Πρώτο (επίσημο) δείγμα: Θετικό!

Ο Ολυμπιακός, αποδίδοντας κατά διαστήματα πολύ καλό ποδόσφαιρο, κέρδισε με άνεση την (πολύ κακή) Λουκέρνη. Πολλά τα θετικά, με βασικότερα πως ξαναείδαμε, μετά από περίπου δύο χρόνια, μια ομάδα που έβγαζε ένταση, είχε δυνάμεις και τσαμπουκά. Με πολύ καλή επιθετική λειτουργία (και λίγα προβλήματα ανασταλτικά), ο Ολυμπιακός μπορεί από τώρα να σκέφτεται την επόμενη, πολύ πιο δύσκολη, προκριματική φάση.

Του Dr. Jekyll

Η ενδεκάδα που επέλεξε ο Μαρτίνς ήταν Γιαννιώτης, Τσιμίκας (αριστερό μπακ), Βούκοβιτς και Μιράντα (αριστερός και δεξιός κεντρικός αμυντικός), Μπουχαλάκης και Καμαρά (εξάρι κ οκτάρι), Φορτούνης (οργανωτής), Λάζαρος (δεξιός μέσος), Ποντένσε (αριστερός μέσος) και Γκερέρο (επιθετικός). Οι αλλαγές ήταν οι Βρουσάι (78΄, Λάζαρος -- με τον Ποντένσε να σταθεροποιείται στη δεξιά πτέρυγα και τον μικρο στην αριστερή), Φέτφα (86΄, Φορτούνης) και Τοροσίδης (90΄, Καμαρά).

Ο Ολυμπιακός μπήκε δυνατά στο παιχνίδι και με πίεση ψηλά καθάρισε τον αγώνα από το πρώτο ημίχρονο. Με τους Λάζαρο και Γκερέρο να πραγματοποιούν ονειρεμένο ντεμπούτο (για να μείνουμε και στα κλισέ) το σκορ του ημιχρόνου, που δεν άφηνε ελπίδες στους Ελβετούς, ήταν 3-0. Αρχικά με τον Λάζαρο να σκοράρει τα πρώτα του δύο τέρματα με τη ριγωτή (10΄ με άψογη κεφαλιά ψαράκι από κόρνερ του Τσιμίκα και 33΄, με συμμετοχή του Φορτούνη) και στη συνέχεια με τον Γκερέρο (36΄, μετά από ασίστ του Τρικαλινού μέσου).

Στο δεύτερο ημίχρονο, ο Ολυμπιακός δεν έριξε ιδιαίτερα τέμπο και πέτυχε ένα ακόμα τέρμα (84΄, πάλι ο Γκερέρο σε ενέργεια του Μιράντα), ενώ έχασε και κάμποσες ευκαιρίες για να ανεβάσει ακόμα περισσότερο το σκορ, με κορυφαίες τα δύο δοκάρια του Φορτούνη (55΄, από πολύ καλή εκτέλεση φάουλ από πλάγια θέση, και 70΄). Το τέλος του αγώνα βρήκε, επιτέλους, τον κόσμο ικανοποιημένο, πόσο μάλλον που η εικόνα της ομάδας στα φιλικά δεν άφηνε πολλά περιθώρια αισιοδοξίας για τόσο καλή απόδοση (και ας το θυμόμαστε όλοι).

Κάποια πράγματα ακόμα: λίγη δουλειά για τον Γιαννιώτη απόψε, που τις ελάχιστες φορές που χρειάστηκε ήταν σταθερός. Συμπαθητικός και στα περισσότερα γεμίσματά του με τα πόδια. Πολύ καλός ο Τσιμίκας: συνεπής αμυντικά (με την αμυντική γραμμή, πάντως, να είναι εμφανές ότι κάμποσες φορές δεν ήξερε πού/πώς να σταθεί, και κάμποσες φορές άφηνε κενούς χώρους στον αντίπαλο) και ιδιαίτερα επικίνδυνος μπροστά με συμμετοχή σε πολλές φάσεις (έχοντας μια απίστευτη χαμένη ευκαιρία για γκολ, ενώ από δικό του κόρνερ ανοίγει το σκορ ο Λάζαρος). 

Με την ευκαιρία της (πράγματι καλής) εμφάνισης του Τσιμίκα, καλό θα είναι να θυμηθούμε και τους περσινούς διθυράμβους για τον Κούτρη (κυρίως, για να αποφύγουμε κάτι αντίστοιχο, τουλάχιστον τόσο πρόωρα, και για τον Τσιμίκα). Ο Ολυμπιακός, θυμίζω, είχε την τύχη να περάσουν (και μιλάω για τα χρόνια που πρόλαβα εγώ) από τις θέσεις των πλάγιων μπακ ποδοσφαιριστές όπως ο Μαυρογενίδης (τις πρώτες χρονιές), ο Πατσατζόγλου (επίσης), ο Τοροσίδης, και, φυσικά, ο τεράστιος Γρηγόρης Γεωργάτος. Η δίψα για να δούμε το επόμενο σπουδαίο ταλέντο είναι κατανοητό πως είναι μεγάλη. Η αμετροέπεια στους χαρακτηρισμούς (όπως, για παράδειγμα, όταν ο ασταθής γενικά, και μέτριος, συνήθως, αμυντικά, Κούτρης από ένα καλό παιχνίδι χαρακτηρίστηκε νέος Γεωργάτος) δεν πρόκειται να βελτιώσει τον ποδοσφαιριστή, ενώ θα δημιουργήσει προσδοκίες που όταν δεν πραγματοποιηθούν ο (δυστυχώς, συχνά ανώριμος ποδοσφαιρικά) κόσμος θα αγανακτήσει.

Καλή εμφάνιση και από τον Βούκοβιτς: με τους Ελβετούς να αδυνατούν να γίνουν επικίνδυνοι, παρά τη βοήθεια που κάμποσες φορές τους προσφέραμε, ο Σέρβος κεντρικός αμυντικός είχε τον ρόλο του ηγέτη στην άμυνα. Πολύ καλός στο ψηλό παιχνίδι, χωρίς κάποιο σημαντικό λάθος (όσο θυμάμαι τουλάχιστον), με εξαίρεση το πέναλτι που κάνει (χέρι) και δεν βλέπει ο διαιτητής (με το σκορ, αν δεν κάνω λάθος, στο 1-0). Προσωπικά, πάντως, πριν πω (μεγάλη) καλή κουβέντα θα περιμένω να τον δω απέναντι σε καλύτερους αντιπάλους.

Αντίθετα, για τον Μιράντα (και παρότι από δικό του πείσμα ήρθε το τέταρτο γκολ, ενώ βρέθηκε και δύο φορές --με τραγική εκτέλεση-- σε καλή θέση σε στημένη επιθετική φάση) δεν θα διστάσω να πω, ξανά, μια κακή κουβέντα. Μοναδικό θετικό που βρίσκω στον Πορτογάλο (και μακάρι να πέσω έξω) είναι ότι δεν προορίζεται για βασικός (χωρίς να με καθησυχάζει, πάντως, ότι στην, πολύπαθη και προβληματική, άμυνά μας ως βασικός προορίζεται ένας παίκτης που στα 25 δεν είχε φύγει από το --όχι και τόσο καταξιωμένο-- πρωτάθλημα Τυνησίας). 

Στο ίδιο μήκος κύματος με το σχόλιό μου για τον Κούτρη: όλοι πιστέψαμε πέρσι ότι ο Σισέ είναι το επόμενο τεράστιο ταλέντο με τη ριγωτή. Η πραγματικότητα, όμως, είναι ότι ο 22χρονός Σισέ για να γίνει πράγματι ολοκληρωμένος παίκτης (δεν μιλάω καν για σπουδαίος) πρέπει να ξεπεράσει τα ψυχολογικά του προβλήματα. Ο Σισέ που περιβάλλεται με εμπιστοσύνη από τον προπονητή του έχει πολύ περισσότερες πιθανότητες να του βγει το παιχνίδι και να μην κάνει κάποια από τις, τεράστιες, γκάφες του (βλ. επί Λεμονή). Όσο και αν το πρότζεκτ Σισέ είναι ένα πρότζεκτ που ο Ολυμπιακός πρέπει να επενδύσει (πολλά από τα αγωνιστικά χαρακτηριστικά του Σισέ, και, κυρίως ό,τι έχει να κάνει με τα φυσικά του προσόντα, είναι εντυπωσιακά), είναι λογικό ότι σε αγώνες που η μπάλα καίει ο προπονητής δύσκολα θα εμπιστευθεί τον μικρό (κάτι που, όπως είδαμε και πέρυσι, αλλά και στα φετινά φιλικά, θα αυξήσει πολύ την πιθανότητα να κάνει χοντρό λάθος όταν ξαναφορέσει φανέλα βασικού).

Επιστροφή στο σήμερα: ούτε κρύο, ούτε ζέστη από τον Ομάρ, ο οποίος είχε, πάντως, συμμετοχή στην ανάπτυξη, ενώ δεν ζορίστηκε στα αμυντικά του καθήκοντα. Καλή εμφάνιση και από τον Μπουτσαλάκη (όπως πολύ σωστά μου θύμισαν ότι αποκαλείται ο, όχι και τόσο νεαρός πλέον, μέσος μας στην Ευρώπη), ο οποίος στην 86η ευκαιρία για να δείξει τις ικανότητές του με τα ερυθρόλευκα, ήταν σίγουρα θετικός (θα ήταν υπερβολή, πάντως, να πούμε ότι άρπαξε την ευκαιρία από τα μαλλιά). 

Προσωπικά, και σε αντίθεση με τους περισσότερους, δεν έχω ακόμα εντυπωσιαστεί από τον Καμαρά: κακός στο ξεκίνημα του αγώνα, βελτιώθηκε στη συνέχεια, αλλά για να αγωνιστεί με αξιώσεις στο νευραλγικό χώρο του κέντρου (είπαμε: τιμούμε τα κλισέ) πρέπει να φάει πολλά ψωμιά ακόμα. Ναι, τρέχει. Ναι, «βγάζει» ένταση (στοιχείο που μας είχε λείψει πολύ τον τελευταίο χρόνο), αλλά η συνεισφορά του στο οργανωτικό κομμάτι ήταν, επιεικώς, μέτρια (κοινώς, θέλει πολλή δουλειά ακόμα). Κοντολογίς: μπορεί η εικόνα του σημερινού μας κέντρου (θέσεις 6-Cool να κρίνεται θετική (κόντρα, πάντα, στη Λουκέρνη) αν τη συγκρίνουμε με τον (σκασμένο προς το τέλος της περσινής χρονιάς και παλιάς κοπής) Ρομάο και τους Ταχτσίδη / Ζιλέ, αλλά απέχει πολύ από το να είναι το κέντρο μιας ομάδας που θέλει να επιστρέψει στις καλές εμφανίσεις (και ο Νάτχο δεν αρκεί). Πάλι μια σύγκριση με το παρελθόν: ο Καμαρά μπορεί να αποδειχθεί χρήσιμος παίκτης και να βελτιωθεί θεαματικά (θεαματική βελτίωση, για παράδειγμα, είχε ο Μίλι). Προς το παρόν, πάντως, ούτε την χρησιμότητα του Μίλι έχει (όπως ήταν ο Σέρβος στα πρώτα του παιχνίδια), ούτε, πολύ περισσότερο, το ταλέντο του Τουρέ (επειδή το διαβάσαμε και αυτό...).

Και αν για όλους έως τώρα (με εξαίρεση τον τουρίστα Γιαννιώτη) είχα και μια κακή κουβέντα να πω (και πολύ περισσότερες, πάντως, καλές), για τους άλλους τέσσερις της βασικής ενδεκάδας, μόνο καλά έχω να πω: Ποντένσε, Φορτούνης, Λάζαρος και Γκερέρο ήταν σε μεγάλη βραδιά και, βοηθώντας (με την εμφάνισή του), ο ένας τον άλλον, είδαμε (επιθετικά τουλάχιστον) έναν από τους πιο εντυπωσιακούς Ολυμπιακούς των τελευταίων ετών. Αρχικά, ο Ποντένσε επιβεβαίωσε τη φήμη που τον ακολουθούσε (και λίγο δεν το λες): ένας πολύ ταχύς παίκτης, με πολύ καλή τρίπλα, που χάνει δύσκολα τη μπάλα (παρότι μικρόσωμος, δύσκολα πέφτει) και με πολύ καλή αντίληψη για πάσες ή σέντρες. Κοντολογίς: πώς ήταν ο Σεμπά πέρυσι; Ακριβώς το αντίθετο. 

Τεράστιο πάθος και, πράγματι, ηγετική εμφάνιση από τον Λάζαρο. Χαίρομαι αφάνταστα όταν πέφτω έξω στην (κακή μου) κριτική για κάποιον ποδοσφαιριστή μας. Η σημερινή προσφορά του Χριστοδουλόπουλου δεν είναι μόνο τα δύο γκολ με τα οποία (λίγο ή πολύ) ο Ολυμπιακός βρίσκεται στην επόμενη φάση. Είναι ο τσαμπουκάς που έβγαλε, τα τρεξίματα και η καύλα του για την ερυθρόλευκη φανέλα. Πως έκανε πράξη ότι θα δώσει το 120%, όπως είχε πει στη συνέντευξή του. Ελπίζω και εύχομαι να αντέχει για να συνεχίσει να με διαψεύδει (όλη του η παρουσία βεβαίωνε ότι έχει πλήρη επίγνωση -και, το σημαντικότερο, χαρά- για το πού έχει έρθει).

Πολύ καλός και ο Γκερέρο, ο οποίος μέτρησε και τα πρώτα του δύο (επίσημα) τεμάχια. Θα σταθώ, πάντως, ξανά, και σε όλα τα υπόλοιπα που έκανε ο Ισπανός: ασταμάτητα τρεξίματα, πίεση ψηλά, εναλλαγή θέσεων. Σε συνδυασμό με τα γκολ (δουλειά του επιθετικού είναι να σκοράρει και ο Γκερέρο, άσχετο το πώς, έστειλε δύο φορές την μπάλα στα δίχτυα), πρόκειται για μια καταπληκτική εμφάνιση. Καλό πάντως θα είναι να συνυπολογίσουμε και την πανκάκιστη αμυντική εμφάνιση των Ελβετών (από το πολύ μικρό δείγμα, έχω την αίσθηση ότι ο Γκερέρο, όπως και ο Καρίμ, είναι ένας πολύ καλός, αλλά όχι εξαιρετικός, επιθετικός). 

Για το τέλος άφησα τον Φορτούνη: έχω βαρεθεί να γράφω πως θεωρώ ότι είναι, αν όχι ο ποιοτικότερος, ένας από τους πιο ποιοτικούς Έλληνες παίκτες του πρωταθλήματος (όπως και το ότι κανείς δεν μπορεί να γίνει ηγέτης με ανάθεση ή από παραγγελία). Ο σημερινός Φορτούνης, ο οποίος (σχιζοφρενικά, αν κρίνουμε από τις περσινές καταστάσεις) αποθεώθηκε από τον κόσμο, έχοντας βοήθεια από άξιους συμπαίκτες (και όχι αναζητώντας ανύπαρκτα εξτρέμ) επιβεβαίωσε ότι σίγουρα δεν είναι ούτε τουρίστας, ούτε χαρτί τουαλέτας, αλλά ένας πολύ καλός μέσος που μπορεί να βοηθήσει τα μάλα για να αποδώσει καλό ποδόσφαιρο η ομάδα.

Οι αλλαγές δεν γίνεται να κριθούν, αφού στα μάτια μου δεν έγιναν τόσο για αγωνιστικούς λόγους: ο Λάζαρος αποχωρεί για να αποθεωθεί από τον κόσμο, ο Φορτούνης δίνει τη θέση του για λίγα λεπτά στον Φέτφα (προς το παρόν μοναδική αλλαγή στη θέση), ενώ ο Καμαρά αποχωρεί για να ξαναπατήσει Καραϊσκάκη (και να αποθεωθεί) ο Τοροσίδης. Η επιλογή των παικτών που μπήκαν στον αγώνα, πάντως, δεν ήταν τυχαία: όπως σωστά παρατήρησε και ο Terso, o Μαρτίνς δείχνει να έχει ήδη καταλήξει (μέχρι να έρθουν και οι προσθήκες) σε παίκτες που θα βασίζεται (Βρουσάι και Φέτφα φαίνεται να έχουν προβάδισμα).

Λίγα πράγματα ακόμα: επαναλαμβάνω ότι η Λουκέρνη φάνηκε πολύ χαμηλής δυναμικότητας. Παρόλα αυτά, έχει κάθε δικαίωμα να φωνάζει για ένα πέναλτι που δεν της δόθηκε, όσο το σκορ ήταν 1-0 (με τον Ολυμπιακό να μην γνωρίζουμε πώς θα αντιδρούσε αν το παιχνίδι στράβωνε). Ισχύει, επίσης, ότι αν οι παίκτες της ήταν πιο ικανοί (θα αποφύγω το κλισέ “προσεκτικοί”), είναι βέβαιο ότι θα είχαν δημιουργήσει πολύ επικίνδυνες καταστάσεις, καθώς κάμποσες φορές έβλεπα τους αμυντικούς μας να κοιτάζονται μεταξύ τους, για να δουν πώς πρέπει να κινηθούν και ποιους χώρους να καλύψουν.

Το εύρος του σκορ δεν πρέπει να κρύψει την κραυγαλέα ανάγκη για ενίσχυση που έχει η ομάδα: κεντρικό αμυντικό (που, προφανώς, δεν θα αποκτηθεί, γιατί αν αποκτηθεί θα κατεβάζουμε ενδεκάδα κεντρικών αμυντικών), εξάρι, εξτρέμ (η χρονιά με Ποντένσε, Λάζαρο και τον, δύο κλικ κάτω, Βρουσάι δεν βγαίνει), οργανωτή (εκτός και αν είναι βέβαιοι, από τις προπονήσεις, ότι ο Φέτφα εξακολουθεί να είναι ποδοσφαιριστής -βέβαιοι, όμως) και επιθετικό (ειδικά αν, όπως όλα δείχνουν, ο συμπαθέστατος και ικανότατος Καρίμ ετοιμάζει τις βαλίτσες του για άλλες πολιτείες).

Κάμποσοι πόντοι εκτίμησης στον Πορτογάλο Γούναρη (θα του μείνει), Μαρτίνς. Για το ορθολογικό και χωρίς πειράματα σχήμα (με αυτά που είδαμε τα τελευταία χρόνια, εκτιμούμε και τα αυτονόητα, όπως ότι δεν αγωνίστηκε ο Φορτούνης δεξί μπακ, για να δοκιμαστεί ο Ομάρ στο ρόλο του αμυντικού χαφ και ο Μπουτσαλάκης οργανωτής). Για την βεβαιότητα στις δηλώσεις του, τόσο παλιότερα (και, μάλιστα, μετά από μεγαλοπρεπείς “φιλικές” φάπες), αλλά και πριν τον αγώνα, ότι ο Ολυμπιακός θα είναι έτοιμος όταν πρέπει και ότι, ως φαβορί, θα προκριθεί. Προφανώς, και κυρίως, για την εικόνα της ομάδας: τόσο από τα φιλικά, όσο και γενικότερα, φοβόμουν ότι θα δω έναν Ολυμπιακό να προσέχει για το μηδέν πίσω και μπροστά βλέπουμε... Ευτυχώς για τα (πονεμένα, πέρσι και πρόπερσι) ματάκια μας ο Ολυμπιακός ήταν μπροστά φωτιά (και πίσω βλέπουμε). Δεν γνωρίζω πόσο ικανοποιημένος είναι ο προπονητής μας από την σημερινή (προβληματική) αμυντική μας λειτουργία (ή πόσο στο πρόγραμμα ήταν), αλλά η ομάδα έδειξε πολλά θετικά στοιχεία και έβγαλε πράγματα (ας πούμε το πιο απλό: να αντέχει να αγωνιστεί για 90 λεπτά) που είχαμε πολλούς μήνες να δούμε. Χαρακτηριστικό της καλής εικόνας και τα 4 γκολ και, κυρίως, οι 26 τελικές Και εις ανώτερα!

Η ευρωπαϊκή πορεία του Ολυμπιακού θα συνεχιστεί, αλλά είναι πολύ πιθανό (και ο κόσμος θα πρέπει να ξεκινήσει να το αντιλαμβάνεται) να διακοπεί στον επόμενο γύρο. Τόσο, κυρίως, οι Άγγλοι (Μπέρνλυ), όσο και, λιγότερο, οι Τούρκοι (Μπασακσεχίρ) κάθε άλλο παρά εύκολοι αντίπαλοι είναι. Το πρωτάθλημα Αγγλίας (το οποίο θα έχει ξεκινήσει) είναι δεδομένο ότι δεν μας πηγαίνει (πόσο μάλλον για διπλούς αγώνες), ενώ και η τούρκικη ομάδα (δεύτερη στο περσινό πρωτάθλημα) κάθε δεν είναι εύκολος αντίπαλος. Είναι δεδομένο πως ο Ολυμπιακός έχει το βάρος της φανέλας, αλλά, στα δικά μου μάτια, αυτό που προέχει είναι να φτιάξουμε ξανά ομάδα.

Λίγα, και, κυρίως, στενάχωρα από τις κερκίδες. Το θετικό: η ομάδα έπαιξε μπάλα μετά από καιρό και ο κόσμος την αντάμειψε με πολλά συνθήματα, ενθουσιασμό και χειροκροτήματα παρότι είμαστε αρχές Αυγούστου και πολλοί βρίσκονται ή σκέφτονται τις διακοπές. Και τα αρνητικά: μετά τα, εκτός τόπου και χρόνου, πανό και τις αποδοκιμασίες, στον περσινό αγώνα με τον Παναιτωλικό, κάμποσα πράγματα με προβλημάτισαν και σήμερα: αρχικά, από παιδί είχα πρόβλημα με το λιντσάρισμα, ακόμα και για τους μισητούς (έτσι το έβλεπα τότε) αντιπάλους, πόσο μάλλον όταν το βλέπω να γίνεται μεταξύ μας. Δεν άκουσα τι ειπώθηκε, είδα, όμως, χειρονομίες, που δεν συνάδουν (για την ακρίβεια, απέχουν παρασάγγας) από τις οπαδικές αξίες που έμαθα να εκτιμώ.

Επίσης, τουλάχιστον ατυχής η επιλογή κάποιων συνθημάτων:  «τώρα τα χανούμια είναι τάβλα»;;; Χθες έφεραν 1-1 στη Σέλτικ, με δέκα παίκτες, είναι πρωταθλητές και με μισό πόδι (από τα δύο) στο Champions League, και είναι τάβλα επειδή ο 32χρονος Λάζαρος σκόραρε δύο φορές απέναντι στους Ελβετούς; Ακόμα: η σημερινή εμφάνιση ήταν, πράγματι, ενθαρρυντική (ειδικά σε σύγκριση με όσα βλέπουμε δύο χρόνια τώρα), αλλά, σοβαρά, «έτσι ονειρευόμαστε τον Ολυμπιακό»; Να κερδίζει με άνεση την ανύπαρκτη Λουκέρνη; Προσωπικά, εγώ ονειρεύομαι (να ξαναδώ) τον Ολυμπιακό που διέσυρε τους εν Ελλάδι αντιπάλους του, και των (πραγματικά) μεγάλων ευρωπαϊκών βραδιών, όπως κόντρα στην Ατλέτικο, τη Μάντσεστερ και τη Γιουβέντους. 

ΚΑΛΗ ΕΡΥΘΡΟΛΕΥΚΗ ΧΡΟΝΙΑ ΝΑ ΕΧΟΥΜΕ