Δύο προκρίσεις, μηδέν παθητικό, συμμετοχή στα πλέι-οφ για μια θέση στους ομίλους του ΤσουΛου. Ο Ολυμπιακός μαθαίνει να ζει με τη βασανιστική διαδικασία των προκριματικών απ’ τον Ιούλιο, ανταποκρίνεται στην πρόκληση, και προχωράει μεθοδικά και σταθερά. Για μένα, το σημαντικότερο κέρδος απ’ όλα αυτά δεν είναι τα χρήματα που μπαίνουν στα ταμεία απ’ τις προκρίσεις (που, βέβαια, καλό είναι να υπάρχουν, που έλεγε και ο Τζιμάκος) ούτε η πιθανότητα των ομίλων (περισσότερα για το συγκεκριμένο παρακάτω), αλλά ότι μες στο κατακαλόκαιρο, ο κόσμος συνειδητοποιεί ότι κάτι ωραίο έχει φτιαχτεί και στηρίζει την ομάδα και τους πρωταγωνιστές της. Το κατάμεστο Καραϊσκάκη και στα δύο ματς ήταν χάρμα ιδέσθαι.
Για το ματς: Ο Μαρτίνς κατέβασε την ίδια ενδεκάδα, δίνοντας σήμα ότι, αφενός, εμπιστεύεται τους παίχτες του και, αφετέρου, ότι θεωρεί (και σωστά, λέω εγώ) την ομοιογένεια της ομάδας το Α και το Ω για ένα σύνολο που θέλει να παίξει κανονικό ποδόσφαιρο (και να πάρει και αποτελέσματα). Οπότε: Σα στο τέρμα, Τσιμίκας, Μεριά, Σεμέδο, Ομάρ στην άμυνα, Μπουχαλάκης, Γκιγιέρμε στα χαφ, Μασούρας και Ποντένσε στα πλάγια, Βαλμπουενά σε ρόλο οργανωτή ή δεύτερου φορ και Γκερέρο στην κορυφή. Στο 68΄, βγήκε ο (αρνητικός πάλι) Ποντένσε και πέρασε ο Ραντζέλοβιτς, ενώ στο 81΄ ο Καμαρά πήρε τη θέση του Βαλμπουενά και στο 89΄ ο Κόυτρης του Γκιγιέρμε που αντιμετώπισε πρόβλημα.
Η ομάδα πιέστηκε, το κοράκι άφησε το σκληρό παιχνίδι της τούρκικης ομάδας, η αμυντική γραμμή είχε προβλήματα (τα οποία οφείλονταν, εν μέρει, και στο ξύλο που έπεφτε στο κέντρο, στην πίεση που δέχονταν οι δύο κεντρικοί χαφ, καθώς και στις βοήθειες που δεν έδιναν οι δύο κοντοί), και το πρώτο ημίχρονο ήταν ζόρικο. Ωστόσο, η ομάδα αντεπεξήλθε, καθώς η τακτική της προσήλωση ήταν αυξημένη, ο Σα κατέβασε ρολά, τα στόπερ και τα πλάγια μπακ είχαν καλή απόδοση, και δεν είχαμε δράματα.
Στο β΄ ημίχρονο, η ομάδα μπήκε με ακόμα μεγαλύτερη ψυχή και ένταση, οι Τούρκοι ένιωσαν ακόμα περισσότερο και την ομάδα και το γήπεδο, και ο Ρούμπεν ο Σεμέδο πήρε παραμάζωμα το αντίπαλο στόπερ και τον έβαλε στα δίχτυα μαζί με την μπάλα στο 55΄. Πάλι δηλαδή στο πρώτο δεκάλεπτο της επανάληψης. Το γήπεδο άναψε, αλλά η ομάδα κράτησε τη συγκέντρωσή της. Δεν είναι να παίζεις με τη φωτιά τέτοια εποχή, ιδίως απέναντι σε μια ομάδα με πολύ επικίνδυνες μονάδες. Η αλλαγή του κοντοπίθαρου με το σερβάκι στο 68΄ φάνηκε απρόσμενη (όλοι περιμέναμε τον Καμαρά), ωστόσο ο προπονητής είδε ότι οι αντίπαλοι θα απλώνονταν ακόμα περισσότερο και άρα χρειαζόταν ένας παίχτης να παίξει την αντεπίθεση. Και το σερβάκι όχι μόνο σήκωσε στο πόδι το Καραϊσκάκη (όπως φαίνεται θα το κάνει πολλές ακόμα φορές, μιας και ο κλασικός ο γαύρος έχει, διαχρονικά, ένα soft spot: δώσ’ του ποδοσφαιρική αλητεία και παρ’ του την ψυχή!), αλλά έφτιαξε και τη φάση απ’ την οποία προήλθε το δεύτερο γκολ (στο 78΄) και κλείδωσε την πρόκριση, κερδίζοντας το πέναλτι που εκτέλεσε εύστοχα ο Βαλμπουενάς, αφού πρώτα είχε τρέξει το μισό γήπεδο και είχε αδειάσει τον αντίπαλο αμυντικό (που ακόμα ψάχνει την μπάλα).
ΝΤΟΚΤΟΡ ΜΑΡΤΙΝΣ
Σοβαρότητα, ρεαλισμός, δουλειά, (ποδοσφαιρική) λογική, σύστημα. Μερικά από τα χαρακτηριστικά γνωρίσματα που μπορούμε να αναγνωρίσουμε στον προπονητή, όσο κλισεδούρες και αν είναι. Στην αρχή του καλοκαιριού, θεωρούσα, και εξακολουθώ να θεωρώ (ανεξαρτήτως αποτελεσμάτων ή τίτλων, οφείλω να προσθέσω) ότι η σημαντικότερη κίνηση της φετινής χρονιάς ήταν το ότι κρατήσαμε, μετά από χρόνια, τον ίδιο προπονητή, το έργο του οποίου μπορεί να μη συνοδεύτηκε από τίτλους, αλλά επανέφερε την ποδοσφαιρική κανονικότητα, ει μη και τη σοβαρότητα στην ομάδα, ενώ μες στη χρονιά είδαμε ενίοτε και όμορφη μπάλα. Με τον ίδιο λοιπόν προπονητή, η ομάδα δεν εντυπωσιάζει προς ώρας, δεν παράγει τις συνεργασίες και τις φάσεις της περσινής σεζόν (ακόμα, τουλάχιστον), ωστόσο έχει πάρει δύο προκρίσεις με σοβαρό ποδόσφαιρο και μηδέν παθητικό, παρά τα προβλήματα. Με τις επίσημες υποχρεώσεις της ομάδας να αρχίζουν απ’ τον Ιούλιο και τον καλύτερο (και πιο δημιουργικό) παίχτη μας off, το καίριο ερώτημα ήταν αν ο προπονητής θα μπορούσε να παρουσιάσει μια ομάδα με «αρχή-μέση-τέλος» και με τη φυσική κατάσταση και την ομοιογένεια που απαιτούσαν οι υποχρεώσεις της. Τα αποτελέσματα τον δικαιώνουν και με το παραπάνω: και ναι μεν εμείς οι γαύροι είμαστε κατά συρροή γκρινιάρηδες και θέλουμε πάντα το καλύτερο, το πιο εντυπωσιακό κ.λπ., ωστόσο μόνο ένας παλαβός δεν θα αναγνώριζε τη σοβαρότητα του Μαρτίνς σε όλα τα επίπεδα: στη διαχείριση της ομάδας και του ρόστερ (οι καινούργιοι μπαίνουν όταν έρθει η ώρα, όταν είναι έτοιμοι), στο στήσιμο των παιχνιδιών και στη νοοτροπία των παιχτών (όποιος μπαίνει ξέρει τι πρέπει να κάνει), στη δικαιοσύνη με την οποία αντιμετωπίζει τους παίχτες, αλλά και στην ενέργεια και την αποφασιστικότητα που προσδίδει στην ομάδα. (Παρεμπιπτόντως: από πέρσι μου είχε κάνει εντύπωση και χαίρομαι που βλέπω ότι εξακολουθεί, μέχρι στιγμής, να συμβαίνει: η ομάδα βγαίνει στα δεύτερα ημίχρονα με ακόμα μεγαλύτερη ενέργεια, πάθος, και σοβαρότητα. Και αυτό είναι κάτι που σίγουρα πιστώνεται στον προπονητή).
ΑΓΙΑΣΘΗΤΩ ΤΟ ΟΝΟΜΑ ΤΟΥ
Αν ο Ρομπέρτο ήταν Άγιος, τον Σα θα πρέπει να τον πούμε μάλλον Όσιο – έτσι που μοιάζει με οσιομάρτυρα από κορμοστασιά, γένια κ.λπ. Ειδικά με την Μπασάκ, η πρόκριση ήρθε σε πολύ μεγάλο ποσοστό από τις σωτήριες επεμβάσεις του (και να μην ξεχνάμε και το πέναλτι στο 91΄ που έπιασε στο πρώτο ματς). Αποδεικνύεται, περίτρανα, πόσο σημαντικό είναι να έχεις κανονικό τερματοφύλακα, ο οποίος να κάνει τη δουλειά του όπου χρειάζεται, με συνέπεια. Και στην ομάδα προσδίδει ηρεμία και ασφάλεια, και αποτελέσματα παίρνει. Ευτυχώς, που βρέθηκε, και ευτυχώς που αποκτήθηκε, ακόμα και αν κάνει λάθη, ακόμα και αν περάσει άσχημα φεγγάρια (τερματοφύλακας χωρίς λάθη ή ντεφορμάρισμα δεν υπάρχει). Δύο είναι οι θέσεις που, όσο θυμάμαι τον εαυτό μου, αποτελούσαν --συχνά πυκνά--τη μαύρη τρύπα της ομάδας: του τερματοφύλακα και του στόπερ. Νευραλγικές θέσεις που, αν δεν είναι στελεχωμένες με τις καλύτερες επιλογές που μπορεί κανείς να αποκτήσει, τα βάσανα είναι μεγάλα. Μέχρι στιγμής, φαίνεται ότι ο Ρούμπεν με τον Μεριά κάνουν καλό δίδυμο (και μην ξεχνάμε ότι είναι ελάχιστος ο χρόνος που έχον παίξει μαζί) και μαζί με τον Σα ίσως έχουμε βρει μια τριάδα στην οποία να μπορούμε να στηριχτούμε. Φυσικά, όλα αυτά εξαρτώνται από τα φεγγάρια του Σεμέδο (θα ‘χει το μυαλό του μες στο κεφάλι του; αυτό είναι το στοίχημα) και από την κατάσταση στην οποία θα βρεθεί ο Μεριά μες στη χρονιά (μην ξεχνάμε ότι έπαιξε στο Κόπα Άφρικα). Μιλώντας για την αμυντική γραμμή, δεν πρέπει να ξεχάσουμε τον Κωστάκη τον Τσιμίκα, που, προς ώρας τουλάχιστον, φαίνεται βελτιωμένος (ιδίως πίσω, αλλά το προσπαθεί και μπροστά) και η πρόοδός του είναι κάτι που επίσης πρέπει να πιστωθεί στον προπονητή.
ΧΩΡΙΣ ΦΟΡΤΟΥ ΜΠΟΡΕΙΣ;
Η απάντηση είναι σαφής και ηχηρή: Προφανώς και όχι. Χωρίς τον ηγέτη της, η ομάδα στερείται δημιουργικότητας, έμπνευσης και μυαλού. Ο Κωστάκης που έγινε Κώστας και τώρα θα τον λέμε Κωστάρα, αν δεν γίνει κάτι για την --έστω προσωρινή-- αντικατάστασή του, έδινε στην ομάδα τη δημιουργία, αλλά και το απρόβλεπτο, μπορούσε να φτιάξει παιχνίδι, αλλά και να ελέγξει τον ρυθμό, να κρατήσει την μπάλα και να τη μοιράσει σωστά, αξιοποιώντας τους συμπαίχτες του. Φέτος, μέχρι στιγμής, αυτά μας λείπουν, όπως έχει παρατηρηθεί ήδη πλειστάκις. Ο Βαλμπουενάς μπορεί να ξέρει μπάλα, αλλά έχω την εντύπωση ότι δεν είναι μόνο το σώμα ασθενές. Προχθές, π.χ., τον έβλεπα να τραβιέται στο πλάι πολύ συχνά (δεν ξέρω αν ήταν οδηγία ή είναι απλώς η φυσική του τάση, αλλά δεν έχει και μεγάλη σημασία, σ’ αυτές τις περιπτώσεις μετράει το αποτέλεσμα) και έτσι και το κέντρο έμενε με έναν παίχτη λιγότερο, αλλά και έπεφτε πάνω στους άλλους πλάγιους, σε κάτι σαν 4-4-2 (όπου στο 2 ούτε ο Γκερέρο είναι φορ ούτε ο Γάλλος κυνηγός). Ένας σύγγαυρος έλεγε προχθές ότι ο Φορτού έκανε καλύτερο και τον (κατά RedTerso) Ποτέ-νσε. Όπως και να ‘χει, ο κοντοπίθαρος ήταν και πάλι ανύπαρκτος προχθές και αυτό μόνο ανησυχητικό μπορεί να είναι. Τουλάχιστον, ο Γιώργης ο Μασούρας έκανε ένα, κατά τη γνώμη μου, εξαιρετικό ματς: έτρεξε πολύ, προσπάθησε να φτιάξει, αλλά και να απειλήσει -- λίγο πολύ ό,τι περιμένεις από έναν εξτρέμ. Λείπουν, ωστόσο, οι δημιουργικές συνεργασίες, ίσως επειδή η ομάδα ήταν τακτικά μαζεμένη, αλλά σίγουρα και επειδή έλειπε ο παίχτης που θα έφτιαχνε το κάτι παραπάνω. Μέναμε, λοιπόν, με τους δύο κεντρικούς, οι οποίοι έφαγαν πολύ ξύλο και πίεση (όπως ήταν φυσιολογικό), με τον Γκιγιέρμε να κάνει ένα καλό παιχνίδι, δεδομένων των συνθηκών (και παραλίγο να βάλει και μια γκολάρα στο πρώτο τρίλεπτο, αλλά το οριζόντιο δοκάρι του τη στέρησε), ενώ ο Αντρίκος δεν την άντεξε την πίεση και δεν ήταν καλός (σε αντίθεση με το πρώτο ματς που ήταν εξαιρετικός). Θεωρώ ότι και σε αυτό έχει παίξει ρόλο η απουσία του (ή ενός) Φορτούνη, ενός παίχτη δηλαδή που θα είναι μόνιμη απειλή για την αντίπαλη ομάδα, αλλά και πηγή εμπνεύσεων για την ανάπτυξή μας. Για να μην πολυλογούμε: είναι απαραίτητη η άμεση προσθήκη ποιοτικού δημιουργικού μέσου, γιατί η χρονιά και μεγάλη είναι και πολύ δύσκολη Ο Μαρτίνς έχει δείξει ότι μπορεί να φτιάξει ομάδες που παίζουν (όμορφο) ποδόσφαιρο και ένας τέτοιος παίχτης είναι απαραίτητος στην ομάδα (το ζήτημα της αποτελεσματικότητας είναι άλλου παπά ευαγγέλιο, αλλά πρέπει να επισημάνουμε ότι τους καινούργιους φορ δεν τους έχουμε δει ακόμα στ’ αλήθεια).
ΚΑΙ ΤΩΡΑ ΟΙ ΡΩΣΟΙ
Θρύλος είσαι. Γαύρος είμαι. Και θέλω, φυσικά, να κερδίζουμε παντού και πάντα, τελεία. Με τη διαφορά, φέτος, ότι δεν θα αρρωστήσω (πολύ) αν δεν τους περάσουμε τους Ρώσους -- που, όπως καθάρισαν την Πόρτο (παρά τα πολλά της προβλήματα), μάλλον καλή ομάδα πρέπει να είναι (όχι ότι την έχω δει, να τα λέμε όλα). Θα πω, βέβαια, το κλασικό κλισέ: οι Ρώσοι έχουν ήδη πρωτάθλημα και αρκετά επίσημα παιχνίδια στα πόδια τους και αυτό είναι πάντοτε σημαντικό πλεονέκτημα. Το ζήτημα πάντως είναι ότι, έτσι όπως έχει ανοίξει η ψαλίδα στο modern football, με το ΤσουΛου να είναι ουσιαστικά κλειστή λίγκα των μεγάλων και τα εκατομμύρια να πηγαινοέρχονται, ο Ολυμπιακός είναι αναγκασμένος να ξεκινάει τη χρονιά με μόνο ρεαλιστικό στόχο την τρίτη θέση. Προσοχή: όχι με «αυτονόητη» την τρίτη θέση και από εκεί και πέρα ό,τι βγει για πρόκριση (όπως λέγαμε τα παλιά καλά χρόνια), αλλά με στόχο να καταφέρουμε να βγούμε τρίτοι -- έναν πολύ δύσκολο πλέον στόχο. Υπό αυτό το πρίσμα, προσωπικά δεν θα με χάλαγε η ομάδα να σημαδέψει την πρόκριση από τον όμιλο και την πορεία στο Γιουρόπα, σε μια χρονιά που θα είναι πάλι και μεγάλη και πολύ δύσκολη. Φυσικά και θέλω να βλέπω τον Ολυμπιακό στα (ακόμα ένα κλισέ) «μεγάλα σαλόνια», ωστόσο από πού κι ως πού το Γιουρόπα λογίζεται «μικρό σαλονάκι» για τα δεδομένα και του Ολυμπιακού, αλλά και γενικά της Ελλάδας; Καλό να κάνεις όνειρα, αλλά ακόμα καλύτερο να είσαι ρεαλιστής και να μη μεγαλοπιάνεσαι. Και όχι, συμμετοχή στους ομίλους για τη συμμετοχή, και σφαλιάρες από παντού δεν αντιστοιχεί στην ιστορία και στο όνομα του Ολυμπιακού. Εδώ, τα παλιά τα χρόνια, θυμάμαι να λέμε το κλασικό «έλα μωρέ, ποια… τάδε» και μετά να αναρωτιόμαστε πώς ήρθε το στραπάτσο και πάλι την πατήσαμε (δεν γράφω ονόματα ομάδων γιατί δεν θέλω ούτε να τα θυμάμαι!). Θεωρώ, επίσης, ότι, με ατού την περσινή χρονιά στην Ευρώπη που κάτι σίγουρα έμαθε και στον προπονητή και στους παίχτες που έμειναν ή θα μείνουν, η ομάδα έχει την εμπειρία, τις παραστάσεις και την τεχνογνωσία να κάνει κάτι καλό στο Γιουρόπα ή τέλος πάντων να μας δώσει αφορμές για πολλά πανηγύρια. Κατά τα άλλα, κοντός ψαλμός αλληλούια, για να κλείσω με ένα ακόμα κλισέ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου