Ατρόμητος και άλλα

Σε ένα καλό ερυθρόλευκο Σαββατοκύριακο, ο Ολυμπιακός κέρδισε τον Ατρόμητο στο Καραϊσκάκη με 2-0 και βλέπει τη ζόρικη συνέχεια τουλάχιστον με ηρεμία. Αποφεύχθηκε η γκέλα, με μια καλή ομάδα από τις μεσαίες, που ήταν σίγουρο ότι θα μας έβαζε δύσκολα. Αποφεύχθηκε, χωρίς να απειληθούμε στα αλήθεια, σε ένα κυριακάτικο ματς που ασφαλώς έκρυβε κινδύνους. Αφενός λόγω της γενικής εικόνας της ομάδας αυτή την περίοδο και αφετέρου λόγω των ευρωπαϊκών υποχρεώσεων που προηγούνταν και έπονται. Οπότε, τέλος καλό, όλα καλά. 

Του RoD

Το 2-0 ήρθε μάλλον ξεκούραστα (Ροντινέι, πεν. 37΄· Ελ Κααμπί, 74΄) και έγινε και ένα καλό ροτέισον για να παίρνουν παιχνίδια-ρυθμό κάποιοι, να ξεκουραστούν άλλοι, να δούμε τι ψάρια πιάνουν οι μικροί κ.λπ. Ενδεκάδα: Τζολάκης, Κοστίνια, Ρέτσος, Κάρμο, Αποστολόπουλος (69΄ Ορτέγκα), Στάμενιτς (61΄ Έσε), Μουζακίτης, Ροντινέι, Ολιβέιρα (62΄ Τσικίνιο), Βέλντε (46΄ Γουίλιαν), Κωστούλας (69΄ Ελ Κααμπί). 

Βαθμοί μπήκαν στον λογαριασμό, η ομάδα έδειξε κάποια (λίγα) καλά δείγματα (βελτίωσης), έκαναν καλή εμφάνιση οι λεγόμενοι «πιτσιρικάδες», και, το σημαντικότερο, επήλθε η απαραίτητη ηρεμία (άλλο ένα στραβό αποτέλεσμα μάλλον θα έφερνε και άλλα, εκτός από την ήδη υπάρχουσα γκρίνια). Όχι, δεν έκανε ματσάρα η ομάδα, δεν μάγεψε στον αγωνιστικό χώρο, δεν έπαιξε μπαλάρα με καταιγισμό ευκαιριών και το λεγόμενο «θελκτικό» ποδόσφαιρο. Δεν ήταν το ματς 3-0 στο ημίχρονο, όπως (θα) θέλει (πάντα) η γαύρικη ψυχή μου, αλλά τουλάχιστον είδαμε ένα ματς που δεν ήταν βασανιστικό, όχι μόνο από άποψη αποτελέσματος. 

Και επειδή νομίζω ότι οι περισσότεροι έχετε δει το ματς ή πλέον διαβάσει τις περιγραφές και τις αναλύσεις και εμείς ούτε αθλητικογράφοι ούτε αναλυτές είμαστε, θα περιοριστώ σε μερικές... εξυπνάδες:

• Θα ξεπεράσει ο Αγιούμπ τον Γιούσεφ; 
• Θου Κύριε, φυλακήν τω στόματί μου... 
• Αλλά: ο άνθρωπος διδάσκει πώς παίζεται η θέση του φορ, του παραδοσιακού, κλασικού, κανονικού φορ. Που ό,τι και να λέμε για modern football και συστήματα και skills, το ζήτημα είναι (πάντα θα είναι) να τη βάζει στα δίχτυα.
• Ο Μουζακίτης είναι κανονικός ποδοσφαιριστής.
• Τελεία. Μπορεί να γίνει σπουδαίος ποδοσφαιριστής ή/και βασικός στον Ολυμπιακό; Μένει να το δούμε. Όχι σε πέντε χρόνια (που, δήθεν, θα έχει ωριμάσει), αλλά σύντομα!
• Ο Κωστούλας είναι κανονικός ποδοσφαιριστής. 
• Μπορεί να κάνει καριέρα ως φορ του Ολυμπιακού; Άγνωστο. Εμένα μου άρεσε η κινητικότητά του και η μαχητικότητά του. Ο τρόπος που πιέζει μπροστά δίνει πολλά στην ομάδα. Ο μόνος αστερίσκος ότι παίζει σε μια θέση που, ό,τι άλλο καλό και αν κάνει, το γκολ είναι αυτό που μετράει.
• Ο Κοστίνια μια χαρά παίχτης μου φαίνεται. 
• There, I said it.
• Όχι, ο Ροντινέι δεν είναι εξτρέμ. 
• Φουλ μπακ ίσως, αλλά δεν παίζουμε έτσι.
• Είναι ο Αποστολόπουλος καλύτερος απ’ τον Ορτέγκα; 
• Το μαλλί του με δυσκολεύει, προς το παρόν, να βγάλω συμπέρασμα.
• Είναι ο Γουίλιαν πρώην ποδοσφαριστής; 
• The jury is still out on that.
• Το ανέκδοτο με τα γεμίσματα του Κωνσταντή θα συνεχιστεί για πολύ ακόμα; 
• Κάπως έτσι παίζαμε πριν 25 χρόνια σε ένα πρωτάθλημα 5x5. Ούτε τότε είχε αποδώσει.
• Είναι αδούλευτη η ομάδα; Μήπως κάνει προετοιμασία-δοκιμές-πειράματα; 
• Αν ισχύει το πρώτο, βράσ' τα...
• Αν ισχύει το δεύτερο, πρέπει να είναι μεγάλη πρωτοτυπία ότι καταφέραμε τα ίδια με πέρσι... και πρόπερσι... και... (βλ. παρακάτω -- see what I did there?)

ΠΡΟΓΡΑΜΜΑΤΙΣΜΟΣ, ΑΥΤΗ Η ΜΑΣΤΙΓΑ

Μετά το ματς με τον σκώληκα, σκεφτόμουν ότι ζούμε τη μέρα της μαρμότας τα τελευταία χρόνια -- είναι σαν να ζούμε το ίδιο φθινόπωρο· το περσινό, το προπέρσινο. Η μόνη διαφορά φέτος είναι ότι δεν υπάρχουν οι δικαιολογίες των θερινών προκριματικών. Και φυσικά ότι η κατάκτηση του ευρωπαϊκού είναι ένα σοβαρό πλεονέκτημα που θα έδινε χρόνο (για χτίσιμο), και διαπραγματευτικά εργαλεία (για μεταγραφές). Τίποτα απ' όλα αυτά δεν φαίνεται να συνέβη. Είναι να απορεί κανείς με το τι έκαναν εκεί στην ομάδα όλο το καλοκαίρι: και σε ό,τι αφορά τον σχεδιασμό, αλλά και την προετοιμασία της ομάδας για τις επίσημες υποχρεώσεις της. Φυσικά, ελπίζω σε μια βδομάδα, ένα μήνα, τρεις μήνες, όσο πάρει, να φάω το καπέλο μου και αυτές οι γραμμές να μοιάζουν εκτός τόπου και χρόνου. Ωστόσο, όσα βλέπουμε αυτή τη στιγμή, αυτό το φθινόπωρο, ούτε θελτικά είναι ούτε μας γεμίζουν αισιοδοξία. (Δεν πρέπει βέβαια να αναιρούμε το γεγονός ότι η ομάδα κράτησε, ευτυχώς, τους στυλοβάτες της άμυνας --που άλλαξε την ιστορία την περσινή σεζόν-- και της επίθεσης -- που ό,τι και να πω είναι λίγο.) Αν, πάντως, ισχύει ότι η διοίκηση και το προπονητικό επιτελείο πέρασαν όλο το καλοκαίρι στο συννεφάκι της ευφορίας της κατάκτησης του ευρωπαϊκού, θα πω απλώς ότι τα συννεφάκια είναι για τους οπαδούς (εγώ σίγουρα είμαι ακόμα καβάλα στα σύννεφα) και δουλειά διοίκησης και προπονητικού τιμ είναι να φτιάχνουν και να βελτιώνουν ομάδες. Νομίζω, ωστόσο, ότι πλέον, που μπαίνουμε στον Οκτώβριο, η κουβέντα περί προγραμματισμού και καλοκαιριού είναι πλέον άκαιρη. Ό,τι έγινε έγινε, από εδώ και πέρα είναι τα σημαντικά. 

ΠΡΩΤΑΘΛΗΤΙΣΜΟΣ, Η ΑΛΛΗ ΜΑΣΤΙΓΑ

Επειδή βλέπω διάφορους («ειδικούς» και μη, επαγγελματίες και οπαδούς) να κρεμάνε τον Μεντιλίμπαρ στα μανταλάκια, θα ήθελα να επισημάνω μερικές αντιφάσεις -- έτσι, για την κουβέντα. Αντίφαση πρώτη: Όταν ένας προπονητής δεν ζητάει μεταγραφές ή του παίρνουν όποιους θέλουν, είναι «yesman». Όταν έχει λόγο, αλλά δεν μας αρέσει το αποτέλσμα, είναι μυρωδιάς, μιζαδόρος και δεν ξέρει. Αντίφαση δεύτερη: Ο Μεντιλίμπαρ, λέει, δεν ξέρει από πρωταθλητισμό. Και ποιος δηλαδή ήξερε; Ούτε ο Βαλβέρδε ήξερε ούτε κανένας άλλος ξένος. Γιατί για να πάρεις προπονητή που ξέρει από πρωταθλητισμό, πρέπει είτε να πάρεις τον πρωταθλητή Κύπρου, Φερόε, ξερωγώ, είτε τον... Λουτσέσκου, είτε κανέναν Κούπερ πριν τη σύνταξη. Τους κανονικούς πρωταθλητές τους παίρνουν οι μεγάλες ομάδες. Ο Ολυμπιακός βέβαια φτιάχνει πρωταθλητές: και προπονητές και παίχτες. 

Είναι καλός προπονητής ο Μεντιλίμπαρ; Είναι ο κατάλληλος άνθρωπος για τη συγκεκριμένη ομάδα και τη φετινή σεζόν; Δεν έχω ιδέα. Ο άνθρωπος όμως κέρδισε το δικαίωμα να είναι στο τιμόνι και να εφαρμόσει τις ιδέες του, τη φιλοσοφία του κ.λπ. Όποια και αν είναι -- ας μην περιμένουμε ή ζητάμε πράγματα που δεν του αναλογούν. Και ναι, μπορεί η ομάδα να καταρρεύσει σε έναν μήνα ή να βγάζει μάτια σε δύο. Who knows? Από την άλλη, θέλει κανείς σώφρων οπαδός να ξαναζήσει τα περσινά και τα προπέρσινα, με τις αλλαγές προπονητών και τεχνικών διευθυντών κάθε δύο μήνες; 

ΠΕΡΙ ΠΙΤΣΙΡΙΚΑΔΩΝ

Το τσουβάλιασμα, οι τίτλοι (clickbait ή μη), οι κορώνες (σοσιαλιμιντιακές ή μη), σχετικά με τους λεγόμενους «πιτσιρικάδες» καλό δεν πρόκειται να κάνουν -- ας ελπίσουμε να μην κάνουν (πολύ) κακό. Πρώτα απ' όλα, τίποτα καλό δεν θα βγει από μια συζήτηση που χωρίζει το ρόστερ της ομάδας σε ποδοσφαιριστές δύο ταχυτήτων: από τη μια, οι «κανονικοί» ποδοσφαιριστές και, από την άλλη, οι «πιτσιρικάδες», που μάλλον δεν είναι ποδοσφαιριστές σαν τους άλλους, αλλά σχολιαρόπαιδα που τους κάνουμε τη χάρη να κάνουν καμιά πασούλα με τους «μεγάλους» και, αν κάνουν και τίποτα καλό (αυτονόητο ωστόσο για τους «κανονικούς» ποδοσφαιριστές), σπεύδουμε να τους αποθεώσουμε. Με διαφορετικές προσδοκίες, δηλαδή, αλλά και διαφορετικές απαιτήσεις. Ας μην πιάσουμε το τετριμμένο, ότι στο εξωτερικό δεν λογίζονται «πιτσιρικάδες», αλλά, αν είναι καλοί, παίζουν κανονικά στις ομάδες τους, από τα 17, τα 18, όποτε. Θα πω μόνο ότι, για το καλό το δικό τους και της ομάδας, ποδοσφαιριστές της ομάδας είναι, μέσα στο ροτέισον απ' ό,τι φαίνεται, οπότε πρέπει και να κρίνονται όπως και όλοι οι άλλοι. Πρέπει επίσης να ξεπεραστεί άμεσα το ψευδοδίλημμα ή, αλλιώς, ο παραλογισμός της γαύρικης ψυχή μας: και πιτσιρικάδες και μεταγραφάρες. Είναι δύο ασύμβατα αιτήματα και η όποια ισορροπία μεταξύ των δύο μόνο φαντασιακά μπορεί να προκύψει, καθότι ακόμα οι θέσεις στην ομάδα είναι 11 και όλοι μαζί δεν χωράνε. Και, φαντάζομαι, όταν μιλάμε για τους μικρούς δεν εννοούμε να μετατραπούν σε «αιώνιες αλλαγές» των βασικών, ενδεκαδάτων, παιχταράδων που αποκτήσαμε με μεταγραφές. Οπότε, εγώ προτιμώ να κρίνω τους μικρούς σαν «μεταγραφές» και όχι σαν παιδάκια.

Ο ΝΕΟΣ ΑΝΕΝΔΟΤΟΣ;

Είναι πράματι νωρίς ακόμα για τελεσίδικα συμπεράσματα. Και πάντοτε υπάρχουν ποδοσφαιριστές που μας εκπλήσσουν στην πορεία τους στην ομάδα, από μήνα σε μήνα ή από σεζόν σε σεζόν. Μας εκπλήσσουν είτε θετικά είτε αρνητικά. Όμως δεν μπορώ να μην το γράψω, έστω για να το ξορκίσω (ελπίζοντας να με κάνει να φάω το καπέλο μου). Από τον Νορβηγό Μασούρα, εγώ πάντα θα προτιμώ τον ορίτζιναλ, τον σωστό, τον γνήσιο Γιώργη. Και όχι μόνο για την ιστορία του στην ομάδα, αλλά και γιατί, τώρα που μιλάμε, είναι, στα μάτια μου, καλύτερος του Βέλντε, από κάποιες απόψεις. Με την επιφύλαξη του περιορισμένου δείγματος που ήδη έχουμε από επίσημα ματς (τα φιλικά δεν τα λαμβάνω υπόψη από την εποχή του Τροντ του Σόλιντ, και ο νοών νοείτω): εξτρέμ δεν είναι, τακτικά είναι μέτριος (ιδίως στα ανασταλτικά καθήκοντα), γκολ δεν φαίνεται να έχει, περιοχή πατάει, αλλά μέχρι εκεί, ντρίμπλα δεν (φαίνεται να) έχει, δεύτερος φορ ή εσωτερικός μέσος δεν είναι... οπότε τι είναι τελικά και τι είδαν αυτοί που τον έφεραν ακόμα δεν μπορώ να καταλάβω. Ο Γιώργης τουλάχιστον, όσο λέζα και αν τρώει, από τακτική άποψη, αγωνιστικότητα και προσπάθεια, είναι κανονικός παίχτης, που κάνει πολλά για την ομάδα. Και όταν παίζει και στην κανονική του θέση, δηλαδή, ας πούμε, δεύτερος φορ, εσωτερικός μέσος, αυτό-το-πώς-το-λένε-στο-μάντζερ, και γκολ έχει και πίσω βοηθάει και ποτέ δεν θα κοροϊδέψει. Το γιατί γίνεται, από καιρό σε καιρό, απορροφητήρας της λαϊκής αγανάκτησης οφείλεται ασφαλώς σε λόγους που έχουν να κάνουν με τη γαυροσύνη μας. 

ΤΩΡΑ ΑΡΧΙΖΟΥΝ ΤΑ ΔΥΣΚΟΛΑ

Ήδη έχουν αρχίσει, βέβαια, και εντός και εκτός συνόρων. Σοβαρεύουν ωστόσο απότομα, μέχρι την επόμενη διακοπή. Και εδώ θα φανεί η ανθεκτικότητα της ομάδας, αλλά ενδεχομένως και το πιθανό μέλλον της. Ειδικά για την ευρωπαϊκή πορεία, και έτσι όπως είναι το νέο σύστημα, το ματς με την Μπράγκα (Πέμπτη 3/10, 19:45) είναι κομβικό. Και για αγωνιστικούς και για εξωαγωνιστικούς λόγους. Για τους ίδιους λόγους είναι κομβικό και το ματς με τον βάζελο εκτός έδρας (Κυριακή 6/10, 20:30).