Του RedTerso
Έχουν περάσει σχεδόν τέσσερις μήνες από την τελευταία φορά που είδαμε τον Ολυμπιακό στο Καραϊσκάκη, οπότε υπήρχε αρκετή διάθεση από τον --όχι πολύ-- κόσμο που βρέθηκε στις κερκίδες. Ο κόσμος δείχνει τη διάθεση να στηρίξει όσο γίνεται την ομάδα, παρόλο που οι περισσότεροι είναι τουλάχιστον «μαγκωμένοι» από την ποιοτική ένδεια που δείχνει η ομάδα. Παρ’ όλα αυτά, είναι τέτοια η προσμονή για να ξαναδούμε την ερυθρόλευκη εμφάνιση στο γήπεδο, που αφήνει στην «άκρη» τον εύλογο προβληματισμό. Είδαμε στο πέταλο φίλους και γνώριμες φιγούρες και οι ευχές για «καλή χρονιά» (το πρώτο παιχνίδι για τη νέα σεζόν, ακόμα και αν είναι φιλικό είναι κάτι σαν πρωτοχρονιά για τους οπαδούς) έδιναν και έπαιρναν.
Ο Ολυμπιακός ξεκίνησε με τους Γιαννιώτη, Τσιμίκα, Βούκοβιτς, Μιράντα, Ομάρ, Μπουχαλάκη, Καμαρά, Ποντένσε, Φορτούνη, Χριστοδουλόπουλο και Γκερέρο. Οι αλλαγές ήταν Βρουσάι (67΄ στη θέση του Λάζαρου), Σισέ (80΄ στη θέση του Βούκοβιτς), Χατζισαφί, Φέτφα και Ανσαριφάρντ (86΄ στις θέσεις των Φορτούνη, Ποντένσε και Γκερέρο αντίστοιχα) ενώ στο 91΄ μπήκε και ο Τοροσίδης στη θέση του Μιράντα για να καταχειροκροτηθεί από όλο το γήπεδο.
Ο Ολυμπιακός παρουσιάστηκε αρκετά «σφιχτά» τακτικά, μιας και ήταν το τελευταίο παιχνίδι της προετοιμασίας και το πρώτο μπροστά στο κοινό του για τη νέα αγωνιστική περίοδο. Μοιραία λοιπόν ήταν πολύ πιο προσηλωμένος γιατί ένα ενδεχόμενο κακό αποτέλεσμα (σαν τις τεσσάρες με Γκενκ και Αϊντχόνβεν) θα μπορούσε να φέρει νωρίς-νωρίς πολύ γκρίνια. Η ομάδα πίεζε αρκετά ψηλά και προσπαθούσε να δυσκόλεψε την κυκλοφορία της μπάλας από τους Ισπανούς. Σε αυτό τον τομέα τα πήγε πολύ καλά ο Γκερέρο που δεν σταμάτησε να τρέχει και να πιέζει. Αυτός ο τρόπος παιχνιδιού της ομάδας έδινε την πρωτοβουλία των κινήσεων στη Λεγανές και ο Ολυμπιακός επιδίωκε τις περισσότερες φορές, να αναζητήσει κάτι καλό μέσω των αντεπιθέσεων. Σε γενικές γραμμές η ανασταλτική λειτουργία της ομάδας ήταν αρκετά θετική, αλλά επιθετικά δεν είδαμε κάτι που να μας κάνει αισιόδοξους. Ούτε ποδόσφαιρο πρωτοβουλίας, ούτε αυτοματισμοί. Και παράλληλα να υπάρχει η ίδια «αναιμική» επιθετική λειτουργία που μας ταλαιπώρησε τόσο πέρυσι.
Ανοίγω μια μικρή παρένθεση. Η Λεγανές δεν είναι προφανώς κάποιο ποδοσφαιρικό μεγαθήριο. Πέρυσι τερμάτισε 17η στο πολύ δύσκολο ισπανικό πρωτάθλημα. Οι ρεπόρτερ της ομάδας «εκθείασαν» την αμυντική λειτουργία του Θρύλου, αλλά ας μην κρυβόμαστε: Αντιμετωπίσαμε μια ομάδα, που δεν προσπάθησε σε κανένα σημείο του παιχνιδιού να δημιουργήσει παιχνίδι. Από την άλλη όμως πρέπει να αναγνωρίσουμε οτι πράγματι έλειψαν τα πολλά λάθη των προηγούμενων αγώνων και ο πανικός στην άμυνα. Όμως όταν δημιουργήθηκαν κάποιες σχετικά επικίνδυνες καταστάσεις φάνηκαν εύκολα και το ακατανόητο της μεταγραφής του Μιράντα, αλλά και η τεράστια ροπή προς το λάθος του Σισέ. Ο Βούκοβιτς από την άλλη φάνηκε να έχει και σωστές τοποθετήσεις αλλά και ψυχραιμία στο παιχνίδι του.
Μου άρεσε αρκετά ο Γιαννιώτης, ο οποίος μετά από ένα λάθος στην αρχή του παιχνιδιού φάνηκε να πατάει καλά στα πόδια του και όποτε χρειάστηκε επενέβηκε με επιτυχία. Επίσης καλό ήταν το δείγμα για τον Τσιμίκα, ο οποίος «όργωσε» κυριολεκτικά την αριστερή πτέρυγα ανεβαίνοντας πολλές φορές για βοηθήσει στην επίθεση με τις σέντρες του. Δεν απέφυγε κάποια λάθη τα οποία θα μπορούσαν να στοιχίσουν, αλλά φαίνεται πολύ να το παλεύει. Ο Ομάρ από την άλλη πλευρά δεν ήταν τόσο κακός όσο στα προηγούμενα φιλικά αλλά ο καλός Ομάρ αγνοείται εδώ και μεγάλο χρονικό διάστημα. Στο κέντρο ο Μπουχαλάκης με τον Καμαρά είχαν ανασταλτικά τουλάχιστον πολύ καλή παρουσία με συνεχές τρέξιμο. Από την άλλη βέβαια είναι να σε πιάνει κατάθλιψη όταν ξέρεις ότι τη φανέλα βασικού στα πρώτα επίσημα παιχνίδια θα τη φοράνε αυτοί οι δύο. Μπορεί στο μέλλον ο Καμαρά να γίνει ένας καλός ποδοσφαιριστής, αλλά σήμερα στο δημιουργικό κομμάτι δεν βοηθάει ιδιαίτερα. Και όσες φορές επιχείρησε κάποιο σουτ, έστειλε τη μπάλα στον ουρανό του Καραϊσκάκη και πολύ μακριά από την εστία...
Στην επίθεση δεν υπήρχε κάποιος ιδιαίτερα διακριθέντας. Ο Ποντένσε που ξεκίνησε από αριστερά και στη συνέχεια άλλαξε πλευρά με τον Λάζαρο φαίνεται να ξέρει μπάλα, αλλά μου φάνηκε πολύ φλύαρος και δημιούργησε κάποιο ιδιαίτερο πρόβλημα στην αντίπαλη άμυνα. Ο Φορτούνης είχε πολλά τρεξίματα και γύρναγε αρκετά πίσω για να πάρει τη μπάλα για να δημιουργήσει. Το γράφω για αυτούς που τον κράζουν: Ο Φορτούνης είναι ό,τι πιο ποιοτικό διαθέτει σήμερα ο Ολυμπιακός και τις λίγες φορές που έγινε κάτι καλό η μπάλα είχε περάσει από τα πόδια του. Δεν είναι και δεν θα γίνει μάλλον ηγέτης της ομάδας, αλλά είναι τουλάχιστον αστείο να συζητάμε για την ύπαρξη ή όχι του Κωστάκη στην ομάδα. Ο Λάζαρος επίσης δείχνει την πολύ μεγάλη διάθεσή του να προσφέρει στον Ολυμπιακό. Αρκετά κινητικός και αυτός, προσπάθησε να δημιουργήσει ρήγματα από την πλευρά του αλλά του έλειπε το κάτι παραπάνω στην τελική προσπάθεια. Για τον Γκερέρο τα είπαμε. Πολύ τρέξιμο και πίεση στα αντίπαλα στόπερ, αλλά από τον βασικό επιθετικό του Ολυμπιακού περιμένουμε πολύ περισσότερα πράγματα. Όπως θα διαβάσατε σε αρκετές στιγμές επαναλαμβάνω τη φράση «πολύ τρέξιμο». Όμως μιλάμε για ποδόσφαιρο και όχι για στίβο, οπότε από μόνο του το τρέξιμο δεν φτάνει.
Όπως είδα εγώ το παιχνίδι λοιπόν η γενική εικόνα που έδωσε η ομάδα είναι πάρα πολύ μέτρια και δεν αντιλαμβάνομαι καθόλου, από ποια στοιχεία πηγάζει η αισιοδοξία του Μαρτίνς και του Φορτούνη ότι «θα είμαστε έτοιμοι για τα ματς με τη Λουκέρνη». Ο Ολυμπιακός συνεχίζει να έχει μεγάλο έλλειμμα ποιότητας σχεδόν σε όλες τις θέσεις και αυτό έχει ως αποτέλεσμα να βλέπουμε αυτή την προβληματική επιθετική λειτουργία, την οποία διαπιστώσαμε και εχτές. Υποθέτω ότι με τις μεταγραφές Τοροσίδη (που φαίνεται να υπολογίζεται ως στόπερ) και Μεριά στο πλευρό των Βούκοβιτς, Σισέ και Μιράντα (είναι σαφές ότι Νικολάου και Ένγκελς πάνε για πούλημα) έκλεισε η άμυνα και για ακόμα μια μεταγραφική περίοδο θα μείνουμε με την απορία γιατί ο Ολυμπιακός δεν πήρε έναν γρήγορο σέντερ μπακ, εκτός και αν αποδειχθεί τέτοιος ο Μεριά (που με το χέρι στην καρδιά δε νομίζω να είναι γιατί αν ήταν δεν θα περίμενε να φτάσει 25 χρονών για να φύγει από την Τυνησία και να έρθει στο λιμάνι). Η κατάσταση είναι πολύ χειρότερη στη μεσαία γραμμή. Λείπει και ένας αμυντικός μέσος που θα «δαγκώνει» τους αντίπαλους μέσους όσο και ένας χαφ (οχτάρι) που θα έχει και δημιουργικές αρετές και θα μπορέσει να κυλήσει το τόπι στο χορτάρι. Συνεχίζω να πιστεύω ότι χρειαζόμαστε ένα ακόμα βασικό εξτρέμ, ενώ για την επίθεση είναι δεδομένο ότι χρειάζεται ένας βασικός φορ, μιας και ο Καρίμ φαίνεται ότι πωλείται και αυτός. Η οργανωτική λειτουργία του Ολυμπιακού είναι γεμάτη με μυστήρια.
Μυστήριο πρώτο. Η προετοιμασία τελείωσε. Ανέφερα παραπάνω ποιες θεωρώ ότι είναι οι ελλείψεις της ομάδας. Αν αποκτηθούν βασικοί παίχτες για τις θέσεις που αποδεδειγμένα «πονάμε» θα έχουμε πάλι το φαινόμενο άλλοι παίχτες να κάνουν προετοιμασία και άλλοι παίχτες να παίζουν στα επίσημα. Αυτό πέρα από το ότι τείνει να γίνει εξοργιστικά επαναλαμβανόμενο, δημιουργεί και πρόβλημα στη χημεία της ομάδας. Και να πεις ότι δεν τις ξέραμε τις ελλείψεις και προέκυψαν ξαφνικά από αποχωρήσεις παιχτών, να το καταλάβω. Αλλά εδώ γνωρίζουμε από τον Μάρτη σε ποιες γραμμές έχει ανάγκη η ομάδα και φτάσαμε στις 2 Αυγούστου και με πιάνει θλίψη με αυτούς που θα φοράνε φανέλα βασικού στο πρώτο παιχνίδι με τη Λουκέρνη. Για τον Ολυμπιακό μιλάμε και όχι για τον Πανιώνιο. Για άλλο ένα καλοκαίρι ο μεταγραφικός σχεδιασμός είναι για γέλια και για κλάματα ταυτόχρονα.
Μυστήριο δεύτερο. Διαβάζαμε τις προηγούμενες μέρες ότι υπάρχει έντονος προβληματισμός --σε επίπεδο αποπομπής-- στη διοίκηση για τον Μιράντα. Πέρα από το γεγονός ότι μου φαίνεται κωμικοτραγικό να αφήνεται να διαρρέει ένα τέτοιο σενάριο για έναν παίχτη που καλά-καλά δεν έχει συμπληρώσει τρεις εβδομάδες στην ομάδα, είναι απορίας άξιο να δουν εκεί στη διοίκηση τα, εκτός ποδοσφαιρικής λογικής, κριτήρια, με τα οποία γίνονται οι μεταγραφές και βγαίνουν οι χάρες και τα «χρωστούμενα» στον κάθε λογής μάνατζερ. Πέρυσι είχαμε το Ραμαντάνι, φέτος έχουμε τον Μέντες. Συγγνώμη, αλλά εγώ αλλιώς έμαθα τον Ολυμπιακό...
Μυστήριο τρίτο. Ο Σιόβας τιμήθηκε χτες από την ΠΑΕ για την προσφορά του στην ομάδα. Πέρα από το γεγονός ότι η ομάδα δεν θεωρώ ότι διαθέτει έναν σέντερ μπακ που να έχει τα ποδοσφαιρικά χαρακτηριστικά του Σιόβα (σωστές τοποθετήσεις, ψυχραιμία, άριστες τοποθετήσεις όταν η μπάλα είναι στον αέρα, αλλά κυρίως η δυνατότητά του να οργανώνει από τη γραμμή της άμυνας την κυκλοφορία σε συνδυασμό με την πολύ καλή μακρινή του μεταβίβαση), παραμένει ένα άλυτο μυστήριο για ποιους λόγους η διοίκηση του Ολυμπιακού αποφάσισε να δώσει τον παίχτη. Μάλλον δεν θα το μάθουμε ποτέ...
Φεύγοντας από το Καραϊσκάκη χτες το βράδυ σκεφτόμουν πάλι τα καλοκαιρινά δεδομένα που υπάρχουν στην ομάδα και δυστυχώς με έπιασε μια --τουλάχιστον-- ανασφάλεια. Για άλλο ένα καλοκαίρι βλέπουμε τα ίδια προβλήματα σε οργανωτικό επίπεδο. Πολύ φοβάμαι ότι αν η Λουκέρνη δεν είναι καμιά ομάδα της πλάκας, μπορεί να έχουμε πρόβλημα και στους προκριματικούς του Γιουρόπα. Όσο για το πρωτάθλημα θεωρώ ότι ξεκινάμε πίσω και από τις δύο δικέφαλες κότες, που έχουν κρατήσει έναν κορμό και φαίνεται να έχουν κάνει σωστές προσθήκες. Ελπίζω ο Ολυμπιακός μέσα στη χρονιά να με διαψεύσει και να επανέλθει στα πραγματικά του στάνταρ. Το ελπίζω πραγματικά πολύ αν και ομολογώ οτι είμαι σχετικά απαισιόδοξος...
* * *
ΥΓ1 Όπως θα είδατε δεν έχω κάνει καμία αναφορά στο κείμενο στον Πέδρο Μαρτίνς. Πέρα από το γεγονός ότι η ομάδα δεν δείχνει κάποια εμφανή βελτίωση, θα ήταν άδικο να τον κρίνω από τα φιλικά και με δεδομένο ότι λείπουν ακόμα βασικά γρανάζια για να λειτουργήσει η μηχανή και να δούμε στο χορτάρι αυτά που έχει στο μυαλό του ο Πορτογάλος. Χτες πάντως καθόταν περισσότερη ώρα στον πάγκο, παρά στη γραμμή και να δίνει οδηγίες....
ΥΓ2 Όταν επιλέγεις να φωνάξεις ένα σύνθημα για πράγματα που δεν αφορούν αποκλειστικά τον αθλητισμό, αρχικά θεωρώ ότι είναι σωστό. Δεν υπάρχει οτιδήποτε που να μην είναι πολιτικό και γι’ αυτό τον λόγο, θεωρώ ότι το «no politica» είναι ένα κουρελόχαρτο. Από την άλλη όμως θα πρέπει να είσαι πολύ προσεκτικός από ποιον πολιτικό χώρο επιλέγεις να «δανειστείς» συνθήματα. Και δυστυχώς το «αλήτες, προδότες, πολιτικοί» είναι ένα σύνθημα που προέρχεται εδώ και δεκαετίες από τα φασιστικά κατακάθια. Ο κόσμος του Ολυμπιακού έδειξε και στο Μάτι την αποστροφή του στα φασισταριά. Όμως θέλει πολύ μεγάλη προσοχή για να μη δίνεις «πάτημα» σε εχθρούς και «φίλους» να λένε το γνωστό ποίημα... Χρειάζεται μυαλό για να αποφεύγονται οι αστοχίες.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου