Ολυμπιακός - Ατρόμητος 4-0

Ο Ολυμπιακός απέναντι στον Ατρόμητο, που αγωνιζόταν με δέκα παίκτες από το 30΄, κέρδισε 4-0 και ετοιμάζεται να βουτήξει στο --άλλο-- επίπεδο του Champions League απέναντι στον Ολυμπιακό της Μασσαλίας (ναι, αυτό μας ενδιαφέρει τώρα). 

 

 

 

 

 

Του Dr. Jekyll 

Η σύνθεση που επέλεξε ο Μαρτίνς ήταν οι Σα, Χολέμπας αριστερός αμυντικός, Μπα και Σεμέδο στο κέντρο της άμυνας, Ραφίνια δεξιός αμυντικός, Εμβιλά και Καμαρά ως αμυντικούς μέσους, Μασούρα και Ματιέ στις πτέρυγες, Φορτούνη ως οργανωτή και Χασάν στην επίθεση. Οι αλλαγές ήταν Ελ Αραμπί (40΄, Μασούρας), Ραντζέλοβιτς και Λοβέρα (70΄, Φορτούνης, Ματιέ) και Σουντανί, Μπουχαλάκης (76΄, Χασάν και Εμβιλά). 

Ο Ολυμπιακός --επιτέλους-- πίεσε στο πρώτο εικοσάλεπτο (ο Μαρτίνς είχε δηλώσει πως η ομάδα θα αρχίσει να βρίσκει ένταση και αντοχές μετά τη διακοπή για τις εθνικές ομάδες), αλλά ο Ατρόμητος, με ξεκάθαρα αμυντικούς προσανατολισμούς είχε κλείσει πολύ καλά τους χώρους. Την εικόνα του αγώνα άλλαξε οριστικά η κόκκινη κάρτα σε παίκτη του Ατρόμητου για απαράδεκτο τάκλιν στον Καμαρά. Η αλλαγή του, μέτριου προς κακού, Μασούρα με τον Ελ Αραμπί ήταν το δεύτερο κομβικό σημείο για τη νίκη (και όσο κι αν ο Ολυμπιακός δεν έχει βρει καλά τα πατήματά του, δεν έχω υπάρξει τόσο βέβαιος --σε ημίχρονο με το σκορ ισοπαλία-- πως εύκολα --το πιθανότερο-- ή δύσκολα --το πιο απίθανο-- η ομάδα θα κέρδιζε.

Τα γκολ πέτυχαν οι Ελ Αραμπί στο 52΄ (πολύ καλή κάθετη μπαλιά του Καμαρά, πάσα του Φορτούνη και εύκολο τελείωμα), Χασάν στο 65΄ (λάθος της άμυνας, ωραία πάσα του Ελ Αραμπί στον Εμβιλά, εξαιρετική ασίστ στον Αιγύπτιο), και --ξανά-- Ελ Αραμπί στο 82΄ (ο Λοβέρα σε μια φάση, που επιεικώς, στο τελείωμά της, τα έκανε θάλασσα, έδωσε την πάσα στον Ελ Αραμπί που έκανε εξαιρετική ενέργεια) και 87΄ (εκτέλεση κόρνερ του Λοβέρα).

Λίγα λόγια για τους παίκτες: ήσυχο βράδυ για τον Σα, ο οποίος δεν χρειάστηκε να καθαρίσει ούτε μισή φάση (ίσως μια κεφαλιά να αποτελεί την κορυφαία στιγμή του Ατρόμητου). Με καλές και κακές στιγμές του αμυντικό δίδυμο (επιπόλαιες ενέργειες και από μία κίτρινη στον καθένα). Ο Χολέμπας στέκεται αξιοπρεπώς στη θέση του και ανταποκρίνεται στον ρόλο για τον οποίο αποκτήθηκε (δηλαδή για ένα καλό μπακ-απ του βασικού). Το ζήτημα είναι να δούμε σύντομα τον Βινάγκρε (ή, καλύτερα, να αποδειχθεί καλύτερος ο μικρός), καθώς αμφιβάλω αν ο Χολέμπας θα μπορέσει να αντεπεξέλθει σε αγώνες με μεγάλη ένταση. Ξανά κακός, στα μάτια μου, ο Ραφίνια. Με εξαίρεση την πολύ καλή σέντρα, που σπαταλά ο Μασούρας, για μια ακόμα φορά δεν βρήκα φάση που να έκανε «κάτι». Αντίθετα, στο αμυντικό κομμάτι ήταν ξανά απαράδεκτος (με ανύπαρκτες επιστροφές --κυριολεκτικά σε τζόκινγκ-- και κακός στο ένας προς έναν).

Λίγα περισσότερα για τον βραζιλιάνο κάγκουρα. Θεωρώ βέβαιο πως θα βελτιωθεί (αποκλείεται να είναι αυτός ο παίκτης τον οποίον θέλανε να κρατήσουν στην ομάδα οι οπαδοί της Φλαμένγκο). Επίσης, παρά το περπάτημα που ρίχνει σε κάθε αγώνα, νομίζω ότι έχει την επιθυμία να διακριθεί, δηλαδή ότι το πρόβλημά του δεν είναι ότι ήρθε για τα ένσημα. Το θέμα είναι ότι πλέον δεν υπάρχουν πολλά χρονικά περιθώρια προσαρμογής, καθώς αν έχει αντίστοιχη εικόνα στους αγώνες του Champions League (το οποίο ξεκινά την Τετάρτη και οι αγώνες θα γίνονται κάθε εβδομάδα) η δεξιά μας πλευρά θα μπάζει σαν κεφαλοτύρι (για να τιμήσουμε και τα κλισέ).

Ανεβασμένος ο Εμβιλά, και όχι μόνο για την καταπληκτική --πραγματική-- ασίστ που βγάζει στο δεύτερο γκολ. Σε αντίθεση με τις περισσότερες μεταγραφές (ο Μαρτίνς τελικά δεν επέλεξε ούτε έναν από τα τελευταία αποκτήματα για την 20άδα), αναγκάστηκε να μπει άμεσα στην ομάδα (και, μάλιστα, σε μια θέση που απαιτεί να γνωρίζεις άριστα πώς κινούνται οι συμπαίκτες σου σε άμυνα και επίθεση). Εξακολουθεί να με προβληματίζει το γεγονός ότι έχει, έτσι κι αλλιώς, διαφορετικά χαρακτηριστικά από τον τόσο κομβικό στο παιχνίδι του Ολυμπιακού, τα τελευταία δύο χρόνια, Γκιγιέρμε. Ο Μαρτίνς, πάντως, έχει αποδείξει ότι η ομάδα καταφέρνει να αφομοιώσει τους (αξιόλογους) νέους παίκτες και να εντάξει τον τρόπο που αγωνίζονται αυτοί καλύτερα στα συστήματά της.

Ο Καμαρά, στα μάτια μου, δεν ήταν ο καταπληκτικός παίκτης που είχαμε δει σε προηγούμενα παιχνίδια (η αίσθησή μου είναι ότι κάμποσες φορές καθυστέρησε την ανάπτυξη). Όμως: βγάζει δύο, τουλάχιστον, καλές κάθετες μπαλιές (από τη μία έρχεται και το πρώτο γκολ), ενώ έχει τεράστιο μερίδιο στην πίεση που άσκησε η ομάδα στο πρώτο εικοσάλεπτο (αλλά και στον υπόλοιπο αγώνα, που η πίεση έπεσε, ο Καμαρά έτρεχε ασταμάτητα) -- και ας μην ξεχνάμε ότι δεν αγωνίστηκε ακριβώς στη θέση που έκανε τα καλύτερά του παιχνίδια, αλλά πίσω από τον Φορτούνη.

Ο Ματιέ συνεχίζει να πέφτει μετά το τριαντάλεπτο (στην πραγματικότητα σχεδόν να εξαφανίζεται στο δεύτερο ημίχρονο). Συνεχίζει, όμως, να δημιουργεί επικίνδυνες καταστάσεις για τους αντιπάλους (έστω και για το ένα --περίπου-- τρίτο του αγώνα) και να δείχνει την ίδια τεράστια δίψα για να ηγηθεί. Στα μάτια μου, χρειάζεται οπωσδήποτε ειδική διαχείριση, καθώς ο ένας παραπάνω χρόνος και η κουτσή προετοιμασία, μπορεί να αποδειχθούν τεράστια εμπόδια. Με καλές και κακές στιγμές ο Φορτούνης, στην καλή του θέση (και με μεγάλη συμμετοχή στο πρώτο γκολ). Στα δικά μου μάτια, ο Κωστάκης είναι παίκτης ενδεκάδας. Μπορεί στο πρώτο ημίχρονο ο Ματιέ να είχε καλύτερη εικόνα, αλλά εξακολουθώ να πιστεύω ότι το κουβάλημα της μπάλας, οι μαγικές μπαλιές και τα τελειώματα του Φορτούνη, είναι απαραίτητα στο ελληνικό πρωτάθλημα, με τα στημένα πούλμαν μπροστά από τις εστίες.

Κακός, και με μια τεράστια χαμένη ευκαιρία στην μοναδική καλή (άψογη, στην πραγματικότητα) σέντρα του Ραφίνια, ο Μασούρας. Θεωρώ πιο λογικό η αλλαγή του να γινόταν στο ημίχρονο (ή, πιο ειλικρινά, να έβγαινε ο Ματιέ -- κίνηση λογική, αφού ο Μαρτίνς, πιθανότατα, θα χρησιμοποιήσει βασικό τον Γάλλο την Τετάρτη). Κανονικός Χασάν, ο Χασάν. Με κινήσεις ράθυμες προς την μπάλα (την οποία, πάντως, αρκετές φορές προλαβαίνει -- ενώ, σε σύγκριση με την κίνηση των αμυντικών, φαίνεται να πηγαίνει slow motion), με προσπάθεια να βοηθήσει παντού, και με ένα γκολ, για κερασάκι στην τούρτα (έτσι κι αλλιώς, ζήτημα για το αν πρέπει να αγωνίζεται γενικά βασικός --προφανώς ο Ελ Αραμπί χρειαζόταν ξεκούραση σήμερα-- δεν τίθεται).

Ο Ελ Αραμπί ενδεχομένως να μπήκε τόσο γρήγορα για να εκμεταλλευτεί τα κενά που δημιουργεί μια κόκκινη κάρτα σε αντίπαλο (και μπορεί ο παίκτης που αποβλήθηκε να μην είναι αμυντικός, αλλά όλος ο Ατρόμητος άμυνα έπαιζε), πέτυχε χατ-τρικ και, χωρίς πολλές κουβέντες, είναι ο mvp της αναμέτρησης. Είναι βέβαιο πως ο Ολυμπιακός έχει τεράστια ανάγκη την αποτελεσματικότητα του Μαροκινού (ο οποίος δεν φαίνεται ιδιαίτερα ξενερωμένος που δεν κολυμπά στα πετροδόλαρα του Κατάρ) για να πετύχει τους στόχους του.

Ο Λοβέρα, που --επιτέλους-- κινήθηκε πιο κοντά στην σωστή του θέση, έχει μια υπέροχη μακρινή μεταβίβαση, μια καλή κίνηση για να φύγει μόνος (δεν ήταν μόνος, ήταν και ο Ραντζέλοβιτς στη φάση, αλλά σαν μόνος λειτούργησε...) στην αντεπίθεση (χρεώνεται και τη --μούφα-- ασίστ, στο τρίτο γκολ), και από δικό του κόρνερ γίνεται το 4-0. Όμως: η ενέργειά του, όταν βγήκε αντεπίθεση, είναι απαράδεκτη. Αντί να κάνει το σωστό και να δώσει το έτοιμο γκολ στον Ραντζέλοβιτς (και είμαι βέβαιος ότι αυτό θεωρεί σωστό και ο Μαρτίνς), προσπαθεί να τελειώσει μόνος του τη φάση (και, μάλιστα, ούτε καν με πλασέ, που κάπως θα τον δικαιολογούσες, αφού ήταν τετ-α-τετ με τον Γιαννιώτη). Κοντολογίς: σε διάφορα σημεία έδειχνε την επιθυμία του να διακριθεί με το κάτι παραπάνω, χωρίς να αντιλαμβάνεται ότι αυτό ίσως να ήταν αποτελεσματικό στην Αργεντινή, αλλά ότι στο τακτικό ποδόσφαιρο του Μαρτίνς, αρκεί για να σε θέσει εκτός ενδεκάδας (ειδικά όταν για τη --σωστή-- θέση σου ερίζουν οι Καμαρά, Φορτούνης, Ματιέ, κάποιος δεύτερος επιθετικός κ.λπ.).

Λίγα πράγματα από τους υπόλοιπους: ο Ραντζέλοβιτς έχασε την ευκαιρία (εξαιτίας του Λοβέρα) να χριστεί σκόρερ, ο Μπουχαλάκης είναι ο φιλότιμος (και αξιόλογος) Μπουχαλάκης, ενώ ο Σουντανί επέστρεψε, επιτέλους, στους αγωνιστικούς χώρους (και μακάρι να είναι υγιής). Θα μπορούσε, μάλιστα, αν ακολουθούσε μια φάση (ή αν ο Ελ Αραμπί του έδινε πιο νωρίς την πάσα) να βρεθεί και κοντά σε γκολ (και ένα τέρμα θα ήταν ιδανική επιστροφή).

Ο Μαρτίνς εξακολουθεί να δοκιμάζει συστήματα και πρόσωπα, καθώς αυτό ήταν το διάστημα προετοιμασίας. Ο Ολυμπιακός ξεκίνησε με δύο «αμυντικούς» μέσους και τον Φορτούνη στη φυσική του θέση και στην πορεία βρέθηκε να αγωνίζεται χωρίς κανένα εξτρέμ/πλάγιο μέσο (με τους Φορτούνη, Ματιέ να πλαισιώνουν τον -- λίγο πιο μπροστά- Ελ Αραμπί ως μεσοεπιθετικοί). Επίσης: μία μεγάλη ευκαιρία και ένα γκολ --επιτέλους-- από στημένες φάσεις (κόρνερ), αλλά και τη μοναδική (μέτρια, έστω) ευκαιρία του Ατρόμητου με κεφαλιά, από στημένη φάση (φάουλ). Την Τετάρτη ξεκινάνε τα δύσκολα και ο Πορτογάλος δεν είχε την ευκαιρία να εντάξει τους παίκτες που αποκτήθηκαν αργά, αλλά αποτελούν --στη θεωρία-- βασικά χαρτιά στη φετινή ομάδα (και βρίσκω πολύ δύσκολο να τους δούμε την Τετάρτη). Και θα πρέπει να αντιμετωπίσει και το ότι ο Εμβιλά δεν έχει βρει καλά τα πατήματά του, ο Ραφίνια είναι επικίνδυνος αμυντικά και το αμυντικό δίδυμο (με Σεμέδο ή χωρίς) έχει συχνά επιπόλαιες αντιδράσεις.

(Μεγάλη) Παρένθεση: Είχα δεσμευτεί για ένα κείμενο για τις μεταγραφές, που, όμως, όσο περνά ο καιρός, όλο και πιο άκαιρο θα γίνεται. Σε γενικές γραμμές: ο Ολυμπιακός ορθά (ή, έστω, αναγκαστικά) πούλησε Γκιγιέρμε και Τσιμίκα, και πήρε μια απόφαση (που σηκώνει πολλή κουβέντα) να αφήσει τον Ομάρ (και μην ξεχνάμε τον --βασικό-- Ποντένσε που χαιρέτησε τον Γενάρη). Απέκτησε, γρήγορα, παίκτες εκεί που δεν είχε στα φουλ μπακ (βασικό Ραφίνια, αναπληρωματικό Χολέμπας), πιο αργά (με αποτέλεσμα να τον ρίξει αμέσως στα βαθιά) τον αντικαταστάτη του Γκιγιέρμε, και πολύ πιο αργά τον αντικαταστάτη του Ποντένσε και τον βασικό αριστερό μπακ.

Ακόμα: πήρε και κάμποσους μέσους (εκεί που πέρσι μετά την αποχώρηση του Νάτχο και τον τραυματισμό του Φορτούνη φαινόταν να μην έχουμε κανέναν), απέκτησε πραγματικό δεύτερο τερματοφύλακα (λέμε τώρα), και αναπληρωματικό δεξί μπακ. Έχει και από την αρχή (δεμένο) τον teacher's pet Χασάν (για δεύτερο επιθετικό), τους Καμαρά (κυρίως) και Μπα να θεωρούνται πολύ πιο έτοιμοι από το περσινό ξεκίνημα (θα έβαζα και τον Λοβέρα), και τον Φορτούνη να έχει επιστρέψει από τους χιαστούς. Το σημαντικότερο: κράτησε τον Μαρτίνς (ο οποίος ακόμα μαθαίνει --και διδάσκει, βεβαίως βεβαίως-- πρωταθλητισμό) και, παρά τις προτάσεις και τα σενάρια δεν έχασε άλλους βασικούς.

Το θέμα είναι σε ποιο βαθμό (και πότε) θα μπορέσουν να αντικατασταθούν οι --αναντικατάστατοι-- Τσιμίκας, Ομάρ και Γκιγιέρμε. Επίσης: η κοσμοσυρροή στους μέσους (Εμβιλά, Πέπε, Σίλβα, Μπουχαλάκης, Καμαρά, Φορτούνης, Ματιέ, Λοβέρα, Μασούρας, Μπρούνο, Ραντζέλοβιτς, Σουντανί, Μπρούμα, και παίζει να ξεχνώ και κανέναν) και, μάλιστα, χωρίς αναπληρωματικό καθαρό εξάρι, δίνει έξτρα λύσεις, αλλά προκαλεί μανούρες και μουτράκια (και όλοι ξέρουμε ότι οι αγαπημένες οικογένειες έρχονται στις επιτυχίες, στις αποτυχίες αρχίζουν οι γκρίνιες και δεν παίζουν οι καλύτεροι).

Αν στις αλλαγές σε κομβικά πρόσωπα προσθέσουμε και ότι δεν έγινε κανονική προετοιμασία (με τους περσινούς μας παίκτες να έχουν διάλειμμα διακοπών σχεδόν δύο εβδομάδων, μετά από μία ατελείωτη και άκρως απαιτητική χρονιάς, και τους φετινούς να μην έχουν τον χρόνο για να ενταχθούν κανονικά), ο Μαρτίνς έχει διπλά προβλήματα (που αν υπολογίσουμε την ένταση ως το βασικότερο όπλο του περσινού Ολυμπιακού, γίνονται τριπλά). Κλείνει η (μεγάλη) παρένθεση.

Για το τέλος ένα σχόλιο για το VAR: με τον Terso διαφωνούμε στη χρησιμότητά του (και, πάλι, το ζήτημα σηκώνει κουβέντα), αλλά, με όσα βλέπουμε στην Ελλάδα τα τελευταία χρόνια, ο Ολυμπιακός, πιστεύω, θα βγει κερδισμένος. Φάσεις, όπως τα γκολ που ακυρώθηκαν φέτος στα Γιάννενα και πέρσι στον Βόλο και --πρώτο γύρο-- με την ΑΕΚ (για χέρι τον ώμο του Γκιγιέρμε τρεις ώρες πριν ξεκινήσει η προθέρμανση του αγώνα), στα δικά μου μάτια απλά εξευτελίζουν τα κοράκια και τους εντολείς τους. Η ανακοίνωση του Ολυμπιακού για το γκολ του Χασάν, στα Γιάννενα (μια από τις καλύτερες ανακοινώσεις της ομάδας μας τα τελευταία χρόνια), βάζει τα πράγματα, ακριβώς, στη διάσταση που πρέπει. Σήμερα, ο παίκτης του Ατρόμητου, που πήγε να σακατέψει τον Καμαρά, θα είχε μια κίτρινη κάρτα, και το πρώτο γκολ θα είχε ακυρωθεί για οφσάιντ (και, πράγματι, θα μπορούσε --παρά το VAR-- να μην είχε βγάλει κόκκινη, άλλωστε δεν είναι τα προσχήματα που τους ενδιαφέρουν) -- και μιλάμε για φάσεις αστείες και όχι δύσκολες.