Ο Ολυμπιακός έχασε από τη Ζενίτ μέσα στο ΣΕΦ και ολοκλήρωσε τον πρώτο κύκλο τριών παιχνιδιών με ρεκόρ 1-2 και μάλιστα απέναντι σε ομάδες, που ανήκουν στην τελευταία ταχύτητα της διοργάνωσης. Η κατάσταση φαντάζει πλέον πολύ δύσκολη και χτύπησε πιθανότατα το τελευταίο καμπανάκι για να γίνουν οι απαιτούμενες αλλαγές, μπας και καταφέρει να διεκδικήσει φέτος κάτι η ομάδα. Για την ακρίβεια δεν ήταν απλά ένα καμπανάκι. Περισσότερο με τις καμπάνες της Παναγίας των Παρισίων έμοιαζε.
Ήταν δεδομένο ότι η αλλαγή προπονητή δεν ήταν από μόνη της ικανή να φέρει μια ολική ανατροπή για την εικόνα του Ολυμπιακού, από τη στιγμή που το ρόστερ έχει δεδομένες και σοβαρότατες αδυναμίες. Η πολύ καλή εμφάνιση και η εμφατική νίκη απέναντι στη Βαλένθια δεν είχε συνέχεια. Μπορεί η ομάδα να ξεκίνησε εξίσου εντυπωσιακά το παιχνίδι τρέχοντας ένα σερί 12-0, αλλά απέναντί της είχε μια σκληροτράχηλη ομάδα και έναν προπονητή που (παρόλο που δεν μου αρέσει) είναι σοβαρός και μπορεί να εκμεταλλευτεί τις αδυναμίες του αντιπάλου. Τι έκανε λοιπόν ο Πλάθα μετά το αρχικό 12-0, που προήλθε από πολύ καλές άμυνες και τρέξιμο στο τρανζίσιον; Το πολύ απλό: Έριξε το τέμπο του παιχνιδιού (η Ζενίτ είναι ίσως η ομάδα, που επιδιώκει το πιο low-tempo ρυθμό στην Ευρωλίγκα), αντιμετώπισε με hedge-out ή show-and-recover (δύο από τους τρόπους αντιμετώπισης) το κεντρικό pick'n'roll του Σπανούλη, περιορίζοντας την έτσι και αλλιώς προβληματική μας δημιουργία και περιόρισε το πέρασμα της μπάλας στο ζωγραφιστό με αποτέλεσμα οι ερυθρόλευκοι να δυσκολεύονται απίστευτα στην επίθεση.
Οι παίχτες του Ολυμπιακού σίγουρα δεν είχαν την πολύ κακή και ράθυμη εικόνα, που παρουσίαζαν την περίοδο Μπλατ. Και ενέργεια είχαν (εξού και η κυριαρχία στα ριμπάουντ [44-41]) και αρκετή διάθεση στην άμυνα. Αυτά όμως δεν φτάνουν από μόνα τους για να έρθουν νίκες στο τρομερά απαιτητικό επίπεδο της φετινής Ευρωλίγκας. Ο Ολυμπιακός ουσιαστικά έπαιζε με 6 παίχτες (Κόνιαρης, Σπανούλης, Παπανικολάου, Πρίντεζης, Πάντερ και Μιλουτίνοφ, κάτι το οποίο αποδεικνύουν και οι χρόνοι συμμετοχής) με τους Πολ και Κουζμίνσκας να είναι μέτριοι. Από εκεί και πέρα το χάος. Τέσσερις ξένοι (Μπόλντγουιν, Ρούμπιτ, Τσέρι, Χαπ) που δεν πρόσφεραν σχεδόν τίποτα.
Ο Ολυμπιακός εμφάνισε τα δύο καίρια προβλήματα, που έχουμε αναφέρει ήδη από το καλοκαίρι και λύνονται μόνο με αλλαγές παιχτών. Η ομάδα είχε πολύ σοβαρό ζήτημα στη δημιουργία (το αποδεικνύει και ο τραγικός συσχετισμός ασίστ/λαθών 13-16), μιας και δεν υπάρχει άλλος παίχτης, που να μπορεί να διεμβολίσει την αντίπαλη άμυνα και μοιράσει μπάλες πέρα από τον Σπανούλη. Επίσης υπάρχει έλλειψη ενός δεύτερου σέντερ, που θα μπορεί να παίξει άμυνα πάνω από το στεφάνι και να ολοκληρώσει το pick'n'roll στην επίθεση. Ο Ρούμπιτ είναι φανερό οτι δεν μπορεί να κάνει τίποτα από τα δύο.
Αν υπάρχουν κάποιοι λόγοι να χαμογελάμε μετά από τη χθεσινή σφαλιάρα, αυτοί έχουν να κάνουν με την εμφάνιση του Κόνιαρη και του Πάντερ. Ο Κόνιαρης έπαιξε πολύ καλές άμυνες και έβαλε δύο μεγάλα τρίποντα στην τέταρτη περίοδο, που ουσιαστικά έδωσαν στον Ολυμπιακό τη δυνατότητα να πάει το ματς στην παράταση. Πρέπει όμως ο ίδιος να γίνει πολύ πιο αποφασιστικός στην τελική προσπάθεια και να δοκιμάζει να παίζει και πιο κάθετα, μιας και διαθέτει καλά σωματικά χαρακτηριστικά. Ο Αμερικάνος από την άλλη μπορεί να ήταν αδιανόητα άστοχος, όμως πήρε προσπάθειες όταν η ομάδα φαινόταν να μη μπορεί να ξεκολλήσει στην επίθεση και επιτέλους εμφανίστηκε ένας ξένος με ηγετικά χαρακτηριστικά στην περιφέρεια.
Ο Ολυμπιακός έχοντας το πρόβλημα στη δημιουργία δεν μπορούσε να βγάλει κάποια plays για τους σουτέρ που διαθέτει η ομάδα με αποτέλεσμα τα περισσότερα σουτ να γίνονται πάνω σε άμυνα και αυτό είχε ως αποτέλεσμα το οικτρό ποσοστό στα τρίποντα (20%). Μάλιστα πριν μπουν τα 4 τελευταία τρίποντα στην τελευταία περίοδο πρέπει να είχαμε κάπου 2/20...
Τα πράγματα λοιπόν είναι σχετικά απλά μετά και από αυτό το καμπανάκι. Η διοίκηση καλείται να πάρει σοβαρές αποφάσεις σε σχέση με το ρόστερ και τον προπονητή. Είναι αποφασισμένη να προχωρήσει σε αλλαγές παιχτών; Αν ναι, τότε πρέπει να αποκτηθεί άμεσα παίχτης για βασικός point-guard, ο οποίος θα μπορεί να δημιουργήσει για τον εαυτό του και τους συμπαίχτες του και θα μπορεί να δημιουργήσει κάθετα ρήγματα στην αντίπαλη άμυνα. Επίσης θα πρέπει να προστεθεί ένας ψηλός με τα χαρακτηριστικά που αναφέραμε. Αν δεν γίνουν αυτές οι δύο κινήσεις τότε δυστυχώς το τραίνο της οκτάδας θα χαθεί πάρα πολύ νωρίς. Το ζήτημα του προπονητή είναι επίσης κομβικό και θα πρέπει να ληφθούν γρήγορα αποφάσεις: Θα πορευτούμε μέχρι το τέλος της σεζόν με τον Κεμζούρα ή θα πάμε άμεσα σε πρόσληψη προπονητή. Και στις δύο περιπτώσεις η απόφαση πρέπει να παρθεί γρήγορα και η επιλογή της διοίκησης να στηριχτεί πρωτίστως από την ίδια με ενίσχυση της ομάδας. Αν δεν γίνουν αυτά τότε δυστυχώς η μακρά φετινή σεζόν θα είναι ιδιαίτερα επίπονη για όλους (διοίκηση, ομάδα και κόσμο).
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου