Lock-down ή αλλιώς κατ' οίκον περιορισμός, επεισόδιο δεύτερο. Τα μέτρα περιορισμού που έχουν παρθεί δεν αποτελούν τίποτα παραπάνω από μέτρα που στοχεύουν στην αναπαραγωγή του κοινωνικού συμβολαίου και ταυτόχρονα είναι μέτρα πειθάρχησης χωρίς καμία λογική αλλά γεμάτα αντιφάσεις. Μέσα σε αυτό το περιβάλλον είμαστε (κατ)αναγκασμένοι να περνάμε πολλές ώρες μέσα στο σπίτι. Το πλήρωμα του biancorossi 1925 καταθέτει τις προτάσεις του, για να μπορέσουμε να την «παλέψουμε» όσο διαρκούν τα μέτρα -- και φυσικά περιμένει και τις δικές σας προτάσεις...
1. Οι προημιτελικοί με τον βάζελο στην Ευρωλίγκα το 1997
για τον RedTerso
Δεν είναι ακριβώς μόνο ένα παιχνίδι, αλλά τα δύο ματς απέναντι στον βάζελο στα προημιτελικά του φάιναλ-φορ της Ρώμης και του triple-crown. Ήταν τα δύο παιχνίδια, που έβαλαν το τρένο στις ράγες για την ίσως σπουδαιότερη χρονιά της ομάδας μπάσκετ! Εκείνα τα χρόνια δεν ήταν τόσο δεδομένο για τον χώρο του μπάσκετ (το ποδόσφαιρο είχε κάνει το «βήμα» λίγο πιο πριν) ότι τα παιχνίδια θα τα βλέπουμε μέσω συνδρομητικού. Τον πρώτο προημιτελικό λοιπόν τον έδειχνε το πάλαι ποτέ Filmnet (αν θυμάμαι καλά), οπότε θυμάμαι με τον πατέρα μου να πηγαίνουμε στο καφενείο της γειτονιάς για να δούμε το ματς. Το καφενείο στη μεγάλη του πλειοψηφία ήταν γεμάτο βάζελους, κάτι που προκαλούσε εκνευρισμό απ' την αρχή... Όμως από το ξεκίνημα του παιχνιδιού ο Θρύλος έδειξε ότι δεν είχε καμία διάθεση για πλακίτσα και άλωσε με χαρακτηριστική άνεση την έδρα του αιώνιου πελάτη, κάνοντας το σκορ στις ευρωπαϊκές μεταξύ μας αναμετρήσεις και ανοίγοντας διάπλατα τον δρόμο για τη νίκη και στη ρεβάνς και φυσικά για την πρόκριση σε αυτό που θα γινόταν αργότερα ο θρίαμβος της Ρώμης!
2. Το 2-4 μες στο ΟΑΚΑ το 1998
για τον Dr. Jekyll
Προσωπικά δηλώνω γραφικός και αμετανόητα κολλημένος με συνθήματα, όπως «Θρύλε σ’ αγαπώ κι ας μου κάνεις γκέλες», ή για Ευρωπαίους που τους αρέσουν τα κόκκινα, και άλλα παρόμοια («Ελλάς, Ευρώπη, Παναθηναϊκός, έτσι σας @@@@ ο Ολυμπιακός» κ.λπ.). Συνεπώς, τα αγαπημένα μου παιχνίδια δεν είχαν ευρωπαϊκή λάμψη, αλλά τριφυλλοφόρα λαγουδάκια. Πολλές οι αναμνήσεις: το 73-38, το 0-2 στο Κύπελλο, το 1-1 με τον Προτάσοφ, το 1-4. Ξεχωριστή θέση, όμως, έχει το 2-4. Ο Ολυμπιακός μόλις έχει βγει από τα πέτρινα χρόνια, ο Παναθηναϊκός είναι ο Ευρωπαίος, και βρίσκεται να προηγείται με 2-0. Και ενώ οι απέναντι (που 'ναι τα χρόνια…) έχουν στήσει πάρτι, ο Γκόγκιτς μειώνει πριν τη λήξη του ημιχρόνου. Και στη συνέχεια, η απόλυτη ηδονή: Καραπιάλης, Ανατολάκης και --ξανά-- Καραπιάλης ολοκληρώνουν τον θρίαμβο. Και επειδή ο σχολιαστής δεν το είπε τότε, ας το πούμε εμείς, έστω και με 20 χρόνια καθυστέρηση: θα τον ξεφτιλίσει, θα τον ξεφτιλίσει, ΤΟΝ ΞΕΦΤΙΛΙΣΕ!
3. Ο ημιτελικός του πρωταθλήματος μπάσκετ το 2002
για τον Mad Prophet
Θα επέλεγα το buzzer beater του Σπανούλη στο Οακα αλλά είναι αρκετά πρόσφατο, οπότε αναπόφευκτα πρέπει να επιλέξω κάτι πιο παλιό. Μια ματσάρα από τα παλιά κόντρα στον Παο, με ένταση, ξύλο, το προβάδισμα να αλλάζει χέρια, ένα πρωταγωνιστή από το πουθενά και τελικά τον Θρύλο να κερδίζει και στα μεγάφωνα να παίζει το Άντε Γεια. Οι Πειραιώτες υποδέχονται τους πράσινους στο Σεφ για τον 2ο ημιτελικό του πρωταθλήματος, έχοντας κερδίσει τον 1ο αγώνα εκτός έδρας με όργια Φορντ και Ρισασέ. Το ματς είναι πραγματικό ντέρμπι, ο Ολυμπιακός προηγείται στο 1ο ημίχρονο έχοντας πάρει μια διαφορά ασφαλείας, την οποία ανέτρεψε στη συνέχεια ο αντίπαλος και θα είναι μπροστά μέχρι τα μέσα της τελευταίας περιόδου. Εκεί θα λάβει χώρα ο περιβόητος καυγάς μεταξύ Λ. Παπαδόπουλου – Ρισασέ και Τόμιτς – Μποντιρόγκα, ο Θρύλος θα γυρίσει το ματς και με ένα τρίποντο μαχαιριά του Νικαγκμπάτσε θα σταματήσει το σερί πρωταθλημάτων του Παο.
4. Ο προημιτελικός με την Μπάκλερ το 1994
για τον JosuTernera
Η επιλογή ενός παιχνιδιού που έχει μείνει χαραγμένο στο μυαλό μου είναι μάλλον μια δύσκολη υπόθεση. Έχοντας «ανδρωθεί» ως οπαδός στη δεκαετία του ’90, οι εμπειρίες μου μοιράστηκαν στο ποδόσφαιρο και το μπάσκετ, με «κλεφτές» ματιές στην τεράστια ομάδα βόλεϊ που είχε ο Θρύλος εκείνη την εποχή.
Πολλά είναι τα παιχνίδια που θα μπορούσα να αναφέρω από την εποχή του Ιωαννίδη με τα δύο φάιναλ φορ, την εποχή Μπάγεβιτς με το πρώτο πρωτάθλημα μετά τα Πέτρινα, ακόμη και το σπάσιμο της κατάρας της Τούμπας από την ομάδα του Μπλαχίν! Το παιχνίδι όμως που επέλεξα είναι μία μπασκετική νίκη απέναντι σε μία φοβερή ομάδα της εποχής που συχνά ο Θρύλος έβρισκε στον δρόμο του.
Μπορεί τώρα να έχουμε συνηθίσει την Αρμάνι Μιλάνο ως εκπρόσωπο της Ιταλίας - και λίγα χρόνια πριν τη Σιένα – ωστόσο στα ‘90s η δύναμη της γειτονικής χώρας είχε ένα όνομα: Μπολόνια. Η Buckler λοιπόν το 1994 βρέθηκε αντιμέτωπη με τον Ολυμπιακό στην προημιτελική φάση, λίγο πριν το φάιναλ φορ του Τελ Αβίβ.
Όταν το ΣΕΦ ήταν έδρα
Είχα την τύχη στο τρίτο παιχνίδι της συγκεκριμένης σειράς να βρίσκομαι μέσα στο ΣΕΦ με έναν φίλο και να είμαι στο πάνω διάζωμα πάνω από τους οργανωμένους. Σήμερα αυτό ακούγεται ίσως κάπως χλιαρό, καθώς τα μόνα παιχνίδια που το γήπεδο μοιάζει πραγματική έδρα – τουλάχιστον προ κορονοϊού – είναι αυτά με τον βάζελο και κάποια κρίσιμα ντέρμπι Ευρωλίγκας.
Σε εκείνο το ματς που κρινόταν η πρόκριση – η σειρά ήταν στο 1-1 – το γήπεδο καιγόταν και η αδρεναλίνη ήταν στα ύψη. Η ομάδα χρειάστηκε να φτάσει στο τέλος του παιχνιδιού για να πάρει τη νίκη με 65-62 με βολή του Ζάρκο. Πού να ξέραμε τότε ότι λίγο καιρό μετά θα γινόμασταν μάρτυρες ενός παιχνιδιού της ζωής με τον Πάσπαλι να μην καταφέρνει να δώσει τη νίκη με βολές στον τελικό με την Μπανταλόνα;
Στο παιχνίδι με την Μπολόνια χρειάστηκε ο Ολυμπιακός να καταθέσει ψυχή στο παρκέ και οι οπαδοί λαρύγγι στις εξέδρες για να εξασφαλίσει τη νίκη. Είχε προηγηθεί ο δεύτερος αγώνας της σειράς στον οποίο ο Θρύλος ήταν οργιαστικός και έριξε μια εικοσάρα στην ομάδα του Πρέντραγκ Ντανίλοβιτς, επιστρατεύοντας ακόμη και τους Λημνιάτη και Καμπούρη.
5. To 3-3 με τη Ρεάλ το 1999
για τoν RoD
Μια από τις σπουδαιότερες ποδοσφαιρικές παραστάσεις του Θρύλου, παρά την ισοπαλία. Ένα σπουδαίο ευρωπαϊκό ματς με την πούτα Ρεάλ, όταν η ομάδα ήταν ακόμα στις αρχές των ευρωπαϊκών της συμμετοχών στο υψηλότερο επίπεδο. Ένα ΟΑΚΑ γεμάτο ασφυκτικά -- σίγουρα πάνω από 80 χιλιάδες κρεμόμασταν από παντού. Ματσάρα απέναντι στο μεγαθήριο, εμφάνιση που σε έκανε να πιστέψεις πως όντως η ομάδα αλλάζει επίπεδο, ο Ζάχοβιτς να βγάζει μάτια και ο Ζιο να δείχνει τον ουρανό. Η κερκίδα δεν είχε ακόμα συνηθίσει τις ευρωπαϊκές συμμετοχές, το καινούργιο Καραϊσκάκη δεν είχε ακόμα φτιαχτεί, τα κυριλίκια δεν είχαν ακόμα έρθει. Ήταν από τα ματς που η εξέδρα έπαιζε πραγματικά μπάλα: νόμιζες ότι ακουγόταν σ' ολόκληρη την Αττική και λίγο ακόμα και θα μπαίναμε μέσα να το λήξουμε το ρημάδι για να μην ξεχαστεί ποτέ!
6. Ο αποκλεισμός από τη Σεβίλλη το 1995
για τον Jimmy
Πικρός αποκλεισμός, αλλά από πίκρες ήμασταν συνηθισμένοι στα (πέτρινα) νιάτα μας. Ο φίλος του μπλογκ Jimmy μάς έστειλε τη δική του ανάμνηση: «Κατεβαίναμε με το πούλμαν απ' τη Λαμία για να πάρουμε την πρόκριση. Έτσι απλά. Τι κι αν στον πάγκο καθόταν ο κυρ-Σταύρος, τι κι αν βασικός ξεκινούσε ο (ρουφιάνος) Σκαρτάδος και ο Πέτρος (ο αέρινος) ο Μαρινάκης. Στα τσιμέντα του παλιού Καραϊσκάκη όλα ήταν δυνατά. Μπαλάρα η ομάδα και μια ανάσα από την πρόκριση. Ακυρωθέν γκολ, δοκάρια, το γκολ του Σούκερ ήταν για χρόνια η μοναδική χαρά των βάζελων (πάντα με ξένα κόλυβα). Στο πρώτο γκολ, σκαρφαλώνω στο συρματόπλεγμα της 7. Μικρή λεπτομέρεια: ανεβαίνοντας, πατάω σε μια πρόκα και τρυπάω το πόδι μου. Αλλά κανείς δεν έδινε σημασία σε τέτοια ασήμαντα πράγματα εκείνα τα χρόνια και σε εκείνες τις ηλικίες. Ο Θρύλος μπορεί να προκριθεί και μας χρειάζεται όλους. Φυσικά, όταν κατέβηκα απ' το συρματόπλεγμα, ξαναπάτησα την ίδια πρόκα, στο ίδιο σημείο. Λεπτομέρειες, λέμε. Στο τέλος του παιχνιδιού, το γήπεδο αδειάζει, αλλά εγώ δεν μπορώ να κουνηθώ. Όχι από το πόδι ρε, από την πληγή στην καρδιά. Ενώ με τραβάει ο φίλος να σηκωθώ («Τελείωνε, ρε μαλάκα, θα φύγει το λεωφορείο»), το βλέμμα μου πέφτει πάνω σε έναν σύγγαυρο που συνομιλεί με τον θεό: «Ρε Θεέ, ρε Χριστέ, γαμιέσαι... Κάψε με, αλλά γαμιέσαι». Μια φράση που συνόψιζε όλη τη βραδιά. Σηκώθηκα, πήρα τον δρόμο της επιστροφής, και όταν έφτασα, τα χαράματα, στη Λαμία, πήγα κατευθείαν στο νοσοκομείο για αντιτετανικό...
7. To 1-4 μες στη Λεωφόρο το 2001
για την biancorossi1925 team
21η Μαρτίου του 2001. Πάνω από 3.000 Γαύροι ξεκινάμε από το μετρό των Σεπολίων με κατεύθυνση τη Λεωφόρο. Ανεβαίνουμε τα σκαλιά και το σύνθημα «στη Λεωφόρο ήρθαμε, για να την κάψουμε και να φωνάξουμε...» δονεί την ατμόσφαιρα γύρω από το δωρισμένο στο βάζελο γήπεδο. Παίρνουμε τη θέση μας στο πέταλο και η μάχη της κερκίδας έχει κερδηθεί από τα αποδυτήρια. Λίγες μέρες πριν, από το δικό μας πέταλο βλέπαμε τον Λυμπερόπουλο να μας δείχνει τη φανέλα... Όμως πάντα μετά την ύβρι έρχεται η νέμεσις... 6ο λεπτό και 0-1 με τον Αλεξανδρή. 10ο λεπτό και με τη ρουκέτα του Λουτσιάνο γίνεται το 0-2. Μειώνει προσωρινά ο βάζελος πριν το ημίχρονο, και μετά ξεκινάει το πάρτι... Στο 61ο λεπτό ο Γεωργάτος κάνει το 1-3, για να πάρει τη σκυτάλη ο Ζίο στο 83΄ και να κλείσει το σκορ με 1-4! Την ίδια ώρα ο συλλογικός ποιητής της Θύρας 7 σκαρώνει διάφορα στιχάκια για τον... Νικολάκη, που έχει «το «υγρό» του Αλέκου στη φανέλα» ή που πρέπει «να ξανάρθει να μας δείξει τη φανέλα». Το «1-4» θα είναι πάντα εκεί για να αποτυπώνει το πάτημα του αιώνιου πελάτη και να στοιχειώνει τα όνειρα του πράσινου ποίμνιου...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου