Του Dr. Jekyll
Με λίγα λόγια: ο αγώνας αποτελεί τον ορισμό της φράσης «το μεροκάματο να βγαίνει». Ο Ολυμπιακός χωρίς να εντυπωσιάσει, ήταν ουσιαστικός, πέτυχε τρία τέρματα, είχε και κάμποσες ακόμα καλές στιγμές. και μπορεί να ετοιμάζεται με ηρεμία για τον πολύ δύσκολο αγώνα με την Άρσεναλ. Στα αρνητικά: όσο και αν ο αγώνας είχε πρακτικά τελειώσει, δεν μπορεί να περάσει ντούκου ότι, για μια ακόμα φορά, δεχόμαστε γκολ με κεφαλιά από στημένη φάση. Διαβάζω, και εν μέρει κατανοώ, ότι με τον τερματοφύλακα ντεφορμέ και την αμυντική τετράδα να αλλάζει συνέχεια, ο Ολυμπιακός θα είναι πιο ευάλωτος στις στημένες φάσεις. Όμως, από το «πιο ευάλωτος» μέχρι το «δεχόμαστε γκολ από στημένα σε, σχεδόν, κάθε αγώνα» υπάρχει διαφορά (και μπορεί να δεχτήκαμε το γκολ με το σκορ 3-0, αλλά η ΑΕΛ είχε ήδη χάσει δύο μεγάλες ευκαιρίες από στημένα).
Κατά τ' άλλα, ο αγώνας δεν προσφέρεται για πολλά συμπεράσματα. Νομίζω ότι πρέπει να είμαστε ικανοποιημένοι που οι παίκτες δεν πέταξαν χαρταετό και, χωρίς να εντυπωσιάσουν, επιβλήθηκαν εύκολα απέναντι στην τελευταία ομάδα της βαθμολογίας. Ο Χασάν βρήκε και πάλι δίχτυα (πριν τραυματιστεί), έστω και από το σημείο του πέναλτι (και με τα φετινά ποσοστά ευστοχίας στα πέναλτι, αυτό το λες και καλό), ο Ανδρούτσος σκόραρε (σε μια φάση που ξεκινά από δικό του κλέψιμο, και περιλαμβάνει και μια πολύ έξυπνη πάσα του Φορτούνη), ο Μασούρας έχασε ένα --σχετικά-- εύκολο γκολ (στη φάση που τελειώνει με το γκολ του Ανδρούτσο), αλλά έβγαλε και μια ασίστ στον Ελ Αραμπί (με αυτό το γκολ, ο Ελ Αραμπί έφτασε τα 19 τέρματα στο πρωτάθλημα, ενώ ο δεύτερος σκόρερ του πρωταθλήματος, Μπαράλες, έχει δέκα).
Ο Ραντζέλοβιτς πράγματι φαίνεται να έχει αντοχές για να τρέξει, σε ένα σημείο που οι περισσότεροι παίκτες μας δεν έχουν, αλλά εξακολουθεί να μην του κάθεται τίποτα (ακόμα και στη φάση του δεύτερου γκολ μας, ο Ανδρούτσος που έρχεται τρέιλερ τού κλέβει την μπουκιά από το στόμα). Λίγα πράγματα από τους υπόλοιπους: ο Σωκράτης ακόμα μαθαίνει την ομάδα (διαθέτει, όμως, την εμπειρία για να καθαρίζει φάσεις με τις τοποθετήσεις του), ο Εμβιλά στέκεται αξιοπρεπέστατα και ως κεντρικός αμυντικός, ο Χολέμπας παραμένει ο τίμιος Χολέμπας, οι Κάιπερς και Σουρλής κέρδισαν αγωνιστικά λεπτά, ο Τιάγκο Σίλβα στάθηκε σχετικά καλά (απέναντι, όμως, σε έναν πολύ αδύναμο αντίπαλο), ο Φορτούνης είχε ένα καλό σουτ και κάμποσες σωστές κάθετες μεταβιβάσεις, ο Μπουχαλάκης βοήθησε, ως συνήθως, σε άμυνα και επίθεση, ενώ Μπρούμα και Ματιέ δεν φάνηκαν ιδιαίτερα στα λεπτά που αγωνίστηκαν.
Στα υπόλοιπα: φρονώ ότι στον αγώνα που δίνει ο τόπος απέναντι στην πανδημία, δικαιολογημένα απαγορεύτηκαν τα καρναβάλια. Συνεπώς, θεωρώ ότι ήταν υγειονομικό λάθος (και πρόκληση προς τους νομοταγείς πολίτες) η τέλεση αγώνων (με τηλεοπτική κάλυψη, μάλιστα) των υπολοίπων ομάδων που συμπληρώνουν (ως κομπάρσοι, για πολλοστή φορά) το big 4 της σούπερ ντούπερ Λιγκ. Θα ξεκινήσω με το δράμα του συλλόγου μεγάλου: σε μια αποθέωση του επιθετικού ποδοσφαίρου, βγαλμένου από τα πιο υγρά όνειρα του Μπάμπη Τεννέ, ο Παναθηναϊκός νίκησε τον ΠΑΟΚ, προκαλώντας τεράστια σύγχυση στους οπαδούς του. Οι παικταράδες της νίκης επί του Ολυμπιακού, που έγιναν άχρηστοι μετά τον περήφανο αποκλεισμό στο Κύπελλο, με δύο ήττες από τον Ajax (της Ηπείρου), έγιναν ξανά παικταράδες, μετά από τον χθεσινό θρίαμβο, ο οποίος, με λίγη τύχη και μπόλικο αντιποδόσφαιρο, ενδεχομένως, υπό συνθήκες και αν το θέλει ο Θεός, να οδηγήσει τον πρέσβη της καρδιάς μας, ξανά σε ευρωπαϊκές διοργανώσεις (εκεί που, όμως, καραδοκούν μεγαθήρια του αζερμπαϊτζανικού ποδοσφαίρου, όπως η Γκαμπάλα).
Ο ΠΑΟΚ πληρώνει τα λάθη του. Το λάθος να πιστεύει ότι είναι μεγάλη ομάδα, το λάθος να πιστεύει ότι η εξυγίανση θα μπορεί να καθαρίζει πάντα τα αποτελέσματα, το λάθος να θεωρεί ότι, έχοντας στο pay roll μόνο 2-3 ομάδες της κατηγορίας, θα μπορεί να φτάσει στο τέταρτο πρωτάθλημα της ιστορίας του. Μα νομίζω, πως πιότερο από όλα, πληρώνει το λάθος να πιστέψει ότι πρωταγωνιστεί σε ταινία της Disney, όπου η ομάδα που έχει ένα κουνάβι, αντί για κανονικό προπονητή, στον πάγκο, θα έπαιρνε στο τέλος το πρωτάθλημα. Δυστυχώς Πάμπλο, μπορεί ο αρουραίος Ρατατούι, στην ομώνυμη ταινία, με όπλο τη θέληση, να γίνεται σπουδαίος σεφ, αλλά δεν αρκούν πάντα τα όνειρα (και ελπίζω με τα σχόλιά μου για τον βλοσυρό, παντελονάτο, alpha male - στην αποικία ρακούν, υπερμάτσο Παμπλίτο να μην θεωρηθώ σπισιστής)...
Ολοκληρώνοντας με το τρίο Στούτζες του ελληνικού ποδοσφαίρου (δεν το λέω υποτιμητικά: το τρίο Στούτζες πρόσφερε άφθονο γέλιο και χαρά σε χιλιάδες ανθρώπους): η μόνη ομάδα που φρονώ ότι βρίσκεται σε καλό δρόμο για να βγει από την εσωστρέφεια (αμφιβάλλω και από τις κακές εμφανίσεις) είναι η ΑΕΚ, αρκεί να ακολουθήσει άμεσα τη γνωστή συνταγή επιτυχίας: διώχνεις σήμερα τον Μανόλο και επαναφέρεις τον Καρέρα, για να βρει η ομάδα την αμυντική συνοχή. Στα μέσα των πλέι-οφ, διώχνεις τον Καρέρα για να επαναφέρεις τον Μανόλο, ώστε η ομάδα να προσφέρει και λίγο θέαμα. Στο τέλος των πλέι-οφ, διώχνεις τον Μανόλο (μην πω ότι ξαναδιώχνεις, καλού κακού, και τον Καρέρα) για να φέρεις τον Ντούσαν. Επειδή, σε κάθε περίπτωση, τα αποτελέσματα θα είναι σκατά, μετά το τέλος των πλέι-οφ, βγάζεις βίντεο με τα τσιμέντα που πέφτουν στην Αγιά Σοφιά (εκεί μπορείς να τσιμεντώσεις και τους αμφισβητίες ή τους παίκτες που δεν υπογράφουν νέο συμβόλαιο-με ένα σμπάρο δυο τρυγόνια), και όλοι θα είναι εκστασιασμένοι, ενώ η ομάδα θα είναι έτοιμη για την επόμενη χρονιά, που σύμφωνα με όλα τα κιτρινόμαυρα ρεπορτάζ, το ρόστερ θα είναι υπερπλήρες και έτοιμο για τον τίτλο.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου