Αναμνήσεις από τα ερυθρόλευκα πέταλα #4

Εκδρομή στην Πάτρα για τι άλλο;
Για να σηκώσουμε ακόμα μία κούπα!

Αφού τα πράγματα με την Λουκέρνη κύλησαν ομαλά με τον Ολυμπιακό να κάνει το αυτονόητο, με αποτέλεσμα να είμαι χαλαρός μέχρι τα παιχνίδια της επόμενης φάσης, έχω την ευκαιρία να μοιραστώ την ιστορία από την πρώτη εκδρομή που έκανα για χάρη της ομάδας.

Του Mad Prophet

Ο τελικός Κυπέλλου με τον Άρη έχει οριστεί να γίνει Σάββατο στις 21 Μαΐου στο Παμπελοποννησιακό στάδιο, και δεν είχε περάσει από το μυαλό μου πως θα βρεθώ στο γήπεδο για να δω τον τελικό. Ώσπου λίγες μέρες νωρίτερα, ο πατέρας μου λέει χαρακτηριστικά: «Καλύτερα να διαβάσεις την Παρασκευή τα μαθήματα που έχεις για την Δευτέρα, μην τα αφήσεις για το Σαββατοκύριακο». Τότε κάτι ψυλλιάστηκα, αλλά δεν του είπα τίποτα. Μέχρι που μου έδειξε τα εισιτήρια του αγώνα δυο μέρες νωρίτερα. Η χαρά μου ήταν απερίγραπτη και περίμενα πώς και πώς να ξημερώσει Σάββατο, να φορέσω την ερυθρόλευκη, και να πάμε Πάτρα.

Ξεκινήσαμε νωρίς το πρωί ανήμερα του αγώνα με ένα παλιό Golf που πήγαινε και δεν πήγαινε --στο παρελθόν μας είχε μείνει μερικές φορές-- αλλά εκείνη τη μέρα δεν υπήρχε περίπτωση να συμβεί κάτι τέτοιο, γιατί ήταν τόσο μεγάλη η θέληση να δούμε την ομάδα από κοντά. Στα πρώτα διόδια, συναντήσαμε αρκετό κόσμο ντυμένο στα ερυθρόλευκα -- αυτό ήταν ένα καλό σημάδι για το τι θα ακολουθήσει το βράδυ.

Αφού φτάσαμε στην Πάτρα και βολτάραμε για λίγο στην πόλη, την οποία επισκεπτόμουν για πρώτη φορά, αποφασίσαμε να ξεκινήσουμε για το γήπεδο αρκετές ώρες νωρίτερα. Αφήσαμε το αμάξι αρκετά μακριά από το Παμπελοποννησιακό και χωθήκαμε μαζί με τα υπόλοιπα αδέρφια που κατευθύνονταν προς τα εκεί με τα πόδια.

Καθώς πλησιάζουμε στο γήπεδο, έχουν πέσει δακρυγόνα και η κατάσταση είναι αποπνικτική -- ομολογώ όμως πως δεν θυμάμαι λεπτομέρειες και τι συνέβη, οπότε ας γράψει κάποιος στα σχόλια αν ήταν εκεί και γνωρίζει περισσότερα. Γενικότερα υπήρχε μια ανοργανωσιά από τους διοργανωτές του τελικού: ειδικά κατά την είσοδο μας στο γήπεδο έμοιαζαν στα χαμένα και κατάφερα να μπω χωρίς να μου σκίσουν το εισιτήριο, κάτι που με εκνευρίζει αφάνταστα όταν γίνεται με εισιτήρια αγώνων και συναυλιών επειδή θέλω να τα διατηρώ άθικτα.

Όλα τα παραπάνω είναι παρελθόν από τη στιγμή που έχω πάρει θέση στην κερκίδα. Όλο το γήπεδο είναι ερυθρόλευκο κι εγώ με τον ενθουσιασμό της ηλικίας κάθομαι και τους παρατηρώ: μόνη εξαίρεση το ένα πέταλο όπου έχει οπαδούς του Άρη, οι οποίοι όσο κι αν προσπάθησαν, ήταν χαμένοι και στη μάχη της εξέδρας. Όλος ο κόσμος συμμετέχει, είναι όρθιος και με τη φωνή του δίνει ώθηση στην ομάδα, καμία σχέση με τον κόσμο που βρίσκεται σήμερα στις κεντρικές θύρες στο Καραϊσκάκη.

Στο 1ο ημίχρονο έχουμε την κατοχή, όμως δεν μπορούμε να τη μετουσιώσουμε σε φάσεις, αλλά στο 2ο ο Τζόλε θα ανοίξει από νωρίς το σκορ, για να έρθει η στιγμή που ο Ριβάλντο θα πετύχει ένα απίστευτο τέρμα. Τα πράγματα είχαν μπει στη σωστή σειρά και στις καθυστερήσεις θα διαμορφωθεί το τελικό αποτέλεσμα του αγώνα με ένα ακόμη γκολ του Τζόρτζεβιτς.

Μόλις ο διαιτητής του αγώνα σφυρίζει τη λήξη, μπαίνω μέσα στον αγωνιστικό χώρο για να πανηγυρίσω μαζί με τους παίκτες μας την κατάκτηση του τίτλου. Αφού θα βγάλω τις καθιερωμένες φωτογραφίες, θα ανέβω ξανά στην κερκίδα για να δω απ’ όσο πιο κοντά τον Τζόλε να κάνει αυτό που ήξερε καλύτερα: να σηκώνει ψηλά τα τρόπαια της ομάδας μας -- μια εικόνα που οι αντίπαλοι δεν πρόκειται να ξεχάσουν όσα χρόνια κι αν περάσουν. Η πρώτη εκδρομή στη φιλόξενη Πάτρα είχε στεφθεί με απόλυτη επιτυχία, έτσι πήραμε τον δρόμο για το σπίτι με το Golf, που όντως εκείνη τη μέρα δεν μας έβγαλε ούτε ένα πρόβλημα.

Το ένιωθες πως δεν υπήρχε καθόλου άγχος: εκτός από την σιγουριά που πρόσφερε εκείνη η ομάδα, έπαιξε ρόλο και η άσχημη κατάσταση στην οποία βρισκόταν ο Άρης. Όλοι είχαμε βρεθεί εκεί για να γιορτάσουμε έναν ακόμη τίτλο και δύσκολα θα μας το χαλούσε κάποιος. Εκείνη την χρονιά, η ομάδα είχε μπει στο Καραϊσκάκη και έκλεινε με νταμπλ, αγωνιζόμενη στον συγκεκριμένο τελικό με 8 Έλληνες, τον Οκκά, τον Τζόρτζεβιτς και τον Ριβάλντο. Φέτος έγινε κουβέντα περισσότερο απ’ ποτέ πως πρέπει να ενισχυθεί πάλι το ελληνικό στοιχείο, η προσπάθεια έγινε, το μόνο που έμεινε είναι να κλείσει η σεζόν το ίδιο επιτυχημένα όπως και τότε.

Για τα εισιτήρια που κράτησα κομμένα… 

Και τα γκολ εκείνου του αγώνα: