Εθνικές βουλευτικές εκλογές σήμερα. Σημαίνει άραγε τίποτε το σημαντικό για τoν Ολυμπιακό και τους οπαδούς του η 7η Ιουλίου; Ελάχιστοι γνωρίζουν, ώστε να μπορούν να απαντήσουν. Κι όμως την ημερομηνία αυτή, πριν από πολλά χρόνια, δυο ιστορικά και σπουδαία αθλητικά τμήματα του Ολυμπιακού, του βόλεϊ και του πόλο (που και τα δύο μαζί έχουν προσφέρει στην ομάδα μας συνολικά τους περισσότερους ευρωπαϊκούς τίτλους), κατέκτησαν δύο σημαντικά και σημαδιακά πρωταθλήματα.
Ας κάνουμε την αφήγηση μας πιο λεπτομερή:
ΒΟΛΕΪ
Την 7/7/1968, ο Ολυμπιακός, ο μεγαλύτερος σύλλογος της χώρας (και) στο εν λόγω άθλημα, με τους περισσότερους εθνικούς τίτλους και τις περισσότερες διεθνείς διακρίσεις, κατέκτησε το πρώτο του πρωτάθλημα Ελλάδας. Μπορεί να πει κανείς ότι από εκεί και από έπειτα ξεκίνησαν κατ’ ουσίαν όλα.
Αξίζει να σημειωθεί ότι ο ΠΑΟ είχε ιδρύσει ενεργό τμήμα βόλεϊ πολύ νωρίτερα από τον Ολυμπιακό. Έτσι, απόλυτα φυσιολογικά, αναπτύχθηκε και εδραιώθηκε ταχύτερα στο άθλημα και γνώρισε επιτυχίες και τίτλους πολύ γρηγορότερα από τον Ολυμπιακό. Τη δεκαετία του 1960, και προτού εμείς κατακτήσουμε το πρώτο μας πανελλήνιο πρωτάθλημα, ο ΠΑΟ ήταν ήδη η μεγαλύτερη δύναμη στο ελληνικό βόλεϊ και είχε πάρει ήδη τέσσερα πανελλήνια πρωταθλήματα.
Παρ’ όλα αυτά, η δυναμική εξέλιξη του Ολυμπιακού ήταν τόσο μεγάλη και ραγδαία, που κατάφερε ταχύτατα όχι μόνο να εκθρονίσει τον αντίπαλό του, αλλά και να κυριαρχήσει μόνιμα στο ελληνικό βόλεϊ.
Καθοριστική σε αυτή την πορεία στάθηκε η πρώτη νίκη του Ολυμπιακού επί του ΠΑΟ για το πρωτάθλημα, που ήλθε πολύ σύντομα και κατά σύμπτωση και πάλι μήνα Ιούλιο (στις 16/7/1964) με το εντυπωσιακό 3-0 σετ και μάλιστα μέσα στο κλειστό της Λεωφόρου, δείχνοντας το τι θα επακολουθούσε στη συνέχεια. Ήταν μια νίκη απίστευτη για τους ειδήμονες του αθλήματος, αφού ο ΠΑΟ, πριν τον αγώνα, ήταν το σούπερ φαβορί από πλευράς δυναμικότητας ομάδας. Μπορεί η πρώτη αυτή νίκη να μην έφτασε στην ομάδα για την κατάκτηση του πρωταθλήματος, αλλά αποτέλεσε τον οδοδείκτη των επιτυχιών, απογειώνοντας τις ερυθρόλευκες φιλοδοξίες.
Ας ξαναγυρίσουμε τώρα στο πρώτο πρωτάθλημα του 1968, αυτό που έδειξε και άνοιξε τον δρόμο για όλα τα επόμενα.
Όπως συνέβη με το πανελλήνιο πρωτάθλημα μπάσκετ του 1960, έτσι και το 1968 η κατάκτηση του πανελληνίου πρωταθλήματος βόλεϊ έγινε μέσα στη Θεσσαλονίκη, στο ίδιο γήπεδο, αυτό της ΧΑΝΘ, σε ένα πρωτάθλημα το οποίο διεξήχθη από 1/7/1968 μέχρι 7/7/1968, πάλι με το ίδιο σύστημα (πουλ).
Ένα άλλο κοινό χαρακτηριστικό γνώρισμα των δύο αυτών πρωταθλημάτων στα δύο αθλήματα είναι ότι όπως και στο μπάσκετ το 1960 έτσι και στο βόλεϊ το 1968 πήραμε το πρωτάθλημα αήττητοι. Μάλιστα το κατόρθωμα στο βόλεϊ ήταν τεράστιο, αφού δεν χάσαμε ούτε σετ (!).
Στο πρωτάθλημα Ελλάδας, εκτός από τον Ολυμπιακό, συμμετείχαν συνολικά άλλες έξι ομάδες που έπαιξαν μεταξύ τους, όλες εναντίον όλων, όπως προαναφέραμε. Οι ομάδες αυτές ήταν οι εξής: ΠΑΟ, Παγκράτι, Πανελλήνιος, Άρης Θεσσαλονίκης, Ηρακλής Θεσσαλονίκης, Ολυμπιάδα Πατρών.
Ο Ολυμπιακός νίκησε σε όλους τους αγώνες και ουσιαστικά κατέκτησε το πρωτάθλημα από την 6/7/1968, όταν, στο θεωρούμενο ντέρμπι, διέλυσε το φαβορί πριν από την έναρξη του πρωταθλήματος ΠΑΟ μέσα σε ένα συντομότατο για βόλεϊ συνολικό χρονικό διάστημα μόλις 35 λεπτών (!) που θεωρήθηκε όντως ασύλληπτο, ιδίως αν ληφθεί υπόψη ότι τότε υπήρχαν (δεν είχαν καταργηθεί ακόμη) οι απεριόριστες «αλλαγές» που απαιτούνταν προκειμένου να κερδηθούν οι πόντοι.
Τα σετ του θριάμβου (ή του «περιπάτου», αν προτιμάτε) επί του ΠΑΟ ήταν: 15-7, 15-13, 15-2. Ο αγώνας διεξήχθη σε ένα κάτι παραπάνω από κατάμεστο γήπεδο, παρουσία 4.000-5.000 θεατών, μεταξύ των οποίων και πολλοί οπαδοί του ΠΑΟ, που είχαν ανεβεί τότε στη Θεσσαλονίκη, για να παρακολουθήσουν ένα κρίσιμο αγώνα της ποδοσφαιρικής τους ομάδας και, με την ευκαιρία αυτή, θέλησαν να παραστούν και στην υποτιθέμενη εύκολη κατάκτηση του τίτλου από την ομάδα τους («κούνια που τους κούναγε»).
Μετά το τέλος του αγώνα, και κατά την ώρα της απονομής, η ομάδα μας αποθεώθηκε από όλους τους θεατές στη Θεσσαλονίκη, όπως ακριβώς είχε συμβεί με την κατάκτηση του αήττητου τίτλου του 1960 από την ομάδα μπάσκετ του Ολυμπιακού στο ίδιο γήπεδο.
Ο ένας από τους δύο διαιτητές του αγώνα ήταν ο κατοπινός μεγαλύτερος παράγοντας του ελληνικού βόλεϊ Θανάσης Μπελιγράτης. Ο άλλος ήταν ο Χρυσαφίδης.
Οι παίκτες της ομάδας μας τη συγκεκριμένη αγωνιστική περίοδο ήταν οι εξής: Κυριάκος Παντελιάς, Τάσος Κουμπλής, Ανδρέας Λοράνδος, Θεοτόκης Μανουσαρίδης, Νίκος Κριτσοταλάκης, Δημήτρης Κεφάλας, Σπύρος Λαμπάκης, Κώστας Τραπεζουντίδης, Δ. Ρέμπελος, Β.Πάσσαρης, Β. Ντολγοπόλωφ, Α. Κωνσταντάρας, Ι. Σταυρόπουλος, Κ. Καραμήτσος, Β. Κολοκοτρώνης, Γ. Αγαπητός και Ν. Φλώρος.
Σημειωτέον ότι, για δέκα (10) από τους προαναφερόμενους παίκτες, αυτός υπήρξε ο μοναδικός τίτλος της καριέρας τους, ο οποίος ασφαλώς θα τους έμεινε αξέχαστος. Μόνον οι Κουμπλής, Παντελιάς, Λοράνδος, Μανουσαρίδης, Κριτσοταλάκης, Πάσσαρης και Ρέμπελος ξαναπήραν πρωτάθλημα και μάλιστα αμέσως από την επόμενη περίοδο.
Προπονητής της ομάδας ο Κώστας Αμπελάς, που είχε κάνει το περίφημο «παιδομάζωμα του Κολωνού», φέρνοντας στον Ολυμπιακό ένα σωρό κορυφαίους αθλητές του ισχυρού εκείνη την εποχή στο βόλεϊ Νηρέα.
Από διοικητικής πλευράς, κουμάντο έκαναν οι δύο Γιώργηδες: ο έφορος της ομάδας Χουρδάκης και ο γενικός αρχηγός Αντωνόπουλος.
ΠΟΛΟ
Τρία χρόνια αργότερα, η 7/7/1971 αποτέλεσε μια ημερομηνία-σταθμό για το πόλο, όχι όμως ως αφετηρία, αλλά ως ιστορικό φωτεινό διάλειμμα στη μαυρίλα της εποχής που επικρατούσε στο πόλο. Ήταν η ημέρα που επιτέλους ο Ολυμπιακός κατέκτησε πρωτάθλημα, σπάζοντας την κυριαρχία του Εθνικού.
Μπορεί να φαίνεται απίστευτο σε πολλούς από όσους διαβάζουν αυτή τη στιγμή, αλλά ο τεράστιος Ολυμπιακός του πόλο, αυτός που μονοπωλεί επί τόσα χρόνια τόσους τίτλους και διακρίσεις σε εθνικό και διεθνές επίπεδο, σήμερα που μιλάμε, δεν κατέχει το ρεκόρ κατάκτησης πρωταθλημάτων Ελλάδας. Τα περισσότερα πρωταθλήματα Ελλάδας (37) τα έχει πάρει ο Εθνικός Πειραιώς.
Ο Εθνικός Πειραιώς αποτέλεσε μια από τις μεγαλύτερες και μακροβιότερες δυναστείες που έχει γνωρίσει ομαδικό άθλημα στην Ελλάδα. Αρκεί να αναφέρουμε ότι χρειάστηκαν 15 χρόνια, απλά και μόνο για να νικήσουμε τον Εθνικό στο πόλο, κάτι που έγινε την 7/8/1968, σε ένα δραματικό αγώνα παρουσία 4.000 θεατών, με 5 γκολ του αρχισκόρερ μας Παληού και με τον τερματοφύλακα μας Μίχαλο να αποκρούει πέναλτι στη λήξη του αγώνα. Όμως, παρά την εν λόγω ιστορική, για τα δεδομένα της εποχής, νίκη μας, και πάλι το πρωτάθλημα το είχαμε χάσει και εκείνη την χρονιά, όπως άλλωστε συνέχεια συνέβαινε.
Η επιτυχία της κατάκτησης του πρωταθλήματος πόλο Ελλάδας από τον Ολυμπιακό την 7/7/1971 ήταν μεγάλη – καθώς ήλθε μετά 17 συνεχή πρωταθλήματα του Εθνικού (1953-1970). Αξίζει να σημειωθεί ότι μετά τη συγκεκριμένη αυτή εξαίρεση της κατάκτησης του τίτλου από την ομάδα μας το 1971, ο Εθνικός λύσσαξε και επανήλθε, κατακτώντας από το 1972 και έπειτα άλλα 13 σερί πρωταθλήματα, μέχρι το 1985.
Παρ’ όλα αυτά, η εξαίρεση του 1971, αυτό το μεμονωμένο σπάσιμο της κυριαρχίας του Εθνικού, για τον Ολυμπιακό (επειδή ακριβώς ήταν Ολυμπιακός) είχε μεγάλη συμβολική σημασία, δεν ήταν «σταγόνα στον ωκεανό». Έδειξε στην ομάδα ότι όλες οι ανίκητες αυτοκρατορίες μπορεί κάποτε να τελειώσουν, ότι τα πάντα είναι δυνατά. Έδειξε ότι μπορούσαμε και έπρεπε να είμαστε στην κορυφή και σ’ αυτό το άθλημα, ότι μπορούσαμε και έπρεπε να επαναλάβουμε την εν λόγω επιτυχία μας, η οποία εφεξής θα αποτελούσε το μόνιμο θερμοκήπιο των ονείρων και των σκοπών της ομάδας πόλο του Ολυμπιακού για κυριαρχία στο άθλημα. Η 7/7/1971 έγινε μια ημερομηνία οδηγός, η οποία, χαραγμένη στη μνήμη όσων ασχολούνταν με το άθλημα στον σύλλογο μας, κέντριζε διαρκώς την επιθυμία της ομάδας πόλο για την κατάκτηση των πρωτείων.
Πρέπει να διευκρινίσουμε στο σημείο αυτό ότι δεν θεωρούμε και δεν προσμετρούμε ως τίτλο για τον Ολυμπιακό το πρωτάθλημα του 1969, στο οποίο Ολυμπιακός και Εθνικός αναδείχθηκαν για περιστασιακούς εξωαγωνιστικούς λόγους συμπρωταθλητές. Στον Ολυμπιακό, δεν αρέσουν μεσοβέζικες καταστάσεις και μοιρασιές τίτλων, τους οποίους δεν τους κατακτά αποκλειστικά μόνος του στους αγωνιστικούς χώρους.
Πολλά (τα περισσότερα βάσιμα) έχουν λεχθεί για τον τρόπο που ο Εθνικός θεμελίωσε, εξασφάλισε και διατήρησε επί δεκαετίες την κυριαρχία της ατέλειωτης δυναστείας του στο πόλο. Πολλά έχουν γραφτεί και ειπωθεί για τον ρόλο του πάμπλουτου παράγοντα Δημήτρη Καρέλλα, για τις άκρες και τις διασυνδέσεις των Εθνικών, και ιδίως του μεγάλου πολίστα και μετέπειτα προπονητή και παράγοντα Γαρύφαλλου, με την αρμόδια ομοσπονδία και τη διαιτησία.
Σε κάθε περίπτωση, πάντως, πρέπει να παραδεχτούμε ότι ο Εθνικός είχε μεγάλους παίκτες και εξαιρετική ομάδα. Ο κυριότερος όμως λόγος για την κυριαρχία του ήταν ότι κυριολεκτικά ζούσε για το πόλο, όπου επικέντρωνε διαρκώς όλο το ενδιαφέρον, τους πόρους και την ενέργειά του για τη διατήρηση των πρωτείων. Είναι αξιοσημείωτο ότι ακόμη και το προσωπικό ενδιαφέρον του μεγάλου Γουλανδρή για το τμήμα πόλο δεν μπόρεσε να καταφέρει τίποτε παραπάνω από το προαναφερόμενο θριαμβευτικό διάλειμμα του 1971. Αλλά και η αθλητική δημοσιογραφική δύναμη του Εθνικού, που είχε παρουσία πολύ δυσανάλογη του αθλητικού μεγέθους του, έπαιξε τον ρόλο της, καθώς μεγάλωνε την επιρροή του Εθνικού στον αθλητικό χώρο και ιδίως στο πόλο, όπου, όπως είπαμε, εστιαζόταν κάθε χρόνο η προσοχή του Εθνικού. Αναφέρουμε κάποιους γνωστούς αθλητικούς δημοσιογράφους οπαδούς του Εθνικού, οι οποίοι, αν και δεν ειδικεύονταν στο πόλο, «έκοβαν και έραβαν» γενικά στον τύπο της εποχής επιδρώντας σε πρόσωπα και καταστάσεις: Βενετούλιας, Δουκάκος, Αρκουλής κ.ά.
Ας πούμε κάποια περισσότερα πράγματα για τον τίτλο του 1971. Κρίθηκε σε ένα δεύτερο-επαναληπτικό αγώνα μπαράζ, που έγινε στο κατάμεστο ανοιχτό εθνικό κολυμβητήριο, αυτό που βρίσκεται στο Ζάππειο, δίπλα στο γυμναστήριο του Εθνικού Αθηνών, στη περιοχή κοντά στους στύλους του Ολυμπίου Διός. Χιλιάδες κόσμος ήταν στις εξέδρες ενώ εκατοντάδες έμειναν έξω από την πισίνα και προσπαθούσαν να βρουν τρόπο να δουν ό,τι μπορούσαν από το παιχνίδι, παίρνοντας θέση σε κατάλληλα μέρη, απέναντι από το ανοιχτό κολυμβητήριο.
Το σκορ του αγώνα ήταν απίστευτα μικρό, εντελώς «ποδοσφαιρικό», μόλις 2-1 υπέρ της ομάδας μας, χαρακτηριστικό της απίθανης νευρικότητας και σκληρότητας του αγώνα. Είχε προηγηθεί ένας πρώτος αγώνας μπαράζ μεταξύ των δύο ομάδων, που είχε λήξει ισόπαλος 3-3. Οι πανηγυρισμοί που επακολούθησαν από τους οπαδούς του Ολυμπιακού μετά τη λήξη του αγώνα δεν είχαν προηγούμενο στην ιστορία του αθλήματος.
Οι παίκτες της ομάδας μας σε εκείνο το πρωτάθλημα ήταν οι Γιάννης Παληός (ο πιο προικισμένος σκόρερ), ο Τάκης Μαθιουδάκης, ο Όμηρος Πολυχρονόπουλος, ο Σαράντης Σαράντος (που σημείωσε το νικητήριο γκολ), ο Στάθης Σαράντος, ο Τάκης Μίχαλος, ο Περικλής Δαμάσκος, ο Γιώργος Παλληκάρης, ο Γιώργος Βενάρδος, ο Χάρης Μαλεβίτης, ο Γιώργος Θεοδωρακόπουλος, ο Σπύρος Ιωαννίδης και ο Σάρδης.
Διοικητικοί ηγέτες δύο πασίγνωστοι ικανοί παράγοντες: ο Λεωνίδας Θεοδωρακάκης και ο Περικλής Λαναράς
Προπονητής της ομάδας ο περίφημος γιουγκοσλάβος Ίβο Τρούμπιτς, πρώην περίφημος πολίστας, χρυσός ολυμπιονίκης του 1968.
Όσοι από σας που διαβάζετε ψηφίσετε ή κάνετε ό,τι άλλο θελήσετε σήμερα, αλλά και κάθε 7η Ιουλίου κάθε χρόνου, να θυμάστε τη σημασία της μέρας για το πόλο και το βόλεϊ του Θρύλου.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου