Με το κεφάλι ψηλά

Ο Ολυμπιακός νίκησε για μια ακόμα φορά στο Λονδίνο την Άρσεναλ, αλλά το ένα γκολ δεν αρκούσε για να ανατρέψει το σκορ του πρώτου αγώνα.

Του Dr. Jekyll

Αν προκύπτει ένα συμπέρασμα (και) από το χθεσινό παιχνίδι, είναι ότι ο Ολυμπιακός του Μαρτίνς είναι μαχητής και δεν τα παρατάει εύκολα. Απλή ανασκόπηση: το 1-3 δεν αφήνει πολλές ελπίδες πρόκρισης, η ομάδα (συνεχίζει να) έχει πολλές και σημαντικές απουσίες, οι παίκτες (το ξαναγράφω: που ποτέ δεν έκαναν κανονική προετοιμασία) έχουν δώσει ένα απίστευτο --ειδικά για τα ελληνικά δεδομένα-- σερί απαιτητικών αγώνων, και κομβικοί παίκτες βρίσκονται σε κακό φεγγάρι. Όλα αυτά, όμως, μπήκαν σε δεύτερη μοίρα και ο Ολυμπιακός πέτυχε μια σπουδαία ευρωπαϊκή νίκη.

Σύμφωνοι: αν το σκορ του πρώτου αγώνα ήταν διαφορετικό, θα βλέπαμε άλλον αγώνα χθες. Η Άρσεναλ θα είχε περισσότερο τον νου της στο να σκοράρει, θα ήταν (ίσως) πιο συγκεντρωμένη και, σίγουρα, δεν θα άφηνε χώρους στον Ολυμπιακό. Τα what if σενάρια, όμως, είναι για να τα συζητάμε με τους φίλους μας. Και ο πρώτος αγώνας, άλλωστε, έχει κάμποσα what if: κανείς δεν ξέρει τι θα γινόταν αν ο Μπα ήταν καλά (και ο Εμβιλά αγωνιζόταν στην κανονική του θέση), αν ο Μπρούμα και ο Μασούρας είχαν στοιχειώδεις σωστές αντιδράσεις στις φάσεις που χάρισε η προβληματική άμυνα των Λονδρέζων, αν ο διαιτητής έδινε επιθετικό φάουλ στο δεύτερο γκολ. Το σημαντικότερο what if, πάντως, του πρώτου αγώνα, για μένα, είναι το τι θα σήμαινε για τον επαναληπτικό αν ο Ολυμπιακός δεν είχε καταρρεύσει στα τελευταία περίπου 15 λεπτά του αγώνα, μετά το 1-2 (διάστημα στο οποίο δέχτηκε το τρίτο γκολ και δέχθηκε κάμποσες ευκαιρίες).

Δεν ξέρω πόσο κοντά βρεθήκαμε χθες στην πρόκριση: από τη στιγμή που το δεύτερο γκολ δεν ήρθε ποτέ, νομίζω πως είναι αδόκιμο να θεωρούμε ότι αγγίξαμε το θαύμα. Πήραμε, όμως, ένα μεγάλο αποτέλεσμα (παρακαταθήκη για το μέλλον), προσθέσαμε βαθμούς στο σύλλογο και, πολύ σημαντικό, δείξαμε ότι είμαστε δικαίως υπολογίσιμο μέγεθος στις ευρωπαϊκές διοργανώσεις. Το έχουμε ξαναπεί: ο Ολυμπιακός των τελευταίων ετών δεν είναι φωτοβολίδα. Η επιθυμία όλων είναι να γίνει κάποια στιγμή και το μεγάλο βήμα (προσωπικά πιστεύω ότι η μεγάλη ευκαιρία --μέχρι την επόμενη-- ήταν η περσινή χρονιά), αλλά δεν πρέπει να υποτιμάται η σταθερότητα που ο Ολυμπιακός δείχνει στην Ευρώπη (όσο και αν ο Ολυμπιακός έχει ξεφύγει από τις άλλες ελληνικές ομάδες, οι τραγικές επιδόσεις τους κάτι δείχνουν για το γενικότερο επίπεδο του ποδοσφαίρου μας).

Στα θετικά και οι προσωπικές επιδόσεις: ο Σα έκανε ξανά σοβαρές αποκρούσεις (και δεν γνωρίζω αν αυτό αρκεί για να θεωρήσουμε ότι βγήκε από το παρατεταμένο ντεφορμάρισμα), ο Σωκράτης είχε ηγετικό ρόλο στην άμυνα, ο Ρέαμπτσιουκ πρόσθεσε ένα καλό παιχνίδι στο βιογραφικό του, ενώ οι Εμβιλά και Αραμπί (με το κλασικό πρόβλημα του Μαροκινού να δίνει λάθος πάσες όταν απομακρύνει στην άμυνα) απέδειξαν, για μια ακόμα φορά, την κλάση τους. Στο ύψος τους οι Ανδρούτσος, Χολέμπας, Καμαρά και Μασούρας (θα επιμείνω για τον Μασούρα, και, μάλιστα, αυτή τη φορά –θεωρώντας ότι το λέω-- αντικειμενικά). Δυστυχώς, σε μέτρια επιεικώς ημέρα ο Φορτούνης: όχι απλά επειδή δεν έκανε το κάτι παραπάνω, αλλά γιατί ακόμα και από τα στημένα δεν μπόρεσε να δημιουργήσει επικίνδυνες καταστάσεις (το φάουλ που από --σχετικά-- καλή θέση στέλνει στο τείχος ήταν μία από τις ελάχιστες φορές που --χωρίς, προφανώς, να δικαιωθώ-- είχα έντονο προαίσθημα ότι θα κατέληγε στα δίχτυα -- ένας ακόμα λόγος που κάνω καλά και δεν παίζω στοίχημα...).

Διαφορετική κατηγορία ο Μπα (και του αξίζει μια παράγραφος): από καλός, έως πολύ καλός, στα 80 λεπτά που αγωνίστηκε, μέχρι να δεχτεί την κόκκινη κάρτα. Με ανακούφιση διαπίστωσα ότι δεν του χρεώνεται η πρόκριση: κάτι τέτοιο θα ήταν άδικο, στα 15 λεπτά που έμεναν έως το σφύριγμα της λήξης, ο Ολυμπιακός χρειαζόταν 2 γκολ (και τα 80 λεπτά που προηγήθηκαν της κόκκινης, δεν έδειχναν ότι αυτό ήταν απλό). Παραμένει, όμως, δεδομένο ότι η ανόητη αντίδρασή του (ακόμα και αν κρίνουμε ότι ο διαιτητής ήταν αυστηρός) θα μπορούσε κάλλιστα να στοιχίσει τη νίκη (ακόμα και την ισοπαλία). Πιο σημαντικό, στα μάτια μου, είναι ότι ο εκνευρισμός του Μπα δεν παρουσιάστηκε μόνο χθες για να μιλάμε για μεμονωμένο περιστατικό (όπως και το να μπαίνει άτσαλα με τους αγκώνες στις φάσεις, αλλά αυτό είναι άλλη ιστορία). Από την αποχώρηση του (κολλητού του) Σισέ και μετά, ο Μπα έχει πολλές ακατανόητες αντιδράσεις και ξεσπάσματα: δεν γνωρίζω αν χρειάζεται πιο εξειδικευμένη βοήθεια, αλλά σίγουρα η ομάδα πρέπει να ασχοληθεί και να τον στηρίξει -- η εικόνα του είναι εικόνα ενός μονίμως εκνευρισμένου παίκτη που δεν φαίνεται να απολαμβάνει τον ρόλο του.

Στα υπόλοιπα: αδιάφορη η συμμετοχή των Μπρούμα και Ραντζέλοβιτς (Ανδρούτσος, Μασούρας, 63΄) όπως και των Μπούχα και Λαλά (οι οποίοι αγωνίστηκαν, σκάρτα, 10 λεπτά στις θέσεις των Φορτούνη και Ρέαμπτσιουκ). Και ένα what if μπορεί να αναφερθεί και εδώ: κανείς δεν ξέρει πώς θα μπορούσε να αντιδράσει ο Ολυμπιακός αν στον πάγκο καθόντουσαν και οι Ματιέ και Χασάν (ειδικά σε μια μέρα που ο Φορτούνης δεν ήταν καλός -- και κλείστηκε αποτελεσματικά από το pressing των γηπεδούχων).

Μια παράγραφος αξίζει και στον Μαρτίνς: προφανώς και σε αυτόν πρέπει να πιστωθεί ότι σε ένα παιχνίδι, σχεδόν καταδικασμένο, ο Ολυμπιακός παρουσιάστηκε αξιόμαχος. Όπως ήταν αναμενόμενο από τα ρεπορτάζ, ο Ολυμπιακός κατέβηκε με προτεραιότητα το να μη δεχτεί εύκολα γκολ. Αν αναλογιστούμε την εικόνα της αμυντικής μας λειτουργίας στα (αρκετά) τελευταία παιχνίδια, καθώς και το επίπεδο της επίθεσης της Άρσεναλ, η ομάδα τα πήγε πολύ καλά στον ανασταλτικό τομέα (και αυτό δεν αλλάζει από τις ευκαιρίες που έχασε η Άρσεναλ). Ακόμα περισσότερα εύσημα αξίζουν στον Πορτογάλο Γούναρη που δεν δίστασε να αλλάξει σχήμα και ρόλους, και αυτό --εκ του αποτελέσματος-- βγήκε (και το ότι βγήκε, φανερώνει τη συνοχή που έχει η ομάδα).

Ως επίλογος: το χθεσινό παιχνίδι δεν ακυρώνει, στα μάτια μου, όσα έγραφα μετά τον πρώτο αγώνα. Ο Ολυμπιακός έκανε χειρότερες εμφανίσεις από πέρσι, αλλά και πάλι στάθηκε αξιοπρεπέστατα στις ευρωπαϊκές διοργανώσεις (και αποχωρεί με το κεφάλι ψηλά, κλείνοντας ραντεβού για τον επόμενο χρόνο). Ο απολογισμός είναι δίκαιος. Χωρίς να του χαριστεί τίποτα, και μέσα από πολλές αντιξοότητες, η ομάδα μας πήρε δίκαιες (αγωνιστικά, και γενικότερα) προκρίσεις (όπως δίκαια προκρίθηκε χθες η Άρσεναλ). Το γεγονός, πάντως, ότι συζητάμε τι πήγε στραβά και ο Ολυμπιακός δεν προκρίθηκε για δεύτερη σερί χρονιά απέναντι στην Άρσεναλ, αποτελεί από μόνο του πηγή αισιοδοξίας.

Οι στόχοι που απομένουν δεν έχουν την ίδια λάμψη που έχει η ευρωπαϊκή διάκριση (ειδικά αφού η κατάκτηση του πρωταθλήματος έχει περισσότερο διαδικαστικό χαρακτήρα). Η συγκέντρωση και μαχητικότητα που έβγαλε χθες η ομάδα, πρέπει να κάνει την εμφάνισή της και στα πλέι-οφ: ακόμα και χωρίς τον κόσμο να την χειροκροτήσει (όπως της αξίζει), η ομάδα οφείλει (και) για τον εαυτό της να μην χαλάσει την εικόνα που με δικές της υπερβάσεις (γιατί υπέρβαση είναι οι αντοχές που εμφανίζει στο γήπεδο) έφτιαξε μέχρι τώρα: με ξεκίνημα την Κυριακή και τον ambassador of our heart, ας επιβεβαιώσει, ξανά και ξανά, αυτό που αναγράφεται στο θέατρο των δικών μας ονείρων: We rule this land.