Ποδοσφαιρική ανασκόπηση

Κάποιες σκέψεις και σχόλια για την εβδομάδα που ακολούθησε μετά τον ισόπαλο αγώνα με το Αεκ. Ο Ολυμπιακός έχασε βαθμούς και εντυπώσεις, και τη πρώτη θέση στον βαθμολογικό πίνακα, στην Τρίπολη, παίκτες, τελειωμένοι και ενεργοί, κούνησαν το μαντίλι, και η συνέχεια απαιτεί μεγάλη βελτίωση για να έρθει ο τίτλος στο Λιμάνι.

Του Dr. Jekyll

Λίγα λόγια για τον αγώνα της Τρίπολης: με τους περισσότερους παίκτες να κάνουν κακή εμφάνιση, το αποτέλεσμα φαντάζει λογικό. Αν κάτι ήταν καλό στον κυριακάτικο αγώνα, αυτό ήταν η ομάδα του Αστέρα: κατέβηκε ακομπλεξάριστη κόντρα στον πρωταθλητή, με σκοπό όχι να κλέψει, αλλά να κερδίσει βαθμούς. Με πίεση ψηλά και, κάποιες φορές, εντυπωσιακό passing game, o Αστέρας είναι ο καλύτερος αντίπαλος σε όσα παιχνίδια έχω δει φέτος (με εξαίρεση, προφανώς, τους αγώνες του Champions League).

Για να είναι ο Αστέρας, όμως, τόσο καλός, έπρεπε και ο Ολυμπιακός να βρεθεί μπόσικος: Κούτρης (κουρασμένος), Σισέ (ατσούμπαλος και σε κακή ημέρα), Φιγκέιρας (καθυστερημένος), Ρομαό (πολύ κουρασμένος, με πολλές κακές επιλογές και νεύρα), Μάριν (εξαφανισμένος σε όλο το πρώτο ημίχρονο που αγωνίστηκε), Φορτούνης (κουρασμένος, και ελάχιστα καλύτερος από τον, πολύ κακό, Μάριν) βρέθηκαν σε κακή ημέρα, ενώ οι Ζιλέ και Πάρντο σε μέτρια. Αφήνω έξω τους Μιραλάς, που, παρότι, επίσης, μέτριος, είχε και δύο πολύ καλές εκτελέσεις φάουλ, και είναι φανερό ότι χρειάζεται χρόνο και ψυχολογία, Καρίμ (που ελάχιστα τροφοδοτήθηκε), και Ένχελς (ούτε κρύο, ούτε ζέστη).

Αν αναζητήσω κάτι θετικό στον κυριακάτικο Ολυμπιακό, αυτό είναι η, ελπιδοφόρα, (επαν)εμφάνιση του Οτζίτζα. Μπήκε ορεξάτος, έδειξε τους λόγους που η απουσία του ήταν τόσο αισθητή, αλλά, προφανώς, δεν μπορεί να πάρει μόνος του τους αγώνες. Ο Ολυμπιακός έχει πρόβλημα στη συνολική του λειτουργία: κάποιες φορές θα αρκούν οι ατομικές ενέργειες των, ποιοτικών, για να μην το ξεχνάμε, ποδοσφαιριστών του, για να κρίνουν αγώνες, κάποιες άλλες, όχι (είτε μιλάμε για Μιραλάς, είτε για Οτζίτζα).

Σε κακή, αλλά με όλες τις δικαιολογίες του κόσμου, μέρα και ο Γκαρσία: όποιος περίμενε θεαματική μεταμόρφωση μέσα σε λίγες εβδομάδες, καλά θα κάνει να αναμένει στο ακουστικό του. Ο Ισπανός τεχνικός, ούτε τους παίκτες του γνωρίζει ακόμα ούτε έχει καλή εικόνα του ελληνικού πρωταθλήματος. Επίσης: η εικόνα των περισσότερων που αγωνίστηκαν και με το αεκ, και στην Τρίπολη, δείχνει ότι πολύ σωστά, στον αγώνα με το αεκ, επέλεξε να κάνει rotation: ναι, η φυσική κατάσταση έχει βελτιωθεί, αλλά ακόμα απέχει από το σημείο που θα μπορούν να βγάζουν σερί αγώνες, πιέζοντας τον αντίπαλο.

Παρόλα αυτά, φαντάζει παράξενο που ο Χατζισαφί δεν περιλαμβανόταν στην 18αδα (ο Κούτρης έβγαλε, έστω και ελαφρύ, μυϊκό τραυματισμό στον αγώνα με το αεκ), ενώ και η αλλαγή του Τζούρτζεβιτς, πέντε λεπτά πριν τη λήξη του αγώνα, μάλλον έπρεπε να είχε γίνει νωρίτερα. Μεγάλη ανησυχία μου προκάλεσε η εικόνα του Ρομαό: όλοι ξέρουμε ότι έχει τραβήξει κουπί, που δεν αναλογεί σε παίκτη που βρίσκεται στη δύση της καριέρας του. Έχουμε δει τα αποτελέσματα της κόπωσης σε ποδοσφαιριστές: πολύ πρόσφατα, στον καταπληκτικό, στο πρώτο μισό του πρωταθλήματος, πέρυσι Μάρτινς, και, πρόπερσι στον Ιντέγιε (και οι δύο, νεώτεροι του Ρομαό) -- άλλωστε, όλος ο φετινός, κακός, Ολυμπιακός, έχει να κάνει (και) με θέματα φυσικής κατάστασης.

Το βασικό πρόβλημα με τον Ρομαό είναι ότι δεν υπάρχει αντικαταστάτης. Ο Χατζησαφί, αγωνίζεται ως αμυντικό χαφ στο Ιράν. Αν, όμως, πάρει αυτόν τον ρόλο και στον Ολυμπιακό, τότε εξακολουθούμε να ψάχνουμε αντικαταστάτη του Κούτρη. Με κάμποσους δύσκολους αγώνες να ακολουθούν (με αρχή τον πρώτο τελικό πρωταθλήματος κόντρα στο αεκ την Κυριακή), με τρομάζει η ιδέα ενός Ρομαό όπως εμφανίστηκε στην Τρίπολη: όχι απλά δεν είναι ατού (όπως στα περισσότερα φετινά παιχνίδια), αλλά θα αποτελεί πηγή κινδύνων, τόσο αγωνιστικά, όσο και με τα νεύρα που βγάζει όσο δεν του βγαίνουν οι φάσεις και οι αντοχές.

Ο Ολυμπιακός βγήκε πολλαπλά χαμένος από τον αγώνα στη Τρίπολη: στα δικά μου μάτια, είναι η πρώτη φορά που ήταν κατώτερος του αντιπάλου του στην Ελλάδα (τον είδαμε πολλές φορές φέτος κακό, αλλά όχι χειρότερο, ακόμα και στα παιχνίδια που έχασε ή έφερε ισοπαλία -στον αγώνα του πρώτου γύρου με το αεκ --που πράγματι ήταν, επίσης, καλύτερη-- υπάρχουν πολλές δικαιολογίες και ένα καθαρό προβάδισμα δύο τερμάτων, ενώ με τον Παναθηναϊκό, έστω και αν μιλάμε για τον χειρότερο Ολυμπιακό σε ντέρμπι αιωνίων τα τελευταία χρόνια, λίγο έλειψε στο καλό δεκαπεντάλεπτο, πριν τη λήξη, να ισοφαρίσει).

Χάσαμε, επίσης, την πρώτη θέση: από τη μία ισχύει πως όσο το πρωτάθλημα εξαρτάται από τα δικά μας αποτελέσματα, κανείς δεν μπορεί να λέει ότι χάθηκε το πρωτάθλημα. Το να βρίσκεσαι πίσω από τον μΠαοκ, όμως, στον αγώνα της Τούμπας, δύσκολα μπορεί να φέρει τίτλο (και μακάρι να πέφτω έξω): ούτε ο Ολυμπιακός είναι αυτό που ήταν τα τελευταία χρόνια (είναι χειρότερος), ούτε ο μΠαοκ, που είναι καλύτερος (ας αφήσουμε έξω τα υπόλοιπα). Συμφωνώ πως το πρωτάθλημα έχει πολλά επεισόδια ακόμα και κανείς δεν πείθει ότι μπορεί να πάει τρένο έως τη λήξη της χρονιάς. Όμως: τα στατιστικά αναφέρουν ότι οι ομάδες που αλλάζουν προπονητή κατά την διάρκεια της χρονιάς, σημειώνουν κάποια καλά αποτελέσματα στο ξεκίνημα του νέου τεχνικού, και μετά επιστρέφουν στην κανονικότητα: η κανονικότητα του φετινού Ολυμπιακού είναι να φλερτάρει με την γκέλα.

Ο Γκαρσία είναι παράλογο να κριθεί φέτος: πράγματι, ένας πολύ έξυπνος και ικανός προπονητής, μπορεί να προσαρμοστεί στην κατάσταση που βρίσκει και να παίρνει το μάξιμουμ από την ομάδα, σε όποια κατάσταση και αν αυτή βρίσκεται. Όμως: ξέρουμε πλέον (δεκάδες τα άρθρα) το σύστημα που επιλέγει ο Ισπανός, αναγνωρίζουμε ότι έτσι θέλουμε να βλέπουμε να αγωνίζεται ο Ολυμπιακός, και, ελπίζω, αντιλαμβανόμαστε τη σημασία που έχει σε αυτό το σύστημα η καλή φυσική κατάσταση. Ό,τι και αν συμβεί, ειδικά μετά τις τόσες αλλαγές προπονητή, ο Γκαρσία πρέπει να είναι αυτός που θα χτίσει τον Ολυμπιακό για το επόμενο πρωτάθλημα (άλλωστε, σίγουρες λύσεις, έτσι κι αλλιώς, δεν υπάρχουν).

Στα υπόλοιπα: ο Ζντίελαρ πήγε να κάνει παρέα στους νεκροθάφτες της Παρτιζάν, συνεπώς δεν γίνεται να του ευχηθούμε καλή συνέχεια (όπως, ας πούμε, στον Μπεν, παρά τις κάπως άστοχες δηλώσεις του). Μαντίλι κούνησε και ο Φιγκέιρας, αλλά δεν θα μου λείψει καθόλου: πάνω που έγραφα ότι στη ζυγαριά (μου) βαραίνει περισσότερο ο προβληματικός του χαρακτήρας, στις δύο τελευταίες του εμφανίσεις με τα ερυθρόλευκα, φρόντισε να το επιβεβαιώσει με τον πιο έντονο τρόπο (μετά την, απαράδεκτη, ακόμα και για ηλίθιο, ενέργειά του στις καθυστερήσεις του αγώνα με το αεκ, για εμένα είχε τελειώσει). Καλά να είναι, πάντως, το παλικάρι, αφού, πράγματι, ούτε εμείς, αλλά ούτε και αυτός βγήκαμε χαμένοι από τη συνεργασία.

Λίγα ακόμα σχόλια για την επικαιρότητα του Ολυμπιακού: αν ο Καρσελά επιστρέψει, πράγματι, στη Γρανάδα, τότε ο Ολυμπιακός έπρεπε να είχε πάρει κι άλλους παίκτες μες στον Γενάρη: συμφωνούμε πως οι Εμενίκε, Μίλιτς, Καρσελά, Ζντιέλαρ και Μπεν δεν θα μας λείψουν αγωνιστικά: ήταν, όμως, (ειδικά οι Εμενίκε και Καρσελά) βασικά κομμάτια στον σχεδιασμό της φετινής χρονιάς. Η αστοχία στις μεταγραφές, δεν σημαίνει ότι δεν χρειάζεται να αντικατασταθούν, πόσο μάλλον όταν ούτε οι Πάρντο και Τζούρτζεβιτς φαίνονται ικανοί να σηκώσουν τον ρόλο του βασικού.

Επίσης: είμαι περίεργος, αλλά το βρίσκω κάπως προβληματικό, να δω αν ισχύει πως ο Ανδρούτσος προορίζεται ως μπακ απ του Ομάρ: δεν γνωρίζω τις ικανότητας του Ιγκόρ Σίλβα, αλλά, αν δεν μπορεί να διεκδικήσει ούτε τη θέση του πρώτου αναπληρωματικού, μάλλον κάτι λάθος υπολογίστηκε στην απόκτησή του. Σχετικά με τον Ιγκόρ: ελπίζω πως το όνειρό του να έρθει στον Ολυμπιακό δημιουργήθηκε μετά την απόκτησή του από τον Αστέρα. Έτσι, όμως, όπως είναι η απάντηση του στη συνέντευξη («Όταν ήμουν στη Βραζιλία, το όνειρό μου ήταν να έρθω στον Ολυμπιακό») σού δίνεται η εντύπωση ότι μεγάλωσε με αφίσα του Αναστόπουλου πάνω από το κρεβάτι (καταλαβαίνω να θέλεις να κάνεις καλή εντύπωση στους οπαδούς, αλλά με τέτοιες ανοησίες, μάλλον δεν το καταφέρνεις).

Στις --περίπου-- 24 ώρες που απομένουν για τη λήξη της μεταγραφικής περιόδου, υπάρχουν φήμες και για άλλη (ή άλλες) προσθήκες. Ας είμαστε ρεαλιστές: παίκτης χωρίς αγωνιστικό ρυθμό και χωρίς γνώση της ελληνικής πραγματικότητας, θα είναι τεράστια έκπληξη να φανεί καθοριστικός για την κατάκτηση του πρωταθλήματος (τα πιο δύσκολα παιχνίδια, είναι αυτά που ακολουθούν μες στον επόμενο μήνα). Ιδανικό σενάριο, από όσα ακούγονται, φαντάζει ο Μπαμπά: παίκτης που ο Γκαρσία γνωρίζει καλά και μπορεί να προσφέρει αυτά που θέλει ο τεχνικός. Υπομονή και σε λίγες ώρες θα ξέρουμε.

Την Κυριακή ο Ολυμπιακός δίνει τον πρώτο του τελικό στο φετινό πρωτάθλημα (εντάξει, το ξέρουμε ότι όλα γίνονται στη ζωή, αλλά δίχως νίκη, ανεξάρτητα από το αποτέλεσμα του μΠαοκ, νομίζω πως όλοι θα πρέπει να αντιλαμβανόμαστε πως αυτή η χρονιά οδεύει στο, κακό, της φινάλε). Η συνέχεια κάθε άλλο παρά εύκολη είναι: την Τετάρτη ακολουθεί η ρεβάνς του Κυπέλλου, και, μετά το εκτός έδρας παιχνίδι με τον Ατρόμητο. Θαύματα δεν γίνονται (και να θέλεις να πιστέψεις σε αυτά, έρχεται --λιγότερο-- ο πρώτος αγώνας του Κυπέλλου και --περισσότερο-- το παιχνίδι της Τρίπολης για να σε επαναφέρουν στη πραγματικότητα). Και έτσι, όμως, ο Ολυμπιακός έχει την ποιότητα για να βγει νικητής και στις τρεις αναμετρήσεις. Μένει να φανεί αν έχει τις δυνάμεις και το πάθος για να τα καταφέρει.