Του RedTerso
Η ομάδα το τελευταίο διάστημα πέρασε την δεύτερη --και ίσως πιο επίπονη-- αγωνιστική κρίση μέσα στη σεζόν και πολλοί συνοπαδοί μας έβγαλαν τα φτυάρια για να την θάψουν. Ο Ολυμπιακός ήταν άθλιος πραγματικά αυτό το διάστημα, με αναιμική επίθεση και δυσλειτουργίες στην άμυνα. Οι φωνές και η κριτική του κόσμου ήταν --μέχρι ενός σημείου-- δικαιολογημένες. Αν όμως δεν ταιριάζει κάτι στον μπασκετικό Ολυμπιακό είναι η απαξίωση και ο μηδενισμός απέναντί του. Ένα πράγμα χρειάζεται. Πίστη στο πλάνο, στήριξη και υπομονή. Η ομάδα φέτος μπορεί να φτάσει μέχρι την κορυφή. Μπορεί και όχι. Ας σταθούμε εμείς όμως στο πλευρό της, έχοντας δώσει τη δική μας προσπάθεια από την εξέδρα και ας δώσουμε άλλη μια φορά την ευκαιρία σε αυτή την ομάδα και αυτό τον προπονητή να μας εκπλήξουν.
Ας περάσουμε όμως λίγο και στην ανάλυση του παιχνιδιού. Ο Ολυμπιακός μπήκε με μια τρομερή συγκέντρωση και αποφασιστικότητα στο μάξιμουμ (αντίστοιχη με αυτή που μπήκε τις προάλλες στο ΟΑΚΑ και δεν τον άφησαν να συνεχίσει οι γκρι) στο παρκέ και ακολούθησε ένα πολύ δουλεμένο και μελετημένο αγωνιστικό πλάνο. Οι τέσσερις πρώτες επιθέσεις γίνονται με πανομοιότυπο τρόπο. Κίνηση έξω από τη γραμμή των 6,75, δύο διπλά σκριν στον Σπανούλη, που βρίσκεται δεξιά στην περιφέρεια με τον Σλούκα απέναντί του και διείσδυση του αρχηγού, που καταλήγει με δικό του σουτ (για το 2-0) ή πάσα προς την weak side στον Παπανικολάου. Αυτό έδωσε τη δυνατότητα να υπάρξει μπέρδεμα και ανισορροπία στην αμυντική τακτική της Φενέρ (η δεύτερη καλύτερη άμυνα μετά τη δική μας) και ουσιαστικά να βγάλει εκτός της εξίσωσης τον Βέσελι, μιας και ο ψηλός που έβγαινε μπροστά στον αρχηγό ήταν ο Τόμπσον (της Φενέρ) και όχι ο Τσέχος. Στη συνέχεια προστέθηκαν στην επιθετική φαρέτρα και κάποια κάθετα plays με δημιουργία από τη ρακέτα προς τα έξω, που έδωσαν τη δυνατότητα για ελεύθερα μακρινά σουτ. Ταυτόχρονα στην άμυνα το σχέδιο λειτούργησε άψογα βγάζοντας εκτός παιχνιδιού τον (πολύ) Γουόναμέικερ και τον Σλούκα (που βγήκε στο 7' και δεν ξανάπαιξε ποτέ). Και κάπως έτσι γράφτηκε η ιστορία του καλύτερου φετινού δεκάλεπτου της ομάδας .
Στη δεύτερη περίοδο ο μελιτζάνας έπαιξε το χαρτί της πίεσης στα 4/4 του παρκέ και η ομάδα μας αντιμετώπισε το γνωστό πρόβλημα του προσπεράσματος της «σέντρας», που ακόμα και όταν γινόταν δεν επέτρεπε να εκδηλωθεί μια δομημένη επίθεση, αφού είχε σπαταληθεί ήδη αρκετός χρόνος. Παρόλαυτά η εξαιρετική μας άμυνα που δεν δέχτηκε πόντο για 4 λεπτά δεν επέτρεψε στη Φενέρ να πλησιάσει. Σε εκείνο το σημείο βέβαια έβαλε μερικά μεγάλα σουτ ο Ντίξον (συγγνώμη ο Μοχάμεντ Άλι ήθελα να πω) και οι Τούρκοι μείωσαν στο -8. Το ημίχρονο έκλεισε με 45-36 που ήταν μάλλον τιμητικό για την Φενέρ.
Στο δεύτερο ημίχρονο ο Ολυμπιακός μπήκε ακόμα πιο συγκεντρωμένος στο παιχνίδι, συνεχίζοντας να «πατάει» πάνω στην τρομερή του άμυνα, η οποία απειλούταν μόνο από τις εμπνεύσεις και τα μεγάλα σουτ του Ντίξον, αλλά ταυτόχρονα έβγαλε και κάτι επιθετικά, που μας έλειπε το προηγούμενο διάστημα και αυτό ήταν το πολύ καλό τρανζίσιον παιχνίδι και η εκδήλωση είτε πρωτεύοντα --επιτέλους-- είτε δευτερεύοντα αιφνιδιασμού με γρήγορες επιλογές και εκτελέσεις. Αυτό ήταν το καθοριστικό στοιχείο που έγειρε ουσιαστικά και οριστικά την πλάστιγγα του παιχνιδιού. Ο μελιτζάνας προσπάθησε να βγάλει κάποια τρικ, χρησιμοποιώντας τον Γκιουλέρ για καλύτερη άμυνα απέναντι στον playmaker μας και τον Ντουβερίογλου σε ρόλο «σκιάχτρου», αλλά η ομάδα διάβασε εξαιρετικά και αυτές τις καταστάσεις και έβαλε και τον Μακλιν στο «παιχνίδι» ανοίγοντας και κλείνοντας με ταχύτητα τις αποστάσεις. Σε αυτό ήταν καταλυτικό και το εξαιρετικό ποσοστό στα σουτ από την περιφέρεια (13/17 με 76,5%)!
Και αφού πιάσαμε και αυτό το κομμάτι, θα ήθελα να πω ότι όντως με βάση τη φετινή εικόνα της ομάδας έξω από το τόξο, το χθεσινό ποσοστό μας στα τρίποντα φαντάζει εξωπραγματικό. Δεν είναι όμως αυτή η απόλυτη αλήθεια. Αν παρατηρήσει κάποιος πιο προσεκτικά τις φάσεις θα δει ότι η πλειοψηφία των σουτ, βγαίνει με εξαιρετικές προϋποθέσεις (όπως και σε πολλά άλλα παιχνίδια παρόλο που δεν έμπαιναν τα σουτ). Επίσης κάποια τρίποντα προέκυψαν από τις σπουδαίες αρετές των περιφερειακών μας, είτε αυτές λέγονται οι πολύ καλές αποφάσεις και εκτελέσεις του αρχηγού, είτε οι κινήσεις του δολοφόνου Γιάνις Στρέλνιεκς. Ειδικά αυτή κίνηση του Λετονού με την προσποίηση διείσδυσης, την ντρίμπλα κάτω από τα πόδια και το step-back τρίποντο, είναι μια κίνηση που εκθέτει τον αμυντικό (ειδικά αν είναι κάποιος ψηλός μετά τις αλλαγές) και τείνει να γίνει ένα από τα ομορφότερα trademark στο ΣΕΦ!
Συνολικά ο Ολυμπιακός ισοπέδωσε την Φενέρ γιατί ακολούθησε με απόλυτη ακρίβεια την αγωνιστική του φιλοσοφία, που περιλάμβανε τον περιορισμό των επιθετικών όπλων του αντιπάλου, την τρομερή ενέργεια που έβγαλαν οι παίχτες μας (και οδήγησε στο να κερδίσουμε τη μάχη των ριμπάουντ με 31-29), το άρτιο επιθετικό παιχνίδι, που «μπολιάστηκε» επιτέλους με ταχύτητα και αιφνιδιασμούς και τη μεγάλη συγκέντρωση που επέφερε σχετικά λίγα λάθη (εκτός από το διάστημα που δυσκολευτήκαμε στη 2η περίοδο), καλή κυκλοφορία της μπάλας και αρκετές ασίστ. Σε αυτό βέβαια αυτός που πρέπει να πάρει τα εύσημα είναι ο προπονητής μας Γιάννης Σφαιρόπουλος, που παρουσίασε ένα εξαιρετικά διαβασμένο Ολυμπιακό, που είχε απαντήσεις --σχεδόν-- στα πάντα και πήρε την ταυτότητα του μελιτζάνα, αναγκάζοντάς τον να δει το μεγαλύτερο κομμάτι του παιχνιδιού από τον πάγκο.
Σε ατομικό επίπεδό τώρα είδαμε την πρώτη πραγματικά σπουδαία εμφάνιση του αρχηγού τη φετινή χρονιά, όχι οτι δεν έχει κάνει καλές εμφανίσεις μέχρι τώρα τόσο επιθετικά όσο και δημιουργικά, αλλά χτες πραγματικά έδωσε το έναυσμα της αντεπίθεσης με πολύ σωστό διάβασμα τις άμυνας και αλάνθαστες αποφάσεις. Άξιος συμπαραστάτης σε όλα τα επίπεδα ήταν ο Στρέλνιεκς, ο οποίος ξαναβρήκε το «δολοφονικό» του σουτ και μακάρι να πέρασε την περίοδο ντεφορμαρίσματος και της κούρασης. Μεστή εμφάνιση από τον Πρίντεζη και τον Μακλίν. Καταλυτικός παράγοντας στην πορεία του παιχνιδιού ήταν ο Κώστας Παπανικολάου, ο οποίος έδινε την εντύπωση ότι κάλυπτε κάθε εκατοστό του παρκέ, συνεισφέροντας απίστευτα στην άμυνα και βοηθώντας ώστε η ομάδα να βγάζει πλεόνασμα ενέργειας και «νεύρου» απέναντι στη Φενέρ. Ο Μιλουτίνοβ συνεχίζει να κινείται σε ρηχά νερά, αν και εχτές ο κόουτς δεν του «έδωσε» μπάλες για να μην βάλει στην αμυντική εξίσωση τον Βέσελι. Ο Ρόμπερτς μπορεί να έβαλε κάποια σουτ και να εντυπωσίασε με την πλαστικότητα των κινήσεων του, στέλνοντας καναδυό φορές τους προσωπικούς του αντιπάλους για τσάι, αλλά όταν πιέζεται στα 4/4 έχει εμφανές πρόβλημα η ομάδα στην ανάπτυξη του παιχνιδιού. Χτες φάνηκε επίσης σε όλο της το μεγαλείο η έλλειψη συγκέντρωσης που διακρίνει τον Τόμπσον. Απ' ό,τι ακούγεται ο Αμερικάνος βρίσκεται πλέον διαρκώς υπό κρίση και μέσα στο Φλεβάρη θα φανεί αν η ομάδα θα τον αντικαταστήσει ή όχι.
Και κάτι τελευταίο για τον κόσμο. Παίζαμε χτες απέναντι σε έναν πολύ μεγάλο αντίπαλο και το ΣΕΦ δεν γέμισε. Επίσης στο μεγαλύτερο διάστημα του παιχνιδιού και αν εξαιρέσουμε μερικώς το πέταλο, η ατμόσφαιρα ήταν αναντίστοιχα ήρεμη για την κρισιμότητα του παιχνιδιού και για το γεγονός ότι παίζαμε απέναντι στη μισητή Φενέρ του μελιτζάνα, που μας στέρησε πέρυσι το τρόπαιο της Ευρωλίγκα. Ας το «πάρουμε» και εμείς λίγο διαφορετικά και ας μην έχουμε απαιτήσεις μόνο από την ομάδα αλλά και από τους εαυτούς μας ως οπαδοί.
Τα προβλήματα δεν λύθηκαν εν μια νυκτί. Ακολουθεί το πολύ δύσκολο παιχνίδι στην έδρα της (puta) Ρεάλ την προσεχή Παρασκευή. Μετά υπάρχει ένα κενό μιας εβδομάδας στην Ευρωλίγκα, όπου θα αντιμετωπίσουμε το αεκάκι στον τελικό κυπέλλου. Μετά υποδεχόμαστε τη Βαλένθια πριν πάμε στο ΟΑΚΑ για το ντέρμπι με το βάζελο. Στο μεσοδιάστημα φημολογείται ότι θα επιστρέψει ο Τιλί και θα είναι η περίοδος για μια τελευταία διορθωτική κίνηση --αν αυτή επιλεγεί από τη διοίκηση και τον κόουτς προφανώς-- και θα αποτελέσει το διάστημα στο οποίο η ομάδα οφείλει να επιλύσει το όποιο αγωνιστικό πρόβλημα υπάρχει για να μπει με τον καλύτερο δυνατό τρόπο στο φινάλε της σεζόν. Ας είμαστε δίπλα της και θα νομίζω ότι στο τέλος θα είναι γεμάτο το ταμείο...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου