Τα σπουδαία φιλικά ματς της δεκαετίας του 1960 με Σάντος 2-1 (4.7.1961) και Μπαρτσελόνα 1-0 (22.5.1962) δεν τα είδα ζωντανά. Τα άκουσα από το ραδιόφωνο. Mάλιστα στο ματς με την Σάντος ήμουν πολύ κοντά στη Λεωφόρο.
Για τα παιχνίδια αυτά, που αμφότερα έγιναν στο γήπεδο του ΠΑΟ στη Λεωφόρο, έχουν γραφτεί πάρα πολλά, ιδίως όσον αφορά την τεράστια νίκη επί της Σάντος και τη σημασία της.
Εγώ θα περιοριστώ να παραθέσω απλώς τα αποτελέσματα της Σάντος με τις υπόλοιπες ομάδες, που αντιμετώπισε στην τότε περιοδεία της στην Ευρώπη: Μπάγερν Μονάχου 3-2, Ρασίνγκ Παρισίων 6-1, Σερβέτ Ελβετίας 6-1, Μπενφίκα 6-3, Γιουβέντους 2-0, Ρόμα 5-0, Ίντερ 4-1. Αυτά για όσους λένε «έλα μωρέ, φιλικό ήταν, για πλάκα παίζανε»… Η σημασία της νίκης επί της Σάντος --που ήταν η πρώτη για τον Πελέ στην Ευρώπη-- ήταν τέτοια που οδήγησε στο να σταματήσει να λέγεται από τους αντιπάλους του Ολυμπιακού ένα πολύ διαδεδομένο ειρωνικό σύνθημα της εποχής: το «Ολυμπίκ ντε κουρελέ» Κι αυτό γιατί η νίκη επί της Σάντος έδωσε την αποστομωτική απάντηση που οδήγησε στην ντε φάκτο κατάργηση του εν λόγω συνθήματος. Πώς έγινε αυτό; Κάθε φορά που ακουγόταν το «Ολυμπίκ ντε κουρελέ» ερχόταν η απάντηση από τους δικούς μας: «Σκίσαμε και τον Πελέ». Παρεμπιπτόντως, τότε οι βάζελοι δεν μας φώναζαν ειρωνικά γαύρους (λέξη που εφευρέθηκε πολύ αργότερα), αλλά «αρουραίους», που μαζί με το τραγουδάκι «ρου λα λα, ρούλα λα, έξω η ψαραγορά», έδινε έμφαση στη παρακατιανή κοινωνική προέλευση των περισσοτέρων από τους πολυπληθείς οπαδούς μας.
Ας έρθουμε τώρα σε κάποια φιλικά που παρακολούθησα, σχεδόν όλα στο Καραϊσκάκη, και κάποια αξιοσημείωτα πράγματα, που άφησαν στη μνήμη μου. Με χρονολογική σειρά:
* Το 1965, πριν πάω στο γυμνάσιο, κερδίσαμε τη Λάτσιο 1-0. Ο διαιτητής μολονότι ήταν Έλληνας μας ακύρωσε 4 γκολ, που όλα φαινόντουσαν κανονικότατα. Ο κόσμος έβραζε και δεν ξέρω τι θα γινόταν αν δεν ήταν φιλικό. Για μένα εκείνο που έμεινε ανεξήγητο ήταν το γιατί ένας Έλληνας διαιτητής σε αγώνα με ξένους ήθελε να μας αδικήσει τόσο πολύ.
* Το 1968 νικήσαμε την Μπεσίκτας μετά από εξαιρετική εμφάνιση με τα τέσσερα γκολ να σημειώνονται από τα δύο εξτρέμ: δύο από Μποτίνο και δύο από Βασιλείου.
* Το 1969 χάσαμε από τη μεγάλη τότε Παρτιζάν Βελιγραδίου, που πριν από δύο χρόνια είχε παίξει τελικό πρωταθλητριών Ευρώπης, από φοβερά λάθη της άμυνας παρά την εξαιρετική απόδοση του Γ. Σιδέρη, που έβαλε και τα δύο γκολ
* Το 1971 παίξαμε δύο φορές μέσα σε τέσσερις μέρες με την πολύ καλή τότε Στόουκ Σίτι. Στο πρώτο ματς, που δεν έπαιξε ο θεωρούμενος τότε πρώτος τερματοφύλακας του κόσμου Γκόρντον Μπανκς, χάσαμε. Αντίθετα στη ρεβάνς, μολονότι έπαιξε ο Μπανκς, κερδίσαμε με γκολ του νέου τότε στην ομάδα Υβ Τριαντάφυλλου, που αυτόματα ανέβηκε πολύ στη συνείδηση όλων, επειδή σκόραρε σε βάρος του Μπανκς.
* Το 1971, επίσης, νικήσαμε τη Σεβίλλη 3-1, της οποίας προπονητής ήταν ο παλιός δικός μας και της εθνικής ομάδας Νταν Γεωργιάδης, που συνήθιζε να βλέπει όλους τους αγώνες μένοντας συνεχώς όρθιος, κάτι που δεν άρεσε στη χούντα, που αξίωνε όλοι οι προπονητές να κάθονται στον πάγκο.
* Τον Δεκέμβριο του 1971, στο γήπεδο της ΑΕΚ, παίξαμε ένα πραγματικά καταπληκτικό παιχνίδι απέναντι στη περίφημη τότε Ντέρμπι Κάουντι, που αναδείχθηκε εκείνη τη χρονιά πρωταθλήτρια Αγγλίας. Με ολοκόκκινες εμφανίσεις είχαμε βάλει τρία γκολ μέσα στην πρώτη μισή ώρα και είχαμε χάσει διπλάσια. Οι Βρετανοί αναγκάστηκαν να τα δώσουν όλα για να μην ξεφτιλιστούν. Μετά τον αγώνα, οι Άγγλοι δήλωσαν ότι δεν περίμεναν ότι θα έβρισκαν τέτοια ομάδα και θα έβλεπαν τέτοιους παίκτες στην Ελλάδα. Τα έχασαν ιδίως με την απόδοση του Δεληκάρη. Θυμάμαι ότι είχα κάνει κοπάνα από το σχολείο για να δω τον αγώνα εκείνο, γιατί άρχιζε νωρίς το μεσημέρι.
* Τον Ιανουάριο του 1972 ,μέσα σε μια εβδομάδα έγιναν δύο φιλικά ματς με την Αντμίρα Βιέννης, που τα παρακολούθησαν πάνω από 30.000 θεατές το καθένα. Ο λόγος; Ήταν τα πρώτα ματς που έπαιξε ο Γ. Σιδέρης μετά την επιστροφή του στον Ολυμπιακό από το Βέλγιο.
* Τον Φεβρουάριο του 1972, παίξαμε με την Μποταφόγκο του Ρίο του μεγάλου Ζαϊρζίνιο. Ο αγώνας άρχισε με καθυστέρηση 50 λεπτών, γιατί άργησε να αφιχθεί στο γήπεδο η Μποταφόγκο. Μέχρι τότε οι παίκτες μας, που είχαν βγει πριν από πολλή ώρα στον αγωνιστικό χώρο, παίζανε διπλό χωρίς τέρματα στο πλάτος του γηπέδου. Τελικά εμφανίσθηκε η Μποταφόγκο και ο Ζαϊρζίνιο με μαλλιά «αφάνα» σκόραρε για να χάσουμε 0-1. Σε εκείνο τον αγώνα φορούσαμε άσπρη φανέλα και κόκκινο παντελονάκι, μια εμφάνιση πολύ ασυνήθιστη για Ολυμπιακό.
* Τον Μάιο του 1972 παίξαμε με τη Λέστερ (2-1). Το Καραϊσκάκη είχε κατακλυστεί από 50.000 κόσμο που μπήκε μέσα γήπεδο για να παρακολουθήσει τον αγώνα. Ποτέ μου δεν είδα περισσότερο κόσμο στο Καραϊσκάκη.
* Τον Ιούνιο του 1972 έγινε ένα φιλικό με την βραζιλιάνικη Κορίνθιανς, που χάσαμε 0-2. Στον αγώνα αυτόν έπαιξε με τον Ολυμπιακό --και μάλιστα τιμητικά ως αρχηγός του-- ένας από τους μεγαλύτερους παίκτες όλων των εποχών, ο αρχηγός της Εθνικής Αγγλίας στο Παγκόσμιο Κύπελλο του 1966 Μπόμπι Μουρ. Ο Μουρ είχε αρχίσει να έχει οικονομικά προβλήματα και ο Γουλανδρής δεν θα τον άφησε παραπονεμένο. Το τερπνό μετά του ωφελίμου…
* Τον ίδιο μήνα, ο Ολυμπιακός αγωνίστηκε με την Εθνική Ελπίδων Γιουγκοσλαβίας. Όποιος είχε δει αυτό το ματς θα μπορούσε να καταλάβει ότι οι ικανότητες και τα προσόντα του Μιγκέλ Νικολάου δεν είχαν οροφή. Δέσποζε στο γήπεδο.
* Τον Αύγουστο του 1972, ο Ολυμπιακός αντιμετώπισε την μεγάλη τότε Αγγλική Λιντς. Ο συναρπαστικός αγώνας έληξε ισόπαλος 2-2. Το ωραιότερο γκολ του αγώνα το είχε πετύχει ο Λοσάντα, με εξαιρετικό και σχετικά ασυνήθιστο για τον ίδιο μακρινό βολέ.
* Λίγες μέρες αργότερα, ο αγώνας με την Εθνική Κολομβίας διεκόπη στο 70΄, λόγω άγριων συμπλοκών μεταξύ των παικτών και ενώ προηγούμασταν στο σκορ. Πρωταγωνιστής στο άγριο ξύλο που έπεσε ο Αργεντινός τερματοφύλακάς μας Πολέτι.
* Τον Αύγουστο του 1972 έγινε φιλικός με τη Ρεάλ Μαδρίτης. Χάσαμε 1-3, αλλά μπορούσαμε να έχουμε φέρει καλύτερο αποτέλεσμα, αν δεν έχανε νωρίς πέναλτι ο Σιώκος. Καλύτερος παίκτης του γηπέδου ο μεγάλος Ισπανός άσσος Αμάρο Αμάνθιο, που ήταν κυριολεκτικά καταπληκτικός και καταχειροκροτήθηκε.
* Τον Φεβρουάριο του 1973 αντιμετωπίσαμε την καλύτερη ομάδα της Ευρώπης, τον Άγιαξ, με όλους τους σπουδαίους άσσους της. Χάσαμε 1-2, αλλά και εδώ θα μπορούσε το αποτέλεσμα να ήταν καλύτερο, αν ο Τριαντάφυλλος δεν αστοχούσε σε πέναλτι.
* Τον Μάιο του 1973, νικήσαμε τη Μάντσεστερ Σίτι, που είχε έλθει με τα τότε μεγάλα της ονόματα, επικεφαλής των οποίων ήταν ο φημισμένος Φράνσις Λι.
* Τον Φεβρουάριο του 1974, με δύο κεφαλιές του Περσίδη, νικήσαμε τη λαοφιλέστερη ομάδα της Βραζιλίας τη Φλαμένγκο.
* Δύο μήνες αργότερα ένας υποτιθέμενος φιλικός με την Βραζιλιανή Ρίο Μπράνκο διακόπηκε στο 83΄ και ενώ το σκορ ήταν 1-1. Έπεσε άφθονο ξύλο μεταξύ των παικτών. Μάλιστα ο Κυράστας μεταφέρθηκε στο νοσοκομείο, σοβαρά κτυπημένος, όταν καταδιώκοντας ένα Βραζιλιάνο δεν πρόσεξε ότι περνούσε μπροστά από τον πάγκο των Βραζιλιάνων, από όπου πετάχτηκε αιφνιδιαστικά μπροστά του κάποιος Βραζιλιάνος που ήταν «χωμένος» εκεί και του έριξε μια φοβερή γροθιά «στην κόντρα». Σ’ αυτό το ματς, είχαμε και είσοδο δεκάδων οπαδών μας, που με κοντάρια κ.λπ. καταδίωξαν και προσπάθησαν να δείρουν τους Βραζιλιάνους παίκτες.
* Τον Σεπτέμβριο του 1974 στο γήπεδο της ΑΕΚ ο Ολυμπιακός, μετά από πολύ καλή εμφάνιση νίκησε την Μαρσέιγ 4-1. Στο παιχνίδι αυτό δεν δόθηκε ένα από τα πιο οφθαλμοφανή πέναλτι που έχω δει. Ένα σπρώξιμο με τα δύο χέρια στη πλάτη παίκτη του Ολυμπιακού (στον Δαβουρλή ή στον Κρητικόπουλο, δεν θυμάμαι καλά) που ήταν έτοιμος να σουτάρει σε κενό τέρμα. Κάτι άλλο που μου είχε κάνει εντύπωση σε εκείνο το ματς ήταν πως ο διάσημος τότε Βραζιλιάνος Παόλο Σέζαρ έτρεξε να χαιρετήσει τον δικό μας Βιέρα στο ζέσταμα, πριν από την έναρξη του αγώνα, καθώς και το πόση ώρα συνομιλούσαν μαζί διαχυτικά. Συνειδητοποίησα ακόμη περισσότερο πόσο μεγάλη παγκόσμια μορφή ήταν ο Βιέρα και πόσο τυχεροί ήμασταν που τον είχαμε.
Για τα παιχνίδια αυτά, που αμφότερα έγιναν στο γήπεδο του ΠΑΟ στη Λεωφόρο, έχουν γραφτεί πάρα πολλά, ιδίως όσον αφορά την τεράστια νίκη επί της Σάντος και τη σημασία της.
Ας έρθουμε τώρα σε κάποια φιλικά που παρακολούθησα, σχεδόν όλα στο Καραϊσκάκη, και κάποια αξιοσημείωτα πράγματα, που άφησαν στη μνήμη μου. Με χρονολογική σειρά:
* Το 1965, πριν πάω στο γυμνάσιο, κερδίσαμε τη Λάτσιο 1-0. Ο διαιτητής μολονότι ήταν Έλληνας μας ακύρωσε 4 γκολ, που όλα φαινόντουσαν κανονικότατα. Ο κόσμος έβραζε και δεν ξέρω τι θα γινόταν αν δεν ήταν φιλικό. Για μένα εκείνο που έμεινε ανεξήγητο ήταν το γιατί ένας Έλληνας διαιτητής σε αγώνα με ξένους ήθελε να μας αδικήσει τόσο πολύ.
* Το 1968 νικήσαμε την Μπεσίκτας μετά από εξαιρετική εμφάνιση με τα τέσσερα γκολ να σημειώνονται από τα δύο εξτρέμ: δύο από Μποτίνο και δύο από Βασιλείου.
* Το 1969 χάσαμε από τη μεγάλη τότε Παρτιζάν Βελιγραδίου, που πριν από δύο χρόνια είχε παίξει τελικό πρωταθλητριών Ευρώπης, από φοβερά λάθη της άμυνας παρά την εξαιρετική απόδοση του Γ. Σιδέρη, που έβαλε και τα δύο γκολ
* Το 1971, επίσης, νικήσαμε τη Σεβίλλη 3-1, της οποίας προπονητής ήταν ο παλιός δικός μας και της εθνικής ομάδας Νταν Γεωργιάδης, που συνήθιζε να βλέπει όλους τους αγώνες μένοντας συνεχώς όρθιος, κάτι που δεν άρεσε στη χούντα, που αξίωνε όλοι οι προπονητές να κάθονται στον πάγκο.
* Τον Ιανουάριο του 1972 ,μέσα σε μια εβδομάδα έγιναν δύο φιλικά ματς με την Αντμίρα Βιέννης, που τα παρακολούθησαν πάνω από 30.000 θεατές το καθένα. Ο λόγος; Ήταν τα πρώτα ματς που έπαιξε ο Γ. Σιδέρης μετά την επιστροφή του στον Ολυμπιακό από το Βέλγιο.
* Τον Φεβρουάριο του 1972, παίξαμε με την Μποταφόγκο του Ρίο του μεγάλου Ζαϊρζίνιο. Ο αγώνας άρχισε με καθυστέρηση 50 λεπτών, γιατί άργησε να αφιχθεί στο γήπεδο η Μποταφόγκο. Μέχρι τότε οι παίκτες μας, που είχαν βγει πριν από πολλή ώρα στον αγωνιστικό χώρο, παίζανε διπλό χωρίς τέρματα στο πλάτος του γηπέδου. Τελικά εμφανίσθηκε η Μποταφόγκο και ο Ζαϊρζίνιο με μαλλιά «αφάνα» σκόραρε για να χάσουμε 0-1. Σε εκείνο τον αγώνα φορούσαμε άσπρη φανέλα και κόκκινο παντελονάκι, μια εμφάνιση πολύ ασυνήθιστη για Ολυμπιακό.
* Τον Μάιο του 1972 παίξαμε με τη Λέστερ (2-1). Το Καραϊσκάκη είχε κατακλυστεί από 50.000 κόσμο που μπήκε μέσα γήπεδο για να παρακολουθήσει τον αγώνα. Ποτέ μου δεν είδα περισσότερο κόσμο στο Καραϊσκάκη.
* Τον ίδιο μήνα, ο Ολυμπιακός αγωνίστηκε με την Εθνική Ελπίδων Γιουγκοσλαβίας. Όποιος είχε δει αυτό το ματς θα μπορούσε να καταλάβει ότι οι ικανότητες και τα προσόντα του Μιγκέλ Νικολάου δεν είχαν οροφή. Δέσποζε στο γήπεδο.
* Τον Αύγουστο του 1972, ο Ολυμπιακός αντιμετώπισε την μεγάλη τότε Αγγλική Λιντς. Ο συναρπαστικός αγώνας έληξε ισόπαλος 2-2. Το ωραιότερο γκολ του αγώνα το είχε πετύχει ο Λοσάντα, με εξαιρετικό και σχετικά ασυνήθιστο για τον ίδιο μακρινό βολέ.
* Λίγες μέρες αργότερα, ο αγώνας με την Εθνική Κολομβίας διεκόπη στο 70΄, λόγω άγριων συμπλοκών μεταξύ των παικτών και ενώ προηγούμασταν στο σκορ. Πρωταγωνιστής στο άγριο ξύλο που έπεσε ο Αργεντινός τερματοφύλακάς μας Πολέτι.
* Τον Αύγουστο του 1972 έγινε φιλικός με τη Ρεάλ Μαδρίτης. Χάσαμε 1-3, αλλά μπορούσαμε να έχουμε φέρει καλύτερο αποτέλεσμα, αν δεν έχανε νωρίς πέναλτι ο Σιώκος. Καλύτερος παίκτης του γηπέδου ο μεγάλος Ισπανός άσσος Αμάρο Αμάνθιο, που ήταν κυριολεκτικά καταπληκτικός και καταχειροκροτήθηκε.
* Τον Μάιο του 1973, νικήσαμε τη Μάντσεστερ Σίτι, που είχε έλθει με τα τότε μεγάλα της ονόματα, επικεφαλής των οποίων ήταν ο φημισμένος Φράνσις Λι.
* Τον Φεβρουάριο του 1974, με δύο κεφαλιές του Περσίδη, νικήσαμε τη λαοφιλέστερη ομάδα της Βραζιλίας τη Φλαμένγκο.
* Δύο μήνες αργότερα ένας υποτιθέμενος φιλικός με την Βραζιλιανή Ρίο Μπράνκο διακόπηκε στο 83΄ και ενώ το σκορ ήταν 1-1. Έπεσε άφθονο ξύλο μεταξύ των παικτών. Μάλιστα ο Κυράστας μεταφέρθηκε στο νοσοκομείο, σοβαρά κτυπημένος, όταν καταδιώκοντας ένα Βραζιλιάνο δεν πρόσεξε ότι περνούσε μπροστά από τον πάγκο των Βραζιλιάνων, από όπου πετάχτηκε αιφνιδιαστικά μπροστά του κάποιος Βραζιλιάνος που ήταν «χωμένος» εκεί και του έριξε μια φοβερή γροθιά «στην κόντρα». Σ’ αυτό το ματς, είχαμε και είσοδο δεκάδων οπαδών μας, που με κοντάρια κ.λπ. καταδίωξαν και προσπάθησαν να δείρουν τους Βραζιλιάνους παίκτες.
* Τον Σεπτέμβριο του 1974 στο γήπεδο της ΑΕΚ ο Ολυμπιακός, μετά από πολύ καλή εμφάνιση νίκησε την Μαρσέιγ 4-1. Στο παιχνίδι αυτό δεν δόθηκε ένα από τα πιο οφθαλμοφανή πέναλτι που έχω δει. Ένα σπρώξιμο με τα δύο χέρια στη πλάτη παίκτη του Ολυμπιακού (στον Δαβουρλή ή στον Κρητικόπουλο, δεν θυμάμαι καλά) που ήταν έτοιμος να σουτάρει σε κενό τέρμα. Κάτι άλλο που μου είχε κάνει εντύπωση σε εκείνο το ματς ήταν πως ο διάσημος τότε Βραζιλιάνος Παόλο Σέζαρ έτρεξε να χαιρετήσει τον δικό μας Βιέρα στο ζέσταμα, πριν από την έναρξη του αγώνα, καθώς και το πόση ώρα συνομιλούσαν μαζί διαχυτικά. Συνειδητοποίησα ακόμη περισσότερο πόσο μεγάλη παγκόσμια μορφή ήταν ο Βιέρα και πόσο τυχεροί ήμασταν που τον είχαμε.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου