Του Dr. Jekyll
Σε μια μικρή περίληψη για το πώς είδα τις φετινές μεταγραφές, έγραφα: «ο Ολυμπιακός … πήρε μια απόφαση (που σηκώνει πολλή κουβέντα) να αφήσει τον Ομάρ». Ο Red Terso απάντησε στα σχόλια:
Υπάρχουν 2 κατηγορίες οπαδών μας, αυτοί που θριαμβολογούν για το φετινό μεταγραφικό «καλοκαίρι» και αυτοί που γκρινιάζουν. Εγώ παραδέχομαι ότι ανήκω στη δεύτερη κατηγορία. Ακόμα και οι θριαμβολογούντες της διοίκησης δεν μπορούν να μην παραδεχτούν ότι οι μεταγραφές άργησαν επικίνδυνα, πρόβλημα, που εντείνεται αν σκεφτούμε ότι τα κενά (εξτρέμ, αναπλ. αρ. μπακ, δεξί μπακ, αμ. χαφ) τα ξέραμε μήνες ή μήνα και ταυτόχρονα γνωρίζαμε ότι η περίοδος προετοιμασίας λόγω κόβιντ είναι παράξενη και περιορισμένη. Μπαίνουμε λοιπόν στα επίσημα ματς του Τσουλου μόνο με τον Εμβιλά από τους καινούργιούς αποκτηθέντες και δυστυχώς με τον Ραφίνια και λιγότερο τον Χολέμπας.
Φέτος δεν μπορώ να γκρινιάξω τόσο για τις πωλήσεις, μιας και την πρόταση στον Τσιμίκα δεν θα μπορούσαμε να την αρνηθούμε για πολλούς λόγους (πρωτίστως μέγεθος της Λίβερπουλ, πρεστίζ, οικονομικό κτλ), ενώ και ο Γκιγιέρμε ήθελε να φύγει για τα πολύ περισσότερα πετροδόλαρα. Όμως δεν χρειάζεται για τον Βραζιλιάνο να κάνουμε το μαύρο-άσπρο και να λέμε για την εξωπραγματική πρόταση του Μαρινάκη για να τον κρατήσει. Ο παίχτης ήθελε να φύγει και τέλος. Η πρόταση Μαρινάκη ακόμα και αν ήταν εξωπραγματική και αν έγινε, τότε πραγματοποιήθηκε σε ένα περιβάλλον, όπου ήταν βέβαιο ότι δεν υπάρχει περίπτωση να γίνει αποδεκτή η πρότασή του. Οπότε έγινε καθαρά για τα μάτια του κόσμου και ας βάλανε και τον Γκιγιέρμε να το λέει. Επίσης κάποιες φορές λησμονούν οι περισσότεροι ότι ο Ποντένσε δεν έφυγε πριν 3 χρόνια, αλλά τον περασμένο Δεκέμβρη με ένα μεγάλο ποσό και δεν αντικαταστάθηκε. Μένει να φανεί αν ετεροχρονισμένα ο Μπρούμα, μπορεί να μπει στα παπούτσια του.
Εκεί όμως που για εμένα φαίνεται περίτρανα η προβληματική μεταγραφική πολιτική της διοίκησης είναι η μη ανανέωση του Ομάρ. Είπα ότι μπορώ να δικαιολογήσω τις πωλήσεις που έγιναν, παρόλο που δεν μου αρέσουν οι ατέρμονες αγοροπωλησίες. Όμως στην περίπτωση του Ομάρ φάνηκε ότι η διοίκηση προτιμά πολύ περισσότερο να φτιάχνει ομάδες μιας χρήσης και όχι να «χτίζει» κορμό. Αρνήθηκε λοιπόν να βελτιώσει την πρόταση ανανέωσης στον Ομάρ και να κλείσει τον παίχτη για τα επόμενα χρόνια. Θυμίζω ότι ο Ομάρ ήταν ο βασικός μας δεξιός μπακ τα τελευταία χρόνια, είναι βασικός διεθνής με τη Νορβηγία, παίζει ως φουλ-μπακ εξαιρετικά «υπηρετώντας» το παιχνίδι του Μαρτίνς, υπήρξε αρχηγός της ομάδας την τελευταία σεζόν και είχε δεθεί με το σύλλογο, ενώ και αγωνιστικά ήταν στους πρωταγωνιστές τα τελευταία 2 χρόνια. Σε αυτόν τον παίχτη λοιπόν αρνήθηκαν να δώσουν ένα βελτιωμένο συμβόλαιο που θα ανταποκρίνεται στην πραγματική του αξία και προσφορά στον Ολυμπιακό, κρατώντας έναν παίχτη που --και αυτό είναι πολύ σημαντικό-- ήθελε να μείνει και να προσφέρει στην ομάδα.
Ακούω τη δικαιολογία για τις «ισορροπίες» των συμβολαίων και απορώ πραγματικά γιατί πχ δεν δόθηκε ένα ποσό λίγο πάνω από εκατομμύριο, για παίχτη θυμίζω που ήταν ΠΕΝΤΕ χρόνια στην ομάδα. Και αντ' αυτού προτιμήθηκε να αποκτηθεί ο παλαίμαχος --μέχρι τώρα τουλάχιστον-- Ραφίνια, όπου και θα κοστίσει περισσότερο (1,5 εκ.) και θα παίξει 1 ή 2 μαξ χρόνια στην ομάδα. Ο Ραφίνια είναι 35, ενώ ο Ομάρ 28... Και αυτό εντείνει περισσότερο τη θέση μου για δημιουργία ομάδας, μιας χρήσης, όπου ο καθένας είναι υποψήφιος για πώληση. Πωλήσεις στις οποίες είμαστε κάτι παραπάνω από δεκτικοί. Ο Ραφίνια λοιπόν διαφημίστηκε ως «παγκόσμιος» και έμμεσα αποθεώνεται ο Μαρινάκης που έφερε έναν τέτοιο μπαιχταρά στον Ολυμπιακό. Βέβαια ο μπαιχταράς μέχρι στιγμής μόνο τον τίτλο του Mr. Μπούτια έχει κατακτήσει επάξια και τίποτα άλλο. Ας ελπίσουμε ο Ντράγκερ να αποδειχθεί καλύτερος και να του πάρει τη θέση. Επαναλαμβάνω όμως, ότι το πρόβλημά μου δεν είναι η απόκτηση του Ραφίνια, αλλά η μη ανανέωση στον Ομάρ. Και αυτή η επιλογή αποτυπώνει ξεκάθαρα την λογική και την πολιτική της διοίκησης στο χτίσιμο της ομάδας και το όραμά της.
Λίγα πράγματα και από εμένα: στο επιχείρημα ότι οι ομάδες που χτίζονται είναι μιας χρήσης (ή, έστω, έχουν κοντινή ημερομηνία λήξης), δεν διαφωνώ γενικά. Πιστεύω, όμως, και αυτό είχα προσπαθήσει να τεκμηριώσω στο κείμενο «Οι Αριθμοί (που δεν λένε πάντα την αλήθεια)» ότι αυτό επιτάσσει το, αναθεματισμένο, σύγχρονο ποδόσφαιρο, και ότι οι αφίξεις/πωλήσεις του Ολυμπιακού είναι πολύ κοντά σε αυτές που κάνουν οι ομάδες αντίστοιχων οικονομικών δυνατοτήτων.
Θα επαναλάβω, επίσης, ότι νομοτελειακά αυτοί που θα φεύγουν θα είναι οι πολύ καλοί (Τσιμίκας, Γκιγιέρμε, Ποντένσε, Ομάρ), και οι αδιάφοροι/κακοί (Καφού, Γκασπάρ, Μπούμπης ο Αλεν). Ο λόγος προφανής: οι καλοί επειδή τους ζητάνε ομάδες που τα συμβόλαια που προτείνουν δεν μπορείς να ματσάρεις (και οι παίκτες θέλουν -κατά κανόνα- να αγωνιστούν στα καλύτερα πρωταθλήματα), και οι αδιάφοροι-κακοί, επειδή θα πας σε νέα στοιχήματα, μήπως αυτοί προκύψουν κερδισμένα λαχεία (στη θέση του Καφού ήρθε ο Τιάγκο Σίλβα, και στη θέση του Γκασπάρ ο Ντράγκερ).
Από την άλλη, θεωρώ άτοπο και άδικο να ασκείται κριτική στην διοίκηση, ειδικά αυτό το καλοκαίρι/φθινόπωρο, ότι δεν ενδιαφέρθηκε να κρατήσει βασικό κορμό. Αν το ζήτημα ήταν οικονομικό, ο Ολυμπιακός θα είχε δεχθεί τουλάχιστον άλλες τρεις προτάσεις: Καμαρά, Σεμέδο, Ελ Αραμπί (αλλά και Σισέ) είχαν σίγουρα προτάσεις, με χρήματα που απέχουν παρασάγγας από τα ποσά που είχε ξοδέψει ο Ολυμπιακός για την απόκτησή τους. Η διοίκηση, ακόμα και σε κόντρα με τα θέλω των παικτών (αμφιβάλω ότι ο Σεμέδο δεν ήθελε να πάει Μπενφίκα ή ο Ελ Αραμπί στο Κατάρ -η φώτο που είχε αναρτήσει από την Πρεσβεία του Κατάρ αυτό δείχνει), κράτησε όσους μπορούσε από τους περσινούς πρωταγωνιστές στην ομάδα.
Και, αφού από εκεί το ξεκίνησα, ας πω και λίγα πράγματα για την περίπτωση του Ομάρ: ο Ολυμπιακός υπήρξε μέχρι τώρα, το σημαντικότερο σημείο αναφοράς στην καριέρα του (το πέρασμά του από την Αγγλία ήταν αποτυχημένο). Ο Νορβηγός βρέθηκε να φορά το περιβραχιόνιο του αρχηγού, να αγωνίζεται στο Champions League και να κατακτά τίτλους, με τον ίδιο να έχει εξασφαλισμένη τη θέση του βασικού. Όπως στις περισσότερες περιπτώσεις που αφορούν στον Ολυμπιακό, ποτέ δεν θα μάθουμε τι ακριβώς έχει συμβεί στην περίπτωσή του (και αυτό δεν είναι αναγκαστικά κακό, τα εν οίκω μη εν δήμω).
Όμως: όσο πολύτιμο γρανάζι και να ήταν ο Ομάρ στον Ολυμπιακό, δεν είναι ο τεράστιος παίκτης, που δεν θα μπορέσεις να καλύψεις το κενό του (άσχετα ότι, έως τώρα, ο Ραφίνια φαίνεται ανίκανος να καλύψει τα κορδόνια του Νορβηγού). Στα μάτια μου, ο Ομάρ δεν είναι Τσιμίκας, Γεωργάτος, Τοροσίδης ή -στα καλά τους- Πατσατζόγλου και Μαυρογενίδης. Επίσης: ο Φορτούνης, μεσοεπιθετικός και mvp του πρωταθλήματος 2019, ανανέωσε με ένα συμβόλαιο της τάξης του 1,5 εκ. Αντικειμενικά, πόσα θα έπρεπε να δοθούν στον Ομάρ; Και τι αναπροσαρμογές συμβολαίων θα έπρεπε αμέσως να γίνουν, για να μην υπάρχουν παράπονα; (και εδώ θα το ξαναπώ: τα συμβόλαια που παίρνουν Ματιέ και Ραφίνια αντανακλούν το τεράστιο βιογραφικό τους, και όχι την αξία προσφοράς τους στην ομάδα -εκτός και αν κανείς πιστεύει ότι θα ερχόντουσαν στον Ολυμπιακό για να έχουν την τιμή να αγωνιστούν με τη ριγωτή).
Αντίθετα, η ριγωτή θα έπρεπε να είναι σημαντικό κομμάτι για τον Ομάρ (και ας μην τα ξαναλέμε: ο Ολυμπιακός είναι το σημείο αναφοράς στην καριέρα του). Η περίπτωση του Ομάρ δεν έχει δακρύβρεχτα σημεία (και ας βούρκωσε στον αποχαιρετισμό): ο Ολυμπιακός, με κριτήρια οικονομικά (ετήσιο μπάτζετ και τα συμβόλαια όλης της ομάδας) και αγωνιστικά (πόσο σημαντικός είναι για την ομάδα, ως παίκτης και χαρακτήρας, ο Ομάρ), έκρινε ότι μπορεί να του προσφέρει ένα συμβόλαιο κοντά στο 1 εκ. Ο Ομάρ, από την άλλη, έκρινε ότι η χρηματική διαφορά του συμβολαίου που του πρόσφεραν στην Τουρκία, καλύπτει το γεγονός ότι αφήνει μια ομάδα στην οποία υπήρξε αρχηγός και βασικός, καθώς και μια καθημερινότητα (Ρέντης, Ελλάδα, ελληνικό πρωτάθλημα) που κανείς δεν ξέρει πώς αξιολογούσε (μπορεί όλα να τα έβρισκε υπέροχα, μπορεί να μην είχε αρκετή πίεση το καζανάκι του μπάνιου).
Επίσης: οι φήμες (που προέρχονται, πάντως, από τον επίσημο Ολυμπιακό) αναφέρουν ότι η συζήτηση για την ανανέωση κρατούσε καιρό (από το περασμένο καλοκαίρι) με τον Ομάρ πάντα να δίνει την αίσθηση ότι λίγο πάνω, λίγο κάτω, κάπως θα τα βρούνε. Οι ίδιες φήμες αναφέρουν ότι όταν λίγο πριν την εκπνοή, ο Ομάρ τσίνησε στα λεφτά, οι σχέσεις πάγωσαν, αφού οι άνθρωποι της ομάδας θεώρησαν ότι ο Ομάρ έσερνε την κατάσταση (αφήνοντας την αίσθηση ότι θα υπάρξει αίσιο τέλος), προκειμένου να εκβιάσει την παραμονή του με τους όρους που ήθελε αυτός. 1ον: ξεκαθαρίζω ότι δεν είμαι καθόλου σίγουρος ότι τα πράγματα έγιναν έτσι (άλλωστε, επίσημη τοποθέτηση δεν υπάρχει, και μιλάμε για φήμες). 2ον: σε κάθε περίπτωση, ο Ομάρ λειτούργησε σαν σωστός επαγγελματίας (και, τη συγκεκριμένη φορά, αυτό δεν το λέω ως μομφή, αλλά ως πραγματικότητα -είτε ισχύουν, είτε όχι οι φήμες).
Όπως έχω ξαναγράψει, η διοίκηση κρίνεται από τα αποτελέσματα: η αποχώρηση του Σάμαρη (και, κυρίως, η αντικατάστασή του με τον Μίλι) έφερε γκρίνιες, που δεν συγκρίνονται με τις γκρίνιες που έφερε η αποχώρηση του Μίλι (όμως εδώ υπάρχει ο -σωστός- αντίλογος, ότι αυτοί οι παίκτες μαθαίνουν μπάλα «στις πλάτες» του Ολυμπιακού: οι -κάθε- Μίλι, Τσιμίκας, Καμαρά, Μπα φεύγουν με τεράστια βελτίωση σε σχέση με αυτό που ήταν όταν ήρθαν στην ομάδα -και τα λάθη ή την ανεπάρκειά τους, μέχρι να βελτιωθούν, τα πλήρωσε αγωνιστικά -όσο οικονομικό κέρδος και να είχε με τις πωλήσεις τους- ο Ολυμπιακός). Για κάποιους παίκτες βρίσκονται οι αντικαταστάτες μέσα σε ένα ή δύο χρόνια, και κάποια κενά τα πληρώνουμε ακόμα (ο Σεμέδο ήρθε να καλύψει μετά από κάμποσα χρόνια-και πάλι εν μέρει- το κενό ποιότητας που άφησε ο Μέλμπεργκ -έως τότε ούτε Σιόβα δεν είχαμε βρει).
Συνοψίζοντας: στα δικά μου μάτια, η διοίκηση ακολουθεί πιστά ένα μοντέλο που την έχει κάνει ευρωπαϊκό σύλλογο (αδιάψευστος μάρτυρας τα αποτελέσματα και η κατάταξή της), σε αντίθεση με τα μπουλούκια που αντιμετωπίζει στην Ελλάδα (και το ζήτημα δεν είναι μόνο οικονομικό: ο ΠΑΟΚ και λεφτά ξόδεψε, και την ΕΠΟ ελέγχει, αλλά ακόμα θεωρείται ανύπαρκτο μέγεθος στον ευρωπαϊκό χάρτη). Άλλο λειτουργικό μοντέλο στην Ελλάδα δεν έχω δει (και όταν το δω, δεν θα έχω κανένα πρόβλημα να πω ότι είχα άδικο που θεωρούσα το συγκεκριμένο μοντέλο -με τις συνεχείς πωλήσεις και αγορές, και τις σχέσεις με τους μεγαλομάνατζερ- μονόδρομο για την ισχυρή παρουσία του συλλόγου).
Συμφωνώ ότι έτσι δύσκολα θα επιτυγχάνεται μια συνεχής βελτίωση. Δεν ξέρω, όμως, αν αυτή η βελτίωση είναι εφικτή. Αντίθετα, οι αξιοπρεπείς παρουσίες στην Ευρώπη (που είναι, πλέον κανόνας, και όχι εξαίρεση) νομίζω ότι (θα έπρεπε να) είναι το ζητούμενο. Με συνεχείς αξιοπρεπείς παρουσίες, πάντα ελπίζεις ότι θα σου κάτσει η μπίλια κάποια χρονιά (και αν δεν ήταν ο ξεδιάντροπος Πολωνός διαιτητής, ίσως αυτή να ήταν το καλοκαίρι που μας πέρασε).
Μια ακόμα μικρή παράγραφος, σε σχέση με την τοποθέτηση του Terso: ο Ολυμπιακός, όπως και πέρσι, φρόντισε από νωρίς να καλύψει τις θέσεις που καιγόταν, αφού δεν είχε καθόλου παίκτες, με Ραφίνια και Χολέμπας. Αντικατέστησε, κάπως καθυστερημένα, τον Γκιγιέρμε, ο οποίος δεν ήταν φαβορί για αποχώρηση (αν και η ιστορία με τον Ομάρ έδειχνε ότι -χωρίς ανανέωση- η απόφαση για την πώλησή του ήταν ειλημμένη). Τέλος, ο αντικαταστάτης του Ποντένσε, όντως ήρθε αργά (μετά, όμως, από τα ναυάγια με Ροντρίγκεζ και Μπουφάλ), αλλά σε μια θέση που παίκτες υπάρχουν. Συνεπώς, δεν θεωρώ ότι έγιναν με τεράστια καθυστέρηση.
Για το τέλος: θεωρώ άδικο να μην ξεκινά ο απολογισμός των φετινών μεταγραφών από την σημαντικότερη παραμονή, δηλαδή τον Μαρτίνς. Αν υπάρχει πραγματικά ένας άνθρωπος από το τημ που θεωρώ ότι ο Ολυμπιακός μόνο με τύχη πλέον θα αντικαταστήσει επάξια είναι ο Πορτογάλος Γούναρης. Και για να είμαι ξεκάθαρος: νομίζω ότι ο Μαρτίνς ακόμα χτίζεται, συνεπώς δεν θα μου κάνει τεράστια εντύπωση αν δεν μπορέσει να διαχειριστεί το βάρος της επιτυχίας (ο εγωισμός, λέμε τώρα, δεν είναι πάντα καλός σύμβουλος). Αυτό, όμως, δεν αναιρεί ότι είναι επιτυχία η παραμονή του, καθώς και ότι -ειδικά την φετινή περίοδο- οι κινήσεις του Ολυμπιακού έγιναν σε γενικές γραμμές σωστά (και, ειλικρινά, δεν θυμάμαι ούτε μια φορά που σε τέλος μεταγραφικής περιόδου συζητούσαμε ότι δεν υπάρχουν κενά και όλοι οι παίκτες ήρθαν εγκαίρως).
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου