Του Dr. Jekyll
Από τότε που οι «ερχόμαστε» πραγματοποίησαν την απειλή τους για επιστροφή στη πρώτη κατηγορία (για να μας παίρνουν τ' αυτιά με τη γκρίνια τους για ένα ανάποδο πλάγιο), ο Ολυμπιακός μετρά, για τη Super League, στο ΟΑΚΑ δύο ήττες, με κοινό παρονομαστή την απαράδεκτη εμφάνιση. Όχι, η ΑΕΚ δεν έπαιξε ποδόσφαιρο επιπέδου, αλλά με την βαρύτητα στην αμυντική της λειτουργία (ακόμα και όταν, στον πρώτο αγώνα, ο Ολυμπιακός αγωνιζόταν με εννιά παίκτες), κατόρθωσε να κερδίσει, και να επιτρέψει στους ζαλισμένους από τις εξάρες, τεσσάρες και μεγαλοπρεπείς ήττες οπαδούς της να κομπάζουν ότι κέρδισαν τον πρωταθλητή.
Λίγα ποδοσφαιρικά δεδομένα: η ΑΕΚ παρουσιάζει αμυντική σταθερότητα, με τρωτό σημείο τα στημένα. Ο Ολυμπιακός παρουσιάζει τραγική ανασταλτική λειτουργία, κρατώντας το μηδέν μόνο σε δύο από τους οκτώ επίσημους αγώνες που έχει δώσει φέτος. Η ΑΕΚ έχει τον περυσινό της προπονητή, στο δεύτερο πέρασμά του από τον πάγκο της ομάδας της μιζέριας, ενώ ο Ολυμπιακός έχει έναν νέο --με την απειλή, μάλιστα, της απόλυσης να κρέμεται πάνω από το κεφάλι του, από την ημέρα της πρόσληψης-- τεχνικό. Ο βασικός κορμός της ΑΕΚ παραμένει ο περυσινός, ενώ ο Ολυμπιακός προχώρησε, για μια ακόμα χρονιά, σε πολλές αλλαγές σε βασική ενδεκάδα και πάγκο.
Η ΑΕΚ βρίσκεται σε μια κατάσταση ευφορίας: το γήπεδο, από τη φάση της μακέτας, προχωρά στη φάση του σκαψίματος, όχι απλά σκόραρε σε ευρωπαϊκό αγώνα, αλλά συμμετέχει και σε ομίλους --με εκτός έδρας νίκη στη πρώτη της αγωνιστική--, βρίσκεται στην πρώτη θέση της βαθμολογίας, και η διαιτησία/πολιτεία την αντιμετωπίζουν με αγάπη και τρυφερότητα, όπως αρμόζει σε μια πτωχή, πλην τίμια, και παρασυρμένη από σκοτεινά κέντρα ανομίας στον βούρκο, κορασίδα. Ο Ολυμπιακός, από την άλλη, είναι με τον κόσμο έτοιμο να σκαρφαλώσει στα κάγκελα: η ομάδα δεν πείθει, η ευρωπαϊκή προοπτική περιορίζεται, πιθανότατα, στο να εμφανιστεί με αξιοπρέπεια στα εναπομείναντα παιχνίδια του ομίλου, έχει δύο ισοπαλίες στα πρώτα τέσσερα παιχνίδια της Super League, ενώ, από επίσημα χείλη, εκφράζεται δυσαρέσκεια για συστηματικό πελέκημα από τη διαιτησία.
Σωστά; Όχι. Γιατί υπάρχει και η άλλη ανάγνωση του πράγματος. Το σημαντικότερο από όλα: μιλάμε για έναν αγώνα ντέρμπι (ειδικά φέτος, όσο και αν δεν μας αρέσει, ντέρμπι είναι), που συνήθως κρίνεται στο πάθος και την αποφασιστικότητα των παικτών. Ακόμα: η χρηματιστηριακή αξία της ΑΕΚ, σύμφωνα πάντα με το ευαγγέλιο του transfermarkt, είναι 32 εκ., ενώ του Ολυμπιακού 75. Ο Ολυμπιακός ξόδεψε αυτό το καλοκαίρι σοβαρά ποσά για να ενισχυθεί --ως πρωταθλητής--, ενώ ο τίγρης ξόδεψε ελάχιστα για να ενισχυθεί -- ως τέταρτος στη κανονική περίοδο. Με λίγα λόγια: δεν με ενδιαφέρει αν ο Σιδηρόπουλος αποδείξει για μια ακόμα φορά τον λόγο που είναι το αγαπημένο παιδί της εξυγίανσης, δεν με ενδιαφέρει αν το γήπεδο γεμίσει από φανατισμένους οπαδούς της κούλας, δεν με ενδιαφέρει αν θα μείνει ή θα φύγει ο Χάσι, νικήσει ή χάσει τον αγώνα. Με ενδιαφέρει να φανεί, επιτέλους, στο γήπεδο ένας Ολυμπιακός που θα γυαλίζει το μάτι των παικτών μας, να εμφανιστούν στο χορτάρι έντεκα ποδοσφαιριστές, που θα φορούν τον δαφνοστεφανωμένο, αποφασισμένοι να νικήσουν.
Ο Χάσι παίζει ένα από τα τελευταία του χαρτιά (αν δεν έχει ήδη τελειώσει η τράπουλα και δεν το ξέρει). Οι παίκτες πρέπει να βγάλουν ενέργεια ή έστω όποια αποθέματα διαθέτουν, μετά από μια προετοιμασία που στόχο είχε --πιθανότητα-- την ετοιμότητα της ομάδας στα καλοκαιρινά προκριματικά και μετά «έχει ο Θεός». Ας το καταλάβουν όλοι: η ήττα και η ισοπαλία δεν μπορούν να γίνουν ανεκτές και είναι βέβαιο πως ο κόσμος (δικαίως ή αδίκως) θα απαιτήσει αλλαγές μετά από ένα τέτοιο σενάριο (δεν θέλω να πιστεύω ότι παίκτες θα επιλέξουν να δημιουργήσουν προβλήματα στον προπονητή). Επίσης, ειδικά μετά το κακό αποτέλεσμα με τη Σπόρτινγκ δεν υπάρχει η δικαιολογία πως κρατούν δυνάμεις για το Τορίνο (ο παίκτης που έχει το μυαλό του στο Τορίνο, δεν ενδιαφέρεται για την ομάδα, αλλά για τη προσωπική του προβολή -- και, δυστυχώς, με τα τόσα πηγαινέλα δεν είναι διόλου απίθανο να υπάρχουν τέτοιοι).
Ο Χάσι έχει να αντιμετωπίσει τα δύο βασικά προβλήματα: την ανασταλτική λειτουργία της ομάδας (με τα στημένα να είναι πολύ σημαντικά), και τη δυνατότητα να διασπάσει κλειστή άμυνα (γιατί είμαι βέβαιος ότι αυτή θα είναι η επιλογή του Χιμένεθ, ο οποίος γνωρίζει πως το υλικό που έχει δεν είναι για ποδόσφαιρο κυριαρχίας). Ο προπονητής μας, όμως, έχει να αντιμετωπίσει και ένα ακόμα μεγαλύτερο πρόβλημα: την έλλειψη εμπιστοσύνης στις ικανότητές του. Η εικόνα ενός προπονητή που ξεφυσά επειδή η ομάδα του σκοράρει για δεύτερη φορά εναντίον ενός υποδεέστερου αντίπαλου (όπως συνέβη την Τρίτη) δεν γίνεται να εμπνεύσει ποδοσφαιριστές, οι οποίοι ακόμα δεν έχουν αποδείξει ότι έχουν το τσαγανό για να αντεπεξέλθουν αν τα πράγματα στραβώσουν.
Τέλος: ο Χάσι είχε την τύχη να ικανοποιήσει η διοίκηση τα περισσότερα από τα «θέλω» του, με αποτέλεσμα Προτό, Ένγκελς, Ζιλέ, Οφόε και Καρσελά να είναι παίκτες του προπονητή. Είναι επιλογή του να πορευτεί στηρίζοντας αυτούς τους ποδοσφαιριστές, όπως και παίκτες σαν τον Μάριν, που φανερά λαμβάνουν την εμπιστοσύνη του, και να περιμένει ότι θα του το ανταποδώσουν με την απόδοσή τους (ο Μπέντο, σε ένα ρίσκο, με μεγαλύτερο βαθμό επικινδυνότητας, στηρίχτηκε σε νεαρούς ποδοσφαιριστές και παρόπλισε τα μεγάλα ονόματα). Όμως κάποια πράγματα φαίνονται: ο Ζιλέ δεν μπορεί σε αυτή την ηλικία να καλύψει, δίχως βοήθειες, τη θέση του αμυντικού χαφ. Ο Οτζίτζα, δίχως συγκέντρωση, δεν είναι αυτός που θα βοηθήσει στην ανασταλτική λειτουργία. Ο Ένγκελς είναι αργός, και με παρτενέρ τον επίσης αργό Ρομαό και στα χαφ τους Ζιλέ και Οφόε, δεν μπορεί να γίνει ο ηγέτης που χρειαζόταν η άμυνα του Ολυμπιακού. Ο Καρσελά πρέπει να αποκτήσει διάρκεια και ουσία.
Με το κέντρο της ΑΕΚ να τρέχει, ένα πιο καθαρό εξάρι φαντάζει απαραίτητο: με τον Νικολάου να δείχνει άπειρος (και συνεπώς τον --πιθανότατα καλύτερο εξάρι στο ρόστερ-- Ρομαό, να μετακινείται στα στόπερ) οι Ζντιέλαρ ή/και Ταχτσίδης μπορούν να δώσουν δύναμη (δυστυχώς όχι και ταχύτητα ή δημιουργία) και να βελτιώσουν την αμυντική λειτουργία στα χαφ. Μια πιθανή προώθηση του Οτζίτζα στη θέση του οργανωτή (με τους Φορτούνη και Μάριν να μην βρίσκονται σε φόρμα και να μη διακρίνονται για τη δύναμη και τη πίεση που ασκούν/ βοήθεια στην άμυνα) ίσως θα βοηθούσε στη μάχη του κέντρου. Η ενεργοποίηση του Μάρτινς (ενός παίκτη που έχει τη κάθετη --και γενικότερα-- μπαλιά), θα μπορούσε να βοηθήσει στην ανάπτυξη. Με τους Πάρντο, Καρσελά και Σεμπά να μην είναι σταθεροί στην απόδοσή τους στις πτέρυγες, μπορεί η λύση να περιλαμβάνει περιφερειακούς επιθετικούς, όπως τον Μπεν ή τον Εμενίκε, να βοηθούν τον βασικό επιθετικό (Εμενίκε ή Τζούρτζεβιτς) -- η πίεση στην επίθεση δεν θα επιτρέπει και τα πολλά ανεβάσματα στους παίκτες της ΑΕΚ.
Αναγνωρίζω πως ο αγώνας με την ΑΕΚ δεν αποτελεί καλή συνθήκη για πειραματισμούς (οι συνεχείς, πάντως, αλλαγές του Χάσι, σε πρόσωπα και συστήματα, στη προσπάθειά του να βελτιώσει την εικόνα τής ομάδας --μετά από σχεδόν δύο μήνες επίσημων αγώνων-- περισσότερο δείγμα πανικού μου βγάζουν, παρά προπονητή που πειραματίζεται ή κάνει το --απαιτούμενο-- rotation). Είμαι, επίσης, βέβαιος πως σε ένα στραβό αποτέλεσμα, όσοι δεν αγωνιστούν θα είναι καλύτεροι από τους παίκτες που έπαιξαν. Θεωρώ ιδιαίτερα πιθανό, ένα κακό αποτέλεσμα να τελειώσει και τον Χάσι από τη θέση του προπονητή (θεωρώ βέβαιο πως γνωρίζουν στη διοίκηση πως οι συνεχείς αλλαγές προπονητή, εκτός από το ότι στατιστικά δεν εγγυώνται την επιτυχία --το αντίθετο, μάλιστα--, δείχνουν και ένα ασόβαρο/ τοξικό περιβάλλον για τους πιθανούς αντικαταστάτες).
Και λίγα λόγια για τον αγώνα της Τρίτης
- Ο Κούτρης έκανε καλό παιχνίδι, όμως φοβάμαι την έλλειψη ψυχραιμίας και την αστάθειά του σε πιο απαιτητικούς αγώνες.
- Ο Ομάρ εξακολουθεί να απέχει από αυτό που ξέρουμε ότι μπορεί να προσφέρει.
- Οι διθύραμβοι για την απόδοση του Πάρντο στον αγώνα με τη Σπόρτιγκ, όπως και η γκρίνια για την --παράλογη-- μη συμμετοχή του στον κυριακάτικο αγώνα με τον Αστέρα, μπορεί να συνεχίζονται. Όμως, για ένα ακόμα αγώνα στον οποίο ο Κολομβιανός επιλέγεται ως βασικός, η προσφορά του είναι ελάχιστη.
- Ο Ολυμπιακός αδυνατεί να κρατήσει το μηδέν. Με λάθη ο Νικολάου, καλύτερος ο Σισέ (ο οποίος, πάντως, θυμίζω, όταν δέχτηκε η ομάδα γκολ από λάθος του το καλοκαίρι, χρειάστηκε κάνα δεκάλεπτο για να ξαναμπεί στο παιχνίδι).
- Η παρουσία του Ζντιέλαρ και του Ταχτσίδη μπορεί να μην είναι εντυπωσιακή, όμως ο --πίσω από τη σέντρα-- Αστέρας φάνηκε να βρίσκει λιγότερους κενούς χώρους, σε σύγκριση με το δίδυμο Ζιλέ-Οτζίτζα.
- Φανερά εκτός φόρμας ο Φορτούνης. Εξακολουθώ να διαφωνώ, πάντως, με το ότι αυτός είναι το πρόβλημα στην ανάπτυξη.
- Με τον Φορτούνη σε κακή ημέρα, οι σέντρες και οι γιόμες --ανεξάρτητα από το αν υπήρχαν ή όχι πιθανοί αποδέκτες-- είχαν την τιμητική τους. Καλά για την αμυντική λειτουργία --που από τα φιλικά έδειχνε προβληματική, το --ελπιδοφόρο-- passing game και το παιχνίδι με κάθετη ανάπτυξη που είδαμε να προσπαθεί --ενίοτε επιτυχημένα-- να παίξει η ομάδα πού πήγε;
- Καλός και ταχύς ο Εμενίκε, βοήθησε η είσοδος του --ορεξάτου-- Μπεν. Μακάρι να βγει ένας επιθετικός, γιατί με μικρή παραγωγή φάσεων --και με τους αντιπάλους, για να μη ξεχνιόμαστε, να παίζουν μαζική άμυνα-- χρειάζεται το εύκολο γκολ.
- Και μια καλή κουβέντα για τον Μάρτινς. Χωρίς να είμαι αντικειμενικός (έχω εκδηλώσει τη συμπάθειά μου -- και την εκτίμησή μου στις ικανότητές του), νομίζω ότι βοήθησε --χωρίς να κάνει κάτι το εξεζητημένο-- στη βελτίωση της κυκλοφορίας.
- Το αναφέρω και πιο πάνω: οι αλλαγές στη διάταξη, περισσότερο πανικό μου έβγαλαν, παρά προπονητή που προσαρμόζει με ψυχραιμία την ομάδα του στις απαιτήσεις του αγώνα (μακάρι να κάνω λάθος).
- Ο κόσμος στήριξε, όπως έπρεπε να κάνει, ακόμα και το διάστημα που δεν είχε ανοίξει το σκορ.
* * *
Και ένα λίγο άσχετο: προφανώς και ο Σάββας Θεοδωρίδης αξίζει τον σεβασμό για όσα έχει προσφέρει στην ομάδα και για την --αδιαμφισβήτητη-- αγάπη του για τον Ολυμπιακό. Όμως, όπως είχαμε γράψει: οι δηλώσεις του σχετικά με τη διαιτησία, δεν συνάδουν με αυτό που εμείς θέλουμε για τον Ολυμπιακό. Την Κυριακή παίζουμε με την original ομάδα που έκανε τη κλάψα, τη μιζέρια και την άδικη κενωνία παντιέρα και σημαία της (και που, προφανώς, δεν θέλουμε να της μοιάσουμε). Πράγματι: είναι διαφορετικό να είσαι ΑΕΚ και διαφορετικό να είσαι Ολυμπιακός. Ο Σιδηρόπουλος μπαίνει με συγκεκριμένη αποστολή -- έχει δώσει διαπιστευτήρια. Το ίδιο έκανε και στο περυσινό αγώνα στο Καραϊσκάκης, τα ίδια --και χειρότερα-- είχε κάνει ο Βασάρας σε εκείνον τον αξέχαστο τελικό πρωταθλήματος. Η διαφορά είναι ότι τότε η ομάδα μας τούς ξεβράκωσε.
Ό,τι ομορφιές του ποδοσφαίρου (να θυμηθούμε και πώς προέκυψε αυτή η φράση) και να θέλει να κάνει ο διαιτητής, ας παίξουμε --επιτέλους--- ως Ολυμπιακός. Δεν είναι βέβαιο ότι η λήξη του αγώνα θα μας βρει νικητές. Oι αγώνες με τη διαφορετική ΑΕΚ, όταν το αποτέλεσμα δεν αρέσει στους οπαδούς της κλάψας, έχουν μια τάση να διακόπτονται από πτώσεις. Πτώση τάσης, πτώση ποδοσφαιριστών, πτώση δακρυγόνων, πτώση αντικειμένων -- ας μη μιλήσουμε για τα δύο χρόνια που δεν έγιναν καν οι μεταξύ μας αγώνες από πτώση κατηγορίας). Τουλάχιστον, όμως, αν παίξουμε ως Ολυμπιακός, η --με οποιοδήποτε τρόπο-- λήξη του αγώνα δεν θα μας βρει να τρωγόμαστε μεταξύ μας.
Και ένα τελευταίο: οι οπαδοί του Παναθηναϊκού (αυτοί που δεν θυμούνται τα χρόνια του Καπετάνιου, όταν όλα ήταν αγγελικά πλασμένα στο ειδυλλιακό τοπίο του ελληνικού ποδοσφαίρου) δεν είχαν κανένα πρόβλημα όσο ο πρόεδρός τους συναγελαζόταν με τους Κωστικά και Γιορικά (το επαναλαμβάνω: ανθρώπους με το --δεδομένο-- ήθος των Μελισσανίδη και Σαβίδη). Ούτε είχαν πρόβλημα με έναν Παναθηναϊκό κομπάρσο, που η διοίκησή του τον παρουσίαζε ως μονίμως αδικημένο (μπορεί να μην έπαιρνε τίτλους πρωταθλητή, αλλά ο Παναθηναϊκός του Αλαφούζου κατόρθωσε να ξεπεράσει ακόμα και την ΑΕΚ σε κλάψα). Το πρόβλημά τους ήταν, είναι, και θα είναι ο Ολυμπιακός.
Πράγματι, αποτελούν τον αιώνιο αντίπαλο (δεν θα πω κάτι διαφορετικό: πάντα ζούσα με άλλη ένταση τους αγώνες ενάντια στον Παναθηναϊκό). Το γεγονός ότι το δεύτερο brand name του ελληνικού αθλητισμού βρίσκεται σε αυτή την κατάσταση (μην ξεχνάμε και το δράμα της κούλας, να περιμένει τα τρακτέρ να μαζέψουν τη σοδειά από το χωράφι για να ξεκινήσει ο αγώνας), δίνει μια πιο καθαρή εικόνα για τη δυναμική του ελληνικού ποδοσφαίρου και για τις κινήσεις που γίνονται στην ομάδα μας. Το έχουμε ξαναπεί: κανείς δεν είναι πάνω από τον Ολυμπιακό και κανείς δεν μένει εκτός κριτικής. Να έχουμε, όμως, και μια καλύτερη --και πιο δίκαιη-- εικόνα για τη προσφορά της διοίκησης.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου