπως ορθά αποδεικνύει η έρευνα του Open, κανείς λογικός οπαδός δεν θέλει τις επιτυχίες της ομάδας του. Όμως αυτή τη στιγμή, και παρότι όλα δείχνουν ότι δεν βαδίζουμε στο σωστό δρόμο για αποτυχίες, ας κάνουμε λίγη υπομονή: με το πρωτάθλημα να έχει κριθεί, υπάρχουν ελπίδες για να το ρίξουν οι παίκτες στο σορολόπι και να έρθουν, ίσως, και κάποιες ήττες. Αναγνωρίζουμε ότι αυτό δεν είναι λύση, αλλά ίσως λειτουργήσει ως βάλσαμο και κάνει κάποια παιδάκια να γίνουν Ολυμπιακοί.
Ας μην θεωρηθεί η έλλειψη κριτικής για την κατάκτηση του πρωταθλήματος ως στήριξη. Προσωπικά, θα δώσω τον αγώνα που μου αναλογεί, ώστε όταν ο Ολυμπιακός κατακτήσει του χρόνου το 47ο (θα μιλάμε για παιδομάζωμα από την εξυγίανση και, κυρίως, από τον πιο αποτυχημένο του -λέμε τώρα- Big4, δηλαδή τον ζέλα), ο κόσμος μας να απέχει από το γήπεδο (αν, πάντα, έχει ποτέ επιστρέψει...).
* * *
ΥΓ1 Το δεδομένο ότι ο Παναθηναϊκός αγωνίστηκε χθες σαν μικρή ομάδα, που ελπίζει να κλέψει αποτέλεσμα, καταστρέφοντας το παιχνίδι, δεν αναιρεί ότι είναι ο αιώνιος αντίπαλος και κάθε αγώνας απέναντί τους οφείλει να αντιμετωπίζεται ως ντέρμπι (εξ ου και ο προβληματισμός για την ανεπίτρεπτη χαλάρωση μας μετά το 2-1). Για τα αγωνιστικά χάλια τους (και για όσους στενοχωριούνται που ο μεγάλος μας αντίπαλος έχει φτάσει σε αυτή την ένδεια ποιότητας) τα έχουμε ξαναπεί: ΚΑΛΑ ΝΑ ΠΑΘΕΙ!
ΥΓ2 Στα σοβαρά: ορθά ακυρώθηκαν τα δυο γκολ μας και δόθηκε το πέναλτι. Αυτό, όμως, δεν σημαίνει ότι δεν επηρεάζεται η ψυχολογία της ομάδας (και αναφέρομαι, κυρίως, στα γκολ -που, άλλωστε, ακυρώθηκαν για λεπτομέρειες). Επίσης στα σοβαρά: είναι κρίμα που ο κόσμος δεν έχει τη δυνατότητα να αποθεώσει αυτή την ομάδα (και, προφανώς, πιο κρίμα είναι για τους παίκτες, που χάνουν την ευκαιρία να ζήσουν τη μεγαλειώδη φιέστα που δικαιούνται).
ΥΓ3 Μετά (και) το χθεσινό μεγαλειώδες παιχνίδι της πράσινης αρμάδας, η μπάλα που έχει ως τατουάζ ο Χατζηγιοβάνης, ζήτησε να αποσυρθεί και απειλεί με μηνύσεις.
ΥΓ4 Εκτός από το έπος του Γούμπλεϊ (που τάισε --κυριολεκτικά και μεταφορικά-- χιλιάδες Γιουγκοσλάβους), φέτος υπάρχει μια ακόμα μεγάλη επέτειος για το τριφύλλι: έχουν περάσει 25 χρόνια από τότε που ο Βαρδινογιάννης, ανάμεσα σε ενθουσιώδεις οπαδούς του ΠΑΟ (τα συλλαλητήρια, για να φύγει η φαμίλια, έγιναν κάμποσα χρόνια --και πολλές φάπες-- μετά), δήλωνε με αποφασιστικότητα: “Ποτέ ξανά πρωτάθλημα στον Πειραιά”. Μεγάλη μπουκιά φάε, μεγάλο λόγο μη λες...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου