Η 29η Φεβρουαρίου του δίσεκτου έτους 1992

Το 2020 είναι δίσεκτο έτος. Έχει μια ημέρα παραπάνω. Κι αυτή η ημέρα είναι η 29η Φεβρουαρίου. Κατά την λαϊκή παράδοση, που έλκει την καταγωγή της από τους αρχαίους Ρωμαίους, τα δίσεκτα έτη θεωρούνται γρουσούζικα και κακότυχα. 

Στον αθλητικό χώρο ο Ολυμπιακός έχει συμβεί να κατακτήσει, αλλά και να χάσει πρωταθλήματα σε όλα τα σπορ στα διάφορα δίσεκτα έτη, που έχουν περάσει. Δεν θα μπορούσε άλλωστε να γίνει αλλιώς.

Του Θεολόγου Μιχαηλίδη

Συνολικά τα δίσεκτα έτη ο Ολυμπιακός έχει κατακτήσει 8 πρωταθλήματα στο ποδόσφαιρο, 5 στο μπάσκετ, 6 στο βόλεϊ και 8 στο πόλο. 

Από την αξιολόγηση αυτού του απολογισμού προκύπτει ότι συγκριτικά οι περισσότερες επιτυχίες της ομάδας μας στα δίσεκτα έτη έχουν σημειωθεί στο μπάσκετ, αφού σε τέτοια έτη έχουμε κατακτήσει 5 (δηλαδή σχεδόν τα μισά) από τα 12 συνολικά πρωταθλήματα μας. Ακολουθεί σε επιδόσεις σε δίσεκτες χρονιές το πόλο με 8 πρωταθλήματα επί συνόλου 33 και έπεται το βόλεϊ με 6 πρωταθλήματα επί συνόλου 29. Αντίθετα τις χειρότερες επιδόσεις στα δίσεκτα έτη έχει το ποδόσφαιρο, που έχει πάρει μόνο 8 από τους συνολικά 44 τίτλους πρωταθλητή. 

Υπάρχουν κάποιες σημαδιακές επιτυχίες, αλλά και αποτυχίες στα διάφορα τμήματα της ομάδας στα δίσεκτα έτη. Θα περιοριστούμε εδώ να αναφέρουμε τις πιο πρόσφατες. 

Στο ποδόσφαιρο, στο δίσεκτο 2004 έσπασε το σερί των συνεχών πρωταθλημάτων μας επί Κόκκαλη. Τα δύο τελευταία όμως δίσεκτα έτη (2012, 2016) βγήκαμε πρωταθλητές. 

Στο μπάσκετ, αξέχαστο θα μας μείνει το 2012 με τις θριαμβευτικές επιτυχίες της ομάδας που έφεραν στον Πειραιά τα πρωταθλήματα Ευρώπης και Ελλάδας. Το τελευταίο πρωτάθλημά μας, με τις τρίποντες βόμβες του Σπανούλη, ήταν πάλι σε δίσεκτο έτος (2016).

Στο βόλεϊ, τα δύο τελευταία δίσεκτα έτη είχαμε δύο αποτυχίες, χάνοντας το πρωτάθλημα από ομάδες της Θεσσαλονίκης -- Ηρακλή (2012) και ΠΑΟΚ (2016).

Στο πόλο, σε δίσεκτο έτος (2012) έγινε η --τηρουμένων των αναλογιών-- πιο απροσδόκητη αποτυχία σε όλα τα αθλήματα, όταν χάσαμε το πρωτάθλημα από τη Βουλιαγμένη.

Εκείνο που είναι χαρακτηριστικό και αξιοσημείωτο, αν και δικαιολογημένο, είναι ότι την ημέρα που προσθέτουν στη διάρκεια των δίσεκτων ετών, δηλαδή την 29η Φεβρουαρίου ο Ολυμπιακός έχει παίξει ελαχιστότατους αγώνες και ως εκ τούτου δεν έχει να επιδείξει κάποια αξιόλογα και αξιομνημόνευτα αγωνιστικά επιτεύγματα σε όλα τα αθλήματα. Γιατί για παράδειγμα η νίκη της ομάδας μας στο ποδόσφαιρο επί του Απόλλωνα Αθηνών την 29/2/1976 (6-0) ήταν περισσότερο μια αξιόλογη προσωπική επιτυχία του Μπάμπη Σταυρόπουλου, που κατόρθωσε να σημειώσει 4 γκολ σε εκείνο το ματς, παρά μια σημαντική ή αξιόλογη επιτυχία του ίδιου του ποδοσφαιρικού Ολυμπιακού. 

Ωστόσο υπήρξε και μια μόνο, αλλά πολύ σημαντική εξαίρεση, στο βόλεϊ.

Πράγματι την 29/2/1992, στο κατάμεστο ΣΕΦ, παρουσία περίπου 20.000 φιλάθλων, ο Ολυμπιακός αναδείχθηκε δευτεραθλητής Ευρώπης, χάνοντας στον τελικό της μεγαλύτερης διοργάνωσης του αθλήματος στην Ευρώπη από την Ιταλική Μεσατζέρο Ραβένα με 3-0 σετ. Παρά την ήττα, επρόκειτο για μια τεράστια επιτυχία, που για πρώτη φορά γνώριζε το ελληνικό βόλεϊ. 

Πριν από τον τελικό, είχε προηγηθεί, την προηγούμενη μέρα, η θριαμβευτική νίκη του Ολυμπιακού στον ημιτελικό επί της πρωταθλήτριας Ευρώπης της περασμένης σεζόν ρωσικής ΤΣΚΚΑ Μόσχας με 3-0 σετ. 

Η συμμετοχή στον τελικό και η δεύτερη θέση υπήρξε όντως μια τεράστια επιτυχία γιατί αντιμετώπισε τη θεωρούμενη, ακόμη και σήμερα, από τους περισσοτέρους ειδικούς του αθλήματος πληρέστερη ομάδα στην ιστορία της Ευρώπης, την ιταλική Ραβένα του Ντανιέλε Ρίτσι, που τότε ήταν παγκόσμια πρωταθλήτρια.

Η Ραβένα είχε στη σύνθεση της τους παγκόσμιας κλάσης δύο φορές χρυσούς Ολυμπιονίκες Αμερικανούς Κίραλι και Τίμμονς και τους πολύ σπουδαίους Ιταλούς διεθνείς άσσους Βούλο, Γκαρντίνι , Σαρτορέτι, Μποβολέντα, Μασιαρέλι, Μαργκούτι κλπ

Απέναντι τους στον τελικό στάθηκε ο Ολυμπιακός των Λάιου-Πολύζου με την μεγάλη ομάδα που απαρτιζόταν από τους εξής παίκτες: Μουστακίδη, Ντράγκοβιτς, Αμαριανάκη, Τριανταφυλλίδη, Φάκα, Θεοδωρίδη, Ξεροβάσιλα, Δ. Καζάζη, Τερζάκη, Λυκούδη και τον Πολωνό Ουρμπάνοβιτς. Έλειπε όμως ο πύργος της ομάδας ο σπουδαίος Λετονός κεντρικός Βίλντε.

Δυστυχώς ο Βίλντε δεν μπόρεσε να βοηθήσει σε εκείνο τον αγώνα εξαιτίας μιας μεγάλης όσο και απροσδόκητης ατυχίας, που του παρουσιάστηκε στην προθέρμανση του τελικού αγώνα, όταν τραυματίστηκε στην ήδη ευπαθή μέση του. Έτσι δεν μπόρεσε να μπει στο γήπεδο, για να παίξει όταν ξεκίνησε το ματς. 

Ο Βίλντε, που θεωρείτο η κολώνα της ομάδας, αποσύρθηκε εσπευσμένα στο ιατρείο του γηπέδου, όπου καταβλήθηκε κάθε προσπάθεια, μήπως μπορέσει και επανέλθει στη σάλα για να αγωνιστεί. Μετά από λίγο προσπάθησε να επανέλθει. 

Όταν το γήπεδο αντιλήφθηκε την επάνοδο του στον αγωνιστικό χώρο σηκώθηκε στο πόδι. Όλο το ΣΕΦ αντιλαλούσε από τις φωνές χιλιάδων οπαδών, που κραύγαζαν ρυθμικά το όνομα του: «Βίλντε, Βίλντε». 

Μπροστά σε αυτήν την κατάσταση και μέσα στον γενικό ενθουσιασμό ο Βίλντε μπήκε ως αλλαγή, κάνοντας μια απόπειρα, μήπως και μπορέσει και παίξει, έστω και υποτυπωδώς, έστω και με πόνους, αλλά δυστυχώς ούτε αυτό στάθηκε δυνατό, ούτε καν για λίγο. Δεν μπορούσε καν να πηδήξει. Έτσι αποσύρθηκε αμέσως και αυτή τη φορά οριστικά. 

Δεν ήταν μόνον αυτός καθαυτός ο τραυματισμός και η απουσία του Βίλντε. Ακόμη χειρότερο γεγονός και μεγαλύτερο πλήγμα ήταν το αιφνίδιο του τραυματισμού και η εντελώς απρόσμενη απουσία του από την ομάδα. Αν ο Ολυμπιακός γνώριζε ότι θα απουσίαζε ο Βίλντε, θα μπορούσε να είχε κάνει σε κατάλληλες κινήσεις και σχεδιασμούς και να παρουσιαστεί αγωνιστικά καλύτερα προετοιμασμένος. Έτσι όμως όπως έγινε ο τραυματισμός, στο ζέσταμα, λίγο πριν από την έναρξη του αγώνα αποτέλεσε ένα σοκ για τον Ολυμπιακό, από το οποίο δεν μπόρεσε να συνέλθει και να το αντιμετωπίσει. 

Πολλοί αναρωτιούνται μέχρι και σήμερα τι θα μπορούσε να είχε κάνει εκείνο το βράδυ ο Ολυμπιακός αν έπαιζε πλήρης και δεν είχε τραυματιστεί ο Βίλντε. Δεν θα το μάθουμε ποτέ. Το πιθανότερο ήταν να έχανε πάλι, αλλά πολύ πιο δύσκολα. Γιατί όπως είχε πει και ο Μουστακίδης: «απέναντι μας δεν ήταν μια απλώς πολύ καλή ομάδα, αλλά η μικτή κόσμου».

Αξίζει να δούμε την πορεία του Ολυμπιακού σε ολόκληρη τη διοργάνωση: 

Προκριματικά Πρώτου Γύρου 

2/11/1991: Ολυμπιακός-Μακάμπι Τελ Αβιβ 3-0 (15-3, 15-9, 15-6)
9/11/1991: Μακάμπι Τελ Αβίβ- Ολυμπιακός 0-3 (4-15, 5-15,11-15) 

Προκριματικά Δεύτερου Γύρου 

6/12/1991: Ολυμπιακός- Μινιόρ Μπούχοβο Βούλγαρίας 3-0 (15-2,15-2, 15-5)
7/12/1991: Μινιόρ Μπούχοβο- Ολυμπιακός 0-3 (7-15, 6-15, 9-15)

Προημιτελικά (όμιλος)

8/1/1992: Χόλτε Δανίας- Ολυμπιακός 0-3 (6-15,1-15, 9-15)
15/1/1992: Ολυμπιακός-Μεσατζέρο Ραβένα 2-3 (12-15,15-9,15-6,7-15,12-15)
29/1/1992: Μεσατζέρο Ραβένα-Ολυμπιακός 3-0 (15-10,15-12,17-15) 
3/2/1992: Παρτιζάν Βελιγραδίου- Ολυμπιακός 1-3 (9-15,9-15,15-10,7-15) 
5/2/1992: Ολυμπιακός-Παρτιζάν Βελιγραδίου 3-0 (15-5,17-16,15-9) 
12/2/1992: Ολυμπιακός-Χόλτε 3-1 (7-15,15-11,15-9,15-8)

Ημιτελικός

28/2/1992: Ολυμπιακός-ΤΣΚΚΑ Μόσχας 3-0 (15-8,15-7,15-4) 

Τελικός

29/2/1992: Μεσατζέρο Ραβένα- Ολυμπιακός 3-0 (15-4,15-9,15-5) 

Βλέπουμε λοιπόν ότι ο Ολυμπιακός είχε συναντήσει την ίδια χρονιά, στην ίδια διοργάνωση, ξανά τη Ραβένα, πριν από τον τελικό, στην προημιτελική φάση των ομίλων. Μάλιστα τότε την είχε δυσκολέψει πολύ στον πρώτο αγώνα στον Πειραιά όπου χρειάστηκε ένα πολύ ζόρικο τάι-μπρέικ, για να νικήσει η ιταλική ομάδα, ενώ και στην ρεβάνς στην Ιταλία τα σετ ήταν «γεμάτα» και μάλιστα με τον Φάκα να παίζει διαγώνιος, αντί του Ντράγκοβιτς στον συγκεκριμένο αγώνα.

Ο Ολυμπιακός ήταν η μόνη ομάδα της διοργάνωσης, που κατάφερε σε εκείνη την αγωνιστική περίοδο να πάρει δυο σετ σε ένα αγώνα από την Ραβένα, η οποία συνολικά σε όλους τους αγώνες της συγκεκριμένης διοργάνωσης έχασε μόλις 4 σετ, τα μισά από αυτά από τον Ολυμπιακό. 

Το πόσο σπουδαία ομάδα ήταν η Ραβένα αποδεικνύεται και από το γεγονός ότι διατήρησε τον τίτλο της πρωταθλήτριας Ευρώπης και για τα επόμενα δύο έτη (1993 και 1994).

Καλύτερος παίκτης της τελικής φάσης της διοργάνωσης στο ΣΕΦ αναδείχθηκε ο Αμερικανός Τίμμονς, καλύτερος αμυντικός ο επίσης Αμερικανός Κίραλι και καλύτερος πασαδόρος ο Ιταλός Βούλο, όλοι παίκτες της Ραβένα. Ο δικός μας Αμαριανάκης αναδείχθηκε καλύτερος μπλοκέρ της διοργάνωσης.

Μετά τον τελικό ο προπονητής μας Λάιος έκανε μερικές αξιοπρόσεχτες δηλώσεις: 

Αν και δεν έχουμε συνηθίσει να χάνουμε, πρέπει να πω ότι σήμερα χάσαμε δίκαια. Μπορεί να φανεί υπερβολικό, αλλά θεωρώ ότι το βόλεϊ που έπαιξε η ιταλική ομάδα είναι το τέλειο βόλεϊ. Υπό αυτή την έννοια σήμερα ο πραγματικός νικητής ήταν το άθλημα. Ο κόσμος της ομάδας, που μας συμπαραστάθηκε πολύ, μπορεί να πικράθηκε στο τέλος, αλλά γνωρίζει ότι σε όλη τη διοργάνωση κάναμε μια σειρά από κορυφαίες εμφανίσεις απέναντι σε μεγαθήρια, αλλά και ομάδες με περισσότερα χρήματα από μας. 

Ο προπονητής της Μεσατζέρο Ρίτσι δήλωσε εντυπωσιασμένος από την ατμόσφαιρα και από την προσέλευση τόσων χιλιάδων θεατών, πράγμα πολύ δύσκολο για αγώνες βόλεϊ, όπως επισήμανε, ενώ έπλεξε το εγκώμιο της ομάδας του, αλλά και επαίνεσε τον Ολυμπιακό και ιδιαίτερα τους Μουστακίδη και Τριανταφυλλίδη. 

Αυτά συνέβησαν την 29η Φεβρουαρίου την κατ’ εξοχήν μέρα του δίσεκτου έτους 1992 όταν η καλύτερη (ίσως) ομάδα βόλεϊ του Ολυμπιακού όλων των εποχών αντιμετώπισε την πιθανότατα καλύτερη ομάδα του κόσμου όλων των εποχών στον τελικό της μεγαλύτερης διοργάνωσης του αθλήματος της Ευρώπης σε συλλογικό επίπεδο, με έπαθλο το στέμμα του πρωταθλητή της γηραιάς ηπείρου.

Αυτά γινόντουσαν τότε. 

Δεν έχετε παρά να τα συγκρίνετε το τότε με το σήμερα, για να συνειδητοποιήσετε την πτώση του επιπέδου και την υστέρηση που υπάρχει σε σχέση με το παρελθόν (απώτερο και εγγύτερο) όχι μόνο του Ολυμπιακού, αλλά και γενικότερα του ελληνικού βόλεϊ. 

Και αυτό ισχύει ανεξάρτητα από το αν η ομάδα μας εξακολουθεί να πρωταγωνιστεί ή και να κυριαρχεί στο άθλημα, κατακτώντας τίτλους.

Και μόνο το γεγονός ότι την τελευταία πενταετία, χάσαμε τρεις συνεχόμενες φορές ένα πολύ υποβαθμισμένο, σε σύγκριση με το παρελθόν, πρωτάθλημα στο οποίο δεν υπήρχαν μεγάλες δυνάμεις όπως αυτές του παρελθόντος (π.χ. ΠΑΟ, Ηρακλής, Ορεστιάδα) και μάλιστα το χάσαμε από μια απίθανη ομάδα, που ιστορικά ποτέ δεν υπήρχε στον χάρτη του αθλήματος στη χώρα μας νομίζω ότι αποδεικνύει σαφώς τόσο την ύπαρξη όσο και το μέγεθος της εν λόγω πτώσης.