Μια Ολυμπιακή Ιστορία (από όσες τύχει να γραφτούν) #12

Ερυθρόλευκη ρουτίνα

Μια Ολυμπιακή ιστορία που μπορεί να έχει συμβεί στην πραγματικότητα, εμπνευσμένη από τη μεγαλειώδη πρόκριση της ομάδας μας.

Του Mad Prophet

5 το πρωί χτυπάει το ξυπνητήρι, ξυπνάει, και με ρομποτικές κινήσεις ετοιμάζεται γρήγορα για τη δουλειά. Ντύνεται με χοντρά ρούχα και περπατάει για τη στάση του λεωφορείου. Κάθε φορά σιχτιρίζει που περιμένει για ώρα το 860 μέσα στο κρύο. Όταν έρχεται, αντικρίζει διαρκώς τα ίδια πρόσωπα μέσα σ’ αυτό, δεν έχει ανταλλάξει κουβέντα με κανέναν, αλλά νιώθει μια οικειότητα μαζί τους.

Η ίδια ρουτίνα, μήνες τώρα, που έχει πιάσει δουλειά στο Ρέντη. Το μόνο που του αλλάζει τη διάθεση είναι ο Ολυμπιακός. Οι περισσότερες συζητήσεις του με συναδέλφους, φίλους και αγνώστους περιστρέφονται γύρω από την ομάδα του. Τελευταία, ο Θρύλος του δεν τα πάει καλά, αυτός όμως είναι περήφανος. Δεν δείχνει τη στεναχώρια του ειδικά σε οπαδούς άλλων ομάδων κι όταν λογομαχεί μαζί τους, έχει έτοιμα επιχειρήματα. Μονάχα όταν βρίσκεται με τους συνοπαδούς του λέει αυτό που πραγματικά πιστεύει και το τι τον ενοχλεί.

Αυτό το τελευταίο γίνεται στο στέκι του. Κάθε μεσημέρι, μετά τη δουλειά, αράζει για λίγο στην πλατεία των Τριών Ιεραρχών στην Παλιά Κοκκινιά. Του αρέσει αυτό το μέρος γιατί απέναντι του υψώνονται εργατικές πολυκατοικίες, ακριβώς δίπλα τους βρίσκεται το κτίριο του Κεράνη όπου στεγάζονται διάφορες υπηρεσίες του Υπουργείου Οικονομικών και παρατηρεί ήρεμος αυτή την αντίθεση. Μ’ αυτό τον τρόπο ξεχνιέται από τα προβλήματα της καθημερινότητας. Κυρίως όμως κάθεται εκεί γιατί την ίδια ώρα πηγαίνουν οι φίλοι του που σχολάνε από τη δουλειά τους, δεν χρειάζεται να ορίσουν κάποια συνάντηση μέσω social media που τόσο σιχαίνεται. Απλά είναι η γειτονιά τους, εκεί μεγάλωσαν από παιδιά και υπάρχει ένας άγραφος νόμος που γνωρίζει ο καθένας πότε πρέπει να δώσει το παρών. Ενώ τα βράδια που δεν είχε ματς του άρεσε να πίνει το κρασάκι του στο κουτούκι του κυρ Αντώνη στη Θηβών.

Ζούσε όμως για τις μέρες που έπαιζε ο Ολυμπιακός. Από το πρωί έκανε διάφορα σενάρια στο μυαλό του, ποιοι παίκτες θα παίξουν, πόσο θα κερδίσουμε. Μοιραζόταν την αγωνία του με τους υπόλοιπους και κοίταζε συνέχεια την ώρα για να πάει σπίτι του και να ετοιμαστεί για το ματς. Μπορεί λόγω δουλειάς και χρημάτων να μην μπορούσε να βρίσκεται σε όσους αγώνες ήθελε, αλλά έκανε τα πάντα για να μαθαίνει την εξέλιξη του αγώνα. Δεν είναι λίγες οι φορές που τσακωνόταν στη δουλειά του επειδή παράλληλα παρακολουθούσε κάποιο παιχνίδι. Αυτό ίσχυε για κάθε τμήμα, όμως είχε αδυναμία στα τμήματα του Ερασιτέχνη και στεναχωριόταν μερικές φορές γιατί ήθελε περισσότερο κόσμο στο Ρέντη και το Παπαστράτειο.

Με την μπάλα όμως μεγάλωσε και γαλουχήθηκε με την Ολυμπιακή ιδέα. Δεν τον ενδιέφεραν οι τίτλοι και οι νίκες, εκείνος ανατρίχιαζε κάθε φορά που έμπαιναν οι αθλητές της ομάδας στο γήπεδο και αντίκριζε την αγαπημένη του φανέλα. Ντρεπόταν να το μοιραστεί, αλλά αρκετές φορές βούρκωνε ενώ άκουγε τον ύμνο.

Ο αγώνας με τη Μίλαν πλησίαζε. Δεν μπόρεσε να βρει εισιτήριο αλλά δεν τον ενοχλούσε. Τα τελευταία χρόνια έλειπε από τον Πειραιά που τόσο αγαπούσε και σε άλλα μέρη απέφευγε, λόγω των αντιδράσεών του, να παρακολουθήσει δημόσια την ομάδα. Μόνο και μόνο που θα παρακολουθήσει το ματς μαζί με τα δικά άτομα του σε κάποιο από τα καφενεία στην Μπελογιάννη τον κάνει χαρούμενο. Εδώ είναι το σπίτι του και δεν μπορεί να τον αγγίξει κανείς.

Εκείνο το βράδυ η ομάδα τού θύμισε ξανά πως δεν πρέπει να το βάζει κάτω• να συνεχίσει να δίνει τη μάχη του κόντρα στο αδύνατο και θα τα καταφέρει. Στο τέλος του αγώνα έτρεμε από την υπερένταση, ένιωθε ευλογημένος που έζησε αυτή τη στιγμή, τη μεγαλύτερη ευρωπαϊκή πρόκριση, μέχρι την επόμενη. Αγκάλιαζε όποιον έβρισκε μπροστά και δεν σταματούσε να φωνάζει. Ήταν μια καλή ευκαιρία να ξεσπάσει για τα προηγούμενα ανεπιτυχή αποτελέσματα.

Ο Στάθης, τώρα που έχει πατήσει τα 30, πιάνει τον εαυτό του να γκρινιάζει πιο συχνά για τον Ολυμπιακό σε σχέση με το παρελθόν -- δεν του αρέσει αυτό και προσπαθεί να το κόψει. Ξέρει πως η θέση του είναι πάνω στο κάγκελο και να φωνάζει για πάρτη του δαφνοστεφανωμένου έφηβου ανεξαρτήτως καταστάσεων και αποτελέσματος και αυτό προσπαθεί να μεταφέρει στους νεότερους. «Αφήστε τα κινητά και βγάλτε φωνή», τους λέει διαρκώς.

Αυτή τη φορά, θα σηκωθεί πάλι στις 5, έχει ένα χαζό παιδικό χαμόγελο που δεν βγαίνει με τίποτα από το πρόσωπο του. Θα κατηφορίσει για το λεωφορείο, αλλά στους άδειους δρόμους σιγοτραγουδά «όταν πάρουμε και το ευρωπαϊκό• και αν δεν γίνει αυτό…». Η ίδια ρουτίνα, μόνο που ο Ολυμπιακός έχει τον τρόπο να κάνει τα πάντα να μοιάζουν καλύτερα και να κάνουν τη ζωή του να είναι ομορφότερη.