Η πιο λεβεντική κατάκτηση Κυπέλλου: 50 χρόνια πριν

Σαν σήμερα, μες στη Λεωφόρο

Κατ' αρχάς, η πιο λεβέντικη κατάκτηση Κυπέλλου δεν μπορούσε να μην έχει γίνει από τον Ολυμπιακό. Ομολογώ όμως ότι προβληματίστηκα για το αν η πιο λεβέντικη κατάκτηση ήταν αυτή του 2009 σε βάρος της ΑΕΚ (4-4), μετά από ανατροπές στο σκορ, παίζοντας με 9 παίκτες και έπειτα από τόσα πέναλτι ή αυτή του 1968 στον τελικό με τον ΠΑΟ. Τελικά προτίμησα τη δεύτερη για τρεις λόγους: (α) ήταν μια καθαρή νίκη και όχι μια επικράτηση στα πέναλτι· (β) επιτεύχθηκε εναντίον του αιωνίου αντιπάλου· και (γ) μέχρις ότου γίνει, μεσολάβησαν πρωτοφανή και ανεπανάληπτα για την ιστορία του ελληνικού ποδοσφαίρου γεγονότα. Σε αυτά θα αναφερθώ.

Του Θεολόγου Μιχαηλίδη

Κύπελλο Ελλάδας 1967/68. Στους ημιτελικούς της 14.7.1968, ο Ολυμπιακός νικά 2-1 και αποκλείει την πρωταθλήτρια εκείνης της περιόδου ΑΕΚ. Ο αγώνας γίνεται απόγευμα, μέσα σε αφόρητη ζέστη, γιατί η ΑΕΚ ισχυρίζεται ότι, αν γινόταν βράδυ, θα αποκτούσε πλεονέκτημα ο Ολυμπιακός, επειδή ήταν συνηθισμένος σε βραδινούς αγώνες, λόγω του ότι αγωνιζόταν στο Καραϊσκάκη, το οποίο ήταν το μόνο στάδιο που διέθετε κατάλληλους προβολείς για ποδοσφαιρικούς αγώνες και εκεί γινόντουσαν όλοι οι νυχτερινοί αγώνες. Το αίτημα της ΑΕΚ κρίθηκε εύλογο. Παρ’ όλα αυτά, η ΑΕΚ χάνει από τον Ολυμπιακό, που αδικείται από το σκορ.

Ο τελικός με τον ΠΑΟ ήταν προγραμματισμένος για την 21.7.1968, δηλαδή μέσα σε μια εβδομάδα, και σύμφωνα με την προκήρυξη, ως τελικός Κυπέλλου Ελλάδας, έπρεπε να διεξαχθεί στο μεγαλύτερο στάδιο της χώρας, δηλαδή στο Καραϊσκάκη.

Με το που ξεκινά η εβδομάδα, ο ΠΑΟ δηλώνει ότι δεν είναι δίκαιο και ισότιμο να αγωνιστεί στο Καραϊσκάκη, που αποτελεί τη μόνιμη έδρα του Ολυμπιακού. Ζήτησε λοιπόν να διεξαχθεί ο τελικός σε ουδέτερο γήπεδο, δηλώνοντας ότι διαφορετικά προτίθεται να μην αγωνιστεί.

Η ΕΠΟ, που ανέκαθεν σέβεται τα αιτήματα του ΠΑΟ και στη συντριπτική πλειοψηφία των περιπτώσεων τα υιοθετεί, αντί να απορρίψει το αίτημα του ΠΑΟ, το συζητά θετικά και προσανατολίζεται στο να προτείνει ως ουδέτερο γήπεδο τέλεσης του τελικού το γήπεδο της Νέας Σμύρνης. Εναλλακτικά, προτείνει κλήρωση μεταξύ Λεωφόρου και Φαλήρου, λύση που απορρίπτεται.

Ο Ολυμπιακός αντιδρά. Ο ΠΑΟ επιμένει. Η ΕΠΟ αποφασίζει τελικά να γίνει ο τελικός στη Νέα Σμύρνη. Άλλωστε οι μέρες έχουν περάσει και τα χρονικά περιθώρια έχουν εξαντληθεί. Όλη την εβδομάδα όλη η φίλαθλη --και όχι μόνο-- Ελλάδα ασχολείται σχεδόν αποκλειστικά με το θέμα αυτό.

Μπροστά στην εξέλιξη αυτή, ο επίσημος Ολυμπιακός παίρνει μια ιστορική απόφαση. Μετά από εισήγηση του προπονητικού τιμ, επικεφαλής του οποίου ήταν ο παλιός παίκτης της ομάδας Θανάσης Κίνλεϊ (Σούλης) αλλά και με σύμφωνη γνώμη και προτροπή όλων των παικτών προτείνεται ως έδρα διεξαγωγής του τελικού η Λεωφόρος, δηλαδή το γήπεδο του αντιπάλου ΠΑΟ (!). Η διοίκηση του Ολυμπιακού, με τον πρόεδρο της κ. Μπουζάκη, επικαλείται προς δικαιολόγηση της απόφασης της την επιθυμία της να παρακολουθήσουν όσο το δυνατόν περισσότεροι φίλαθλοι τον αγώνα στο μεγαλύτερο γήπεδο της Λεωφόρου και να μην ταλαιπωρηθούν στο μικρό γήπεδο της Νέας Σμύρνης. Ο επίσημος Ολυμπιακός πίστευε ακράδαντα ότι η πλειοψηφία των θεατών του αγώνα θα ήταν οπαδοί του Ολυμπιακού. Άλλωστε τότε οι φίλαθλοι καθόντουσαν ανακατεμένοι στο γήπεδο.

Η ΕΠΟ δέχεται με ανακούφιση και ικανοποίηση την απροσδόκητη αυτή πρόταση του Ολυμπιακού και ορίζει πλέον αντί της Νέας Σμύρνης τη Λεωφόρο ως τόπο διεξαγωγής του τελικού. 

Ο ΠΑΟ δέχεται τη νέα απόφαση με χαρά, θριαμβολογώντας πως, χάρις στη σθεναρή του στάση, άλλαξε το μεροληπτικό καθεστώς διεξαγωγής τελικών στο Καραϊσκάκη και αναγκάστηκε ο Ολυμπιακός να υποχωρήσει, χάνοντας κατά κράτος τη μάχη για διατήρηση των άδικων προνομίων του. Επιπλέον, αποδίδει την ακατανόητη για πολλούς αυτή απόφαση του Ολυμπιακού στη (δήθεν) επιθυμία του Θρύλου να αποκτήσει άλλοθι για τη διαγραφόμενη και επικείμενη βέβαιη ήττα μας στη Νέα Σμύρνη. Ειρωνεύεται ακόμη μια περίεργη δεισιδαιμονία του «υπανάπτυκτου» Ολυμπιακού, που θεωρεί ότι η Νέα Σμύρνη δεν ήταν γουρλίδικη για τον Θρύλο.

Εκείνοι που δυσανασχετούν έντονα είναι πολλοί οπαδοί του Ολυμπιακού και ιδίως η προσκείμενη στον Ολυμπιακό εφημερίδα ΦΩΣ, που καυτηριάζει την απόφαση της διοίκησης, την οποία αποκαλεί «δώρο» προς τον αντίπαλο και θεωρεί ότι μειώνει δραματικά σημαντικά τις πιθανότητες επικράτησης του Ολυμπιακού στον τελικό. Με συνεχή δημοσιεύματα, καταρτίζει πολυάριθμη λίστα επιχειρημάτων που αποδεικνύουν ότι η απόφαση του Ολυμπιακού αποτελεί ένα πελώριο εγκληματικό λάθος και της ζητά να την ανακαλέσει.

Η διοίκηση του Ολυμπιακού, με ανακοίνωσή της, απάντησε σε πολύ χαμηλούς τόνους στις επιθέσεις που της έκανε το ΦΩΣ, θεωρώντας τις καλοπροαίρετες, αποφεύγοντας, έτσι, να ρίξει λάδι στη φωτιά.

Όμως όπως αποδείχθηκε τελικά ούτε ο ΠΑΟ ούτε η ΕΠΟ ούτε το ΦΩΣ ούτε και πολλοί φίλαθλοι της εποχής στην Ελλάδα γνώριζαν αυτό που ήξερε και έλεγε ο Σούλης πριν από τον συγκεκριμένο αγώνα:

Εκείνο που θέλουμε είναι μόνο να παίξουμε. Όπου και να παίξουμε με τον Παναθηναϊκό, είτε στη Λεωφόρο, είτε και σε χωράφι ακόμη, θα κερδίσουμε. Είμαστε σε τέτοια φόρμα, που άλλες ομάδες δεν βρίσκονται ούτε τον χειμώνα».

Όπερ και εγένετο.

Την 21.7.1968, το παιχνίδι έγινε στη Λεωφόρο. Ο Ολυμπιακός νίκησε 1-0 με σκόρερ έναν από τους παραδοσιακούς βασικούς δήμιους του ΠΑΟ, τον Παυλάκη Βασιλείου (ή «Μακάριο», επειδή ήταν από την Κύπρο), και κατέκτησε το Κύπελλο Ελλάδας μέσα στην έδρα του αντιπάλου του, βουλώνοντας στόματα. Το σκορ θα μπορούσε να είναι ευρύτερο, καθώς ο ΠΑΟ απείλησε ουσιαστικά μόνο μια φορά, αλλά ο Ξαρχάκος έκανε το καθήκον του.

Μετά το τέλος του ματς, οι παίκτες του Ολυμπιακού επιβεβαίωσαν εμφατικά ότι οι ίδιοι θέλησαν να παίξουν στην Λεωφόρο γιατί ήξεραν ότι «ακόμη και στα αποδυτήρια του ΠΑΟ αν έπαιζαν, θα κέρδιζαν οπωσδήποτε».

Έφυγα από την Λεωφόρο εκείνη την μέρα περιχαρής, πολύ αργότερα από τη λήξη του αγώνα και την απονομή. Κατηφορίζαμε την Αλεξάνδρας για να πάμε σπίτια μας και τραγουδούσαμε. Τα επινίκια και οι κάθε λογής καζούρες στους αντιπάλους δεν είχαν τελειωμό και κράτησαν για αρκετές μέρες. Ήταν μια από τις μεγαλύτερες χαρές, που μου έδωσε η ομάδα.