Και μοιάζει να ’ναι αδύνατο, μα εγώ πιστεύω

Δευτέρα 8 το πρωί, μετά από ελάχιστο ύπνο στέλνω μήνυμα στον RedTerso: «θέλω να γράψω για το ποδόσφαιρο», του λέω, χωρίς να γνωρίζω εκείνη τη στιγμή τι ακριβώς θα πραγματεύεται το κείμενό μου. Μάλλον ακόμα και τώρα δεν ξέρω τι θέλω να γράψω, απλά να βγάλω πράγματα από μέσα μου σχετικά με το ποδοσφαιρικό τμήμα και είναι πολλά αυτά που θέλω να πω. Ελπίζω να καταφέρω να γράψω έστω τα μισά από αυτά που σκέφτομαι.


 

Του Mad Prophet

Ας ξεκινήσουμε από το παρελθόν και συγκεκριμένα το 1998 όταν ο υπογράφων σε μικρή ηλικία παρακολουθούσε το Παο – Ολυμπιακός 2-4. Θυμάμαι χαρακτηριστικά όταν έγινε το 2-0 υπέρ του βάζελου να λέω στον στεναχωρημένο πατέρα μου: «μην ανησυχείς, θα το γυρίσουμε». Λίγη ώρα αργότερα ο Μπίλαρος θα υπέγραφε μια μυθική ανατροπή. Μέχρι πριν λίγα χρόνια σε κάθε ντέρμπι ένιωθα όπως το ’98, δηλαδή ό,τι και να γίνει --και ειδικά σε ματς που υπάρχει το πρέπει-- η ομάδα μας θα το πάρει ο κόσμος να χαλάσει. Αυτό το αίσθημα πλέον έχει χαθεί για τα καλά, με αποκορύφωμα τη φετινή χρονιά που δεν έχω μόνο άγχος για τα ντέρμπι, αλλά ακόμα και για τα λεγόμενα μικρά παιχνίδια.

Σίγουρα για τη φετινή εικόνα η διοίκηση έχει τη μεγαλύτερη ευθύνη. Έχω αποθεώσει και έχω κριτικάρει έντονα τον Μαρινάκη για τις επιλογές του μέσα στα χρόνια. Αν με ρωτήσετε, τον θεωρώ άκρως πετυχημένο σαν πρόεδρο και είναι γεγονός πως δέχεται τεράστιο πόλεμο από πολλές πλευρές. Όμως από ένα σημείο και μετά νιώθω πως βιάζουμε την ποδοσφαιρική λογική. Αλλαγές προπονητών, στελεχών και παικτών κάθε λίγο και λιγάκι. Δεν μπορεί αυτό να συνεχιστεί για καιρό. Ακόμα και ο μεγάλος Σώκρατες άλλαζε τους προπονητές σαν τα πουκάμισα, αλλά είχε έναν ελληνικό κορμό και αποδυτήρια που άντεχαν όλους αυτούς τους κραδασμούς και οι παίκτες έβγαιναν μπροστά στα κρίσιμα.

Είναι γεγονός πως το ποδόσφαιρο έχει αλλάξει στο πέρασμα των χρόνων, οι μεταγραφές έχουν γίνει καθημερινότητα των ομάδων και δεν υπάρχουν πλέον παίκτες-σημαίες, όμως έχουμε φτάσει στο άλλο άκρο. Δεν γίνεται να αγοράζουμε έναν παίκτη π.χ. 5 εκατομμύρια και να σκεφτόμαστε πόσο θα τον πουλήσουμε στο μέλλον και αν θα πιάσει 15 εκατομμύρια. Δεν λέω, καλά τα selling club και τα σχετικά, όμως αυτά είναι για τους δημοσιογράφους και τους λογιστές, ενώ εγώ είμαι οπαδός. Θέλω να ταυτίζομαι με παίκτες που φορούν τον δαφνοστεφανωμένο έφηβο και όχι όσοι έρχονται να βλέπουν τον Θρύλο ως σκαλοπάτι, ίσα ίσα που πρέπει να τον θεωρούν την κορυφή της καριέρας τους. Μην πάμε μακριά. Εδώ παλιά έμπαινα στην μπουτίκ και δεν ήξερα ποιανού παίκτη τη φανέλα να αγοράσω, τώρα αν μπω ποιανού να πάρω; Του Καρίμ ή του Τζούλε; Χωρίς να έχω κάτι με τους συγκεκριμένους παίκτες.

Κακά τα ψέματα, το μόνο πράγμα πάνω στο χορτάρι που θυμίζει τον Ολυμπιακό που αγαπήσαμε είναι η ερυθρόλευκη και αυτό με ενοχλεί αφάνταστα. Το ίδιο με ενοχλεί που δεν μπορούμε να κερδίσουμε ένα ντέρμπι.

Για αυτό τον λόγο θεωρώ πως το φετινό καλοκαίρι είναι κομβικό και η διοίκηση να αλλάξει την φιλοσοφία της, να πατήσει ένα φρένο στις αμέτρητες αλλαγές. Να αγοράσει ό,τι καλύτερο κυκλοφορεί στην ελληνική αγορά, όπως έκανε τόσα χρόνια, αλλά και να τους βάλει να παίξουν, όχι να τους δανείζει. Να δημιουργήσει έναν ελληνικό κορμό που να διψάει για τίτλους και εννοείται να αφήσει τον προπονητή να δουλέψει και να δημιουργήσει τη δική του ομάδα. Μέχρι τότε έχουμε καιρό, η μάχη για μένα ακόμα δεν έχει χαθεί.

Και θα μου πείτε τώρα μετά απ’ όλα αυτά πώς γίνεται να πιστεύεις ακόμα στο πρωτάθλημα;

Πιστεύω γιατί αυτή η ομάδα δεν λέγεται τυχαία Θρύλος. Δεν είναι ούτε η πρώτη ούτε η τελευταία φορά που μας πάνε όλοι κόντρα. Ποιος ξεχνάει τον τελικό Κυπέλλου με τον βάζελο που παίζαμε με 10 από το 30΄ ή τον τελικό με την Κούλα που παίζαμε με 9 και είχαμε φάει γκολ οφσάιντ. Είναι ανεπίτρεπτο να υπάρχει κλίμα «σιγά να μην κάνουμε διπλό μέσα στην Τούμπα». Είναι ανεπίτρεπτο να λέμε πως το πρωτάθλημα τελείωσε.

Ακόμα και έτσι, έχουμε την καλύτερη ομάδα και πρέπει επιτέλους να το δείξουμε και μέσα στο γήπεδο και στο τέλος, αν χαθεί το πρωτάθλημα, να γίνει αφού έχουμε παλέψει όσο δεν πάει. Επίσης, σε περίπτωση αποτυχίας, δεν ήρθε το τέλος του κόσμου. Η φετινή χρονιά είναι ένα καλό μάθημα για όλους μας πως ο Ολυμπιακός πρέπει να μένει ενωμένος και πως κάτι τέτοιες στιγμές μας έχει ανάγκη περισσότερο από ποτέ. Δεν πρέπει να τους κάνουμε τη χάρη να μπούμε σε κλίμα εσωστρέφειας, αλλά να βγούμε πιο δυνατοί μετά τα φετινά. Κριτική, αλλά και στήριξη παράλληλα.

Και όπως λέει ένα τραγούδι «Όσο για μένα, να μη φοβάσαι, γιατί γουστάρω όπως γούσταρα παλιά».

* Επίτηδες επέλεξα τη συγκεκριμένη φωτογραφία, γιατί αυτό ακριβώς είναι που θέλω να βλέπω από τους παίκτες μας: μάτια που γυαλίζουν και κομάντο πάνω στο χορτάρι, έτοιμοι να πατήσουν όποιον βρουν απέναντί τους.