Ολυμπιακός - Κίνημα-της-παύλας 2-0

Ο Ολυμπιακός μπήκε νωθρά στον αγώνα, το ημίχρονο τελείωσε με τον ΠΑΟΚ να έχει σκορ πρόκρισης, αλλά στο δεύτερο ημίχρονο τα πράγματα μπήκαν στην θέση τους. Η διαφορά των δύο ομάδων, όπως αποτυπώνεται σε όλη την σεζόν, αποτυπώθηκε στον αγωνιστικό χώρο, ο Ολυμπιακός πέτυχε δύο τέρματα, με Μασούρα και Καμαρά, και θα αντιμετωπίσει την ΑΕΚ στον τελικό.

Του Dr. Jekyll

Η ενδεκάδα που κατέβασε ο Μαρτίνς ήταν: Σα, Τσιμίκας, Μπα, Σεμέδο, Ομάρ, Γκιγιέρμε, Μπουχαλάκης, Καμαρά, Λοβέρα, Μασούρας και Ελ Αραμπί. Οι αλλαγές ήταν οι Φορτούνης (42΄, Μπουχαλάκης), Ραντζέλοβις (ημίχρονο, Λοβέρα), Καφού (80΄, Μασούρας) και Χασάν (88΄, Ελ Αραμπί).

Λίγα λόγια για το παιχνίδι: ο ΠΑΟΚ κατέβηκε με σκοπό να κρατήσει το μηδέν που θα τον οδηγούσε στην πρόκριση. Διπλή ζώνη άμυνας, στο 1/3 του γηπέδου, σφιχτές γραμμές, σκληρό παιχνίδι και προοπτική για καλές αντεπιθέσεις. Ο Ολυμπιακός στο ξεκίνημα του αγώνα δεν έδειχνε ικανός ούτε να διασπάσει την αντίπαλη άμυνα, ούτε να κρατήσει με ασφάλεια το δικό του αμυντικό πλάνο (η πρώτη μεγάλη ευκαιρία του αγώνα ήταν για τον ΠΑΟΚ, όταν ανενόχλητο σουτ μέσα στη μεγάλη μας περιοχή κατέληξε αρκετά έξω), αφού.

Ξεκάθαρα: ο ΠΑΟΚ καλά έκανε και αγωνίστηκε με αυτόν τον τρόπο, και ας θύμισε μικρές ομάδες που επισκέπτονται το Καραϊσκάκης, με όνειρο να κλέψουν το αποτέλεσμα. Αυτό μπορούσε (στα, σχετικά πρόσφατα, μεταξύ μας παιχνίδια που κατέβηκε με διαφορετικό μενταλιτέ --όπως θα έλεγε και ο παππούς μου-- το αποτέλεσμα ήταν να κυριαρχήσει ο Ολυμπιακός), και αυτό έκανε (ακόμα και το να παίξει με τα νεύρα των παικτών μας με σκληρό παιχνίδι και ανέξοδες μαγκιές, δεν είναι παράδοξο -- για τον ΠΑΟΚ μιλάμε άλλωστε). Προσωπικά, πάντως, έχω την αίσθηση πως το μεγαλύτερο πρόβλημα που αντιμετώπισε ο Ολυμπιακός στα πρώτα 35 λεπτά είναι η άνεση με την οποία είχε αντιμετωπίσει τον ΠΑΟΚ στα τέσσερα προηγούμενα μεταξύ μας παιχνίδια (ακόμα και στην ήττα του πρώτου αγώνα του κυπέλλου), και η άνεση με την οποία πηγαίνει τρένο στα πλέι-οφ, αφού.

Το δεύτερο πρόβλημα ήταν, εμφανώς, η έλλειψη του παίκτη που θα βοηθούσε στην ανάπτυξη (ελλείψει του Ματιέ, που φέτος η ομάδα γυρίζει γύρω του): ο Λοβέρα σε ένα ακόμα παιχνίδι δεν δικαιολόγησε την εμπιστοσύνη του προπονητή του. Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι ξέρει μπάλα. Ακόμα, όμως, δεν έχει μάθει πώς να κινείται, ειδικά όταν μπαίνει να παίξει στα πλάγια. Δεν μπορώ παρά να υποθέσω ότι, έτσι κι αλλιώς, οι οδηγίες του είναι να συγκλίνει προς το κέντρο, αλλά αμφιβάλω, κρίνοντας από την απόδοσή του, αν μπορεί να αντεπεξέλθει έστω και σε αυτό το πλάνο (για να παίξει στη γραμμή ούτε λόγος). Ελπίζω πως στη φετινή προετοιμασία, όπως και όποτε γίνει αυτή, να μπορέσει να βρει έναν πιο λειτουργικό ρόλο στην ομάδα, αφού.

Επιβεβλημένη, λοιπόν, η πρώτη αλλαγή (που ο Μαρτίνς, αντίθετα με όσα μας έχει συνηθίσει, έκανε χθες πριν τελειώσει το ημίχρονο): ο Μπουχαλάκης αποχώρησε στο 40ο λεπτό (και σε αυτό, πιστεύω, κριτήριο ήταν η κίτρινη κάρτα που πήρε νωρίς νωρίς --στο 19΄-- και η πιθανότητα να δεχτεί δεύτερη, και όχι τόσο η απόδοσή του), και έδωσε τη θέση του στον Φορτούνη (τον άχρηστο του ντέρμπι με τον Παναθηναϊκό), ο οποίος μεταμόρφωσε την ομάδα. Ελάχιστα μετά την είσοδό του, βγάζει την κάθετη στον Τσιμίκα, ο οποίος γυρίζει στον Μασούρα, για να χαθεί η πρώτη τεράστια ευκαιρία για να ανοίξουμε το σκορ, αφού.

Παρένθεση για τον Μασούρα: χάνει την καταπληκτική ευκαιρία πριν το τέλος του ημιχρόνου και έχει ακόμα μια-δυο φάσεις με αψυχολόγητα κακό τελείωμα (και, πράγματι, προσωπικά, θεωρώ ότι το πρόβλημα στα τελειώματα του Μασούρα, είναι κυρίως ψυχολογικό και δευτερευόντως ζήτημα ποιότητας/ικανότητας). Όμως: βρίσκεται τρεις φορές σε επικίνδυνη θέση για να σκοράρει, πετυχαίνει το γκολ και βοηθάει ασταμάτητα στην πίεση που ασκεί η ομάδα. Στο υλικό που διαθέτει ο Ολυμπιακός για τα πλάγια (συμπεριλαμβάνοντας και τα πιο “δεκάρια” Ματιέ, Φορτούνη και Λοβέρα) αυτά δεν είναι λίγα. Ούτε πρέπει να περνάει απαρατήρητο πως είναι το τρίτο τέρμα που πετυχαίνει, επειδή κινείται παράλληλα με τον Ελ Αραμπί (ειδικά το χθεσινό γκολ του είναι copy paste του τρίτου γκολ με τον Άρη: σέντρα Καμαρά, η μπάλα περνά τον Ελ Αραμπί και ο Μασούρας στέλνει την μπάλα στα δίχτυα), αφού.

Πίσω στον Φορτούνη: λίγα 24ωρα μετά την κακή του εμφάνιση με τον Παναθηναϊκό, γίνεται ο παίκτης που μεταμορφώνει την ομάδα (και όποιος το αμφισβητεί, στα μάτια μου, είναι εμπαθής). Το έχω αναφέρει και παλιότερα: δεν έχω πρόβλημα να συγκρίνω την προσφορά και ικανότητα του Φορτούνη με τον Ματιέ. Με όσους (και υπάρχουν αρκετοί) θεωρούν ότι ο τραυματισμός του Φορτούνη και η αντικατάστασή του με τον Ματιέ είναι ο λόγος που ο Ολυμπιακός παίρνει φέτος τα αποτελέσματα, δηλαδή ότι ο Φορτούνης ήταν τροχοπέδη για την ανάπτυξη του Ολυμπιακού, αντιλαμβανόμαστε διαφορετικά το άθλημα “ποδόσφαιρο”, αφού.

Συνοπτικά: ο Ματιέ έχει τσαγανό (που ο Φορτούνης δεν έχει ακόμα αποδείξει πως έχει -- πάντως χθες γυάλιζε το μάτι του, και το σχολίασα στον Terso σχεδόν με το που μπήκε στον αγώνα), έχει καλύτερα στημένα, πιέζει περισσότερο και έχει καλύτερη πρώτη επαφή. Όμως: δεν έχει την κάθετη πάσα του Φορτούνη, απαραίτητη για να διασπάς κλειστές άμυνες, ούτε την εκτελεστική του ικανότητα (και ο Ματιέ έγινε γαύρος, αλλά ο Φορτούνης είναι από παιδί). Ο Ολυμπιακός είχε την τύχη να καλύψει (περισσότερο ή λιγότερο αποτελεσματικά) τον καλοκαιρινό τραυματισμό του περσινού τού mvp. Εκ των πραγμάτων, όμως, ο Ολυμπιακός χρειάζεται τον Φορτούνη (η ηλικία του Ματιέ, έτσι κι αλλιώς, βάζει αναγκαστικά φρένο στην πιθανότητα να βασίζεται ο Ολυμπιακός πάνω του σε βάθος χρόνου). Ολοκληρώνοντας: σύγκριση απόλυτη δεν μπορεί να γίνει. Ο Φορτούνης πέρσι αναζητούσε τους Χασάν και Γκερέρο (και οι χαμένες τεράστιες ευκαιρίες ήταν ο κανόνας) και ο Ματιέ φέτος τον Ελ Αραμπί και τον Σουντανί (με τη μισή ευκαιρία να γίνεται γκολ), αφού.

Για τους υπόλοιπους: με λάθη ο Σα, που όταν, όμως, χρειάστηκε έκανε τη μεγάλη επέμβαση για να κρατήσει το μηδέν. Με λάθη, επίσης, και όλη η αμυντική λειτουργία, ειδικά στα πρώτα 40 λεπτά, αφού ο γρήγορος τρόπος που έβγαινε ο ΠΑΟΚ στις αντεπιθέσεις άφηναν κενά στην άμυνα (και η ένταση του αγώνα ήταν τέτοια, που δεν είχα την ηρεμία για να δω αν το λάθος ήταν των κεντρικών αμυντικών ή των μέσων, που άφηναν ακάλυπτους παίκτες και υπεραριθμίες για τον ΠΑΟΚ), αφού.

Χωρίς πολλά ρίσκα και τα φουλ μπακ. Ο Τσιμίκας (που, επαναλαμβάνω, πως στα δικά μου μάτια δεν έχει φτάσει την απόδοση που είχε προ διακοπής) αντιμετώπισε προβλήματα στο μαρκάρισμα του πιτσιρικά (και ξεκούραστου, αφού όλη τη σεζόν αγωνιζόταν στις μικρές ομάδες) Τζώλη, ενώ και ο Ομάρ φάνηκε να είχε περισσότερο το μυαλό του στα αμυντικά του καθήκοντα. Πολύ καλό παιχνίδι από Γκιγιέρμε, ο οποίος --όπως και ο Καμαρά-- έπρεπε να τρέχει και για το κενό του Μπουχαλάκη, μετά την αποχώρηση του Ανδρέα. Για τον Ελ Αραμπί το έχω ξαναγράψει: είναι πιο βαρύς (και αυτό, υποθέτω, είναι φυσιολογικό) απ' ό,τι πριν την διακοπή. Και, παρότι όλα χάνονται, δεν νομίζω ότι, ο προ διακοπής, Ελ Αραμπί θα έχανε το τετ α τετ απέναντι στον Πασχαλάκη, αφού.

Ο Καμαρά, από την άλλη, κάνει ένα καταπληκτικό παιχνίδι και δικαίως θεωρείται ο MVP. Βγάζει την σέντρα από την οποία έρχεται το πρώτο γκολ και πετυχαίνει το δεύτερο, περνώντας ή παίρνοντας παραμάζωμα όποιον παίκτη του ΠΑΟΚ βρίσκει μπροστά του. Εκτός από αυτά, όμως, βγάζει ένταση και τρεξίματα μέχρι το 98΄, βοηθώντας τα μάλα και στην αμυντική λειτουργία της ομάδας (και ας μην τα ξαναλέμε: τρέχει και για να καλύψει το κενό του Μπουχαλάκη), αφού.

Ο Ραντζέλοβιτς έχει ως high light την πολύ καλή πάσα (που βγάζει σε πολύ σωστό timing) προς τον Ελ Αραμπί. Εκτός από αυτό, όμως, έχω την αίσθηση πως η παρουσία του, έναντι του Λοβέρα, βοηθάει την ομάδα να αποκτήσει καλύτερη ισορροπία και να απλώνεται καλύτερα στο γήπεδο. Λίγα πράγματα από τον (έτσι κι αλλιώς) βαρύ Χασάν και τον Καφού, ο οποίος, πάντως, ορθώς προστέθηκε στην μεσαία γραμμή για να βοηθήσει τους Γκιγιέρμε και Καμαρά, αφού.

Κάποια πράγματα για τον αντίπαλο: περνώντας κάπως γρήγορα το γεγονός ότι σφαγιάστηκε, καθώς δεν του δόθηκαν δύο μπέναλντι, χαρίστηκαν τρεις κόκκινες στον Ολυμπιακό, και ο Φορτούνης, το παλιόπαιδο, μπήκε στον αγώνα χάρη στον τέταρτο διαιτητή Παπαπέτρου ή, έστω, δεν τήρησε, το παλιόπαιδο, το fair play και έκλεψε την μπάλα από το καλύτερο αριστερό μπακ του πρωταθλήματος, τον τιτανοτεράστιο Γιαννούλη (για τους δύσπιστους, αρκεί να αφήσουν έξω όλο το φετινό πρωτάθλημα, τα καλοκαιρινά προκριματικά, τους αγώνες Champions League και Europa, και να σταθούν στη μοναδική φάση που τριπλάρει ο Τζώλης τον Τσιμίκα), θα τονίσω το σημαντικότερο: όχι καρντάσια, η χρονιά δεν έχει χαθεί ακόμα, υπάρχει κιμάς στο βάθος της μπουγάτσας!

Απλά, οι επιλογές ήταν κάπως ατυχείς: ο Σαλέ της Ξάνθης δεν απέδωσε τα αναμενόμενα (μη μιλήσουμε για το συστημικό κυνήγι που δεν άφησε να επιτρέπεται, και βάσει νομοθεσίας, η συνιδιοκτησία), κοστίζοντας βαθμούς (ο αποκτηθείς Αχιλλέας Βόλος, ας πούμε, τα πήγε καλύτερα). Ο Αμπέλ, τελικά, ίσως μάλλον να υπάρχει η περίπτωση να μην είναι και τόσο καλύτερος από τον Μαρτίνς, όπως αδιαμφισβήτητα έδειχναν τα αποτελέσματα στα μεταξύ τους παιχνίδια στην Πορτογαλία και το Pro Evolution (αφήνω έξω το Football Manager). Ο Βιερίνια έχει χάσει κάτι από την εκρηκτικότητά του πίσω από το φιλέ. Ο Τζώλης, πάντως, έδειξε όλα τα στοιχεία που απαιτούνται για να γίνει ο επόμενος μεγάλος μπουγατσομάχος: έβριζε, διαμαρτυρόταν, προκαλούσε. Στην ηλικία του ο Γκαρσία έλεγε απλώς “ρε”, έχει μέλλον το παιδί, να το προσέξετε. Ακόμα: η παύλα και το κάρμα, που τόσα είχε στηρίξει πάνω τους ο ΠΑΟΚ, δεν είχαν φέτος καλή απόδοση, πώς να το προβλέψουν;

Αν ο ΠΑΟΚ προχωρήσει, εκεί που το scouting του πράγματι διαπρέπει, βάζοντας στο δυναμικό του και άλλες 5-6 προσθήκες όπως ο Σαλέ και ο Βόλος (ίσα ίσα να έχει την πλειοψηφία στη Super League, όχι κάτι τρομερό), το μέλλον του ανήκει. Και στο πιο σοβαρό: αν η χθεσινή διαιτησία έκανε ένα εξόφθαλμο σοβαρό λάθος είναι, με το σκορ στο 1-0, τον Φορτούνη να βγαίνει μόνος του στην αντεπίθεση (δεν θα πήγαινε και μακριά, αφού ο παίκτης του ΠΑΟΚ είχε πιάσει με δόντια, χέρια και πόδια την φανέλα του -- μπορούσε να τη ζητήσει στο τέλος του αγώνα) και τον Ελ Αραμπί να σφυρίζεται οφσάιντ ενώ ήταν πίσω από την σέντρα. Η συγκεκριμένη, καθοριστική, φάση, ούτε καν περιλαμβάνεται στα highlights του αγώνα που επέλεξε η Cosmote.

Για το τέλος: ο Ολυμπιακός ξεκίνησε τη χρονιά του στα μέσα Ιούλη και, σχεδόν ένα ημερολογιακό χρόνο μετά, βρίσκεται μέσα (ή έχει πετύχει) στους στόχους του. Έχει κατακτήσει το πρωτάθλημα (μένει να δούμε με πόση διαφορά, αν θα κρατήσει το αήττητο και ποια ρεκόρ θα περάσει), βρίσκεται στον τελικό κυπέλλου και έχει τη ρεβάνς απέναντι στην Γουλβς, για να περάσει στους 8 του Europa. Είναι προφανές ότι ο μεγάλος στόχος δεν μπορεί παρά να είναι το παιχνίδι με τους Άγγλους. Έως τότε, και επειδή «κάθε πράγμα στον καιρό του και ο προκριματικός τον Αύγουστο», ο Ολυμπιακός μπορεί να διασκεδάσει στα παιχνίδια των πλέι-οφ (απομένουν δύο συναντήσεις με ΑΕΚ, και μία με ΠΑΟΚ και ΠΑΟ -- μιλάω πάντα για τα, θεωρητικά, μεγάλα παιχνίδι) και να φορτσάρει για το νταμπλ (ναι, το κύπελλο ήταν και είναι τρίτος στόχος, αλλά με την ΑΕΚ αντίπαλο, δεν μπορεί να είναι αδιάφορο).

Ανεξάρτητα από το τι θα γίνει μετά, η χρονιά είναι επιτυχημένη και αξίζουν συγχαρητήρια σε όλη την ΠΑΕ. Είναι κρίμα που δεν θα υπάρξει, όπως όλα δείχνουν, η ευκαιρία για να ακουστεί σε γήπεδο το «έτσι ονειρευόμαστε τον Ολυμπιακό». Κρατώ και μια επιφύλαξη: επειδή με αυτόν τον Ολυμπιακό δεν σταματάμε να ονειρευόμαστε, δεν ξέρω τι θα ισχύει με/για τους θεατές στις επόμενες φάσεις και τον τελικό του Europa.