Του RedTerso
Ο Ντούσαν Ίβκοβιτς έχει συνδέσει άρρηκτα το όνομά του με κάποιες από τις πιο χρυσές σελίδες της ιστορίας του Θρύλου. Ήρθε στον Ολυμπιακό το καλοκαίρι του 1996 για να καταφέρει να φέρει την ομάδα στη θέση που της άξιζε, στο θρόνο του πρωταθλητή Ευρώπης. Και το έκανε εκείνη τη χρονιά (1996-97) με τον πιο εμφατικό τρόπο. Το τέλος της σεζόν βρήκε τον Ολυμπιακό να δίνει μια από τις καλύτερες παραστάσεις στην ιστορία του αθλήματος στο φάιναλ-φορ της Ρώμης και ταυτόχρονα κατακτά το νταμπλ εντός συνόρων φτάνοντας στο κατόρθωμα του triple-crown. Ο Ντούντα θα παραμείνει άλλα δύο χρόνια στον πάγκο της ομάδας, στα οποία όμως η ομάδα μας δεν κατέκτησε κανένα τίτλο.
Έντεκα χρόνια μετά το 1999, το καλοκαίρι του 2010 οι πρόεδροι του Ολυμπιακού θα πείσουν τον Ντούντα να «παρακάμψει» την αρχή του, που τον ήθελε να μην αναλαμβάνει ποτέ δεύτερη φορά την ίδια ομάδα και να ξανακάτσει στον πάγκο μας για να ξαναφέρει τον Θρύλο στην κορυφή της Ευρώπης. Η πρώτη χρονιά ενώ ξεκινάει εντυπωσιακά θα έχει πολύ άσχημη εξέλιξη με αποκλεισμό από τη Σιένα στην Ευρώπη και άλλο ένα κλεμμένο πρωτάθλημα από το βάζελο του μελιτζάνα εντός των συνόρων. Το καλοκαίρι του 2011 το τμήμα περνάει μια από τις μεγαλύτερες αναταράξεις του, με τους Αγγελόπουλους να δηλώνουν οτι αποχωρούν αρχικά, αλλά στη συνέχεια να αλλάζουν την απόφασή τους και να παραμένουν στην ηγεσία της ομάδας. Αποφασίζουν να εμπιστευτούν τον Ντούντα και χτίζουν την ομάδα γύρω από τον τεράστιο Βασίλη Σπανούλη και δίπλα του την απόλυτη σημαία του Θρύλου Γιώργο Πρίντεζη. Ο Ιβκοβιτς φτιάχνει μια ομάδα με τους δύο αρχηγούς, κάποια πιτσιρίκια τότε (Παπανικολάου, Μάντζαρης, Σλούκας, Κατσίβελης) και κάποιους άσημους ξένους (Χάινς, Λο, Ντόρσεϊ), η οποία λοιδορείται από τους «ειδικούς». Βήμα το βήμα αυτή η ομάδα θα δημιουργήσει μια απίστευτη σχέση με τον κόσμο και θα μας κάνει να ζήσουμε τα μαγικά 9,5 δευτερόλεπτα που έχουν σημαδέψει από τον τελικό της Κων/πολης και μετά τις ζωές μας, δημιουργώντας την μεγαλύτερη ίσως εποποιία του ευρωπαϊκού μπάσκετ σε συλλογικό επίπεδο.
Στο ΣΕΦ λοιπόν χτες το βράδυ μετά από επιθυμία του Ίβκοβιτς πραγματοποιήθηκε το φιλικό προς τιμήν του. Για να τον τιμήσουν βρέθηκαν μετά από πρόσκληση του Σέρβου δάσκαλου διάφοροι θρύλοι του αθλήματος όπως ο Νταλίμπαγκιτς, ο Τσούτουρα, o Φασούλας, ο Ράτζα, ο Παπαλουκάς, ο Πασπαλι, ο Ντανίλοβιτς κ.λπ. Επίσης τιμώμενο πρόσωπο ήταν ο σπουδαίος τενίστας Νόβακ Τζόκοβιτς. Ξεχωριστή στιγμή στη βράβευση ήταν ένα βίντεο που έπαιξε με εικόνες από τη μεγάλη καριέρα του Ντούντα υπό τους ήχους του "My way" του Frank Sinatra. Στη συνέχεια ο Παναγιώτης Φασούλας και ο Βασίλης Σπανούλης μπήκαν στο παρκέ του ΣΕΦ με τις δύο κούπες της Ευρωλίγκας του 1997 και του 2012. Αμέσως μετά ο Σπανούλης και ο Τόμιτς παρέδωσαν (ως αρχηγοί) στον κόουτς τα δύο φύλλα αγώνα των νικηφόρων τελικών, ενώ μετά η ΚΑΕ διά χειρός Αγγελόπουλων βράβευσε τον Ίβκοβιτς.
Το παιχνίδι δεν χρήζει καμίας απολύτως ανάλυσης αφού δεν ήταν καν φιλικό παρά ένα all-star παιχνίδι χωρίς άμυνες και συστήματα. Τα μάτια μας πάντως ήταν καρφωμένα στους νέους παίχτες της ομάδας μας (Στρέλνιεκς, Τίλι, Τόμπσον, Ρόμπερτς, Μακλιν και Μπόγρη, συν τους νεαρούς Τολιόπουλο, Αρσενόπουλο). Από την πλευρά των Dusan Ivkovic Stars αποθεώθηκε ο Πέρο Άντιτς (να ’σαι πάντα καλά Brate και καλή επιτυχία φέτος με τον Αστέρα) ενώ χειροκροτήθηκαν θερμά ο Χάινς, ο Σλούκας, ο Κέσελ και ο Μάρκοβιτς. Την παράσταση έκλεψε ο γίγαντας Μπόμπαν Μαριάνοβιτς.
Κορυφαία στιγμή που ρίγησαν μέχρι και οι κολώνες του ΣΕΦ ήταν ενάμισι λεπτό πριν το τέλος του ματς όταν ο κόουτς Σφαιρόπουλος διέσχισε το παρκέ και πήγε στον πάγκο του Ντούντα και τον κάλεσε για να δώσει τις τελευταίες οδηγίες της καριέρας του στον πάγκο της ομάδας μας. Ο ίδιος ο Ντούντα έχει δηλώσει Ολυμπιακός εξάλλου. Μετά το τάιμ-αουτ οι αρχηγοί Σπανούλης και Πρίντεζης προσπάθησαν να αναπαραστήσουν την μυθική φάση του τελικού της Πόλης. Και ταυτόχρονα όλο το γήπεδο να φωνάζει «Ντούντα, ψυχάρα, Ολυμπιακάρα»!
Δεν χρειάζονται πολλά παραπάνω λόγια. Ο Ντούσαν Ίβκοβιτς αποτελεί πλέον και με τη βούλα αναπόσπαστο κομμάτι της ιστορίας του Ολυμπιακού. Μεγάλε Ντούντα, προφέσορα του ευρωπαϊκού μπάσκετ σε ευχαριστούμε για αυτά που μας έχεις προσφέρει!
Στη Ρώμη και στον τελικό...
Στην Πόλη ζήσαμε το κάτι μαγικό...
* * *
ΥΓ1 Ο Γιάννης Σφαιρόπουλος απέδειξε για άλλη μια φορά ότι πέρα από πολύ καλός κόουτς είναι και σπουδαίος άνθρωπος. Με δική του πρωτοβουλία και αφού συνομίλησε με τον Τόμιτς κάλεσε τον Ίβκοβιτς στον πάγκο μας για να κλείσει την καριέρα του κοουτσάροντας τον Ολυμπιακό. Γιάννη Σφαιρόπουλε, μακάρι φέτος να μας στείλεις και εσύ στο τρελοκομείο. Στο ευχόμαστε μέσα από την καρδιά μας.
ΥΓ2 Ο Πάσπαλιε είναι, για εμένα, προδότης από τη στιγμή που αποφάσισε να βάλει τη φανέλα με σήμα την αλογοτροφή. Από την άλλη όμως δεν μπορώ να πω ότι δεν ένιωσα συγκίνηση βλέποντας τον να πατάει το παρκέ του ΣΕΦ. Ήταν ένας ήρωας των παιδικών μου χρόνων. Α, ρε Ζάρκο...
ΥΓ3 Και πάμε τώρα στα παράξενα και αλλοπρόσαλλα. Πολύ ωραίο το πανό της θύρας 7. Δυστυχώς όμως το πέταλο έμοιαζε τόσο άδειο...
ΥΓ3 Πολύς κόσμος επέλεξε να μην έρθει στο ΣΕΦ αφού έμαθε τα νέα ότι καλεσμένοι του Ίβκοβιτς ήταν ο μελιτζάνας και ο Ιτούδης, δηλώνοντας έτσι την αντίθεσή του στην παρουσία τους. Θεμιτή αυτή η στάση, αν και δεν συμφωνώ. Και πολύς άλλος κόσμος δεν μπήκε καν στον κόπο να μοιραστεί μια βραδιά αναμνήσεων της ιστορίας μας. Γνώμη μου είναι ότι έπρεπε το ΣΕΦ να είναι γεμάτο για να ευχαριστήσουμε τον Ίβκοβιτς για αυτά που έχει προσφέρει και να ρίξουμε ένα σφύριγμα στο δίδυμο, καθιστώντας τους ανεπιθύμητους.
ΥΓ4 Οι λίγοι που ήταν στο πέταλο αποδοκίμασαν με «ερωτόλογα» τον μελιτζάνα και τον Ιτούδη, θυμίζοντας ότι οι συγκεκριμένοι είναι ανεπιθύμητοι μέσα στο ΣΕΦ ακόμα και σε ένα ματς-γιορτή. Και κόσμος από τις κεντρικές θύρες γιούχαρε αυτούς που το έκαναν. Μάλιστα. Ξεχνάνε μάλλον ότι είμαστε Ολυμπιακοί και θυμόμαστε πολύ καλά τα χειρουργεία που έχει περάσει η ομάδα μας από αυτούς. Όσοι δεν θυμούνται ας κάνουν τον κόπο να ξαναδούν τη λύσσα που είχε το συγκεκριμένο μαλακισμένο δίδυμο για να «σπάσει» η 35αρα όταν το τμήμα μας περνούσε τα πέτρινα χρόνια του στη δεκαετία του 2000. Επίσης ας ξαναφρεσκάρουν τη μνήμη τους για τα ανδραγαθήματα του μπασκετικού βάζελου. Ξέρετε ποιοι κάθονταν στον πάγκο τους; Ξέρετε ε; Ειδικά δε όσοι είναι πάνω από 14 χρονών και πήγαν να βγουν φωτογραφία με αυτούς θα έπρεπε να ντρέπονται. Το λιγότερο.
ΥΓ5 Σε συνέχεια του παραπάνω. Οι αλήτες ρουφιάνοι δημοσιογράφοι εκμεταλλεύτηκαν αυτόν τον «εμφύλιο» για να αναδείξουν τον «πολιτισμό». Ότι δηλαδή οι «υγιείς» φίλαθλοι σταμάτησαν με την αποδοκιμασία τους «κάφρους». Αυτό είναι απόλυτα αναληθές. Τα συνθήματα και τα γιουχαρίσματα επαναλήφθηκαν 2-3 φορές. Καμία γιούχα δεν σταμάτησε τα συνθήματα. Απλώς ο κόσμος στο πέταλο σταμάτησε μόνος του για να τιμηθεί όπως έπρεπε ο Ιβκοβιτς. Και αυτή είναι η πραγματικότητα. Από εκεί και πέρα στις κεντρικές θύρες όσοι άνοιξαν το στόμα τους το έκαναν για να αποδοκιμάσουν άλλους Ολυμπιακούς. Στο υπόλοιπο παιχνίδι δεν τους ξανακούσαμε παρά μόνο στο τελευταίο λεπτό. Σε όλη την υπόλοιπη διάρκεια δεν φώναξαν ούτε για τον Ολυμπιακό ούτε για τον Ίβκοβιτς. Ας σκεφτούν λίγο τη στάση τους...
ΥΓ6 Αυτοί λοιπόν που γιούχαραν άλλους Ολυμπιακούς κατά τη διάρκεια του παιχνιδιού γκρίνιαζαν για τα χαμένα σουτ του Μπόγκρη, του Αγραβάνη και του Παπαπέτρου. Αθλητών που φοράνε την ερυθρόλευκη. Σε συνδυασμό με τα παραπάνω μάλλον η συμπεριφορά τους καθίσταται τουλάχιστον αλλοπρόσαλλη. Δεν βρίσκετε;
ΥΓ7 Δεν θέλω να κλείσω αυτό το κείμενο έτσι, παρά τα πολλά νεύρα. ΝΤΟΥΣΑΝ ΙΒΚΟΒΙΤΣ ΣΕ ΕΥΧΑΡΙΣΤΟΥΜΕ! ΣΤΗ ΡΩΜΗ ΚΑΙ ΣΤΟΝ ΤΕΛΙΚΟ ΣΗΚΩΣΑΜΕ ΕΥΡΩΠΑΪΚΟ!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου