Πρόκριση με περίπατο

Ο Ολυμπιακός πραγματοποιώντας κατά διαστήματα εξαιρετική εμφάνιση, νίκησε την Πλζεν με τέσσερα γκολ, εξασφάλισε την συμμετοχή του στους ομίλους του Europa και ετοιμάζεται για την επόμενη δοκιμασία στον δύσκολο δρόμο για τους ομίλους του Champions League. Επόμενος σταθμός η τούρκικη Μπασακσεχίρ, με τον πρώτο αγώνα στις 7 Αυγούστου και τον επαναληπτικό, στο Καραϊσκάκης, στις 13 Αυγούστου -- και όσοι θα λείπουν, ας βρουν να αφήσουν το διαρκείας τους.

Του Dr. Jekyll

Καμία έκπληξη στην ενδεκάδα που κατέβασε ο Μαρτίνς: με εξαίρεση τον Μεριά, ο οποίος πήρε τη θέση του τραυματία Αβραάμ, ήταν ακριβώς οι ίδιοι παίκτες που αγωνίστηκαν και στην Τσεχία. Ο Σα κάτω από τα δοκάρια, Τσιμίκας (αριστερό μπακ), Μεριά και Σεμέδο το δίδυμο των κεντρικών αμυντικών (με τον Μεριά να παίρνει την αριστερή θέση), Ομάρ (δεξιός μπακ), Γκιγιέρμε και Μπουχαλάκη για αμυντικούς μέσους, Μασούρας (αρχικά αριστερά) και Ποντένσε (δεξιά) για πλάγιους μέσους, Βαλμπουενά στον ρόλο του οργανωτή, και στην επίθεση τον Γκερέρο. Οι αλλαγές ήταν οι Καμαρά (66΄, Βαλμπουενά -- με το σύστημα, όπως και στον αγώνα της Τσεχίας, να μετατρέπεται σε 4-3-3), Ελ Αραμπί (80΄, Γκερέρο) και Ραντζέλοβιτς (85΄, Ποντένσε).

Με λίγα λόγια: ο Ολυμπιακός ήταν καλός (μάλλον πολύ καλός, αν κρίνουμε και την εποχή). Είχε 23 τελικές, πέτυχε 4 γκολ και απειλήθηκε ελάχιστα. Η ομάδα ήταν καταιγιστική στο πρώτο δεκαπεντάλεπτο, με την Πλζεν να δυσκολεύεται όχι απλά να περάσει τη σέντρα, αλλά να βγάλει τη μπάλα από την περιοχή της. Όπως ήταν και αναμενόμενο, ο ρυθμός στη συνέχεια έπεσε, η Πλζεν έκλεισε καλύτερα τους χώρους και το ημίχρονο βρήκε τις δύο ομάδες ισόπαλες (και τον κόσμο αγχωμένο, αφού η ομάδα έπαιζε μεν καλά, αλλά το γκολ δεν ερχόταν).

Το δεύτερο, όμως, ημίχρονο κύλησε ονειρικά: το σκορ άνοιξε από συστημένη εκτέλεση κόρνερ του Βαλμπουενά ο Γκιγιέρμε στο 51΄, ο Γκερέρο διπλασίασε τα τέρματα, στο 61΄, με έξοχη ατομική ενέργεια, ενώ το τρίτο τέρμα πέτυχε με σπόντα ο Γκιγιέρμε, στο 74΄ -- μέσα στο γήπεδο δεν φάνηκε τι ακριβώς συνέβη στη φάση, και το τέταρτο ο Σεμέδο, στο 81΄ (και τα δύο τέρματα ξεκίνησαν από εκτέλεση κόρνερ).

ΛΙΓΑ ΛΟΓΙΑ ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΠΑΙΧΤΕΣ

Ανέμελο βράδυ για τον Σα, που ελάχιστες φορές χρειάστηκε να επέμβει. Καταπληκτική εμφάνιση από το αμυντικό δίδυμο: άψογος ο Σεμέδο (που πρέπει να έχασε την πρώτη κεφαλιά μετά το 70΄) και άριστος και ο Μεριά (και ας μην υποτιμούμε πως αναγκάστηκε να παίξει ως αριστερός κεντρικός αμυντικός και όχι από τα δεξιά, όπως συνήθως). Πάρα πολύ καλός ανασταλτικά ο Τσιμίκας, και με κάποιες πολύ καλές μεταβιβάσεις/σέντρες από τη μέση και μπροστά. Καλός αυτή τη φορά και ο Ομάρ (με τεράστια συμμετοχή στο πρώτο, καταπληκτικό, τέταρτο του αγώνα), με έμφαση στα αμυντικά του καθήκοντα. Τεράστια η προσφορά του Γκιγιέρμε, που δίκαια παίρνει τον τίτλο του mvp: δύο γκολ (έστω κι από σπόντα το δεύτερο), με καθοριστική συμμετοχή τόσο στην οργάνωση του παιχνιδιού, όσο και στην καλή αμυντική λειτουργία.

Μια από τις καλύτερες εμφανίσεις με την φανέλα του Ολυμπιακού, στα δικά μου μάτια, και από τον Μπουχαλάκη. Καλός και στα αμυντικά και στα επιθετικά του καθήκοντα, δικαιολογεί απόλυτα τη θέση του στο ρόστερ και την ανανέωση του συμβολαίου του. Καλύτερη εμφάνιση, σε σχέση με αυτή της Τσεχίας, και για τον Ποντένσε: καλός στα τρεξίματα και τις τρίπλες, αν και με προβλήματα στην τελική επιλογή. Βελτίωση και για τον Μασούρα, που βοήθησε πολύ και πίσω και το μόνο σοβαρό που έχω να του καταλογίσω είναι μια φάση προς το τέλος του ημιχρόνου, και με το σκορ ακόμα στο μηδέν, που εκβίασε ανόητα σουτ, ενώ μπορούσε να τροφοδοτήσει συμπαίκτη.

Τεράστια βελτίωση για τον Βαλμπουενά (ο οποίος, άλλωστε, στον πρώτο αγώνα ήταν πολύ κακός): εξαιρετικές εκτελέσεις στα στημένα (έχω την αίσθηση ότι μόνο μία εκτέλεση κόρνερ ήταν κακή), βοήθειες στην ανάπτυξη, αλλά και πρόβλημα κούρασης (όπως, φοβάμαι, είναι λογικό). Παραμένει, όμως, το γεγονός ότι δεν μπορεί να καλύψει αυτά που έκανε ο Φορτούνης. Στο ύψος του και ο Γκερέρο: δεν είναι σκόρερ ολκής (και δύσκολα θα γίνει σε αυτή την ηλικία), αλλά είναι ένας τίμιος μαχητής, και με δικό του, ατομικό, γκολ κλείδωσε την πρόκριση.

Συνεπής στον ρόλο του και ο Καμαρά που παίρνει τη θέση του ξεζουμισμένου Βαλμπουενά. Όπως και στον αγώνα της Τσεχίας, η μεσαία γραμμή, με την αλλαγή συστήματος, βρήκε ξανά ενέργεια και τρεξίματα. Ορεξάτος, αλλά χωρίς να προλάβει να δείξει κάτι πέρα από τη διάθεση να βοηθήσει ο Ελ Αραμπί, ενώ και ο Ραντζέλοβιτς, που πέρασε στον αγώνα για λίγα λεπτά, δεν είχε τον χρόνο για να κάνει κάτι ιδιαίτερο.

Μόνο καλά σχόλια και για τον δημιουργό αυτού του συνόλου, του Πορτογάλου Γούναρη, Πέδρο Μαρτίνς. Πιστός στη λογική του, στηρίζει τους παίκτες του πρώτου αγώνα και ανταμείβετε από όλους. Ο Μπουχαλάκης είναι ένας από τους καλύτερους παίκτες του γηπέδου. Ο Γκερέρο πετυχαίνει το δεύτερο και καθοριστικό γκολ με υπέροχη ατομική ενέργεια (πολύ καλή και η πρώτη πάσα -νομίζω του Ποντένσε). Ο Βαλμπουενά αρχίζει να ξεπληρώνει το συμβόλαιό του (και δεν είναι μόνο το κόρνερ του που ανοίγει το σκορ, είναι ότι σε κάθε εκτέλεση στημένου, επικρατούσαν στιγμές πανικού στην άμυνα της Πλζεν).

Νομίζω ότι ο Μαρτίνς έχει αποδείξει ότι δικαιούται να του έχουμε λίγο μεγαλύτερη εμπιστοσύνη. Ο Τσιμίκας είναι καλύτερος στα αμυντικά του καθήκοντα από τον Κούτρη. Ο Μπουχαλάκης κάνει ατελείωτη λάντζα στη μεσαία γραμμή. Σχεδόν σίγουρα ο Καμαρά είναι ήδη καλύτερος παίκτης από τον Ανδρέα, και διαθέτει, με βεβαιότητα, ψηλότερα ταβάνι. Ο Αφρικανός, όμως, παίζει σερί σχεδόν έναν ολόκληρο χρόνο: εκτός από τα διαφορετικά ποδοσφαιρικά χαρακτηριστικά τους (που αρκούν για να αποφασίσει ο προπονητής ποιος του ταιριάζει καλύτερα, ανάλογα με την τακτική που θέλει να ακολουθήσει), ο Καμαρά είναι πολύ πιο καταπονημένος και χρειάζεται καλή διαχείριση για να μην βγάλει τραυματισμούς.

Ο Βαλμπουενά δεν αποκτήθηκε για να γίνει ο αντικαταστάτης του Φορτούνη: πιστεύω πως η ελάχιστη προσδοκία είναι να δώσει εμπειρία και εγωισμό (αυτό μένει να φανεί) σε ποιοτικά ημίχρονα (και όχι ολόκληρους αγώνες), καθώς και να βοηθήσει στις εκτελέσεις των στημένων (στον βασικό σχεδιασμό, βρίσκω πολύ πιθανό να μην προορίζεται, λόγω ηλικίας, καν για βασικός σε κάθε αγώνα). Τέλος για τον Γκερέρο: προσωπικά το στυλ του μου αρέσει περισσότερο από του Χασάν. Δεν είναι σπουδαίος σκόρερ και μπορεί να σπαταλήσει ευκαιρίες: πιέζει, όμως, συνέχεια, μπαίνει σε φάσεις και προσπαθεί σε κάθε αγώνα.

Αδυνατώ να καταλάβω τον λόγο που πολλοί ήθελαν να χρησιμοποιηθεί από το ξεκίνημα ο Ελ Αραμπί, ένας παίκτης που ελάχιστα έχουμε δει. Καταλαβαίνω τους λόγους που κάποιος θα προτιμούσε, από τα μέσα της περυσινής χρονιάς, τον Χασάν από τον Γκερέρο, θα δεχόμουν ακόμα και επιχειρήματα υπέρ του Ντουρμισάι, που, έστω και από τους αγώνες μας με τον Πανιώνιο, μια εικόνα για τις ικανότητές του διαθέτουμε. Είναι εκτός της λογικής μου πώς γίνεται να κρίνεται άχρηστος ο Γκερέρο από τον προηγούμενο αγώνα (γιατί στη μία και μοναδική πολύ καλή πάσα που του έγινε δεν πέτυχε γκολ) και να προτιμάται ένας παίκτης που καθόλου δεν έχουμε δει.

ΛΙΓΑ ΣΧΟΛΙΑ ΑΚΟΜΑ

Στον αγώνα υπάρχει και η αρνητική πλευρά (και το μεγάλο σκορ δεν πρέπει να εφησυχάσει κανέναν στο σύλλογο). Από το 15΄ και μετά, ο Ολυμπιακός έδειξε σοβαρότατο πρόβλημα στην ανάπτυξη, αφού έγιναν ελάχιστες κάθετες πάσες στο κέντρο του γηπέδου (όπως λέγαμε και με τον Terso τις καλύτερες κάθετες πάσες σήμερα πρέπει να έκανε ο Σεμέδο). Η απουσία του Φορτούνη είναι εμφανής (και αυτό, έως ένα σημείο, είναι λογικό): ο Ολυμπιακός προσπαθούσε να αναπτυχθεί συνεχώς από τις πτέρυγες και υπήρχε, μέχρι και το τέλος του ημιχρόνου, πρόβλημα στη δημιουργία (και δεν είδα κανέναν κοντά μου στην κερκίδα που να μην ήταν αγχωμένος στο ημίχρονο). Ας μην ξεχνάμε πως από τα τέσσερα τέρματα, τα τρία ήρθαν από εκτελέσεις κόρνερ, ενώ και ο τερματοφύλακας της Πλζεν βρέθηκε, νομίζω, σε πολύ κακό βράδυ (ο Ολυμπιακός έβγαλε ελάχιστες φορές τις ταχύτατες επιθέσεις που απολαμβάναμε πέρσι -- και αυτό θέλω να ελπίζω πως οφείλεται στο ότι είναι το ξεκίνημα της χρονιάς).

Σε σχέση με το κείμενό μου πριν από τον αγώνα, ο Ολυμπιακός πράγματι πήρε αυτά που ήθελε από τα βαριά του χαρτιά: ο Γκιγιέρμε ήταν καταπληκτικός, στο ύψος τους οι Ομάρ και Ποντένσε, το αμυντικό δίδυμο ήταν εξαιρετικό, παρότι η Πλζεν είναι ομάδα που --όπως διαβάσαμε-- σκοράρει ακατάπαυστα (με βεβαιότητα ό,τι πιο ελπιδοφόρο έχουμε δει στην άμυνα του Ολυμπιακού τα τελευταία χρόνια), και ο Βαλμπουενά έκανε αυτό για το οποίο αποκτήθηκε: σε ένα ποιοτικό 60λεπτό, με όπλο τα στημένα, έσπασε την άμυνα των Τσέχων, κάνοντας τα πάντα ευκολότερα για τον Ολυμπιακό.

Ο Μαρτίνς ακολούθησε ακριβώς τη συνταγή του πρώτου αγώνα: ακόμα και η είσοδος του Καμαρά, με την ταυτόχρονη αλλαγή συστήματος σε 4-3-3, έγινε περίπου στο ίδιο χρονικό σημείο. Η διαφορά είναι ότι το σκορ ασφαλείας του επέτρεψε να περάσει στον αγώνα παίκτες που ήθελε να δει και όχι παίκτες που έπρεπε να γίνουν αλλαγή λόγω μέτριας απόδοσης ή κόπωσης (προσωπικά, έχω την αίσθηση πως είκοσι λεπτά περίπου πριν το τέλος, είχε αρχίσει να κουράζεται έντονα και ο Μπουχαλάκης).

Ακόμα: ο Βαλμπουενά μπορεί προς το παρόν να τρέξει για ένα ημίχρονο (και μένει να δούμε πόσο μπορεί να το βελτιώσει) και όλη η ομάδα έβγαλε σημάδια κόπωσης προς το τέλος, αλλά ας μην ξεχνάμε πως, αφενός, ακόμα δεν έχει μπει ο Αύγουστος, και, αφετέρου, πως η ζέστη δεν βοηθάει. Σε γενικές γραμμές, η φυσική κατάσταση της ομάδας σήμερα ήταν σαφώς βελτιωμένη, σε σύγκριση με το πρώτο παιχνίδι.

ΑΠΟ ΕΔΩ ΚΑΙ ΠΕΡΑ

Εμείς μπορούμε να απολαύσουμε τη μεγάλη νίκη και την καλή απόδοση και να έχουμε την βεβαιότητα πως, τουλάχιστον έως τον Δεκέμβρη, θα έχουμε τη δυνατότητα να βλέπουμε τον Θρύλο μας στην Ευρώπη. Η ομάδα, όμως, πρέπει να βρει άμεσα τρόπο για να αντιμετωπίσει τη δυσκολία στο χτίσιμο παιχνιδιού από το κέντρο, χωρίς όχι απλά τον περυσινό της οργανωτή και mvp, αλλά και γενικότερα έναν «καθαρόαιμο» οργανωτή. Επίσης: μπορεί με τη Πλζεν να είναι σύμπτωση (ή να οφείλεται σε άλλους λόγους, όπως ότι ήταν ο πρώτος επίσημος αγώνας της ομάδας), πάντως ο Ολυμπιακός, όπως πέρυσι, έδειξε να δυσκολεύεται πολύ στο εκτός έδρας αγώνα (για την ακρίβεια, η Πλζεν, που σήμερα φάνηκε κλάσεις κατώτερη του Ολυμπιακού, στην Τσεχία ήταν ανώτερη).

Τουλάχιστον, μπορούμε να είμαστε πιο αισιόδοξοι για την αμυντική μας λειτουργία, ενώ, όπως φαίνεται, φέτος θα μπορούμε να ποντάρουμε και στα στημένα για να διασπάσουμε τις αντίπαλες άμυνες (και αυτό όχι μόνο λόγω της παρουσίας του Βαλμπουενά, αλλά και επειδή ο Γκιγιέρμε ξέρει πλέον την ομάδα και προωθείται, ενώ υπάρχει και το θωρηκτό Σεμέδο για να γεμίζει την αντίπαλη περιοχή).

Καλός βαθμός και για τον κόσμο: γέμισε σχεδόν το Καραϊσκάκης και, παρά τη ζέστη, ειδικά το πέταλο, προσπάθησε πολύ για να δώσει παλμό και ώθηση στην ομάδα. Ξύλο, αυτή τη φορά, δεν έπεσε μεταξύ μας, δεν νομίζω πως έγινε οτιδήποτε που θα βάλει σε κίνδυνο την «αναστολή» που έχουμε από την UEFA, και στο τέλος στήθηκε και το πανηγυράκι με τους παίκτες (ο κόσμος γουστάρει, οι παίκτες γουστάρουν, δεν βρίσκω λόγο για να μη γίνεται, ακόμα και σε απλούς αγώνες). Μοναδικές ενστάσεις, ότι δεν αναλογεί στο να καεί ο Περαίας επειδή περάσαμε τους Τσέχους και ότι δεν υπάρχει λόγος να δίνουμε αξία στον Γιαννακόπουλο (κάτι τέτοια --και όχι μόνο-- πρέπει να τον φτιάχνουν).

Σχετικά με τη Πλζεν: ένας ακόμα λόγος που πανηγύρισα την πρόκριση ήταν και η αμετροέπεια του Τσέχου προπονητή. Θεωρούσα --και ακόμα θεωρώ-- αλαζονικά τα σχόλια συνοπαδών, τύπου «σιγά μην αποκλειστούμε από την Πλζεν» (μια ομάδα που πέρυσι μάζεψε επτά βαθμούς στο Ch.L., είναι πιο έτοιμη από εμάς, χάνει πολύ δύσκολα στο γήπεδό της και σκοράρει σχεδόν σε κάθε της παιχνίδι). Είναι εντελώς διαφορετικό, όμως, μια τέτοια άποψη να εκφραστεί από οπαδό, και να εκφραστεί από τον προπονητή μιας ομάδας. Ο προπονητής της Πλζεν, Βρμπα (και προκαλώ οποιονδήποτε να πει τρεις φορές γρήγορα «Πλζεν, Βρμπα») είχε χαρακτηρίσει τον Ολυμπιακό ως «ομάδα α΄ προκριματικού γύρου, τύπου Κοπεγχάγης και Ρόζενμποργκ». Καλά θα έκανε ο βλάκας, να κοιτάξει έστω και στο ίντερνετ, για να καταλάβει την χαοτική διαφορά που έχουν --και θα έχουν για πολλά χρόνια ακόμα-- ως μέγεθος ο Ολυμπιακός και η Πλζεν -παρότι επτά βαθμοί σε όμιλο Ch.L. δεν είναι εύκολο επίτευγμα, είναι επίσης δύσκολο να αφήσεις έξω από την Ευρώπη τη Μίλαν (αυτά για τον ΠΑΟΚ της Τσεχίας).

ΓΙΑ ΤΟ ΤΕΛΟΣ

Οι περσινές κινήσεις της διοίκησης ξένισαν σε πολλούς (και σε εμένα, καθώς θεωρούσα ότι οι, δίχως περγαμηνές, παίκτες και ένας, δίχως σοβαρό βιογραφικό, Πορτογάλος προπονητής ήταν σχεδόν βέβαιη συνταγή αποτυχίας), αλλά -εκ του αποτελέσματος- κρίνονται πετυχημένες. Ο φετινός σχεδιασμός είναι αρκετά λογικός (πόσο μάλλον για Ελλάδα και για τον Ολυμπιακό): σίγουρα δεν είναι ολόσωστος και υπάρχουν πολλά που μένει να δούμε (ο επιθετικός για εμένα παραμένει μεγάλο στοίχημα, όπως ο δεύτερος τερματοφύλακας, ενώ -ακόμα και ανεξάρτητα από τον τραυματισμό του Φορτούνη- αλλαγή στην θέση του οργανωτή δεν υπάρχει -τέλη Ιουλίου).

Ο Ολυμπιακός, όμως, παρότι είναι δύο χρόνια χωρίς πρωτάθλημα, και σε ένα εχθρικό περιβάλλον, παραμένει άκρως ανταγωνιστικός, διαθέτει τη πιο ακριβή, σύμφωνα με το transfermarkt, ομάδα στην Ελλάδα (και αυτό κάτι δείχνει για τις κινήσεις της διοίκησης), και, το σημαντικότερο, μας έχει κάνει να περιμένουμε με ανυπομονησία το επόμενο παιχνίδι, επειδή όλοι ελπίζουμε ότι κάτι όμορφο φτιάχνεται. Το έχω ξαναγράψει: η κριτική μου, μέσω του biancorossi, στον Μαρινάκη, δεν αφορά στον κοινωνικό του ρόλο, αλλά στον Μαρινάκη ως πρόεδρο/επενδυτή/διαχειριστή (όποιον τίτλο θέλει κανείς) της ΠΑΕ και της προσφοράς του στον Ερασιτέχνη: από αυτή την άποψη, του άξιζε το δώρο από την ομάδα για τα γενέθλιά του, όπως του αξίζει και ένα μπράβο για τη συμβολή του στην ευρωπαϊκή καταξίωση του Ολυμπιακού.