Ο Μαρτίνς επέλεξε ακριβώς την ίδια ενδεκάδα με τον πρώτο αγώνα: Γιαννιώτης, Τσιμίκας (αριστερό μπακ), Βούκοβιτς και Μιράντα (αριστερός και δεξιός κεντρικός αμυντικός), Μπουχαλάκης και Καμαρά (εξάρι κ οκτάρι), Φορτούνης (οργανωτής), Λάζαρος (δεξιός μέσος), Ποντένσε (αριστερός μέσος) και Γκερέρο (επιθετικός). Όπως στον πρώτο αγώνα, ο Φέτφα πήρε την θέση του Φορτούνη (63΄) και ο Τοροσίδης του Καμαρά (72΄), ενώ η μόνη διαφορά ήταν η είσοδος του Καρίμ στη θέση του Γκερέρο (70΄) -- στον πρώτο αγώνα ο Βρουσάι είχε πάρει τη θέση του Λάζαρου.
Οι ομοιότητες με τον πρώτο αγώνα δεν σταματούν εδώ. Αρχικά, το θετικό ότι, όπως και στο Καραϊσκάκης, και παρά το 4-0, ο Ολυμπιακός μπήκε συγκεντρωμένος και δυνατά στον αγώνα. Ο Λάζαρος σκόραρε ξανά τα πρώτα δύο γκολ, στο 23΄, πάλι με κεφαλιά, αυτή τη φορά από άψογη σέντρα του Ομάρ, και περίπου στο 60΄ από ασίστ-κεφαλιά του Μιράντα (!!!). Ο Γκερέρο πέτυχε, ξανά, το τρίτο γκολ της ομάδας (68΄, μετά από ασταθή απόκρουση σε σουτ του Ποντένσε), ενώ ο Φορτούνης είχε και πάλι σουτ στο δοκάρι (αυτή τη φορά, όμως, στο 8΄ και με το σκορ 0-0).
Συνέχεια στα θετικά: οι πτέρυγες βγάζουν συνεργασίες. Στον Πειραιά, κορυφαία ήταν η αριστερή (λόγω της πολύ καλής εμφάνισης του Τσιμίκα), χθες η δεξιά (με τον Ομάρ να θυμίζει τον παλιό καλό Ομάρ). Ανεξάρτητα, πάντως, από το ποια από τις δύο πτέρυγες αποδίδει καλύτερα (περί ορέξεως) το βέβαιο είναι ότι ο Ολυμπιακός ξαναγίνεται επικίνδυνος από τα πλάγια. Ο Λάζαρος ήταν πάλι ο MVP του αγώνα, έπαιξε σαν ηγέτης και, μακάρι, να συνεχίζει να επιβεβαιώνει πόσο άδικο είχαμε που δεν υπολογίζαμε ως σπουδαία κίνηση την απόκτησή του (προς τα παρόν, είναι ο παίκτης με τη μεγαλύτερη συμμετοχή στην πρόκριση).
Καλή εμφάνιση και από Ποντένσε, κυρίως, και Φορτούνη, ο οποίος στο δεύτερο ημίχρονο φάνηκε να βγάζει λίγη κούραση. Ο Πορτογάλος επιβεβαιώνει ότι, εκτός από γρήγορος (γιατί είχαμε πήξει στους αθλητές στίβου), ξέρει και μπάλα (χάνει δύσκολα την μπάλα, ενώ έχει καλή αντίληψη -- όχι, όμως, και καλή τελική ενέργεια), ενώ ο Φορτούνης, εκτός από πολύ πιο ορεξάτος και δυνατός (σε σύγκριση με την περυσινή πάντα χρονιά) δείχνει πόσο σημαντικό είναι να έχεις και εξτρέμ που μπορούν να δημιουργήσουν και πατούν περιοχή (σπάνια υπήρχε μόνο μια ερυθρόλευκη φανέλα στη αντίπαλη περιοχή).
Πολλή δουλειά και λάντζα και από τον Γκερέρο, και κεραυνός θα μας κάψει αν μιλήσουμε για πρόβλημα δυστοκίας, από τη στιγμή που μετρά ήδη τρία γκολ στα πρώτα δύο επίσημα παιχνίδια (και αφήνω απέξω το σερί του στα φιλικά). Δεν θα σταθώ για λίγο στο πόσες φορές πίεσε την αντίπαλη άμυνα --με μερικά κλεψίματα--, αλλά στη φάση που χάνει το τετ α τετ: όσο προβληματικό και να είναι ότι δεν δίνει την πάσα για το βέβαιο (λέμε τώρα) γκολ στον Ποντένσε, πιο προβληματικό βρίσκω ότι χάνει το γκολ. Ο βασικός σου επιθετικός σαφώς και πρέπει να έχει το δικαίωμα να τελειώσει ένα τετ α τετ τη στιγμή που η ομάδα προηγείται με 0-1 (και 5-0 συνολικά), όσο και με μια ασίστ σε συμπαίκτη του, και ένα δεύτερο γκολ, η ομάδα σφραγίζει τη νίκη (και τους βαθμούς στην κατάταξη). Το πρόβλημα είναι ότι, όσο και αν όλα χάνονται, ο βασικός σου επιθετικός πρέπει, αυτές τις φάσεις, να τις τελειώνει επιτυχημένα, αφού είναι βέβαιο ότι θα έρθουν αγώνες που οι ευκαιρίες θα είναι μετρημένες.
Πολύ καλή εμφάνιση από τον Καμαρά. Τρεξίματα, καλές μακρινές μεταβιβάσεις, ένα πολύ καλό σουτ (με το σκορ στο 0-0) και συμμετοχή τόσο στην επίθεση όσο και στην άμυνα. Πάντως, θεωρώ δεδομένο (και όλα δείχνουν πως έτσι είναι) ότι ο Νάτχο θα είναι ο βασικός, αφού ο Καμαρά χρειάζεται δουλειά για να πάρει φανέλα βασικού. Τα ίδια, και λίγο χειρότερα, για τον, συμπαθητικό και σήμερα, Μπουχαλάκη. Μακάρι να βελτιωθεί, αλλά, με δεδομένο ότι έχει πάρει κάμποσες ευκαιρίες, φοβάμαι ότι, κυρίως λόγω ταχύτητας, δεν κάνει ούτε για πρώτος αναπληρωματικός σε απαιτητικά παιχνίδια (παρά το βέβαιο πρόβλημα που θα είχε στο ψηλό παιχνίδι, ο Σιώπης, για παράδειγμα, θα μου μετέδιδε μεγαλύτερη ασφάλεια). Για να ολοκληρώσω με τον Μπουτσαλάκη (είπαμε: έτσι προφέρεται σε όλη την Ευρώπη): μακάρι να γίνει ο νέος, ή καλύτερος, Μιλιβόγεβιτς, αλλά αν δεν τα καταφέρει και φέτος να ξεχωρίσει (έστω και ως πρώτη και αξιόπιστη αλλαγή του Γκιγιέρμε -- που, όλα δείχνουν ότι αποκτήθηκε), είναι καιρός να χωρίσουν οι δρόμοι μας (μια σχέση που δοκιμάζεται από το 2013...).
Για τον Ομάρ, το έγραψα και παραπάνω: πολύ καλή εμφάνιση, τόσο (κυρίως) στο επιθετικό/δημιουργικό κομμάτι, όσο και αμυντικά (με την αμυντική λειτουργία, πάντως, να μην είναι συνολικά καλή). Καλός και ο Τσιμίκας (με την εξαιρετική ασίστ του στη φάση του τετ α τετ του Γκερέρο και --νομίζω-- το κόρνερ από το οποίο έρχεται το δεύτερο γκολ να ξεχωρίζουν), όμως από την πλευρά του έγιναν κάμποσες επιθέσεις (θυμάμαι με βεβαιότητα στο πρώτο ημίχρονο να μετρώ τουλάχιστον τρεις αφύλακτες σέντρες). Είναι βέβαιο ότι ρόλο στην άμυνα παίζει όλη η ομάδα (και ναι μεν ο Τσιμίκας ήταν εκτός θέσης κάποιες φορές, αλλά πολύ περισσότερες ήταν απέναντι σε περισσότερους αντιπάλους, κάτι που σημαίνει ότι ο Ποντένσε --ή κάποιος από τους Καμαρά/Μπουτσαλάκη-- δεν έκλειναν σωστά τους χώρους).
Συνεχίζοντας για την άμυνα. Δεν θεωρώ ότι αναλογεί ισοπεδωτική κριτική, όχι γιατί δεν βρίσκω κάμποσες φάσεις που η αμυντική λειτουργία μας ήταν βγαλμένη από τα highlights της περυσινής χρονιάς, αλλά γιατί είναι δεδομένο, και ανθρώπινο, πως με την πρόκριση να έχει εξασφαλιστεί στον πρώτο αγώνα, υπάρχει μια δυσκολία συγκέντρωσης (όλοι οι παίκτες, άλλωστε, ήταν φανερό πως ήθελαν ή είχαν οδηγίες να έχουν συμμετοχή στις επιθετικές ενέργειες). Πάντως: το δίδυμο Βούκοβιτς-Μιράντα προς το παρόν παίρνει κακή βαθμολογία. Αντιλαμβάνομαι την έλλειψη κινήτρου από τους Ελβετούς, καθώς και την --πολύ-- καλή επιθετική μας λειτουργία, αλλά εξακολουθώ να πιστεύω πως (τουλάχιστον σε αυτό το διάστημα) η Λουκέρνη είναι μια πολύ μέτρια ομάδα.
Ο Βούκοβιτς έχει καλές τοποθετήσεις (και δοκάρι στη φάση από την οποία ήρθε το δεύτερο γκολ), καλές μακρινές μεταβιβάσεις, αλλά είναι αργός (πολύ αργός). Ο Μιράντα είναι επιρρεπής στο εύκολο λάθος, έχει μέτριες τοποθετήσεις και μεταβιβάσεις και είναι πολύ αργός (πάρα πολύ αργός). Έχει, όμως, και συμμετοχή (σημαντική, όπως σημαντικό είναι ότι είναι λόγω πείσματος και επιμονής) στα δύο από τα επτά γκολ της ομάδας μας (και μικρό δεν το λες για τον κεντρικό σου αμυντικό). Το ερώτημα, όμως, παραμένει: αν για κάποιες θέσεις γνωρίζαμε ότι χρειαζόμαστε ενίσχυση (και παίκτες με συγκεκριμένα χαρακτηριστικά) από τον Μάρτιο, τότε για την άμυνα το γνωρίζουμε εδώ και τρία χρόνια. Από την έως τώρα πορεία τους και τους πρώτους αγώνες με τη ριγωτή, δεν βλέπω κανέναν ανώτερο του Σιόβα και, με βεβαιότητα, δεν βλέπω ένα δίδυμο με μεγαλύτερο ταβάνι από το (χιλιοκραγμένο) δίδυμο Μποτία-ΝταΚόστα. Αμφιβάλω, επίσης, ότι ο Μεριά είναι ο Εκλεκτός για να μας ανεβάσει επίπεδο. Τέλος, αμφιβάλω ότι η άμυνά μας δεν θα μας στοιχίσει και φέτος βαθμούς, αν και ελπίζω ότι με τις προσθήκες στις θέσεις 6 (κυρίως) και 8 κάτι θα συμμαζευτεί.
Για τον Γιαννιώτη και τις αλλαγές δεν έχω να πω πολλά: ο τερματοφύλακας ήταν, σε γενικές γραμμές καλός, και, με βεβαιότητα, δεν φέρει ευθύνη για το γκολ. Ο Φετφατζίδης μπήκε ορεξάτος και είχε συμμετοχή σε δύο πολύ καλές ευκαιρίες (στην πρώτη βγάζει την ασίστ στον Ποντένσε από την οποία έρχεται το τρίτο μας γκολ και στη δεύτερη δέχεται ασίστ από τον Ποντένσε, αλλά αστοχεί). Δεν χρειάζονται αυτοί οι αγώνες για να δω αν ο Φέτφα μπορεί να έχει ένα καλό εικοσάλεπτο. Η ανησυχία μου για τον Φετφατζίδη είναι το πότε θα μπορεί (και αν μπορεί) να βγάζει σε υψηλό τέμπο ολόκληρο αγώνα και όχι αν μπορεί να βγάλει μία ασίστ, συνεπώς θα περιμένω.
Χαμένος στο διάστημα ο Καρίμ. Έχοντας χάσει τη φανέλα του βασικού (με τις μισούς να αναφέρουν ότι θέλει να φύγει και τους άλλους μισούς ότι εμείς θέλουμε να τον πουλήσουμε), φάνηκε έξω από τα νερά του. Επιμένω: ο Καρίμ είναι ένας πολύ καλός (για Ελλάδα πάντα) επιθετικός και δεν βρίσκω λόγο να αποχωρήσει αν δεν μιλάμε για κάτι εξαιρετικό (και --ανεξάρτητα από το τι θα δείξουν στο γήπεδο-- αυτοί που ακούγονται δεν είναι κάτι το εξαιρετικό). Ακόμα λιγότερα για τον Τόρο: μόνη μου ανησυχία, και για αυτόν, το πότε θα είναι έτοιμος, αφού, μόνο και μόνο από το γεγονός ότι μπορεί να αγωνιστεί σε τέσσερις θέσεις (δεξί και αριστερό μπακ, κεντρικός αμυντικός, αμυντικό χαφ) η απόκτησή του με βρίσκει σύμφωνο.
Επαναλαμβάνω: η κριτική στους παίκτες αφορά σε ένα πολύ μικρό δείγμα. Μακάρι να διαψευσθώ για όσους έχω αμφιβολίες και να επιβεβαιωθώ για όσους γράφω θετικά. Με ψυχραιμία, και παρότι η Λουκέρνη φάνηκε πολύ μέτρια ομάδα, ο Ολυμπιακός πιστεύω πως είναι σε καλύτερη κατάσταση από αυτή που προβλέπαμε οι περισσότεροι οπαδοί (και όχι μόνο λόγω της κακής εικόνας στα φιλικά). Η ομάδα χρειάζεται ενίσχυση (και κάποιες κινήσεις γίνονται, έστω και καθυστερημένα). Η ομάδα χρειάζεται στήριξη και υπομονή (ειδικά αφού μιλάμε για μια νέα ομάδα) από όλους (πέρυσι, ας πούμε, τόσο οι οπαδοί όσο και η διοίκηση δεν έδειξαν ιδιαίτερη διάθεση να στηρίξουν όταν φάνηκε ότι όλα πάνε κατά διαόλου -- και από τους οπαδούς, που λειτουργούν με το θυμικό, αυτό είναι κάτι αναμενόμενο, από την διοίκηση περίμενα κάτι περισσότερο, αφού έχει τον μοναδικό λόγο στις επιλογές.
Θα ήταν άδικο να μην κλείσω το κείμενο με μια (ακόμα) καλή κουβέντα για τον Μαρτίνς. Και ο Ζαρντίμ και ο Μπέντο έπαιξαν με μέτριες ή κακές ομάδες (τέτοιες είναι, άλλωστε, οι περισσότερες στο ελληνικό πρωτάθλημα). Ανεξάρτητα από τα αποτελέσματα, πονούσαν τα μάτια μας. Ο Μαρτίνς, αν και Πορτογάλος, προς το παρόν παρουσιάζει μια θελκτική ομάδα, με προβλήματα στην άμυνα και όχι στη δημιουργία. Δεν ξέρω αν θα είναι αποτελεσματικό στην πορεία (ο Ολυμπιακός δεν έχει δοκιμαστεί ακόμα σε δύσκολο παιχνίδι ή σε παιχνίδι που στραβώνει), αλλά ως ξεκίνημα το βρίσκω θετικό.
Για το τέλος: πέρυσι επικροτούσα τις --καλοκαιρινές-- επιλογές της διοίκησης (με εξαίρεση το στοίχημα του Χάσι -- όπως στοίχημα θεωρώ και την φετινή απόκτηση του Μαρτίνς). Φέτος είμαι επιφυλακτικός και προβληματισμένος. Σε περίπτωση που τα πράγματα φέτος πάνε καλά, θα είναι δίκαιο να πάρει τα εύσημα η διοίκηση (όπως της προσάπτουμε την ευθύνη για τις περσινές αστοχίες). Μετά το τέλος των αγώνων με την Μπέρνλυ --και το τέλος των μεταγραφών-- θα μπορέσουμε να κάνουμε (το πρώτο) ταμείο για τη σεζόν που ξεκινά.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου