Του RedTerso
Πόσες φορές έχουμε ακούσει και διαβάσει φράσεις όπως «πάρ’ το πάνω σου, πρόεδρε», «ξήλωσε τα όλα, πρόεδρε», «πρόεδρε, εσύ ξέρεις τι πρέπει να κάνεις» από σφουγγοκωλάριους δημοσιογράφους και έχουμε δει με πηχυαίους τίτλους στα πρωτοσέλιδα ακόμα και σε «ολυμπιακές» εφημερίδες; Αυτή τη φορά ο πρόεδρος είπε να πάρει πάνω του την υπόθεση και ανακοίνωσε πρόστιμο προς τους παιχταράδες μας, περνώντας τους ταυτόχρονα ένα εξάψαλμο και τους ανακοίνωσε ότι αποτελούν --οι περισσότεροι-- ήδη παρελθόν από την ομάδα.
Η κίνηση αυτή είναι από μόνη της πολύ δυναμική. Αλλά όπως και κάθε κίνηση δημόσιου προσώπου, κρίνεται. Στους περισσότερους οπαδούς αυτή η κίνηση φαίνεται ότι άρεσε. Έδειξε επιτέλους η διοίκηση ότι αντιλαμβάνεται το μεγάλο εκνευρισμό που επικρατεί στον κόσμο και την απογοήτευση που νιώθει για την τραγική εικόνα που παρουσιάζει ο Ολυμπιακός στο χορτάρι. Παράλληλα, ο τρόπος που μίλησε ο πρόεδρος φαίνεται ότι «άγγιξε» τον ψυχισμό αρκετά μεγάλου κομματιού του κόσμου. Επίσης πολλοί θα πουν ότι χρειαζόταν να γίνει μια δυναμική κίνηση που επιτέλους θα ταράξει τα λιμνάζοντα --εδώ και καιρό-- ύδατα του Ρέντη. Εγώ ανήκω στην κατηγορία των οπαδών που δεν βρίσκει ότι αυτή η κίνηση είναι προς τη σωστή κατεύθυνση και θα προσπαθήσω να εξηγήσω τους λόγους.
Μπορεί σε επίπεδο θυμικού μια τέτοια ακραία αντίδραση να ταιριάζει με τον ψυχισμό του γαύρου. Ή για να το θέσω καλύτερα, να ταιριάζει με το υπόδειγμα που είχε παρουσιάσει ο Κόκκαλης από τη δεκαετία του ’90 ήδη. Όμως η διοίκηση Μαρινάκη μας είχε συνηθίσει σε μια πιο «τεχνοκρατική» οπτική για την ομάδα, η οποία --άσχετα αν άρεσε ή όχι-- είχε αποδώσει αποτελέσματα: 7 διαδοχικά πρωταθλήματα, κύπελλα και μια αξιοσέβαστη --τουλάχιστον-- παρουσία στο ευρωπαϊκό στερέωμα. Μια οπτική που την ήθελε --πολύ καλώς-- να στηρίζει τους προπονητές, να λειτουργεί πιο ορθολογικά στον οικονομικό τομέα, να πουλάει ακριβά ποδοσφαιριστές και να δείχνει ότι έχει έναν συγκεκριμένο οργανωτικό προσανατολισμό. Με τις κινήσεις που έχει κάνει φέτος (πρόσληψη Χάσι, αποπομπή Λεμονή σε μια άκυρη, για εμένα, στιγμή και τώρα το ξήλωμα των παιχτών) φαίνεται να ξεφεύγει από αυτό το τεχνοκρατικό μοντέλο και να κινείται περισσότερο θυμικά. Μια τέτοια κίνηση δεν συνάδει με την εικόνα ενός σοβαρού ευρωπαϊκού κλαμπ, όπως παρουσιάζει τον εαυτό της η διοίκηση του Ολυμπιακού. Φανταστείτε μόνο τι θα λέγαμε και πόσο θα γελάγαμε αν αυτή την κίνηση μαθαίναμε ότι την έκανε η διοίκηση της Λίβερπουλ για παράδειγμα. Ο Ολυμπιακός όμως δεν μπαίνει στο ίδιο κάδρο με καμία άλλη ομάδα. Είναι τέτοιο το «βάρος» της ιστορίας αυτού του συλλόγου που δεν μπορεί να γίνει ακριβής σύγκριση με κανέναν άλλο και μοιραία οι αντιδράσεις πολλές φορές είναι ακραίες, οπότε προχωράω στα υπόλοιπα.
Για τη διοίκηση Μαρινάκη, αυτή είναι μια κίνηση που δεν μπορεί να «χάσει», για τον απλούστατο λόγο ότι γίνεται σε μια χρονική στιγμή που όλα έχουν κριθεί: μένουν 4 αγωνιστικές και ο Ολυμπιακός έχει χάσει το πρωτάθλημα (πιθανότατα και τη δεύτερη θέση του Champions League), έχει χάσει το κύπελλο και έχει παρουσιάσει μια τουλάχιστον αποκρουστική αγωνιστική εικόνα στον κόσμο του. Τη στιγμή λοιπόν που επιλέγεται να γίνει αυτή η κίνηση, δεν μπορεί να επιφέρει κανένα απολύτως αποτέλεσμα στην εξέλιξη της χρονιάς. Είναι μια «win-win» κατάσταση για τον πρόεδρο, μιας και δείχνει να παίρνει την κατάσταση πάνω του, τη στιγμή που δέχεται κριτική για τις δικές του επιλογές, οπότε μπορεί σχετικά «αναίμακτα» να μεταθέσει τις ευθύνες προς τρίτους --εν προκειμένω τους ποδοσφαιριστές-- χωρίς παράλληλα να υπάρχει κάποιο σοβαρό διακύβευμα που θα μπορούσε να του κοστίσει. Να θυμίσω και να συγκρίνω την πολύ πιο ήπια αντίδραση --που με είχε βρει σύμφωνο-- το Γενάρη της αποπομπής κάποιων από τους αδιάφορους ξένους παίχτες. Η τότε κίνηση δεν στάθηκε ικανή να αλλάξει τα δεδομένα, πολλώ δε μάλλον που οι περισσότεροι από τους ποδοσφαιριστές μας μάλλον περιμένουν καρτερικά την ώρα που θα κουνήσουν μαντήλι για άλλες καλύτερες --για αυτούς-- πολιτείες.
Η αντίδραση του Μαρινάκη μετακυλύει όλες τις ευθύνες προς τους ποδοσφαιριστές. Δεν χωράει καμία αμφιβολία ότι αυτοί είναι συνυπεύθυνοι για την αποτυχία της ομάδας σε όλα τα μέτωπα, όμως δεν είναι αυτοί οι πρώτοι και βασικοί υπεύθυνοι. Αυτοί οι παίχτες δεν ήρθαν μόνοι τους στον Ολυμπιακό. Κάποιος ή κάποιοι τους έφεραν. Οι παρτίδες με τους μάνατζερ και οι υποσχέσεις και οι συμφωνίες κάτω από το τραπέζι ενέχουν τον κίνδυνο για κάθε καλό (ας πούμε) ποδοσφαιριστή που θα έρθει να ακολουθήσουν και κάμποσοι άλλοι που μόνο ως ποδοσφαιρική σαβούρα μπορούν να χαρακτηριστούν. Για τον κάθε Ρέτσο που ο κάθε μάνατζερ θα μεσολαβήσει για να πουληθεί με 20 εκατ. θα πρέπει να υπάρχει και η αντίστοιχη «εκδούλευση» για αγορά του κάθε Καρσελά και την πρόσληψη του κάθε Χάσι. Έτσι λειτουργούν οι νόμοι της αγοράς στο σύγχρονο ποδόσφαιρο και ο Μαρινάκης θα έπρεπε να το γνωρίζει.
Αυτή η κίνηση δείχνει για άλλη μια φορά έλλειψη αυτοκριτικής από την πλευρά της διοίκησης για τις επιλογές της τα τελευταία χρόνια, που ρίχνουν διαρκώς την ποιότητα της ομάδας. Οι συνεχόμενες αλλαγές προπονητών, οι αλλεπάλληλες αλλαγές προσώπων στα οργανωτικά της ομάδας (αλήθεια τι αρμοδιότητες έχει ο Μοντέστο, ο Ντάρκο, ο Καρεμπέ κτλ;) η απόκτηση «λαβρακίων» και η ταυτόχρονη αγορά αμφιβόλου αξίας ποδοσφαιριστών που έχουν επιβαρύνει το ρόστερ και το μπάτζετ απλά και μόνο για να μην πάνε στους απέναντι (έχει καταλάβει κανείς γιατί αποκτήθηκαν το Γενάρη ο Ίβουσιτς και ο Ιγκόρ;) είναι αποκλειστικές επιλογές της διοίκησης. Τον Γενάρη η διοίκηση πήρε μια απόφαση να διώξει τον Λεμονή και να τον αντικαταστήσει με τον Γκαρθία, ο οποίος θα έχτιζε υποτίθεται την ομάδα της νέας σεζόν. Το αποτέλεσμα δείχνει ότι ήταν μια κακή επιλογή, παρόλο που αρκετοί λέγαμε τότε ότι πρόκειται για λάθος, όχι επειδή ο Λεμονής είναι ο κατάλληλος προπονητής αλλά επειδή ενδεχόμενη αποτυχία θα έχει ως αποτέλεσμα την αποπομπή και του Γκαρθία. Αλήθεια η διοίκηση τι έχει να πει για αυτή της την επιλογή, που αποδείχτηκε εξόφθαλμα πλέον λανθασμένη;
Και σαν προέκταση του παραπάνω: Για τη διοίκηση του Ολυμπιακού φταίνε πάντα κάποιοι άλλοι. Η κυβέρνηση που κάνει πόλεμο (και είναι αλήθεια), η εξυγίανση (που είναι αλήθεια), η ΕΠΟ και η διαιτησία (αλήθεια και εδώ), ο Κόκκαλης που κάνει μπίζνες, το Φως που δεν τα γράφει όπως μας αρέσει κτλ, αλλά ποτέ «εμείς» ως ΠΑΕ. Δεν έχουμε ακούσει ούτε μια στιγμή τα τελευταία δύο χρόνια τουλάχιστον ότι «φταίμε και εμείς» --ως αυτοί που παίρνουν τις αποφάσεις-- και ότι πρέπει να γίνουν αλλαγές σε διάφορα επίπεδα στην ποδοσφαιρική ομάδα. Το να ρίχνεις διαρκώς τις ευθύνες σε τρίτους αποπροσανατολίζει όλο τον οργανισμό του συλλόγου από τους στόχους και τις υποχρεώσεις του. Και είναι πολύ κρίμα μετά από ευρωπαϊκό παιχνίδι απέναντι στη Γιουβέντους να ακούμε τον τεράστιο Σάββα Θεοδωρίδη να μιλάει για τη διαιτησία στο ελληνικό πρωτάθλημα. Και το χειρότερο σε όλα αυτά φαίνεται ότι είναι ασυνεπής αυτή η στάση με όλη τη ρητορική που έχει αναπτύξει φέτος η ΠΑΕ. Γιατί δεν μπορεί να ισχύουν όλα ταυτόχρονα. Ή δεχόμαστε ανελέητο πόλεμο που έκρινε το αποτέλεσμα της χρονιάς ή χάσαμε επειδή είμαστε ανεπαρκείς ποδοσφαιρικά. Εγώ συνεχίζω να πιστεύω ότι ισχύει το δεύτερο και μέσα από μια τέτοια αντίδραση φαίνεται ότι, υπόρρητα, την ασπάζεται και η ΠΑΕ καρατομώντας τους παίχτες. Αν ισχύει όμως αυτό, υπάρχει μεγάλο πρόβλημα στην επικοινωνιακή πολιτική που έχει αναπτυχθεί μέχρι σήμερα με υπόδειξη της διοίκησης.
Η κίνηση αυτή έχει και έναν δευτερεύοντα στόχο κατά τη γνώμη μου: Να δεχτεί πιο εύκολα ο κόσμος τη μείωση του μπάτζετ που είναι μάλλον βέβαιο ότι θα γίνει. Αυτή η μείωση για εμένα δεν είναι αναγκαστικά κακή. Η ονομαστική αξία του ρόστερ μας φέτος ήταν περίπου 80 εκατομμύρια, αλλά η πραγματική του αξία στο χορτάρι ήταν αντιστρόφως ανάλογη. Με δεδομένο ότι η ομάδα δεν θα έχει τα έσοδα του Champions League είναι σαφές ότι το μπάτζετ θα μειωθεί, μιας και έτσι έγινε και πέρυσι που μείναμε εκτός της κορυφαίας διοργάνωσης και ξαφνικά παρουσιάστηκε μια μαύρη τρύπα στα οικονομικά της ΠΑΕ. Αν για το επόμενο διάστημα η ομάδα απαρτίζεται από παίχτες των ακαδημιών, τότε θα είναι πιο εύκολο για τον κόσμο το καλοκαίρι να «αποδεχθεί» ένα ρόστερ, που φαινομενικά ή πραγματικά θα απέχει από αυτά που ενδεχομένως να ζητούσε ή να περίμενε σε άλλη περίπτωση.
Το καλοκαίρι προβλέπεται πολύ δύσκολο για τη διοίκηση. Έχει να διαχειριστεί πρώτη φορά από τότε που ανέλαβε μια τόσο αποτυχημένη σεζόν και με τόσο μεγάλες εκκρεμότητες σε όλα τα επίπεδα. Προέχει η διευκρίνηση των αρμοδιοτήτων του κάθε προσώπου που εμπλέκεται με την ομάδα, η επιλογή ενός πραγματικά καλού προπονητή και η δημιουργία ενός ρόστερ που θα διεκδικήσει την επιστροφή στην κορυφή. Όλα αυτά φαντάζουν ως μεγάλα προβλήματα για το επόμενο διάστημα και ο Μαρινάκης θα είναι ο αποκλειστικός υπεύθυνος για την κατεύθυνση που θα πάρουν τα πράγματα. Για αυτά όμως θα έχουμε χρόνο να μιλήσουμε αναλυτικά στη συνέχεια της χρονιάς.
Θα κλείσω αυτό το κείμενο με μια αισιόδοξη νότα. Αν κάτι μου άρεσε στη σημερινή κίνηση της διοίκησης είναι ότι αν παίξουν όντως παιδιά από τις ακαδημίες θα δούμε επιτέλους στο χορτάρι ποδοσφαιριστές που ξέρουν πρώτα απ' όλα το βάρος και τη σημασία της φανέλας και είναι σίγουρο ότι θα «ματώσουν» γι’ αυτή. Επιτέλους τέλος με τους λεγεωνάριους και τις χρυσές μετριότητες. Ο κόσμος του Θρύλου διψάει να βλέπει ποδοσφαιριστές που αγαπάνε αυτή την ομάδα, τη φανέλα της και τον κόσμο της. Ο κόσμος λατρεύει παθολογικά την ερυθρόλευκη και ριγωτή εμφάνιση, που έχει μόνο το σήμα με το δαφνοστεφανωμένο έφηβο στο ύψος της καρδιάς και όχι απαραίτητα ένα όνομα στην πλάτη...
Πάντα άρρωστοι με τον ΟΛΥΜΠΙΑΚΟ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου