Ο Ολυμπιακός νίκησε τον ΟΦΗ με 0-1 και συνέχισε να βρίσκεται στην πρώτη θέση της βαθμολογίας. Λίγα λόγια για το παιχνίδι που έγινε και το παιχνίδι που έρχεται, καθώς και για το δέντρο, το δάσος και την επικοινωνιακή πολιτική της διοίκησης.
Σε μία πρόταση ο αγώνας της Κρήτης: σε ένα κακό παιχνίδι, σε κακό αγωνιστικό χώρο, ο κακός Ολυμπιακός ήταν καλύτερος από τον ΟΦΗ και νίκησε με 0-1. Πιο αναλυτικά: σε ένα από τα χειρότερα, συνολικά, παιχνίδια του φετινού Ολυμπιακού, με ελάχιστες φάσεις και από τις δύο ομάδες, ο Ολυμπιακός εκμεταλλεύτηκε ένα σοβαρό αμυντικό λάθος και πήρε τους τρεις υπερπολύτιμους βαθμούς.
Λίγοι αυτοί που ξεχώρισαν: ο Ελ Αραμπί του πρώτου ημιχρόνου (και όχι μόνο για το κλέψιμο της μπάλας και την ασίστ στον Καμαρά που οδήγησαν στο γκολ που έκρινε το παιχνίδι) και το αμυντικό δίδυμο, Σεμέδο και Μπα, που ελάχιστα απειλήθηκε από τους παίκτες του ΟΦΗ. Σε κακή ημέρα οι Βαλμπουενά και Μασούρας, με τον Γάλλο να μην μπαίνει ποτέ στον παιχνίδι και τον Μασούρα να μην μπορεί να βοηθήσει στην ανάπτυξη.
Μέτριοι στην τριάδα του κέντρου: Μπουχαλάκης, Γκιγιέρμε και Καμαρά, λίγο καλύτεροι οι Τσιμίκας και Ομάρ, χωρίς προβλήματα ο Σα, και, σχετικά αδιάφοροι και οι παίκτες που πέρασαν ως αλλαγές (Λοβέρα, πιο κινητικός, και Σουντανί -- ο Λάζαρος έμεινε να περιμένει στην γραμμή του πλάγιου άουτ, αλλά δεν πρόλαβε ποτέ να περάσει στον αγώνα). Ο στόχος, πάντως, επετεύχθη: σε τέτοια παιχνίδια, όσο κλισέ και να ακούγεται, το σημαντικότερο είναι να φεύγεις νικητής. Υπάρχουν πολλά παιχνίδια ακόμα, για να δείξει ποιότητα ο Ολυμπιακός, σε δύσκολες έδρες, το θέμα είναι να κερδίζεις (και ας μην ξεχνάμε ότι ο περσινός Ολυμπιακός έχασε πέρσι από έναν χειρότερο ΟΦΗ).
Λίγα πράγματα ακόμα: ο Ολυμπιακός εξακολουθεί να προχωρά με περιορισμένο rotation. Δεν αμφιβάλω ότι δεν υπάρχουν πλέον εύκολα παιχνίδια: κανείς δεν θεωρεί ότι η τριάδα Άρης, ΟΦΗ και ΑΕΚ είναι παιχνίδια που δεν πρέπει να δώσεις σημασία. Αυτό, όμως, δεν σημαίνει ότι μπορείς να περιμένεις από τους ίδιους παίκτες να βγάλουν και τα τρία παιχνίδια στη σειρά, ειδικά όταν ήδη είναι ξεζουμισμένοι ή/και έχουν αντιμετωπίσει προβλήματα τραυματισμών.
Η απόσταση αναπνοής από τον δεύτερο επιβάλλει να μη χαθούν βαθμοί. Δεν είμαι, όμως, βέβαιος αν μακροπρόθεσμα θα έχει νόημα η κατάχρηση συγκεκριμένων ποδοσφαιριστών (και σε αυτό ας μην ξεχνάμε ότι στον χώρο του κέντρου για δύο θέσεις έχεις μόνο τρεις παίκτες). Η ΑΕΚ φρόντισε στην εμβόλιμη αγωνιστική να ξεκουράσει κάποιους από τους βασικούς της παίκτες. Ο Ολυμπιακός κατέβασε όλα του τα όπλα (τα οποία είχαν αγωνιστεί και με τον Άρη) στο Ηράκλειο.
Δεν πιστεύω στις «δύο ισάξιες ενδεκάδες». Αν, όμως, θεωρεί ο προπονητής ότι 9 παίκτες είναι αναντικατάστατοι (Σα, Τσιμίκας, Σεμέδο, Ομάρ, Γκιγιέρμε, Μπουχαλάκης, Βαλμπουενά, Μασούρας, Ελ Αραμπί), τότε θα πρέπει να αποδεχθούμε ότι δεν πάμε για πρωτάθλημα. Κούτρης, Τόρο, Λοβέρα, Σουντανί, Γκερέρο, Ραντζέλοβιτς, Γκασπάρ, έπρεπε ήδη να έχουν πάρει αγώνες για να μπορούν, τουλάχιστον, να ξεκουράσουν κάποιους παίκτες (άκρως απαραίτητη η ομοιογένεια, αλλά πλέον ο Ολυμπιακός μετρά 6,5 μήνες επίσημων αγωνιστικών υποχρεώσεων: δεν είναι απαραίτητο μαζικό rotation, επιλεγμένες ανάσες χρειάζονται).
Ο Μαρτίνς έχει κάνει καταπληκτική δουλειά στον Ολυμπιακό. Πρέπει, όμως, να μπορεί να ανταποκριθεί στις απαιτήσεις πρωταθλητισμού. Το γεγονός ότι η θέση του φαντάζει επισφαλής δεν βοηθά: όταν με μια αποτυχία παίζεται η θέση σου, είναι λογικό να χρησιμοποιείς μόνο αυτούς που θεωρείς καλύτερους. Είναι αμφίβολο, όμως, ότι θα βγει έτσι η χρονιά (οι παίκτες θα πρέπει να βρίσκονται σε φουλ φόρμα μέχρι και το τέλος των πλέι-οφ -- και τα πλέι-οφ είναι δέκα σερί ντέρμπι).
Την Κυριακή έρχεται ο αγώνας με την --ανεβασμένη-- ΑΕΚ. Μετά τη νίκη στο Ηράκλειο, το σημαντικότερο είναι να μη χάσει ο Ολυμπιακός. Όπως και στους αγώνες με ΠΑΟΚ και Παναθηναϊκό, νομίζω ότι αιθεροβατούν όσοι φαντάζονται επικές τεσσάρες. Η απουσία του Σεμέδο (προσωπικά, θεωρώ ότι ορθώς δέχθηκε την δεύτερη κάρτα -- άσχετο αν έπρεπε να είχε πάρει και ο παίκτης του ΟΦΗ) είναι το πρώτο από μια σειρά προβλημάτων που έχει να αντιμετωπίσει ο Μαρτίνς, με την έλλειψη rotation να είναι το δεύτερο (και σημαντικότερο).
Οι παίκτες του Ολυμπιακού στο Ηράκλειο (με τον κάκιστο αγωνιστικό χώρο να μη βοηθά) έδειξαν έλλειψη ενέργειας και καθαρού μυαλού --πρέπει να πάω αρκετά πίσω για να θυμηθώ παιχνίδι με τόσες λανθασμένες --αβίαστα-- πάσες: αν οι παίκτες ήταν κουρασμένοι στο Ηράκλειο, απορώ πώς θα εμφανιστούν στο ΟΑΚΑ. Ο Ολυμπιακός είναι καλύτερη ομάδα, αλλά για την ΑΕΚ αυτό είναι ένα από τα σημαντικότερα παιχνίδια της χρονιάς (και μια νίκη, θα είναι απόδειξη πως αφήνει πίσω το εφιαλτικό της ξεκίνημα). Για τους παίκτες του Ολυμπιακού, θα είναι μια ακόμα μέρα στη δουλειά: με τόσες ευρωπαϊκές υποχρεώσεις, και με τον ΠΑΟΚ να αποτελεί τον μοναδικό διεκδικητή του τίτλου, δύσκολα μπορείς να τους πείσεις ότι αυτό το παιχνίδι είναι τελικός (και, αντικειμενικά, μπορεί για εμάς να είναι σημαντικό, αλλά για τους παίκτες --και βαθμολογικά-- μετράει όσο το παιχνίδι με τον ΟΦΗ).
Και αφού ξεμπερδέψαμε με το αγωνιστικό, κάποια πράγματα (με μια δόση αυτολογοκρισίας) για όσα γίνονται εκτός γηπέδων. Από το ξεκίνημα της χρονιάς είναι φανερό πως η διοίκηση του Ολυμπιακού έχει επιλέξει την μετωπική σύγκρουση με τις δυνάμεις της εξυγίανσης. Συνηθίζουμε να λέμε ότι κάποιος κοιτάει το δέντρο και χάνει το δάσος. Η τακτική της διοίκησης, στα μάτια μου, επιλέγει ως δέντρο το αγωνιστικό κομμάτι και ως δάσος το παρασκήνιο που --πράγματι-- μεροληπτεί εις βάρος του Ολυμπιακού. Προσωπικά, ειλικρινά δεν μπορώ να πω με βεβαιότητα ποιο είναι το δέντρο και ποιο είναι το δάσος.
Μου έχει κάνει εντύπωση ότι ενώ, φανερά, ο Ολυμπιακός είναι φέτος η καλύτερη ομάδα, οι περισσότεροι Ολυμπιακοί που μιλάω, βρίσκουν πιθανότερο να χάσουμε το πρωτάθλημα. Τονίζω: μετά από τις πολύ καλές --κατά κανόνα-- ευρωπαϊκές εμφανίσεις, με τον Ολυμπιακό πρώτο στη βαθμολογία, με ανώτερο υλικό από τον ανταγωνιστή του, και με καλύτερα παιχνίδια στην Ελλάδα, οι περισσότεροι δεν πιστεύουν πως θα πάρουμε το πρωτάθλημα, λόγω του παρασκηνίου. Ειλικρινά, ποιος πιστεύει ότι αυτό δεν αφουγκράζονται και οι παίκτες; Με ποια ψυχολογία θα πάνε να παίξουν στην Τούμπα, όταν θεωρούν ως δεδομένο ότι θα γίνει σφαγή; Πώς θα κρατήσουν την ψυχραιμία τους στις «λανθασμένες» υποδείξεις των κορακιών, όταν επίσημα πιστεύουμε ότι όλα γίνονται για να χάσουμε βαθμούς;
Δεν λέω ότι η διοίκηση του Ολυμπιακού, πρέπει να παρακολουθεί αμέτοχη τα κατορθώματα της εξυγίανσης (ακόμα και για την περίπτωση Ξάνθης-ΠΑΟΚ, και παρότι αμφιβάλω ότι νομικά θα δέσει η υπόθεση, θεωρώ ότι ήταν σωστό το ξεμπρόστιασμα του Σαββίδη -- έστω για όσους θέλουν να το καταλάβουν). Υπάρχει ανάγκη, όμως, για ισορροπία: το κείμενο που διαβάσαμε, από τη συνάντηση των τεσσάρων, και η επίσημη ανακοίνωση που μιλά για διακοπή του πρωταθλήματος μετά τον αγώνα Λαμία-ΠΑΟΚ (αφήνοντας έξω ότι ο Μάτος θα έπρεπε να είχε αποβληθεί σε κάμποσους αγώνες, για τη φάση του γκολ, προσωπικά, βλέπω ότι πιθανότατα υπάρχει οφσάιντ, αλλά το χέρι μου στη φωτιά δεν το βάζω), δείχνουν ότι ο οργανισμός του Ολυμπιακού αυτή τη στιγμή έχει λοκάρει στο εξωαγωνιστικό κομμάτι.
Η ιστορία δεν επαναλαμβάνεται, αλλά προσφέρει πολύτιμα μαθήματα: όσες ομάδες επένδυσαν στις κραυγές για τις αδικίες --δικαιολογημένα ή αδικαιολόγητα-- βγήκαν μακροπρόθεσμα χαμένες. Οι παίκτες έχουν άλλοθι στις αποτυχίες, η συγκέντρωσή τους μπορεί να τιναχτεί στον αέρα με ένα φαλτσοσφύριγμα, και --νομίζω-- δεν διασκεδάζουν το παιχνίδι -πώς μπορείς να διασκεδάσεις σε ένα παιχνίδι, όταν είναι στημένο για να χάσεις;
Δεν αμφιβάλλω πως είναι δύσκολο να πάρεις το πρωτάθλημα με το σύστημα εναντίον σου: όσα χρόνια βλέπω ελληνικό ποδόσφαιρο, μόνο ο Ολυμπιακός στο τελευταίο του πρωτάθλημα το έχει καταφέρει. Δεν θυμάμαι, όμως, και ομάδα, η οποία να μην πλήρωσε ακριβά το γεγονός ότι στάθηκε περισσότερο από ό,τι πρέπει στο παρασκήνιο (πόσο μάλλον ο Ολυμπιακός που δεν χρειάζεται να επενδύσει στην ένταση λόγω ποδοσφαιρικής ανυπαρξίας -- όπως, για να μην ξεχνιόμαστε, έκαναν κατά κανόνα οι αντίπαλοί του).
Μια μικρή ιστορική αναδρομή: δύο χρόνια πριν έγινε ένα από τα μεγαλύτερα εξωγηπεδικά αίσχη που έχουν συμβεί στο όχι και τόσο αθώο ελληνικό πρωτάθλημα. Ο ΠΑΟΚ, με μια γελοία απόφαση, πήρε τρεις βαθμούς και άνοιξε το --τιμωρημένο-- γήπεδό του, λίγες ώρες πριν το ντέρμπι με την ΑΕΚ (η οποία, για να μην ξεχνιόμαστε, επίσης δεν είχε κανένα λόγο να έχει παράπονα από τη διαιτησία εκείνη τη χρονιά) που θα έκρινε τον τίτλο. Η ΑΕΚ, παρότι σε ποιότητα παικτών υστερούσε, κράτησε τους τόνους χαμηλά: έπαιξε το παιχνίδι της, ήρθε ισοπαλία --όπως ήρθε--, ο Ιβάν ζήλεψε τους καουμπόηδες, και ο τίτλος κατέληξε στην ΑΕΚ (και, όχι, δεν έχω αμφιβολία πως αν ήταν ο Ολυμπιακός στην θέση της, το γκολ θα είχε μετρήσει -- και τότε το πολύ πολύ ο Ιβάν να είχε μπει για μπαλωθιές στον αγωνιστικό χώρο).
Επαναλαμβάνω: δεν έχω την παραμικρή αμφιβολία ότι το φετινό πρωτάθλημα δεν διεξάγεται επί ίσοις όροις και ότι με σωστή διαιτησία ο Ολυμπιακός θα ήταν ακόμα πιο μπροστά στην βαθμολογία. Υποθέτω ότι όλες αυτές οι φωνές γίνονται για να εξασφαλιστεί περισσότερη ισονομία, έστω και στα πλέι-οφ (άλλωστε, το πρόβλημα δεν είναι μόνο οι διαιτησίες, είναι και οι ομάδες δορυφόροι του Ιβάν -- πάντως, και το σύστημα με τους δορυφόρους κρατά χρόνια στο ελληνικό ποδόσφαιρο, τουλάχιστον από τα 80s).
Όμως: στα δικά μου μάτια, αυτός ο θόρυβος στο αγωνιστικό κομμάτι μόνο κακό θα μας κάνει. Το βλέπαμε και στα χρόνια που το πάνω χέρι --για να μην ξεχνιόμαστε-- είχαμε εμείς: ο Ολυμπιακός αισθανόταν άφθαρτος. Οι Βασσάρες και Σιδηρόπουλοι (διαιτητές που έκαναν καριέρα σφυρίζοντας μονίμως ενάντια στον Ολυμπιακό -- κάτι αντίστοιχο, ούτε για το ξεκάρφωμα, δεν βλέπουμε στα χρόνια της εξυγίανσης) δεν μπορούσαν να σταματήσουν τον Ολυμπιακό -- και οι μεγαλύτεροι σίγουρα θα θυμούνται τον «τελικό» πρωταθλήματος με την ΑΕΚ να λήγει 4-3, παρότι ο Βασσάρας μόνο γκολ δεν είχε βάλει για τον περήφανο Δικέφαλο.
Δεν θα αναφερθώ στο αν το αμιγώς αγωνιστικό έχει περάσει σε δεύτερη μοίρα. Ελπίζω ότι, ακόμα και με όλα τα άλλα να τρέχουν, υπάρχει ακόμα κόσμος στη διοίκηση που ασχολείται με την ανάγκη ενίσχυσης της ομάδες (εκτός από τη θέση 6, και εκτός από τον Ποντένσε, χρειαζόμαστε ακόμα και αντικαταστάτη του Μπενζιά…). Το ημερολόγιο, πάντως, δείχνει πως σε μία εβδομάδα ολοκληρώνεται η μεταγραφική περίοδος και τον μόνο που βλέπουμε να έρχεται είναι ο Χασάν (και μπορεί ο Μαρτίνς να χαίρεται, εγώ πάντως προβληματίζομαι -- και θα προβληματιστώ περισσότερο αν ο ερχομός του Χασάν συνδυαστεί με αποχώρηση Γκερέρο).
Πίσω στο παρασκήνιο: μακάρι να κάνω λάθος και να δικαιωθεί η διοίκηση, αλλά, στα μάτια μου, στον στραβό γιαλό, και εμείς στραβά αρμενίζουμε…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου