Του Dr. Jekyll
Τα βασικά: ο Ολυμπιακός έκανε ένα καλό πρώτο ημίχρονο και ένα μέτριο δεύτερο -- και αυτό είναι λογικό, από άποψη δυνάμεων, αν σκεφτούμε το, στα μάτια μου παράλογο, μη ροτέισον της ομάδας. Τα καλά νέα είναι το πείσμα των παικτών για να μην έχουν τρίτο σερί κακό αποτέλεσμα στο πρωτάθλημα, και --προφανώς-- οι τρεις βαθμοί της νίκης. Τα κακά νέα είναι ο τραυματισμός του Σεμέδο, που μειώνει τους διαθέσιμους κεντρικούς αμυντικούς σε δύο (και ο Σωκράτης, ο ένας από τους δύο, δεν έχει ξεπεράσει εντελώς το πρόβλημα στον ώμο).
Στα αρνητικά: ένα ακόμα γκολ που δεχόμαστε από κόρνερ. Με αυτό τον ρυθμό, θα φτάσουμε να θεωρούμε καλύτερο να γίνεται απόκρουση από αμυντικό και πέναλτι, παρά να αφήνουμε την μπάλα να βγει κόρνερ (αν και με τα χέρια-πέναλτι που έχουμε κάνει φέτος, με αποκορύφωμα ένα του Ραντζέλοβιτς, αυτά δεν πρέπει να γράφονται ούτε για αστείο). Στα σοβαρά: ο κάθε πικραμένος (δεν το λέω υποτιμητικά: οι περισσότεροι είναι πικραμένοι γιατί έχασαν ή αποκλείστηκαν, ενώ οι παίκτες του Παναθηναϊκού, που νίκησαν, θα έπρεπε να είναι, έτσι κι αλλιώς, πικραμένοι που αγωνίζονται σε αυτή την ομάδα) σκοράρει το τελευταίο διάστημα από στημένη φάση --και ειδικά με κόρνερ-- στην άμυνα του Ολυμπιακού. Δεν είμαι βέβαιος αν ευθύνονται οι κεντρικοί αμυντικοί, οι αμυντικοί μέσοι, ο Σα (που έπαψε εμπιστοσύνη να θυμίζει) ή ο αέρας: το τις πταίει οφείλει να γνωρίζει, και να διορθώσει, το τεχνικό τιμ, το ζήτημα είναι ότι αυτό στοίχισε, και --αναπόφευκτα-- θα στοιχίσει και στο μέλλον.
Παράξενη, στα μάτια μου, η επιλογή του Μαρτίνς για μη ροτέισον: η μοναδική αλλαγή στην ενδεκάδα του Ολυμπιακού, από τον αγώνα στο Αϊντχόφεν στον αγώνα του Βόλου, ήταν ότι χθες ξεκίνησε, ευτυχώς, βασικός ο Φορτούνης, στη θέση του Μπουχαλάκη (ούτε καν στη θέση του Ματιέ, που, στα δικά μου μάτια, θα ήταν πιο ορθολογικό, καθώς θα κρατούσε στον πάγκο έναν εν δυνάμει game changer -- και ο χρυσός σκόρερ Χασάν είναι υπερπολύτιμος και δικαιούται, πλέον, αυτόν τον χαρακτηρισμό, αλλά μιλάω για παίκτη που θα μπορεί να βοηθήσει στη συνολική οργάνωση της ομάδας). That said, τα αποτελέσματα δικαιώνουν τον Μαρτίνς, και στο μυαλό του δεν είμαστε: δεν βρίσκω απίθανο, ειδικά με τον τραγέλαφο της περσινής χρονιάς, να είναι το Κύπελλο σε δεύτερη μοίρα, ούτε βρίσκω απίθανο να είναι στο μυαλό του Μαρτίνς --αλλά και στην πραγματικότητα-- οι παίκτες που, λογικά, θα αγωνιστούν την Πέμπτη στο Χαριλάου ικανοί να πάρουν την πρόκριση.
Ο Φορτούνης βρίσκει πάλι δίχτυα (και ας το ξαναπώ: τα τελειώματά του δεν διαθέτει σε καμία περίπτωση ο Ματιέ), κάνει πολύ καλές εναλλαγές παιχνιδιού, βγάζει καλές πάσες μπροστά, τρώει μπόλικο ξύλο κουβαλώντας την μπάλα (δύο κίτρινες σε παίκτες του Βόλου είναι για να σταματήσουν επέλαση του Φορτούνη) και δείχνει σε καλό φεγγάρι (ίσως όχι τόσο όσο πριν από δύο χρόνια --έχει χάσει σίγουρα σε τρεξίματα και εκρηκτικότητα-- αλλά αρκετά για να είναι καταλυτικός στο παιχνίδι της ομάδας). Καταπληκτικός στο πρώτο ημίχρονο και ο Μπρούμα, σχεδόν εξαφανισμένος στο δεύτερο (και δεν είναι η πρώτη φορά που συμβαίνει αυτό). Η πραγματικότητα παραμένει: ο Ολυμπιακός έχει ανάγκη τον Μπρούμα, με τη ταχύτητα, τις κινήσεις και την ένταση, του πρώτου ημιχρόνου, αλλά όχι τον Μπρούμα που μία παίζει και μία είναι εκτός.
Πρόσωπο του αγώνα (και πώς αλλιώς αφού με το τέρμα του κρίνει το αποτέλεσμα) ο Εμβιλά. Και ας σημειωθεί ότι πριν το γκολ έχει άλλα τρία σουτ, εκτός περιοχής για να σκοράρει. Το γράφω και σήμερα, μετά από το χρυσό του γκολ: δεν χωράει συζήτηση ότι ο Ολυμπιακός πέτυχε διάνα στην αντικατάσταση του Γκιγιέρμε με τον Γάλλο. Προσωπικά, πάντως, έχω την αίσθηση (αυτό θα μπορούσα να το πω με μεγαλύτερη βεβαιότητα αν έβλεπα την ομάδα μέσα στο γήπεδο, εκεί που μπορείς όντως να δεις πώς κινείται ο κάθε παίκτης, ακόμα και μακριά από την μπάλα) ότι ο Γκιγιέρμε βοηθούσε περισσότερο αμυντικά (και η απουσία του είναι ένα ακόμα λιθαράκι στην πιο εύθραυστη φετινή αμυντική λειτουργία), ενώ ο Εμβιλά προσφέρει περισσότερα στην ανάπτυξη.
Σε δεύτερο πλάνο, αλλά όχι λιγότερη σημαντική, η --κάπως αθόρυβη-- παρουσία του Καμαρά, που είναι τα πνευμόνια του Ολυμπιακού από τη μέση και μπροστά -- και από δική του καλή μπαλιά δημιουργείται η φάση του πρώτου γκολ. Το καλύτερο επιθετικά παιχνίδι του Ρέαμπτσιουκ με τη φανέλα του Ολυμπιακού (ο οποίος αμυντικά είχε τα θεματάκια του). Βαρύς, αλλά αποτελεσματικός αμυντικά (και μέσα στη φάση του γκολ) ο Παπασταθόπουλος, που στον αρχικό προγραμματισμό ακόμα θα έκανε προπονήσεις για να βρει φυσική κατάσταση και, αναγκαστικά, παίρνει συνέχεια συμμετοχές (και, μάλιστα, ημιτραυματίας).
Στα υπόλοιπα: με νευράκια (συνεχίζει να είναι) ο Μπα, λίγα πράγματα από Λαλά (που έχει τα ανεβοκατεβάσματα, που δεν είχε ο Ραφίνια) και Ματιέ, λίγα πράγματα και από τις αλλαγές (αφήνω έξω τον Σωκράτη, που αγωνίστηκε από το 40΄) Μπουχαλάκη, Μασούρα, Ραντζέλοβιτς και Χασάν. Και παρότι δεν μπορώ να έχω καμία συμπάθεια προς την ομάδα του Μπέου, οφείλω να παραδεχτώ ότι, σε αντίθεση με άλλες ομάδες της πρώτης εθνικής, προσπαθεί να παίξει (και παίζει) ποδόσφαιρο -- ακόμα και το γεγονός ότι με το σκορ στο 1-1 δεν έκανε καθυστερήσεις από το 10΄, δυστυχώς, αξίζει εύσημα στο ελληνικό ποδόσφαιρο. Και κάνω το θετικό σχόλιο, παρότι δεν αμφιβάλλω ότι το κίνητρο και το πάθος απέναντι στον Ολυμπιακό (όπως και το αρκετά σκληρό παιχνίδι) είναι και αποτέλεσμα εκδούλευσης στον κοντοστούπικο πρόεδρο της μητρικής εταιρείας.
Ολοκληρώνοντας για τον αγώνα, μια μικρή αναφορά στους Έλληνες επόπτες, που σε αντίθεση με τον ξένο διαιτητή, έκαναν ό,τι μπορούσαν για να βοηθήσουν τον τίμιο αγώνα της εξυγίανσης (προσωπικά, πάντως, θεωρώ πολύ πιο καθαρό γκολ αυτό που ακυρώθηκε πέρσι --και ας έχει διαφορετική άποψη η επίσημη ελληνική διαιτησία-- παρά το, επίσης καθαρό, χθεσινό γκολ του Εμβιλά).
Στη συνέχεια: ο αγωνιστικός μαραθώνιος συνεχίζεται. Ο Ολυμπιακός έχει να παίξει Πέμπτη, για το Κύπελλο, με τον Άρη, Κυριακή εντός με Λαμία, Πέμπτη εντός με Άρσεναλ, Κυριακή εκτός με ΑΕΛ και Πέμπτη στο Λονδίνο. Για να βγει το πρόγραμμα με επιτυχία, χρειάζεται να υπάρξουν και νέοι πρωταγωνιστές: ο Σωκράτης, που --εκ των πραγμάτων-- αναλαμβάνει πλέον τον ηγετικό ρόλο στην άμυνα (ο Σεμέδο, έτσι κι αλλιώς, δεν θα αγωνιζόταν, λόγω καρτών, στα δύο τελευταία παιχνίδια της κανονικής διάρκειας του πρωταθλήματος, με Λαμία και ΑΕΛ), ο Μπρούμα (που αναζητείται διάρκεια στην απόδοση -- και τις συμμετοχές), ο Λαλά (που προς τα παρόν είναι --επιεικώς-- στα ίδια κυβικά με το τιμιότατο πολυεργαλείο Ανδρούτσο), ο Μασούρας (που αγωνίζεται όλο και λιγότερο), ο Ραντζέλοβιτς (ο οποίος, χωρίς τον τραυματισμένο Βρουσάι, και τον Λοβέρα, να ταλαιπωρείται και να μας ταλαιπωρεί στα πλάγια, θα πάρει σίγουρα ευκαιρίες για να δείξει (αρχικά) αν μπορεί να επιστρέψει στις περσινές εμφανίσεις) και ο Τιάγκο Σίλβα, πρέπει να γίνουν (ή να γίνουν ξανά, στην περίπτωση του Μασούρα) παίκτες που θα κρίνουν αγώνες.
Και μια άποψη για την κλήρωση του Europa: αν ο Ολυμπιακός κατορθώσει να πετάξει για δεύτερη χρονιά εκτός τους Λονδρέζους, θα αποτελεί τη μεγαλύτερη έκπληξη που έχω δει, ως ενήλικος, στην ιστορία του ευρωπαϊκού Ολυμπιακού. Η Άρσεναλ, θεωρητικά, είναι σε καλό φεγγάρι, ο Ολυμπιακός όχι. Οποιαδήποτε περίπτωση υποτίμησης του Ολυμπιακού (αν και δεν νομίζω ότι ο Ολυμπιακός είναι πλέον μέγεθος που υποτιμάται στην Ευρώπη από καμία ομάδα -- και γράφοντάς το είναι σαν να υποτιμώ εγώ τον Ολυμπιακό, αλλά το αναφέρω, κουβέντα να γίνεται), μετά το περσινό τους κάζο, δεν υπάρχει (αντίθετα, υπάρχει διάθεση εκδίκησης). Σε επίπεδο μονάδων, δεν υπάρχει σύγκριση (οκ, το μπάτζετ δεν παίζει μπάλα, αλλά κάτι δείχνει -- (και) γι' αυτό και ο Ολυμπιακός πάει τρένο στο ελληνικό πρωτάθλημα).
Ολοκληρώνοντας (το σημαντικότερο): από την περσινή χρονιά, μας έχει μείνει το (υπέροχο) τέλος. Η αλήθεια είναι, όμως, ότι μέχρι και τον αγώνα της Τούμπας (0-1) ο Ολυμπιακός είχε δυσκολευτεί στα περισσότερα εκτός έδρας παιχνίδια (μάλλον περισσότερο από φέτος), ενώ, λίγες ημέρες πριν την Τούμπα, ο Ολυμπιακός είχε χάσει εντός έδρας από την Άρσεναλ. Αυτό, όμως, που είχε διαφορετικό (και το είχε αποδείξει σε όλους τους --πολλούς-- ευρωπαϊκούς του αγώνες, με εξαίρεση το Βελιγράδι, έως τότε) ήταν η πολύ καλή αμυντική λειτουργία (και πάνω σε αυτή χτίστηκαν οι περσινές επιτυχίες). Αντίστοιχη εικόνα δεν βλέπω φέτος, και μακάρι να πέσω έξω. Σε κάθε περίπτωση, η ομάδα του Μαρτίνς, του Πορτογάλου Γούναρη, του ταβερνιάρη των 80s, επιτρέπει να συνεχίζουμε να ονειρευόμαστε!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου