Με αρκετές αλλαγές και χωρίς (κλασικό) κεντρικό χαφ αναγκάστηκε να παραταχθεί ο Θρύλος απέναντι στο φίδι και, μολονότι ζορίστηκε, κατάφερε να κάνει τη δουλειά, να πάρει το τρίποντο και να κοιτάξει με ηρεμία τα δύο κρίσιμα παιχνίδια (με Μπάγερν και ΑΕΚ) που έρχονται. Μπορεί να μη μάγεψε με την απόδοσή του (παρά μόνο κατά διαστήματα), αλλά σ’ αυτή τη φάση οι βαθμοί και το απόλυτο στο Καραϊσκάκη είναι πολύ πιο σημαντικά από το θέαμα και τα κορδελάκια.
Κάνοντας το (μάλλον αναμενόμενο) ροτέισον, ο Μαρτίνς κατέβασε την ομάδα με σύστημα κάτι σαν 4-4-1-1, με τον (μόνιμο) Σα κάτω απ’ τα δοκάρια, τον Αβραάμ με τον Σεμέδο στο κέντρo της άμυνας, αριστερά τον Κούτρη και δεξιά τον Τοροσίδη (Γκασπάρ, 63΄), στα χαφ Γκιγέρμε-Μπουχαλάκη, δεξιά στην επίθεση τον Λοβέρα (Μασούρας, 56΄), αριστερά τον Ποντένσε, προωθημένο τον Γκερέρο και πίσω του τον Σουντανί (Καμαρά, 82΄).
ΤΟ ΦΙΔΙ ΔΑΓΚΩΝΕ
Αλλά ο Σουντανί είχε την απάντηση: με δύο γκολάρες, άνοιξε το σκορ (11΄) και έδωσε τη νίκη στον Ολυμπιακό (57΄), μετά την ισοφάριση του ΟΦΗ (στο τέλος του α΄ ημιχρόνου).
Απέναντι σε μια εξαιρετικά στημένη και δουλεμένη ομάδα, ο Ολυμπιακός έπαιξε, κατά διαστήματα, το ποδόσφαιρο δημιουργίας που μας έχει συνηθίσει, παρότι του έλειπε ο Βαλμπουενά και η διάταξη ήταν κάπως παραλλαγμένη. Με κατοχή, παιχνίδι από τα άκρα --όπου Λοβέρα (μέχρι το 30΄) και Ποντένσε (μέχρι τα μισά του β΄ ημιχρόνου) πέταγαν φωτιές, συνεπικουρούμενοι από τον εξαιρετικό Σουντανί, αλλά και τα πλάγια μπακ--, διάθεση και τρεξίματα, η ομάδα βρήκε τους χώρους και τις ευκαιρίες, πέτυχε γκολ και έδειχνε να ελέγχει το ματς. Ο ΟΦΗ όμως είναι καλή ομάδα: όπως φαίνεται και από τα αποτελέσματά του, αλλά και από τη μοιρασμένη κατοχή στο προχθεσινό ματς, το γκολ και το δοκάρι του, αλλά και την πίεση που άσκησε ιδίως μετά την ακύρωση του γκολ του Γκερέρο (μια γκολάρα-πρότυπο ομαδικότητας και επιθετικής λειτουργίας που είναι κρίμα που –σωστά-- δεν μέτρησε). Κρατάμε δηλαδή το τρίποντο, το γεγονός ότι στις αρχές των δύο ημιχρόνων η ομάδα έπαιξε πολύ καλό ποδόσφαιρο και έφτιαξε ευκαιρίες, ασκώντας σοβαρή και ορθολογική πίεση (όπως είναι το σήμα κατατεθέν του προπονητή), αλλά σίγουρα είναι προβληματικό ότι το ματς το τελειώσαμε κάνοντας καθυστερήσεις μέσα στο Καραϊσκάκη και χωρίς να μπορούμε να κρατήσουμε μπάλα για να το σβήσουμε τελείως.
ΔΕΝ ΤΟ ΚΑΘΑΡΙΣΕ
Σε σχέση με πέρσι, που φτιάχναμε ένα τσουβάλι ευκαιρίες στα περισσότερα ματς (ελέω Φορτούνη), αλλά δυσκολευόμασταν να βάλουμε γκολ, φέτος μπορεί να δημιουργούμε λιγότερο, ωστόσο σκοράρουμε πιο εύκολα. Παρ’ όλα αυτά, αν συνεχίσουμε να παίζουμε με τη φωτιά και αφήνουμε την μπάλα στον αντίπαλο όταν προηγούμαστε με ένα γκολ, περιμένοντας τη λήξη του ματς, αργά ή γρήγορα θα το πληρώσουμε, και μάλιστα επώδυνα. Καταλαβαίνω ότι η ομάδα πρέπει να κάνει και διαχείριση, καταλαβαίνω ότι, όταν έχεις Ευρώπη και πρωτάθλημα, είναι λογικό να κρατάς δυνάμεις, ωστόσο τι πιο εύκολο για να κάνεις συντήρηση δυνάμεων από το να καθαρίσεις αυτά τα ματς όσο το δυνατόν πιο γρήγορα και να μην έχεις ούτε άγχος ούτε να πρέπει να σπαταλήσεις παραπάνω δυνάμεις για να κρατήσεις το σκορ; Ιδίως αν σκεφτούμε ότι πολλοί παίχτες όχι μόνο δεν υπολογίζονται για την Ευρώπη, αλλά και δεν είχαν δα και τόσα παιχνίδια και ασφαλώς θα έπρεπε να δείξουν πράγματα στον προπονητή τους.
ΟΙ ΚΑΙΝΟΥΡΓΙΟΙ
Eμπιστεύομαι τον προπονητή και στο σύστημα που ακολουθεί για την ένταξη στην ομάδα των νέων αποκτημάτων. Η βιασύνη δεν έχει ποτέ βγει σε καλό (μακροπρόθεσμα), ιδίως σε μια ομάδα που, όπως φαίνεται, έχει αρχές και βάσεις, τις οποίες πρέπει να ακολουθούν οι πάντες. Μ’ άρεσε ο Λοβέρα, στο καλό του ημίωρο, έδειξε διάθεση, είχε τρεξίματα, και φαίνεται ότι ξέρει μπάλα που θα ξεσηκώνει την εξέδρα. Από την άλλη, χάθηκε νωρίς από το ματς, ίσως λόγω απειρίας, ίσως λόγω έλλειψης δυνάμεων. Είναι σημαντικό οι καινούργιοι (και ιδίως οι πιτσιρικάδες) να εντάσσονται ομαλά στην ομάδα, να προσφέρουν στο σύνολο και να μην παίρνουν τα μυαλουδάκια τους πολύ αέρα. Θετική εντύπωση μού έκανε και ο Γκασπάρ, όσο έπαιξε: ιδίως ορισμένες επελάσεις του έδωσαν το στίγμα ότι θα είναι πολύ χρήσιμος στην ανάπτυξη από τα πλάγια. Πιο θετικός απ’ όλους ήταν ο Σουντανί, φυσικά, και όχι μόνο για τις γκολάρες, αλλά γενικά για τη διάθεση, την ενέργεια και τις τοποθετήσεις του. Σε δίδυμο με τον Αραμπί (δηλαδή με ένα φορ πιο κανονικό απ’ ό,τι ο Γκερέρο), έχω την εντύπωση ότι θα ήταν ακόμα πιο καταιγιστικοί.
ΟΙ ΠΑΛΙΟΙ
Ο Τόρο και ο Ισαάκ, για δεύτερο συνεχόμενο παιχνίδι, δείχνουν πόσο χρήσιμο είναι να υπάρχουν στην ομάδα έμπειροι παίχτες που καταλαβαίνουν από ελληνικό πρωτάθλημα και από τη σημασία που έχει το να παίρνεις τέτοια παιχνίδια. Το ίδιο δηλαδή που συνέβη και στο Χαριλάου. Μπορεί να μην είναι στην πρώτη τους νιότη, ωστόσο έχουν την αντίληψη που χρειάζονται και οι νέοι για να γίνεται η δουλειά. Ο Ισαάκ ήταν καθοριστικός σε ορισμένες καλές επιθέσεις του πολύ επικίνδυνου ΟΦΗ. Από την άλλη, δεν μου άρεσε ο Κούτρης: το αντίθετο από τον (εξίσου αποκλεισμένο από την Ευρώπη) Σουντανί. Είχε αρκετά προβλήματα ανασταλτικά, ενώ και επιθετικά δεν φάνηκε. Τα περί έλλειψης ρυθμού τα ακούω βερεσέ: περισσότερο απ’ όλα, νομίζω ότι του έλειψε η διάθεση. Γκιγέρμε και Μπουχαλάκης ήταν καλοί, μέχρι που κουράστηκαν -- πράγμα φυσιολογικό, αφού έλειπε ένας Βαλμπουενά να κρατήσει και να τσουλήσει λίγο την μπάλα. Η είσοδος συνεπώς του Καμαρά είχε ένα νόημα, μολονότι, επαναλαμβάνω, ήταν μεγάλο το διάστημα της οπισθοχώρησης, απέναντι σε μια επικίνδυνη ομάδα. Ανόρεχτος επίσης μου φάνηκε και Γκερέρο, παρόλο που έβαλε την γκολάρα που δεν μέτρησε (αν και δεν έκανε και τίποτα φοβερό, απλώς έσπρωξε την μπάλα στα δίχτυα, μετά την καταπληκτική ενέργεια ολόκληρης της ομάδας). Ελπίζω να μην είχε τίποτα νευράκια που έπαιξε προχθές και ενδεχομένως δεν θα ξεκινήσει με την Μπάγερν.
ΟΙ ΑΛΛΑΓΕΣ
Οι αλλαγές που έκανε ο Μαρτίνς ήταν μάλλον λογικές, αφού έβγαλε τον τραυματία Τοροσίδη για να περάσει ο με επιθετικά χαρίσματα Γκασπάρ, στη θέση του Λοβέρα πέρασε ο Μασούρας, που δείχνει πολύ μέσα στο παιχνίδι της ομάδας και πάντα απασχολεί τον αντίπαλο και ο Καμαρά στη θέση του Σουντανί για να στρώσει το κέντρο. Μπορεί να υπάρχουν ενστάσεις για τη χρησιμοποίηση ενός 6-8αριού στη θέση επιθετικού, αλλά πρώτον ο προπονητής έχει το δικό του σκεπτικό και δεύτερον το ανασταλτικό δίδυμο του κέντρου είχε κόπωση. Σε κάθε περίπτωση κάτι κερδίζεις κάτι χάνεις.
ΡΟΣΤΕΡ ΑΞΙΩΣΕΩΝ
Αυτό που κάνει ιδιαιτέρως θετική εντύπωση είναι η πληρότητα, η ποιότητα και το βάθος του ρόστερ. Σε ένα παιχνίδι που κάποιοι βασικοί ξεκουράστηκαν και χρησιμοποιήθηκαν παίκτες όπως ο Τοροσίδης, ο Αβραάμ, ο Λοβέρα και ο Σουντανί (σίγουρα οι δύο τελευταίοι δεν είναι δεύτερες επιλογές αλλά έχουν ξεκινήσει πιο πίσω από Ποντένσε, Βαλμπουενά και Μασούρα), υπήρξε η πολυτέλεια να μπει ο Γκασπάρ, ο οποίος δείχνει πολύ καλά στοιχεία και δεν μοιάζει για λύση ανάγκης μη υπαρχούσης εναλλακτικής. Σε δύο φάσεις μάλιστα έδειξε ότι μπορεί να δημιουργήσει τεράστια προβλήματα και να βάλει έναν ακόμη γρίφο στο μυαλό του Μαρτίνς.
Δεν είναι και λίγο ο μπακ που αποκτήθηκε στο τέλος των μεταγραφών να συμμετέχει στη φάση του γκολ που ακυρώθηκε σαν να συνδυαζόταν και να γνωριζόταν με τους συμπαίκτες του από καιρό. Αξίζουν συγχαρητήρια στον τεχνικό της ομάδας για τη διαχείριση του ρόστερ και την ομαλή ένταξη των παικτών στον τρόπο που αγωνίζεται ο Ολυμπιακός. Δημιουργείται η αίσθηση στους έξω από τα αποδυτήρια ότι όλοι θα πάρουν την ευκαιρία τους, κάτι που πιθανότατα θα περνάει και στους ποδοσφαιριστές.
* * *
ΥΓ1 Ο Κούτρης στα δικά μου μάτια φαίνεται επηρεασμένος από τον αποκλεισμό του.
ΥΓ2 Μπάγερν και ΑΕΚ είναι παιχνίδια κρίσιμα για τα δύο επίπεδα που αγωνίζεται ο Ολυμπιακός. Και τονίζω τα δύο επίπεδα για να πω ότι κερδίζουμε με άγχος, αλλά δεν παίζουμε μόνο σε Ελλάδα.
ΥΓ3 Ελπίζω η φετινή στελέχωση του ρόστερ να μην είναι τυχαία, συγκυριακή και παροδική κια ως διά μαγείας να «αδειάσει» το καλοκαίρι.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου