Σαν να μην πέρασε μια μέρα

Με συνοπτικές διαδικασίες ο Ολυμπιακός πέρασε για δεύτερη φορά φέτος από την Τούμπα, καθαρίζοντας το πρωτάθλημα. Σκόρερ ο Ελ Αραμπί σε --μία ακόμα-- ασίστ του Βαλμπουενά. Α! Και ΑΝΤΕ ΓΕΙΑ, ΠΡΩΤΑΘΛΗΜΑ ΞΑΝΑ ΣΤΟΝ ΠΕΙΡΑΙΑ.

Του Dr. Jekyll

Το ξαναλέμε: σαν να μην πέρασε μια μέρα. Ακόμα και η ενδεκάδα ήταν η συνηθισμένη: Σα, Τσιμίκας, Μπα, Σεμέδο, Ομάρ, Καμαρά, Μπουχαλάκης, Γκιγιέρμε, Βαλμπουενά, Μασούρας και Ελ Αραμπί. Σαν αλλαγές πέρασαν οι Ραντζέλοβιτς (72΄ , Μασούρας), Σισέ (75΄ Μπα), Φορτούνης (84΄, Βαλμπουενά ), Χασάν (84΄, Ελ Αραμπί) και Γκασπάρ (84΄, Καμαρά). Ο Ολυμπιακός έπαιξε καλά (ειδικά αν αναλογιστεί κανείς ότι το παιχνίδι έρχεται μετά την διακοπή) στο πρώτο ημίχρονο, ενώ στο δεύτερο έκανε συντήρηση δυνάμεων και απλά κράτησε το σκορ (χωρίς, πάντως, να απειληθεί από τον ΠΑΟΚ, που –θεωρητικά-- καιγόταν για να δώσει απαντήσεις -και να κρατήσει τις, ελάχιστες, πιθανότητες που είχε για τίτλο και -τις κάπως περισσότερες- για την δεύτερη θέση).

Λίγα πράγματα για τους παίκτες: καλός ο Σα, με ένα μόνο λάθος, όπως και o Σεμέδο, που με εξαίρεση ένα πούλημα της μπάλας θύμισε τις καλοκαιρινές του εμφανίσεις και, στα μάτια μου, ίσως και να δικαιούται τον τίτλο του mvp. Με κάποια λαθάκια ο Τσιμίκας, που ανέβαζε απόδοση όσο περνούσε ο χρόνος (στο πρώτο ημίχρονο, και ειδικά στην άμυνα, δεν ήταν ο Τσιμίκας που έχουμε συνηθίσει). Σταθερός ο Μπα, που σε ένα ακόμα παιχνίδι έδειξε ότι δίκαια βρίσκεται νούμερο δύο στις προτιμήσεις για τον κεντρικό αμυντικό (όσα λάθη και να κάνει ο Σεμέδο, η ποιότητά του αρκεί για να είναι πρώτη επιλογή). Σταθερός και ο Ομάρ, που, χωρίς να κάνει μία από τις καλύτερες εμφανίσεις του, ήταν όσο αποτελεσματικός απαιτείται (και μακάρι να τελειώσει σύντομα και θετικά το θέμα της ανανέωσής του).

Όσα έχουμε δει και στα προηγούμενα παιχνίδια από την τριάδα του κέντρου: κάπως βαρύς στο ξεκίνημα ο Μπουχαλάκης, ένα κλικ πιο κάτω σε ταχύτητα (σε σχέση με το διάστημα πριν την διακοπή), αλλά με μεγάλη βελτίωση στο δεύτερο μέρος. Πολλά τρεξίματα από Καμαρά, ο οποίος πρέπει (και δεν περιμέναμε το πρώτο παιχνίδι μετά από τρίμηνη αποχή για να το διαπιστώσουμε) να βελτιώσει τις πάσες του, ειδικά όταν προσπαθεί να βγάλει γρήγορα την ομάδα μπροστά. Σταθερή αξία ο Γκιγιέρμε (η τριάδα των χαφ μας επικράτησε ξεκάθαρα στη μεσαία γραμμή). Για τον Μασούρα τα έχω ξαναπεί: προσωπικά είναι από τους παίκτες που συμπαθώ και προσφέρουν πάντα -- έστω και αθόρυβα (ακόμα και χθες, η μετακίνησή του στα αριστερά, στην θέση του Ματιέ, βοήθησε πολύ τον Τσιμίκα). Πρέπει, όμως, να βελτιωθεί και να γίνει πιο γρήγορος στην σκέψη. Έχω την αίσθηση πως όταν βρίσκεται με την μπάλα στα πόδια, έχει από πριν πάρει μια απόφαση στο τι θα κάνει: αν έχει στο μυαλό του να σουτάρει ή να κάνει πάσα/σέντρα προς ένα σημείο, είναι σαν να σταματά να έχει αίσθηση πώς κινούνται οι συμπαίκτες του, με αποτέλεσμα να χάνονται επιθέσεις (όπως στο τέλος του πρώτου ημιχρόνου όταν καταστρέφει μια ιδανική αντεπίθεση ή, στο δεύτερο ημίχρονο, όταν δοκιμάζει σουτ χωρίς να βλέπει ότι κινείται άψογα στα αριστερά του --νομίζω-- ο Τσιμίκας).

Ξεχωριστή παράγραφος για τους Ελ Αραμπί και Βαλμπουενά. Η παραχώρηση χώρου και κατοχής στον ΠΑΟΚ, στο δεύτερο ημίχρονο, δεν βοήθησε να τροφοδοτηθεί αρκετά ο Ελ Αραμπί, ενώ και ο Ματιέ φάνταζε εξαφανισμένος για ένα μεγάλο διάστημα. Από το πείσμα και την ικανότητα του Γάλλου, όμως, δημιουργείται η φάση του γκολ, ενώ χάρη στην εκτελεστική ικανότητα του Ελ Αραμπί δεν πάει στράφι η ενέργεια του Γάλλου. Κοντολογίς: ο φετινός Ολυμπιακός χρωστά πολλά σε αυτούς τους δύο παίκτες, που με τις ενέργειές τους έχουν καθαρίσει κάμποσα παιχνίδια. Προσωπικά, επιμένω πως η προσφορά του Βαλμπουενά δεν περιορίζεται στις πάσες του, αλλά έχει καθοριστική σημασία και στην ένταση που βγάζει όλη η ομάδα.

Λίγα πράγματα από τις αλλαγές: στο χρονικό σημείο που έγιναν --μόνο οι Ραντζέλοβιτς και Σισέ (ο οποίος μια χαρά στάθηκε ως αντικαταστάτης του Μπα) πήραν σοβαρό χρόνο συμμετοχής-- ο Ολυμπιακός κρατούσε με ασφάλεια --όση ασφάλεια μπορεί να έχεις σε έναν αγώνα που η διαφορά είναι ένα γκολ-- το σκορ. Αν δεν έχουμε νέες διακοπές, θεωρώ δεδομένο πως θα έχουμε την ευκαιρία να τους δούμε για πολύ περισσότερο χρόνο (μας περιμένουν άλλα 9 παιχνίδια πλέι-οφ και το κύπελλο και –φυσικά-- ο επαναληπτικός με την Γουλβς).

Λίγα πράγματα ακόμα: η κριτική στους παίκτες έγινε σαν να μην υπήρχε το διάστημα της διακοπής και αυτό είναι --δεδομένα-- αυστηρό και άδικο. Αρκεί μια ματιά στον αντίπαλο, για να καταλάβει κανείς πόσο δύσκολο ήταν να έχει η ομάδα την εικόνα που είχε (ο Ολυμπιακός επικράτησε απόλυτα στο πρώτο ημίχρονο -- στα πρώτα 30 λεπτά έβγαλε και συνεργασίες) και στο δεύτερο ημίχρονο κράτησε με ασφάλεια (και μην τα ξαναλέμε) το σκορ που του έδινε το πρωτάθλημα. Απέναντί του είχε έναν ΠΑΟΚ που –θεωρητικά-- έπαιζε το τελευταίο του χαρτί για να αποδείξει ότι αδικείται από την τιμωρία, να δώσει χαρά στον κόσμο του, και να βάλει τις βάσεις για τη δεύτερη θέση -- και όσοι το θεωρούν αδιάφορο, ας θυμηθούν το σπρώξιμο της ΑΕΚ πέρσι για να βρεθεί αυτή και όχι ο Ολυμπιακός στα προκριματικά του Ch. L.. Το μόνο που, τελικά, δικαιολόγησε ο χθεσινός ΠΑΟΚ ήταν η πρεμούρα όλου του οργανισμού του για μπει παύλα στο πρωτάθλημα.

Και, φυσικά, τα εύσημα στον Μαρτίνς: στα μάτια μου, το υλικό του φετινού Ολυμπιακού απέχει σε ποιότητα από τα ρόστερ περασμένων ετών. Το αναπληρώνει, και με το παραπάνω, η επιρροή του προπονητή του: οι παίκτες ξέρουν πού και πώς να σταθούν, και έχουν τη φυσική κατάσταση για να εφαρμόσουν το προπονητικό πλάνο. Δεν ξέρω πόση βελτίωση θα έβγαζε η ομάδα αν δεν ερχόταν η διακοπή. Θυμίζω, πάντως, πως ο φετινός Ολυμπιακός δεν έφτασε ποτέ τη διαστημική απόδοση που είχε η ομάδα στο περσινό δεύτερο γύρο του πρωταθλήματος. Είναι, όμως, μια πολύ πιο στιβαρή, σταθερή και κυνική ομάδα (και αυτό αποτυπώνεται και στα --μεγαλύτερης δυσκολίας-- ευρωπαϊκά παιχνίδια). Συνοπτικά: ο Μαρτίνς βελτιώθηκε. Τα περσινά κακά αποτελέσματα στα ντέρμπι (που αναπόφευκτα έχουν να κάνουν και με κακή ψυχολογική προετοιμασία) δείχνουν να αποτελούν παρελθόν (για την ακρίβεια, έως τώρα ο Ολυμπιακός έχει βγει νικητής σε όλους τους «τελικούς» που έχει δώσει: καλοκαιρινά προκριματικά, Ερυθρός Αστέρας, Άρσεναλ, Τούμπα).

Ένας καλός λόγος για την διοίκηση: στα δέκα χρόνια που βρίσκεται στο τιμόνι, ο Ολυμπιακός (θα) έχει κατακτήσει 8 πρωταθλήματα και έχει την πιο σταθερή ευρωπαϊκή εικόνα στη σύγχρονη ιστορία του. Αν αναλογιστεί κανείς ότι το 7ο και το φετινό πρωτάθλημα, τα κατακτά με την ΕΠΟ και όλο το εξωαγωνιστικό σύστημα εναντίον του (και με δεδομένη την κατάσταση στην οποία παρέλαβε τον Ολυμπιακό) νομίζω πως δεν γίνεται παρά να αναγνωρίσουμε ότι σχετικά καλά τα κάνει.

Τέλος, μια αναφορά στο κάρμα και τις παύλες. Το ελληνικό ποδόσφαιρο απέχει παρασάγγας από ένα αξιοκρατικό και ειδυλλιακό τοπίο και –δυστυχώς-- οι διαφορές στη νοοτροπία των οπαδών δεν είναι τόσο μεγάλες όσο πιστεύαμε στα πέτρινα χρόνια. Εξακολουθεί, πάντως, να μου κάνει εντύπωση η τόσο σύντομη μετάλλαξη των παοκτζήδων που από εκεί που πουλούσαν (στους πρόθυμους αγοραστές) την εικόνα των ρομαντικών οπαδών, έγιναν η επιτομή του «ο σκοπός αγιάζει τα μέσα». Αν κάτι είναι σημαντικότερο και από τους τρεις βαθμούς της χθεσινής νίκης, είναι το ξεμπρόστιασμα της περίφημης «παύλας» της ασπρόμαυρης αρθρογραφίας. Τελικά, παύλες είχε ο Ελ Αραμπί, το κάρμα επαναφέρει τον ΠΑΟΚ σε πιο γνώριμες θέσεις (με διψήφια απόσταση από την κορυφή) και απόμεινε μόνο ο Πασχαλάκης να τραγουδά στον δαφνοστεφανωμένο «σε ένιωσα μέσα μου παντού, σαν να μην πέρασε μια μέρα» (σιγά μη δεν έριχνα και λίγο το επίπεδο).