Του Dr. Jekyll
- Η ενδεκάδα που επέλεξε ο Λεμονής είναι Προτό, Κούτρης (αριστερό μπακ), Ένχελς και Μποτία (αριστερός και δεξιός κεντρικός αμυντικός), Φιγκέιρας (δεξιός μπακ), Ταχτσίδης, Ρομαό και Ζιλέ (τριάδα αμυντικών χαφ, με τους Ζιλέ και Ρομάο να κινούνται και πιο μπροστά από τα δεξιά και τα αριστερά), Καρσελά (αριστερό μέσο), Πάρντο (δεξί μέσο) και Φορτούνη (με τον νέο ποδοσφαιρικό ρόλο, ψευτοεννιάρι). Οι αλλαγές ήταν οι Σεμπά (στο ημίχρονο, στη θέση του Καρσελά), Τζούρτζεβιτς (57΄, Φορτούνης) και Οτζίτζα (65΄, Ταχτσίδης).
- Ο Ολυμπιακός στο πρώτο ημίχρονο προσπάθησε να κρατήσει το μηδέν και να βρει γκολ από αντεπίθεση ή στημένη μπάλα. Χωρίς συγκέντρωση και με κάμποσα ανασταλτικά λάθη, η σεμνή τελετή έλαβε τέλος με τα δύο γκολ των Πορτογάλων στο 40΄ και το 43΄. Χωρίς να υπάρχει, και παρά τις αλλαγές, κάποια ιδιαίτερη βελτίωση, η Σπόρτιγκ πέτυχε το τρίτο τέρμα στο 66΄, ενώ για τον Ολυμπιακό μείωσε, με όμορφο σουτ, ο Οτζίτζα στο 86΄.
- Οι περισσότερες κουβέντες αναπόφευκτα αναφέρονται στην επιλογή του Λεμονή να (ξανα)κατεβάσει την ομάδα χωρίς καθαρόαιμο επιθετικό. Η αναγκαιότητα της νίκης, προκειμένου να συντηρήσεις τις ελπίδες για πρόκριση στο Europa, καθιστά αυτή την επιλογή ακόμα πιο παράξενη. Πόσο μάλλον, που στο αδόκιμο ρόλο «ψευτοεννιάρι» αγωνίστηκε ο Φορτούνης, που τα χαρακτηριστικά του δεν επέτρεπαν μεγάλη αισιοδοξία, κόντρα στο αργό, αλλά πολύ δυνατό, αμυντικό δίδυμο των Πορτογάλων (τις ελάχιστες φορές που ο Φορτούνης βρέθηκε αντιμέτωπός τους, φαινόταν σαν το μικρό τους ξαδερφάκι).
- Στην άλλη όψη του νομίσματος: ο Ολυμπιακός κόντρα στη Σπόρτιγκ στο Φάληρο κατέβηκε επιθετικά, τόσο σε σύνθεση όσο και ως προς το mentality (όπως λέει και η γιαγιά μου), με αποτέλεσμα να εκτεθεί από την άριστη επιθετική λειτουργία των Πορτογάλων, να δεχτεί τρία γκολ πριν ολοκληρωθεί το ημίχρονο, και να κινδυνέψει με έναν ανεπανάληπτο εντός έδρας διασυρμό.
- Και λίγο ενδιάμεσο γκρι: η εικόνα του Ολυμπιακού να κατεβαίνει για μια ακόμα φορά χωρίς επιθετικό (σε όλους τους αγώνες του Champions League με τον Λεμονή στον πάγκο), στέφθηκε με σχετική επιτυχία στους αγώνες ενάντια σε Μπάρτσα και Γιούβε, εκεί που η συγκέντρωση των παικτών ελαχιστοποίησε τα φθηνά λάθη. Με δεδομένη και την, φανερή νομίζω, έλλειψη εμπιστοσύνης στον --μοναδικό-- διαθέσιμο επιθετικό, Τζούρτζεβιτς, ο Ολυμπιακός κατέβηκε στο γήπεδο με την δοκιμασμένη συνταγή του 4-6-0, και την ελπίδα ότι θα κρατήσει το μηδέν μέχρι το ημίχρονο, για να διεκδικήσει κάτι καλύτερο στην επανάληψη.
- Λίγα λόγια ακόμα για αυτή την επιλογή: οι ποδοσφαιριστές είναι άνθρωποι. Ως άνθρωποι δέχονται συνειδητά και υποσυνείδητα μηνύματα. Η εικόνα της ομάδας χωρίς επιθετικό, δημιουργεί την εικόνα τεράστιας (υπαρκτής ή όχι) διαφοράς ποιότητας με τον αντίπαλο. Η Σπόρτιγκ αποδείχτηκε και στη πράξη ανώτερη του Ολυμπιακού. Δεν είναι, όμως, Μπαρτσελόνα, ούτε Γιουβέντους, συνεπώς δεν μπορεί όλοι να αντιμετωπίζονται με τον ίδιο --φοβικό-- τρόπο. Επίσης: ακόμα και σε πολύ καλύτερα δουλεμένες ομάδες, δεν είναι εύκολο κατά την διάρκεια ενός αγώνα να κάνεις ένα «κλικ» και να αλλάξεις την νοοτροπία. Όλο το σχέδιο βασιζόταν στο --αμφίβολο-- να κρατήσεις το μηδέν. Αν αυτό το σχέδιο δεν έβγαινε (που δεν βγήκε) οι πιθανότητες αντίδρασης ήταν ελάχιστες.
- Συνέχεια του παραπάνω: ο Λεμονής των μεγάλων ευρωπαϊκών διπλών βασιζόταν στην αμυντική λειτουργία της ομάδας και στην ύπαρξη σπουδαίων ποδοσφαιριστών για τις αντεπιθέσεις. Αντίστοιχοι παίκτες, πλέον, δεν υπάρχουν στο ρόστερ (πάντως, την ίδια χρονιά με τα διπλά σε Βέρντερ και Λάτσιο η ομάδα αγκομαχούσε για να διασπάσει τις εν Ελλάδι άμυνες). Η ακραία αμυντική διάταξη στους αγώνες με Μπάρτσα, Γιούβε και Σπόρτιγκ μπορεί να μην έφεραν την καταστροφή (αφού ο πρώτος αγώνας των ομίλων και η διαφορά δυναμικότητας είχαν ελαχιστοποιήσει τις ευρωπαϊκές προοπτικές), αλλά ο --αναλογικά-- αμυντικός προσανατολισμός στον αγώνα της Λεωφόρου όχι απλά οδήγησε σε ήττα (όλα τα αποτελέσματα σε ντέρμπυ είναι ανοιχτά), αλλά στο εξευτελιστικό δεδομένο να ολοκληρώνεις ημίχρονο χωρίς καμία τελική.
- Συνοψίζοντας: θεωρώ ότι ο Λεμονής ήταν ίσως η βέλτιστη λύση στην κατάσταση που είχε διαμορφωθεί μετά την αποπομπή του Χάσι. Πιστεύω, επίσης, ότι πρέπει να δείξει πολλά στοιχεία για να θεωρηθεί ικανός να οδηγήσει τον Ολυμπιακό σε επόμενο βήμα. Του προσάπτω μεν ευθύνη για το ακραία αμυντικογενές σύστημα που επέλεξε στα ευρωπαϊκά παιχνίδια, αναγνωρίζω δε πολλά ελαφρυντικά και δικαιολογίες. Αποχώρηση Τάκη, δίχως αξιόπιστη διάδοχη κατάσταση στον ορίζοντα, αν τα πράγματα δεν πάνε κατά διαόλου, νομίζω, πως θα ήταν εντελώς λανθασμένη (η ομάδα έχει συμμαζευτεί και αποδίδει καλύτερα --αν και χειρότερα θα ήταν δύσκολο να παει). Αρκεί και ο Λεμονής να δείξει ότι (εξακολουθεί) να μαθαίνει από τα λάθη του.
- Στον αγώνα της Τετάρτης όλοι αναφέρονται στην κατάρρευση μετά το πρώτο γκολ. Υπενθυμίζω ότι η εικόνα του να δέχεσαι στο καπάκι γκολ ή τεράστια ευκαιρία, μετά από ένα τέρμα του αντιπάλου, είναι μια συνηθισμένη εικόνα του φετινού Ολυμπιακού (δείγμα και αυτό της κακής φετινής ψυχολογίας). Ωστόσο, πριν φτάσουμε στο 40’ και 43’, η Σπόρτιγκ είχε χάσει δύο σπουδαίες ευκαιρίες για να ανοίξει το σκορ στην έναρξη και στο δεκάλεπτο (περίπου στο ίδιο χρονικό σημείο που είχαμε δεχτεί τα πρώτα γκολ στο Φάληρο).
- Σε πολλά από τα γκολ που έχουμε δεχτεί φέτος, ευθύνεται μια γενική τρικυμία στην αμυντική λειτουργία. Στον αγώνα της Τετάρτης είχαμε και ξεκάθαρα ατομικά αμυντικά λάθη. Δύο φορές ο Μποτία χάνει τον προσωπικό του αντίπαλο (ο Ντοστ έχει πολλά καλά στοιχεία, αλλά γρήγορος δεν είναι), ενώ και ο Κούτρης (μετά την αποθέωση για την άψογη εμφάνισή του με τον Λεβαδειακό) κάνει ένα πολύ κακό παιχνίδι, απόδειξη ότι χρειάζονται πολλά ψωμιά ακόμη για να χαρακτηριστεί νέος Γεωργάτος (και, σίγουρα, όχι αιτία για να αμφισβητηθεί η --δεδομένη, πλέον-- ποιότητα που διαθέτει).
- Καλό παιχνίδι, το οποίο χάνεται στη γενική μετριότητα, έκανε ο Ένχελς (κατά την άποψή μου ο μοναδικός που διασώζεται από τη μετριότητα της αμυντικής τετράδας). Ο Φιγκέιρας έδειξε για μια ακόμα φορά ότι ένα ζήτημα στα μυαλά το έχει. Καλό να αγωνίζεσαι παθιασμένα, κακό να αγωνίζεσαι ως ηλίθιος και να φλερτάρεις τόσο έντονα --και αδικαιολόγητα-- με την κόκκινη κάρτα.
- Ο Καρσελά παίρνει ευκαιρίες, αλλά εξακολουθεί να δείχνει άνευρος και ανίκανος να δημιουργήσει φάσεις. Στην θεωρία αποκτήθηκε όχι απλά για βασικός, αλλά και για παίκτης που θα κάνει τη διαφορά. Στην πράξη, κινείται σε πολύ ρηχά νερά, με έλλειψη ουσίας και πάθους, και, αν δεν υπήρχε ο Εμενίκε, θα διεκδικούσε με βεβαιότητα τον τίτλο της μεγαλύτερης μεταγραφικής απογοήτευσης της χρονιάς (ο Καρντόσο, πάντως, περυσινός κάτοχος του τίτλου, μόνο για έλλειψη πάθους δεν μπορούσε να κατηγορηθεί).
- Σε έναν ρόλο που δεν του ταιριάζει και σε έναν αγώνα που τα χαρακτηριστικά των αντιπάλων έκαναν ακόμα πιο δύσκολη την αποστολή του, χάθηκε και ο Φορτούνης. Χωρίς να μπορεί να προσφέρει ως οργανωτής, σε μια ομάδα χωρίς προωθημένους, και παντελώς ανίκανος να απειλήσει ως κρυφός --και μοναδικός-- κυνηγός, πραγματοποίησε κάκιστη εμφάνιση (στο δικό μου μυαλό, θα μπορούσε να είχε μπει ο Τζούρτζεβιτς και ο Φορτούνης να έμενε στον αγωνιστικό χώρο).
- Και εκεί που παρακολουθούσες τον Ολυμπιακό να προσπαθεί να αναπτυχθεί στην επίθεση (λέμε τώρα) έβλεπες έναν μαύρο παίκτη στην περιοχή της Σπόρτιγκ να περιμένει (μάταια) να πάρει τη μπάλα. Προς έκπληξή σου δεν ήταν ο Καρσελά (άλλωστε αυτός ήταν εξαφανισμένος), αλλά ο Ρομαό, ο οποίος, μαζί με τον Ζιλέ, είχαν, φαίνεται, την οδηγία να προωθούνται για να υπάρχουν παίκτες του Ολυμπιακού μέσα στην αντίπαλη περιοχή (η αλήθεια είναι ότι κάποιες φορές ο τρόπος που η ομάδα έβγαινε μαζικά στην επίθεση, όπως και επέστρεφε μαζικά στην άμυνα, με εντυπωσίασε). Στο αποτέλεσμα, πάντως, τόσο ο Ρομαό (κυρίως), όσο και ο Ζιλέ, δεν έκαναν κάτι το αξιοσημείωτο.
- Ο Πάρντο προσπάθησε να κάνει κάτι (ενίοτε ταλαιπωρώντας και την μπάλα) και φάνηκε πιο ορεξάτος από τους περισσότερους παίκτες μας. Με τον αγώνα να κρίνεται πριν τελειώσει το πρώτο 45λεπτό και πριν μας δοθεί η δυνατότητα να δούμε (υποθετικά) έναν πιο πιεστικό και επιθετικό Ολυμπιακό στο δεύτερο μέρος, χάνεται και αυτός στη γενική μετριότητα (κρατάμε, πάντως, το γεγονός ότι η δεξιά πτέρυγα --με Φιγκέιρας και Πάρντο-- ήταν πολύ καλύτερη από την απαράδεκτη --αμυντικά και επιθετικά-- αριστερή πτέρυγα των Κούτρη, Καρσελά).
- Λίγα πράγματα και από τον Παναγιώτη (τον Ταχτσίδη, ντε), ο οποίος προσπαθεί, μοχθεί, αλλά με αντίπαλο μια ταχύτατη ομάδα, όπως η Σπόρτιγκ, και παρότι βρέθηκε με άλλους δύο συμπαίκτες να αναλαμβάνουν την ανασταλτική λειτουργία στη μεσαία γραμμή, δεν κατόρθωσαν να αναχαιτίσουν αποτελεσματικά τους Πορτογάλους (πόσο μάλλον να οργανώσει την ομάδα, όντας και ο πιο οπισθοχωρημένος, στο μεγαλύτερο κομμάτι του αγώνα, από την τριάδα των αμυντικών χαφ).
- Αδυναμία να αλλάξει η εικόνα του αγώνα και από τις αλλαγές: ο Σεμπά υποθέτω πως ήταν καλύτερος από τον παίκτη που άλλαξε (Καρσελά), αλλά αυτό δεν κάνει καλή την, επιεικώς μέτρια, εμφάνιση του. Ο Τζούρτζεβιτς προφανώς και μπορεί να αντεπεξέλθει καλύτερα στον ρόλο του μοναδικό προωθημένου από τον Κωστάκη, αλλά, έχοντας έτσι κι αλλιώς να αντιμετωπίσει την αμφισβήτηση του προπονητή του (θέλει πολύ καλή θέληση για να μην το εκλάβεις έτσι), δεν φαίνεται ακόμα έτοιμος να αρπάξει την ευκαιρία (άλλωστε, όταν ο Τζούρτζεβιτς πέρασε στο παιχνίδι, στη θέση του Φορτούνη στο 57΄, και για δέκα περίπου λεπτά, δηλαδή μέχρι το 65΄, που μπήκε ο Οφόε, ο Ολυμπιακός ήταν δίχως οργανωτή). Ο τελευταίος των αλλαγών, Οτζίτζα Οφόε, δεν άλλαξε ιδιαίτερα τις ισορροπίες του αγώνα, αλλά με το γκολ του, πέτυχε τουλάχιστον το γκολ της τιμής (για να τιμήσουμε και τα κλισέ).
- Σε μια ομάδα που δεν λειτουργεί σωστά, είναι λογικό να χάνονται και οι παίκτες (η άλλη όψη: όταν οι παίκτες δεν χάνονται, η ομάδα λειτουργεί σωστά). Από πέρυσι είναι φανερό ότι η ομάδα έχει ανάγκη από έναν παίκτη που θα ηγείται στον αγωνιστικό χώρο --ίσως και τα αποδυτήρια. Ο Μίλι ανέλαβε με αρκετή επιτυχία αυτόν τον ρόλο (οι άλλοι τρεις που πρωταγωνίστησαν, στα δικά μου μάτια, περισσότερο ή λιγότερο, στο περυσινό πρωτάθλημα, δηλαδή οι Σεμπά, Μάρτινς και Ιντέγιε, απέχουν πολύ από αυτό τον ρόλο). Εκεί έγκειται και η μεγαλύτερη μου διαφωνία (όσο και αν πιστεύω ότι ήταν ζήτημα μάνατζερ, δηλαδή αγοράζω/πουλάω ακριβά και παίζω με στοιχήματα) στην απόκτηση του Ένχελς. Με αυτό το ποσό (όχι, όμως, και το συμβόλαιο), μπορούσες να φέρεις έναν μεγάλο παίκτη στη δύση της καριέρας του (πάντα οι μεταγραφές είναι στοίχημα, όμως άλλα περιμένεις από τον Τσόρυ και άλλα από τον Μάρκο Νε).
- Ο αγώνας με τη φετινή Σπόρτιγκ στη Λισσαβόνα προστίθεται στα παιχνίδια που έχουμε δεχτεί γκολ (ανεβάζοντας τον αριθμό στα 17, σε σύνολο 22 αγώνων). Πέρυσι, ο αποκλεισμός από το Champions League αποτέλεσε την αιτία για την αποπομπή του τότε προπονητή και πήγε να ακυρώσει τη χρονιά από το ξεκίνημά της (με τον κόσμο στα κάγκελα κατά δικαίων και αδίκων). Φέτος, η ανάγκη πρόκρισης στο Champions League οδήγησε στην πρόσληψη ένας προπονητή, με βασικό κριτήριο τις επιτυχίες του σε καλοκαιρινούς προκριματικούς αγώνες.
- Ο Ολυμπιακός πράγματι προκρίθηκε, αλλά για να το καταφέρει επέλεξε να μην κάνει την, απαραίτητη, σκληρή καλοκαιρινή προετοιμασία. Η συνέχεια: είχε την «ατυχία» να κληρωθεί σε έναν όμιλο φωτιά, αποκλείστηκε από τον Δεκέμβρη από τις ευρωπαϊκές διοργανώσεις, ενώ η κατάσταση της ομάδας (όπως το βλέπω, λόγω της ελλιπούς καλοκαιρινής προετοιμασίας) είναι τέτοια που αγκομαχά για να κατακτήσει το πρωτάθλημα. Όλα αυτά, ελπίζω να γίνουν μάθημα σε οπαδούς και διοίκηση: οι οπαδοί πρέπει να κατανοήσουν ότι η θέση στο Ch.L. δεν μπορεί πια να είναι εξασφαλισμένη και η στήριξη στην ομάδα είναι σημαντικότερη όταν έρχονται τα δύσκολα.
- Η διοίκηση πρέπει να διευκρινίσει/ ξεκαθαρίσει τους στόχους της: αν το σημαντικότερο διακύβευμα της χρονιάς είναι η χρυσοφόρα πρόκριση στο Ch.L., είναι όλα καλώς καμωμένα και ο στόχος επετεύχθη. Αν το σημαντικότερο είναι η καλή μπάλα, που μέσα από αυτό ΙΣΩΣ να προκύψει και η συμμετοχή, και καλή παρουσία, στο Ch.L., τότε πρέπει να αποδεχθεί ότι το (περυσινό) λάθος διορθώθηκε με (φετινό) λάθος, και του χρόνου οφείλει να το πάμε κάπως αλλιώς.
- Η φάση των ομίλων ολοκληρώνεται στις 5 Δεκέμβρη με τον αγώνα κόντρα στη Γιουβέντους (η αλήθεια είναι ότι δύσκολα η Γιουβέντους κινδυνεύει να χάσει τη δεύτερη θέση --για να συμβεί αυτό, η Σπόρτιγκ θα πρέπει να κερδίσει την, αδιάφορη, Μπαρτσελόνα μέσα στο Καμπ Νου). Με προτεραιότητα, θεωρητικά, να είναι μόνο το ελληνικό πρωτάθλημα, αλλά, πρακτικά, οι παίκτες να καίγονται για τις καλές εμφανίσεις στο Champions League, θα ήταν ιδανικό τέλος --σε μία, κατά τα άλλα, κακή-- ευρωπαϊκή χρονιά η νίκη ή η ισοπαλία.
- Όλη η παραπάνω κριτική γίνεται, προφανώς, εκ του ασφαλούς και εκ του αποτελέσματος. Ο Τάκης Λεμονής επέλεξε να προσπαθήσει να κλέψει το αποτέλεσμα, και όχι να το κερδίσει, κρίνοντας την ακραία αμυντική διάταξη ως βέλτιστη για το υπάρχον υλικό σε αυτό το χρονικό σημείο. Για πολλούς από εμάς που ο Ολυμπιακός οφείλει να είναι συνώνυμο του επιθετικού και όμορφου ποδοσφαίρου (συνταγή που στο παρελθόν έχει οδηγήσει σε τεράστιες νίκες και συντριπτικές ήττες), η επιλογή αυτή μας ξενίζει.
- Η φετινή ευρωπαϊκή χρονιά, για να είμαστε ρεαλιστές, χάθηκε στο 2-3 του Φαλήρου και όχι στη Λισσαβόνα. Η επιτυχία ή αποτυχία του Λεμονή (ο οποίος παρέλαβε μια ομάδα με ποδοσφαιριστές που δεν έχει επιλέξει και, μάλιστα, χωρίς, όχι απλά να μην έχει κάνει αυτός την προετοιμασία, αλλά χωρίς να έχει γίνει καθόλου σωστή προετοιμασία --δηλαδή κάτω από συνθήκες που έχουν αποτελέσει, και σωστά, δικαιολογία για τους περισσότερους ξένους προπονητές), θα κριθεί κυρίως από την κατάκτηση του πρωταθλήματος και από το αν η ομάδα θα τσουλήσει λίγο το τόπι.
- Ο κόσμος στη Λισσαβόνα δίνει το παράδειγμα: η ομάδα φέτος χρειάζεται υπομονή και στήριξη. Με τον χρόνο να περνά, δεν βάζω το χέρι μου στη φωτιά πως θα δούμε σημαντική βελτίωση. Θεωρώ πιθανότερο, και με δεδομένο ότι ο Ολυμπιακός θα χρειαστεί να ξεκλειδώσει μαζικές άμυνες σχεδόν σε όλους τους αγώνες της Super League, να καρδιοχτυπήσουμε σε κάμποσα παιχνίδια του πρωταθλήματος, και όχι μόνο σε αυτά που θεωρούνται δύσκολα. Τα καλοκαιρινά λάθη και τις μεταγραφικές αστοχίες θα τις κουβαλάμε σε όλη τη χρονιά (το έχουμε ξαναπεί: τον Ιανουάριο μπορείς να βελτιώσεις κάποια πράγματα, όχι να φτιάξεις ομάδα από την αρχή). Η θέση μας είναι πάντα δίπλα στην ομάδα και όχι μόνο στις φιέστες, τα πανηγύρια και τα μεγαλεία του Champions League.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου