Σάββας: Τέλος εποχής για ένα Ολυμπιακό Φαινόμενο

Την 28.11.2011 ο Ολυμπιακός είχε χάσει την πρωτοπορία και η ομάδα βρισκόταν σε κρίση. Μια από τις κινήσεις του Μαρινάκη προκειμένου να αντιμετωπίσει την κατάσταση ήταν και η επιστράτευση του Σάββα Θεοδωρίδη. Όταν το πρωτάθλημα τελείωσε το 2012, με πρωταθλήτρια, ως συνήθως, την ομάδα μας ο Μαρινάκης είχε δηλώσει: «Αυτό το πρωτάθλημα που πήραμε οφείλεται σε πολύ μεγάλο ποσοστό στον Σάββα Θεοδωρίδη».








Του Θεολόγου Μιχαηλίδη

Πρόσφατα, ο Θεοδωρίδης τέθηκε σε τιμητική αποστρατεία, αφού έπαψε να είναι στο ΔΣ της ΠΑΕ, στο οποίο ήταν αντιπρόεδρος. Ασφαλώς το γεγονός αυτό, δεδομένης της προχωρημένης ηλικίας του και των σοβαρών προβλημάτων υγείας που αντιμετωπίζει, σηματοδοτεί τυπικά το τέλος της επίσημης ανάμιξης του στον Ολυμπιακό όσο και αν αυτό ασφαλώς δεν θα τον εμποδίσει, όσο μπορεί, να βρίσκεται κοντά στον αγαπημένο του σύλλογο.

Με την ευκαιρία λοιπόν αυτή θα μιλήσουμε για το φαινόμενο «Σάββας Θεοδωρίδης», γιατί πράγματι περί παγκοσμίου φαινομένου πρόκειται όταν ένας άνθρωπος έχει θέσει τον εαυτό του στη διάθεση της ίδιας ομάδας επί 66 χρόνια.

Από το 1952 που υπέγραψε ως παίκτης, στάθηκε πάντα κοντά στον Ολυμπιακό, που χρειάστηκε τις υπηρεσίες του πολλές φορές. Διάφοροι Πρόεδροι και πολλές διοικήσεις τον κάλεσαν ένα σωρό φορές, ιδίως σε άσχημες περιόδους και αυτός ανταποκρίθηκε πάντα πρόθυμα και άμεσα στα καλέσματα τους, χωρίς όρους και απαιτήσεις. Υπηρέτησε σε διάφορα διοικητικά αξιώματα και πόστα, τα οποία ωστόσο στη πραγματικότητα ποτέ δεν τον ενδιέφεραν, αφού ο ίδιος δεν αισθανόταν παρά μόνο οπαδός της ομάδας. Αν υπήρχε όσκαρ Ολυμπιακοφροσύνης αυτό σίγουρα θα το δικαιούταν ο Σάββας.

Δεν θα μιλήσω καθόλου για την τεράστια ποδοσφαιρική του αξία ως τερματοφύλακα, και τη σπουδαία, αν και σχετικά σύντομη, καριέρα του στον Ολυμπιακό και την εθνική, αφού σταμάτησε το ποδόσφαιρο σε ηλικία 27-28 ετών. Άλλωστε δεν τον έχω δει με τα μάτια μου να παίζει, αν και ως μαθητής του δημοτικού τον άκουγα από το ραδιόφωνο και διάβαζα στον Τύπο γι αυτόν.

Νομίζω ότι τα λέει όλα μόνο και μόνο το γεγονός ότι χρειάστηκαν 11 ολόκληρα χρόνια για να καλυφθεί επάξια --με την απόκτηση του Κελεσίδη-- το κενό του στον Ολυμπιακό, το οποίο τότε εθεωρείτο και το μεγαλύτερο αγωνιστικό πρόβλημα της ομάδας. Μάλιστα το αγωνιστικό έλλειμμα, που είχε δημιουργηθεί κάτω από τα δοκάρια της ομάδας, λόγω της πρόωρης αποχώρησης του, είχε γεμίσει τον Σάββα με τύψεις, με αποτέλεσμα να φτάσει σε σημείο το 1965, πέντε χρόνια από τότε που είχε σταματήσει την μπάλα, να θελήσει να επανέλθει στην ενεργό δράση. Είχε αρχίσει μάλιστα και προπονήσεις με την βασική ομάδα προς τον σκοπό αυτό. Άλλωστε ο κόσμος της ομάδας συνεχώς τον παρακαλούσε να επιστρέψει στα γήπεδα και στον Ολυμπιακό. Τελικά προτιμήθηκε η αποτυχημένη λύση Βαλλιάνου.

Θα μιλήσω για την προσωπικότητα και τον χαρακτήρα του.

Ο Σάββας αποτέλεσε μια ιδιάζουσα για τον Ολυμπιακό της εποχής περίπτωση. Προέρχεται από μια εύπορη οικογένεια, που ανήκε στις υψηλές βαθμίδες της μεσοαστικής τάξης, αυτής που συναναστρεφόταν την μεγαλοαστική, αλλά και την αριστοκρατική κοινωνική τάξη της χώρας και γενικά τον λεγόμενο «καλό κόσμο». Αυτός άλλωστε ήταν ένας πρόσθετος λόγος που ο ΠΑΟ, ο οποίος εκπροσωπούσε διαχρονικά την τάξη αυτή στον αθλητισμό, τον ήθελε και πίστευε ότι θα τον αποκτούσε.

Επιπλέον, ο Σάββας δεν είχε καμία σχέση με Πειραιά. Ήταν Αθηναίος, που είχε γεννηθεί και μεγαλώσει στους Αμπελόκηπους, δίπλα στο γήπεδο του ΠΑΟ.

Όλοι οι φίλοι του και πολλά μέλη της οικογενείας του (πλην του πατέρα του) ήταν πράσινοι. Ο ίδιος πήγαινε στο Κολλέγιο Αθηνών, στοιχείο μεγάλης κοινωνικής αίγλης από τότε. Ένα κολεγιόπαιδο στα γήπεδα.

Ο Σάββας ήταν ένα μορφωμένο παιδί σε μια εποχή που οι μορφωμένοι ποδοσφαιριστές ήταν κυριολεκτικά ελαχιστότατοι και δακτυλοδεικτούμενοι. Είχε διάφορα ενδιαφέροντα (πολιτιστικά), πήγαινε στο Πανεπιστήμιο. Τελείωσε φαρμακοποιός και έκανε μεταπτυχιακές σπουδές και στο εξωτερικό. Μάλιστα η ανάγκη να αφοσιωθεί στις πανεπιστημιακές του σπουδές ήταν και ο λόγος που σταμάτησε πρόωρα το ποδόσφαιρο.

Όλα αυτά τα στοιχεία, εκείνη την εποχή χαρακτήριζαν νέους μιας κοινωνικής τάξης που δεν έτρεφε ιδιαίτερη συμπάθεια στον παρακατιανό Ολυμπιακό και στο λαϊκό στοιχείο, που η ομάδα του Πειραιά συμβόλιζε.

Αξίζει να σημειωθεί ότι διέθετε αυτοκίνητο ιδιωτικής χρήσης, σε μια εποχή που τα αμάξια ήταν τόσο σπάνια, ώστε στις πινακίδες τους αναγράφονταν αύξοντες αριθμοί και όχι γράμματα της αλφαβήτου.

Όλοι λοιπόν περίμεναν ότι θα κατέληγε στον ΠΑΟ. Αλλά αυτό δεν έγινε. Η προτίμηση του προς τον Ολυμπιακό είχε καλλιεργηθεί από τον πατέρα του, ο οποίος δεν είχε αντίρρηση για ποδοσφαιρική του σταδιοδρομία, υπό τον όρο ότι δεν θα έπαιζε πολλά χρόνια και δεν θα διακινδύνευε ή εγκατέλειπε τους βασικούς στόχους των πανεπιστημιακών σπουδών και της επαγγελματικής του αποκατάστασης.

Ο Θεοδωρίδης λοιπόν άφησε τον ΠΑΟ και τις προσδοκίες του στα κρύα του λουτρού και υπέγραψε το 1952 στον Ολυμπιακό, παρά τις αντιρρήσεις που είχε προβάλλει η ομάδα του --ΑΕ Αμπελοκήπων--, με αποτέλεσμα να του επιβληθεί αγωνιστικός αποκλεισμός. Μάλιστα το φοβερό είναι ότι για τη μεταγραφή του τότε πλήρωσε ο ίδιος ο πατέρας του Θεοδωρίδη και όχι ο Ολυμπιακός, αφού η διοίκηση της ομάδας είχε επικαλεστεί τότε κάποιες προσωρινές οικονομικές δυσκολίες.

Η οικονομική άνεση και ανεξαρτησία, που είχε, τον ώθησαν στο να μην κρατά τα όποια χρήματα έπαιρνε όταν αγωνιζόταν στον Ολυμπιακό. Προτιμούσε να τα δίνει ή να τα μοιράζει σε συμπαίκτες του, που είχαν πολύ μεγαλύτερες οικονομικές ανάγκες.

Η ίδια άνεση που είχε του επέτρεπε να έχει και άλλα αθλητικές ενασχολήσεις περίπου σε στιλ χόμπι. Έτσι έμαθε να παίζει καλό μπάσκετ (ήταν μάλιστα παίκτης ομάδας της Ρόδου), πινγκ πονγκ και φυσικά το άθλημα της αριστοκρατίας, το τένις.

Η περίπτωση του αποτελεί ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα του πώς το μεγαλείο μιας λαϊκής ομάδας όπως ο Ολυμπιακός είχε τέτοια απήχηση και γοητεία, ώστε να μπορέσει να συγκινήσει ένα άνθρωπο από τα αστικά στρώματα και να τον κάνει να δεθεί με την ομάδα σε όλη του τη ζωή και να την αγαπήσει περισσότερο και από τα φτωχόπαιδα, που την ονειρευόντουσαν κάθε μέρα. 

Η ανιδιοτέλειά του ήταν και είναι παραδειγματική. Ποτέ δεν είδε τον Ολυμπιακό συμφεροντολογικά ή υστερόβουλα. Όσες φορές κλήθηκε από τις διοικήσεις να βοηθήσει τον Ολυμπιακό, όπως προαναφέραμε, ανταποκρίθηκε πάντα αμέσως, χωρίς αξιώσεις και ανταλλάγματα, δίχως χρήματα και αμοιβές. Η ανιδιοτέλειά του μάλιστα ήταν ένας βασικός λόγος-κίνητρο, που τον καλούσαν όλες οι διοικήσεις κάθε λίγο και λιγάκι. Ο Σάββας αποτελούσε ανέκαθεν μια ιδανική περίπτωση ανθρώπου απόλυτης εμπιστοσύνης, «που τα κάνει όλα και συμφέρει». Δούλευε αφιλοκερδώς για τη μεγάλη αγάπη του τον Ολυμπιακό. Το θεωρούσε και το θεωρεί ύψιστη τιμή και ικανοποίηση (ή μάλλον απόλαυση). Για κάποιους ήταν ένα «ερυθρόλευκο κορόιδο».

Εκείνο που είναι μοναδικό και πράγματι τρομερά εντυπωσιακό με τον Θεοδωρίδη είναι ότι έχει βάλει πάνω από όλα τον Ολυμπιακό. Και όταν λέμε από όλα εννοούμε κυριολεκτικά από όλα. Πάνω από τη δουλειά του, την οικογένειά του, τους φίλους και συγγενείς του, το κόμμα και την όποια πολιτική του ιδεολογία, αλλά ακόμη και πάνω τον ίδιο του τον εαυτό !

Όποτε κλήθηκε να βοηθήσει άφησε τις επαγγελματικές του υποχρεώσεις. Τις εμπιστεύτηκε σε άλλα άτομα και παρακολουθούσε αναγκαστικά από απόσταση. Και εδώ πρέπει να ληφθεί υπόψη ότι αυτό συνέβη πολλές φορές και κάθε μια από αυτές διήρκεσε πολύ χρόνο.

Γνωρίζουμε ότι η πρώην γυναίκα του αποτελεί την σύζυγο του Σωκράτη Κόκκαλη. Για την πλειοψηφία των ανθρώπων στις σχέσεις μεταξύ δύο ανδρών, που έχουν παντρευτεί την ίδια γυναίκα υπάρχει συνήθως και μοιραία μια απόλυτα κατανοητή και λογική αντιπάθεια ή τουλάχιστον μια ψυχρότητα ή έστω μια επιφυλακτικότητα. Αυτό όμως δεν ίσχυσε για τον Θεοδωρίδη. Και το γεγονός αυτό κατά κύριο λόγο οφείλεται στην μακροχρόνια κοινή αγάπη των δύο ανδρών για τον Ολυμπιακό, που τους έφερε πολύ κοντά και βοήθησε να έχουν άριστες φιλικές σχέσεις. Για τον Σάββα, ο Κόκκαλης ήταν πάνω από όλα οπαδός και αργότερα Πρόεδρος του Ολυμπιακού, δηλαδή του ιερότερου πράγματος στον κόσμο. Συνεπώς δεν μπορούσαν παρά να είναι και να γίνουν στενότατοι φίλοι και συνεργάτες, όχι μόνο σε προσωπική αλλά και σε ευρύτερη οικογενειακή βάση. 

Τον τελευταίο καιρό ο Σάββας είχε στενοχωρηθεί πολύ με την σοβαρή διένεξη που έχει δημιουργηθεί μεταξύ Μαρινάκη και Κόκκαλη, τους οποίους αγαπά αμφότερους και συνδέεται στενά μαζί τους. Προσπάθησε, από την πλευρά του, να μετριάσει, κατά το δυνατό, την αντιπαλότητα αυτή, κυρίως γιατί γνωρίζει ότι αυτή μπορεί να προκαλέσει σημαντικά προβλήματα στον Ολυμπιακό. Δεν τα κατάφερε. 

Επίσης έχει στενοχωρηθεί και πικραθεί πολύ από την συμπεριφορά του ίδιου του γιού του Θόδωρου, που λύνει και δένει στην ΟΥΕΦΑ, ο οποίος έχει κατηγορηθεί ότι τηρεί στάση, που αδικεί και βλάπτει τον Ολυμπιακό, ευνοώντας και συντηρώντας ένα αντιολυμπιακό καθεστώς, που ζημιώνει τον Ολυμπιακό. Η στάση αυτή αφορά κυρίως τον έλεγχο της ΕΠΟ και της ελληνικής διαιτησίας, αλλά και τη διαιτητική αντιμετώπιση του Ολυμπιακού στην Ευρώπη. Και εδώ ο Σάββας δεν κατάφερε να επηρεάσει θετικά για τον Ολυμπιακό την κατάσταση μολονότι ο Θόδωρος είναι γιος του. Ο γιος του λοιπόν έχει γίνει περίπου κόκκινο πανί για τον Ολυμπιακό και την διοίκηση του.

Ο Σάββας ήταν και είναι σε πολύ δύσκολη θέση, καθώς βρέθηκε στη μέση των αντιδικιών και αντιπαλοτήτων αυτών. Όλοι περίμεναν από αυτόν να κάνει κάτι παραπάνω για την αναγκαία εξομάλυνση, αλλά αυτός δεν έχει μπορέσει να κάνει κάτι ουσιώδες μέχρι τώρα.

Κι αυτό γιατί κατά βάθος, παρά τη δύναμη της φωνής του και την ενεργητικότητά του και την συντηρητική ιδεολογία του, είναι ένας δημοκρατικός άνθρωπος, που δεν αρέσκεται να ακολουθεί ή να μετέρχεται δόλιες και σκληρές μεθοδεύσεις και να ασκεί ή ακολουθεί εκβιαστικές πρακτικές.

Γι αυτό άλλωστε και «επέτρεψε» (που λέει ο λόγος) στον γιο του να γίνει φίλαθλος του ΠΑΟ (!) κάτι που είναι ασυγχώρητο ειδικά για ένα άνθρωπο όπως ο Σάββας και ο ίδιος το φέρει (και δικαιολογημένα) βαρέως. Ούτε εδώ τα κατάφερε. Δεν κατόρθωσε να εμφυσήσει στον γιο του την ολυμπιακή ιδεολογία, που κυριαρχεί μέσα του. Ίσως να έφταιγε και το γνωστό αντιδραστικό σύνδρομο γιου προς πατέρα.

Πάντως το αξιοσημείωτο είναι ότι, παρά τις προαναφερόμενες σοβαρές διενέξεις, για τον Πρόεδρο και τη διοίκηση του Ολυμπιακού, αλλά και για όλους εν γένει τους εμπλεκομένους στις ως άνω υποθέσεις, ο Σάββας θεωρείται «πρόσωπο υπεράνω υποψίας». Κανείς δεν συνδέει με άσχημο τρόπο τον Σάββα με αυτές, ούτε του αποδίδουν δόλο για κάτι, αλλά αντίθετα τον ξεχωρίζουν, γιατί γνωρίζουν ποιος είναι ο Σάββας και τι χαρακτήρα έχει. Ξέρουν ότι πάνω από όλα ενδιαφέρεται για τον Ολυμπιακό και όχι για τα προσωπικά συμφέροντα των εμπλεκομένων.

Πάντως κατά μια μάλλον κυνική άποψη δεν αποκλείεται αυτοί οι οικογενειακοί και προσωπικοί δεσμοί του (με Θόδωρο και Σωκράτη) να ήταν ο κύριος λόγος που τον θεωρούσαν χρήσιμο, τον ήθελαν και διατηρούσαν στον Ολυμπιακό και όχι μόνο η ολυμπιακή ψυχή του ή η δυνατότητα προσφοράς του.

Περιττό βέβαια να πούμε ότι ο Σάββας βάζει τον Ολυμπιακό πάνω από οποιαδήποτε πολιτική ιδεολογία. Αυτό το έχει αποδείξει αρνούμενος να κατέβει σε βουλευτικές εκλογές γιατί έκρινε ότι αυτό θα μπορούσε μεν να ωφελήσει τον ίδιο, αλλά όχι και τον Ολυμπιακό.

Το έχει αποδείξει επίσης όταν το 1976 μετά τη λήξη του τελικού Κυπέλλου Ελλάδας με τον Ηρακλή (4-4) επιτέθηκε μέσα στο γήπεδο σφοδρότατα κατά των κυβερνητικών και ποδοσφαιρικών επισήμων, αλλά και κατά του ιδίου του Σερραίου Αχιλλέα Καραμανλή, υφυπουργού Προεδρίας, αρμόδιου για θέματα αθλητισμού, κατηγορώντας τους ανοιχτά ότι είχαν φροντίσει να μην πάρει το Κύπελλο ο Ολυμπιακός, αλλά ομάδα της Βόρειας Ελλάδας για ψηφοθηρικούς λόγους. Ο Θεοδωρίδης, που ήταν πράγματι έξαλλος τότε από τη διαιτησία Βαμβακόπουλου, αν και δεξιός και συντηρητικός, δεν δίστασε να επιτεθεί στην κυβέρνηση της παράταξης που ψήφιζε, δηλαδή της Νέας Δημοκρατίας και να τα βάλει συλλήβδην μαζί της επειδή αδίκησε τον Ολυμπιακό. Βέβαια αργότερα ζήτησε συγγνώμη για τον οργισμένο τρόπο που διαμαρτυρήθηκε.

Αλλά τι να λέμε τώρα για τον Σάββα; Εδώ νοιάζεται πιο πολύ για τον Ολυμπιακό παρά για τον ίδιο του τον εαυτό και την υγεία του. Λόγω της σοβαρής ασθένειας του οι γιατροί συνιστούν να απομακρυνθεί από τα γήπεδα, αλλά αυτός δηλώνει ότι ο Ολυμπιακός είναι που του δίνει ζωή και χωρίς τον Ολυμπιακό θα πεθάνει. Τελείωνε λοιπόν τις χημειοθεραπείες και βουρ στο γήπεδο για τον Ολυμπιακό.   

Πώς αντιμετωπίζεται όμως ο Σάββας; Εδώ πρέπει να διακρίνουμε. Οι άνθρωποι του ποδοσφαίρου, αυτοί που ανήκουν στον δικό του στενότερο κόσμο (παράγοντες, δημοσιογράφοι κ.λπ.) στη συντριπτική τους πλειοψηφία τον ξέρουν, τον κατανοούν, τον εκτιμούν και τον σέβονται. Η οικογένεια Σαββίδη του ΠΑΟΚ, η οποία ποτέ δεν έχει μιλήσει καλά για κανένα Ολυμπιακό, αφού του ευχήθηκε να είναι καλά στην υγεία του, αναγνώρισε ρητά και σαφώς ότι: «δεν υπάρχει στον κόσμο άλλος άνθρωπος, που να αγαπά τόσο πολύ την ομάδα του όσο ο Θεοδωρίδης».

Κι όμως αυτόν που τον σέβονται κατά κανόνα οι αντίπαλοι δεν τον σέβονται ούτε τον εκτιμούν εξίσου και οι οπαδοί. Η πλειοψηφία των οπαδών των άλλων ομάδων, οι οποίοι κανονικά, ως οπαδοί, θα έπρεπε να τον συναισθάνονται και να τον καταλαβαίνουν περισσότερο από όλους, τον έχουν βρίσει χυδαία και λοιδορήσει άγρια, εμφανίζοντας τον ως ένα ξεκούτη παλιόγερο, που δεν ξέρει τι λέει.

Δυστυχώς όμως δεν είναι μόνον οι αλλόθρησκοι οπαδοί. Ακόμη και αρκετοί οπαδοί του Ολυμπιακού τον έχουν απαξιώσει και τον έχουν αντιμετωπίσει ως γραφικό, που πρέπει να σταματήσει τις κλάψες κατά της διαιτησίας, γιατί έχει ξεφτιλίσει τον σύλλογο (!)

Όσον αφορά τους οπαδούς των άλλων ομάδων, αυτοί δεν ερεθίζονται επειδή ο Σάββας βρίζει ή παρεκτρέπεται ή συμπεριφέρεται απρεπώς ή αγενώς. Αν τα έκανε όλα αυτά, θα μπορούσε ίσως να δικαιολογηθεί μια τέτοια αντίδραση εκ μέρους τους. Όμως κάτι τέτοιο δεν συμβαίνει. Ο Σάββας μπορεί να φώναζε έντονα, αλλά ποτέ δεν έβρισε, ακόμη και όταν ήταν στενοχωρημένος ή εκνευρισμένος, γιατί έχει χάσει ή αδικηθεί ο Ολυμπιακός. Βασικά είναι άνθρωπος με αγωγή, ήθος και ευγένεια.

Εκείνο που ενοχλεί και εκνευρίζει τους αλλόθρησκους οπαδούς είναι η πύρινη επιχειρηματολογία του και ο χειμαρρώδης και έντονος λόγος του. Δεν ανέχονται τη δυναμική ολυμπιακή φωνή. Κατά τα άλλα Σάββας έχει κληθεί επανειλημμένα από αθλητικούς δικαστές για δηλώσεις του, μετά από θόρυβο που έχουν κάνει αντιολυμπιακά μέσα ενημέρωσης, αλλά ποτέ δεν έχει καταδικαστεί σε κάποια άξια λόγου κύρωση.

Ο Σάββας ήταν ανέκαθεν μάχιμος και ενεργητικός και ποτέ διακοσμητικός. Αποτελούσε τη φωνή του Ολυμπιακού προς τα έξω, που υπερασπιζόταν τα δίκια του. Έβγαινε πάντα μπροστά και βρισκόταν ανέκαθεν στις επάλξεις της ομάδας. Ο Ολυμπιακός ήταν και είναι η καθημερινότητά του. Παρών όχι μόνο στους αγώνες, αλλά και στις προπονήσεις. Λόγω της γλωσσομάθειας του έχει τύχει να κάνει ακόμη και χρέη μεταφραστή, όταν είχε προκύψει σχετικά ανάγκη. Έχει εκπροσωπήσει την ομάδα σε διάφορες συνεδριάσεις οργάνων και επιτροπών, στην αθλητική δικαιοσύνη κ.λπ. Δεν δίσταζε, ούτε φοβόταν να συνοδεύσει την ομάδα, πηγαίνοντας παντού, όχι μόνο στην Τούμπα, αλλά και στην κόλαση, αν χρειαστεί. Ακόμη και τη μεγάλη απέχθειά του για τα αεροπορικά ταξίδια είχε υπερνικήσει για τον Ολυμπιακό, όταν δεν υπήρχε άλλη επιλογή.

Από την άλλη δεν ήταν, ούτε είναι, όλα τέλεια στον Σάββα. Μπορεί να αποτελεί ένα παράδειγμα Ολυμπιακού προς μίμηση ως προς την αγάπη προς την ομάδα, αλλά ταυτόχρονα αποτελεί παράδειγμα Ολυμπιακού προς αποφυγή ως προς την κριτική σκέψη απέναντι στην ομάδα. Το μειονέκτημά του στο κομμάτι αυτό δεν τον καθιστά, κατά την άποψη μου, ιδεώδες παράδειγμα χαρακτήρα και προσωπικότητας.

Ο Σάββας έχει ως αρχή να συμφωνεί, άκριτα και υπάκουα, σε όλα όσα λένε ή κάνουν οι διοικήσεις Ολυμπιακού. Ποτέ δεν έχει εκφράσει, δημόσια τουλάχιστον, κάποιες έστω και μικρές διαφωνίες με τις θέσεις ή τις επιλογές της εκάστοτε διοίκησης, γιατί πιστεύει ότι αν το έκανε θα δημιουργούσε πρόβλημα στην ομάδα. Αντίθετα τις υπερασπίζεται ακόμη και όταν είναι εσφαλμένες ή ατυχείς, έστω και αν ενδεχομένως από μέσα του μπορεί να μην τις πολύ-πιστεύει.

Αμφιβάλλω μάλιστα αν έχει διαφωνήσει όπως πρέπει, δηλαδή με σθένος και επιμονή και όταν οι συζητήσεις είναι εσωτερικές, μακριά από το φώς της δημοσιότητας. Πιθανότατα το θεωρεί ακόμη κι αυτό προβληματικό διχαστικό ή υπονομευτικό. Κι όμως κάτι τέτοιο αν το έκανε έγκαιρα και σωστά θα μπορούσε να επηρεάσει θετικά και να αποτρέψει μεταγενέστερες δυσάρεστες εξελίξεις, λόγω της βαρύτητας της άποψής του, της ιστορίας, του κύρους, της εμπειρίας και της γνώσης του, δηλαδή στοιχείων που δεν μπορούν να αγνοηθούν εύκολα.

Ταυτίζει πάντοτε τους εκάστοτε Προέδρους και διοικήσεις με τον σύλλογο και θεωρεί ότι η κριτική δεν ωφελεί στον Ολυμπιακό. Ό,τι γίνεται στη ομάδα, ακόμη και το πιο ανεξήγητο είναι γι αυτόν πάντα καλώς καμωμένο και δικαιολογημένο. Ό,τι κάνει ο Πρόεδρος είναι καλό για τον Ολυμπιακό.

Μάλιστα η πιστή συμμόρφωση του Σάββα προς τις απόψεις της διοίκησης τον έχει φέρει στην δύσκολη θέση να εμφανίζεται και ο ίδιος αναξιόπιστος στις ουκ ολίγες φορές που υπάρχουν υπαναχωρήσεις ή θεαματικές αλλαγές στάσης ή θέσης εκ μέρους της διοίκησης.

Επιπλέον κατά κανόνα σπεύδει πάντα να ωραιοποιήσει καλύψει ή δικαιολογήσει καταστάσεις. Συχνά επιχειρεί να αλλάξει ή να μεταφέρει αλλού τη συζήτηση, όταν αυτή αγγίζει θέματα δυσάρεστα για τον Ολυμπιακό ή τη διοίκηση του.

Συνεπώς ενώ η παρουσία του ήταν χρήσιμη προς τα έξω, απέναντι στους αντιπάλους, δεν ήταν το ίδιο χρήσιμη προς τα μέσα, στο εσωτερικό της ομάδας, αφού δεν συνέβαλε ουσιαστικά στην αποτροπή προβληματικών καταστάσεων στην ομάδα, ενώ θα μπορούσε να το κάνει, εκφράζοντας με παρρησία και επιμονή την άποψή του.

Ο Θεοδωρίδης ήταν και είναι πάντοτε πιστός και υπάκουος στρατιώτης, που δεν πρέπει να αμφισβητεί και να αμφιβάλλει. Δεν αναλαμβάνει πρωτοβουλίες και ρίσκα, δεν διατυπώνει ούτε υποστηρίζει με αποφασιστικότητα και τόλμη απόψεις για κακώς κείμενα. Θεωρεί ότι αυτά αποτελούν αντικείμενο έργου άλλων. Αυτός περιοριζόταν να εκτελεί το δικό του καθήκον και την αποστολή του στα αποδυτήρια.

Ωστόσο στη σύγχρονη εποχή της παγκοσμιοποίησης, της κερδοσκοπίας και της αφασίας, είναι γελασμένος αν πιστεύει πως μπορούσε να διδάξει τους αλλοδαπούς μισθοφόρους σε ποιο σύλλογο βρίσκονται και το τι σημαίνει Ολυμπιακός. Εδώ ούτε οι Έλληνες δεν καταλαβαίνουν καλά-καλά το βάρος της φανέλας, που φορούνε. Λένε ότι το ξέρουν, ουσιαστικά όμως απλώς παπαγαλίζουν, γιατί στην πραγματικότητα δεν το έχουν κατανοήσει ούτε συνειδητοποιήσει πού βρίσκονται.

Ο Σάββας αποτελεί ένα από τους ελάχιστους, που όντως πιστεύουν γνήσια και ειλικρινά στην γνωστή δογματική θέση του «no politica», την οποία έχουμε κριτικάρει.

Δεν το κάνει όπως οι περισσότεροι, δηλαδή υποκριτικά, επιλεκτικά, όποτε βολεύει και συμφέρει, ανάλογα με την περίπτωση και κατά το δοκούν. Γι' αυτό και απέφευγε και αποφεύγει να κατηγορήσει έντονα την κυβέρνηση, μολονότι δεν τη συμπαθεί καθόλου, περιοριζόμενος μόνο σε κάποιες σύντομες ευπρεπείς δημόσιες εκκλήσεις και μετριοπαθείς προτροπές προς τον πρωθυπουργό και αρμόδια κυβερνητικά στελέχη.