Του Mad Prophet
Το καλοκαίρι του 2003, ο Σούμποτιτς έχει καταφέρει να κάνει τον χειρότερο σχεδιασμό της ομάδας και το τελευταίο κομμάτι από αυτό το ανορθόδοξο ρόστερ ήταν η έλευση ενός ψηλού για να πλαισιώσει τους Μπάγκαριτς, Γιούρακ, Σκλάβο και Κώστα Χαρίση στη φροντλάιν.
Ο Πίξι μάλιστα είχε ταξιδέψει τον Ιούλιο ως την Κροατία για να βαφτίσει την κόρη του Ντίνο Ράτζα και, μεταξύ σοβαρού κι αστείου, του ζήτησε να επιστρέψει στον Πειραιά, κάτι που έτσι κι αλλιώς συγκέντρωνε λίγες πιθανότητες. Η αλήθεια είναι πως είχε ξεχωρίσει από νωρίς τον Βολκοβίσκι, ο οποίος είχε μείνει ελεύθερος από την Ταού, αλλά το κασέ του παίκτη εκείνη την εποχή ήταν στις 600 χιλιάδες δολάρια και ο Ολυμπιακός μετά βίας έφτανε ως τις 350 χιλιάδες. Αυτός ήταν ο λόγος που ο Σούμποτιτς στράφηκε σε άλλες πιο οικονομικές λύσεις, συμφώνησε με τον Κόλιερ αλλά ο Αμερικανός είχε ενημερώσει πως θα καθυστερήσει την άφιξή του, ο Σούμποτιτς του διεμήνυσε πως δεν γινόταν να τον περιμένει, οι μέρες περνούσαν, με τον κόουτς να καθυστερεί πολύ να πάρει την απόφαση για τον παίκτη που θα έκλεινε το ρόστερ, οπότε στράφηκε ξανά στη λύση του Αργεντίνου με πολωνικό διαβατήριο, ενώ η ομάδα είχε ξεκινήσει τις αγωνιστικές της υποχρεώσεις.
Στις 7 Οκτωβρίου του 2003, ο 30χρονος Ρούμπεν Βολκοβίσκι ή αλλιώς «El Colarado» όπως ήταν το παρατσούκλι του ανακοινώνεται από τον Ολυμπιακό. Ο Αργεντινός σέντερ, ύψους 2.06, στις πρώτες του δηλώσεις φάνηκε να γνωρίζει πού έρχεται αφού είχε συμβουλευτεί το μοναδικό συμπατριώτη του που είχε φορέσει τα ερυθρόλευκα. Πιο αναλυτικά είχε πει τα εξής: «Ο Ομπέρτο μου είπε τα καλύτερα λόγια για τον Ολυμπιακό και την Αθήνα. Δεν χρειαζόταν, βεβαίως, να μου το πει, και εγώ ξέρω πόσο μεγάλη είναι η καινούργια μου ομάδα. Η πρώτη μου δουλειά είναι να γνωρίσω τους συμπαίκτες μου και θέλω πολύ να ξεκινήσω τους αγώνες. Όσο για τις φιλοδοξίες μου; Είναι συνυφασμένες με αυτές του Ολυμπιακού. Οι... τίτλοι».
Για την 2η αγωνιστική του πρωταθλήματος ο Ολυμπιακός αντιμετώπιζε στο Ιβανώφειο τον Άρη, ο Μπάγκαριτς έκανε χειρονομίες στην κερκίδα, με αποτέλεσμα να τιμωρηθεί, κι αυτό επίσπευσε το ντεμπούτο του Βολκοβίσκι για την επόμενη αγωνιστική του πρωταθλήματος κόντρα στον ΠΑΟΚ στον Κορυδαλλό. Βέβαια, δεν συνεργάστηκε για αρκετό καιρό με τον Σούμποτιτς, αφού 1,5 μήνα αργότερα, ο τελευταίος αντικαταστάθηκε απ' τον Σάκοτα. Ο Ολυμπιακός σ' αυτό το διάστημα έπαιξε αρκετό άσχημο μπάσκετ, η ομάδα ήταν χαμένη και χωρίς χημεία, αλλά αυτό δεν επηρέασε τον πρωταγωνιστή του αφιερώματος, που παρότι μπήκε αργοπορημένα στο σύνολο, είχε ξεκινήσει με θετικές εμφανίσεις. Συνέχισε εξίσου καλά με τον Σάκοτα στον πάγκο, είχε προσαρμοστεί στα δεδομένα της ομάδας και ήταν από τους παίκτες που συνέβαλαν στο αξέχαστο comeback στην Ευρωλίγκα όπου οι ερυθρόλευκοι από το 0-5 έκαναν 5 συνεχόμενες νίκες κι άρχισαν να ελπίζουν ξανά σε πρόκριση για τους 16 της διοργάνωσης.
Πιο συγκεκριμένα, η πρώτη νίκη του Ολυμπιακού στην Ευρωλίγκα εκείνης της σεζόν ήρθε τον Δεκέμβριο μέσα στη Λυών και κόντρα στη Βιλερμπάν, με τον Βολκοβίσκι να σημειώνει 17 πόντους με 4/8 τρίποντα και να μαζεύει 8 ριμπάουντ σε 26:45 λεπτά συμμετοχής. Την επόμενη αγωνιστική, οι Πειραιώτες υποδέχτηκαν στον Κορυδαλλό την Άλμπα και 3 λεπτά πριν τη λήξη της αναμέτρησης, το σκορ ήταν 87-92 υπέρ των Γερμανών. Σε εκείνο το σημείο, ο Αργεντίνος ευστόχησε σε καθοριστικό τρίποντο, για να έρθουν οι Τόμιτς και Λιαδέλης να δώσουν τη νίκη στο τελικό 96-95, με τον Βολκοβίσκι να τελειώνει το ματς με 9 πόντους και 5 ριμπάουντ. Για να κλείσει έναν εξαιρετικό μήνα φορμαρίσματος την επόμενη αγωνιστική, στη νίκη του Ολυμπιακού με 98-92 κόντρα στη Σλασκ, με τον Αργεντίνο να έχει 15 πόντους, 5 ριμπάουντ σε 20 λεπτά.
Στεκόμαστε σ' αυτό το σημείο γιατί σήμερα μπορεί να φαντάζει αδιανόητο, αλλά εκείνη την εποχή θα ήταν τεράστιο πλήγμα ο αποκλεισμός του Θρύλου, για πρώτη φορά στην ιστορία του, από την πρώτη φάση της Ευρωλίγκας και ο Βολκοβίσκι βοήθησε σημαντικά ώστε να μη λάβει χώρα αυτό το αρνητικό ρεκόρ. Σ' αυτό το διάστημα, είδαμε πιθανότατα τις καλύτερες εμφανίσεις του ως παίκτη του Ολυμπιακού κι αυτό το φορμάρισμα το διέκοψε ένας τραυματισμός στις 20.1.2004, όπου υπέστη κάταγμα κόπωσης στο αριστερό πέλμα και θα έμενε εκτός δράσης για τον επόμενο 1 μήνα, δίνοντας αγώνα δρόμου για να προλάβει το Final Four του Κυπέλλου Ελλάδος στη Λαμία. Κατάφερε να δώσει το παρών, αλλά δεν βοήθησε καθόλου στον χαμένο τελικό εναντίον του Άρη, που πλήγωσε ανεπανόρθωτα την ομάδα, ειδικά με τον τρόπο που ήρθε. Με τον Ολυμπιακό να προηγείται σε όλη τη διάρκεια του τελικού, μέχρι την διακοπή του αγώνα που κράτησε 2,5 ολόκληρες ώρες, και στην επανέναρξη του ματς είδαμε τελείως άλλο παιχνίδι.
Μετά τον τελικό, ούτε αυτός ούτε γενικότερα η ομάδα συνήλθε. Ο Βολκοβίσκι δεν κατόρθωσε να προσφέρει ούτε μια καλή εμφάνιση σε Top16 και ελληνικό πρωτάθλημα, παρά το ηλεκτροσόκ που επιχείρησε ο Κόκκαλης με την αλλαγή προπονητή, βάζοντας τον Τόμιτς στη θέση του Σάκοτα. Η χρονιά έκλεισε με τον αποκλεισμό στα πλέι-οφ του πρωταθλήματος από τον Παναθηναϊκό. Τουλάχιστον θα έχει να λέει πως βίωσε από κοντά την αξέχαστη σφαγή στα Πατήσια από τους Τανατζή και Ζαβλανό που έβαλαν τα δυνατά τους ώστε να μην ηττηθεί ο Παο από τους Σκλάβο και Γιόσκο Καφετζή.
Η επόμενη περίεργη χρονιά ξεκίνησε με τον Τόμιτς στον πάγκο, ο οποίος, στον σχεδιασμό της ομάδας, υπολόγιζε τον Αργεντίνο, αφού εκτιμούσε τα προσόντα του, αλλά ο Βολκοβίσκι δεν είχε διάθεση να παραμείνει κάτοικος Πειραιά. Αυτό άλλωστε φάνηκε κι όταν κλήθηκε να μιλήσει για την εμπειρία στον Ολυμπιακό στο επίσημο site της FIBA. Πιο αναλυτικά είπε τα εξής: «Το ρωσικό πρωτάθλημα είναι αρκετά δυνατό και σε πληρώνουν στην ώρα σου, ο Ολυμπιακός δεν είχε καθόλου καλή οργάνωση. Δεν μας πλήρωναν την ώρα που έπρεπε και δεν πήρα χρήματα για τους δύο τελευταίους μήνες που αγωνίστηκα στην ομάδα. Αγωνιζόμουν σκληρά κάθε μέρα, αλλά δεν υπήρχε σεβασμός στη δουλειά μου, ούτε ότι ήμουν ένας επαγγελματίας. Στη Ρωσία, τα πράγματα είναι διαφορετικά και ειδικά στη Μόσχα είναι όπως ήταν στην Ελλάδα πριν περίπου δέκα χρόνια».
Ο Βολκοβίσκι συνήθως στην καριέρα του ήταν πολύ χρήσιμος ρολίστας που κούμπωνε ιδανικά σε ομάδες που άλλοι ήταν οι πρωταγωνιστές. Το πρόβλημα ήταν πως ήρθε σε μια κακοφτιαγμένη ομάδα να κάνει το σταρ στη ρακέτα, κάτι που δεν είχε κάνει ποτέ στην καριέρα του, τουλάχιστον στο επίπεδο του Ολυμπιακού. Χρησιμοποιήθηκε τόσο στο 4 όσο και στο 5, σε σχήματα μαζί με τον Μπάγκαριτς ή τον Γιούρακ Στην πρώτη περίπτωση, το πλάνο του Σάκοτα ήταν να ελέγξει τα ριμπάουντ και να παίξει άμυνα ζώνης και, στη δεύτερη περίπτωση, να έχει πιο ευέλικτα σχήματα στην άμυνα. Στην επίθεση φημιζόταν για την ευχέρεια του από το τρίποντο, κάτι που δεν ήταν συνηθισμένο εκείνα τα χρόνια για παίκτη με το ύψος του, είχε όμως το πρόβλημα πως δεν πατούσε αρκετά στη ρακέτα. Στον Ολυμπιακό σίγουρα πάλεψε και μόχθησε για το καλύτερο, αλλά, στο τέλος της ημέρας, δεν έκανε τη διαφορά και ήταν εξαφανισμένος σε όλα τα κρίσιμα ματς που έπρεπε να βγει μπροστά, από τον τελικό Κυπέλλου, το αποτυχημένο Top16 μέχρι τα 2 ματς στα πλέι-οφ του πρωταθλήματος με τον ΠΑΟ. Στις καλές του μέρες ήταν σίγουρα απολαυστικός. Ο ερχομός του μας γέμισε με όνειρα, κυρίως λόγω βιογραφικού και Εθνικής Αργεντινής, και ήρθε να προστεθεί στον Μπάγκαριτς από τους Μπουλς και στα πολυβόλα Χαρίση, Λιαδέλη και Διαμαντόπουλο, σε μια χρονιά που εξελίχθηκε τελικά σε εφιάλτη, αλλά την αναφέρουμε με θετική διάθεση σήμερα. Ήταν η τελευταία που η ομάδα αγωνίστηκε στον αξέχαστο Κορυδαλλό που μας έχει προσφέρει αμέτρητες ιστορίες.
Ο Βολκοβίτσκι γεννήθηκε στην Αργεντινή το 1980 και ξεκίνησε την καριέρα του το 1994 από την Εστουντιάντες, συνέχισε στις Κίλμες (1996/97), Μπόκα Τζούνιορς (1997-1999), για να επιστρέψει στην Εστουντιάντες και να τη βοηθήσει να πανηγυρίσει το 1ο πρωτάθλημα στην ιστορία της -- παράλληλα ψηφίστηκε και ο MVP του πρωταθλήματος. Το 2000, μαζί με τον Πέπε Σάντσεθ, μετέπειτα παίκτη του Παναθηναϊκού, έγιναν οι πρώτοι Αργεντίνοι που βρέθηκαν στο NBA και ο πρώτος μπασκετμπολίστας από τη συγκεκριμένη χώρα που έπαιξε σε επίσημο παιχνίδι του NBA. Αγωνίστηκε συνολικά σε 41 παιχνίδια με τους Σούπερσονικς και τους Σέλτικς, χωρίς να καταφέρει να ξεχωρίσει. Τη σεζόν 2001/02, επέστρεψε στην Κίλμες και την επόμενη χρονιά άρχισε το ταξίδι του στην Ευρώπη. Στην αρχή, αγωνίστηκε με τη φανέλα της ΤΣΣΚΑ, πριν τον Ολυμπιακό πέρασε από τη Βασκονία για χάρη της Ταού Κεράμικα. Μετά τον Πειραιά, στέριωσε για 3 ολόκληρες σεζόν στη Χίμκι (2004-2007) και η τελευταία ομάδα με την οποία αγωνίστηκε στην Ευρωλίγκα ήταν η Πρόκομ (2007/08). Στη συνέχεια πέρασε από τις Σκαφάτι (Ιταλία), Μπίγκουα (Ουρουγουάη), Ατλέτικο Ντε Σαν Ζερμάν (Πουέρτο Ρίκο), Λιμπερτάδ (Αργεντινή), Φορμόζα (Αργεντινή), Σαρμιέντο (Αργεντινή), για να κλείσει την καριέρα τη σεζόν 2014/15 σε ηλικία 42 ετών με τη φανέλα της Κίλμες.
Διαχρονικά, τις μεγαλύτερες επιτυχίες του τις έζησε με την Εθνική Αργεντινής, όντας μέλος της χρυσής γενιάς. Έκανε το ντεμπούτο του με την Εθνική το 1993 εναντίον του Εκουαδόρ και αγωνίστηκε στους Ολυμπιακούς Αγώνες του 1996 (9η θέση), στο Μουντομπάσκετ του 1998 (8η θέση), στο Μουντομπάσκετ του 2002, όπου κατέκτησε τη 2η θέση στο τουρνουά, όταν και σημείωσαν την ιστορική νίκη (87-80) ενάντια στις ΗΠΑ, με τον Βολκοβίσκι να σημειώνει 9 πόντους και να έχει 9 ριμπάουντ, στους Ολυμπιακούς Αγώνες του 2004, όπου κατέκτησε το χρυσό μετάλλιο πετυχαίνοντας 13 πόντους στον τελικό κόντρα στην Ιταλία και στο Μουντομπάσκετ του 2006 (4η θέση). Κατέχει το ρεκόρ με τις περισσότερες συμμετοχές για παίκτη της Εθνικής Αργεντινής σε Παγκόσμιο Κύπελλο, έχοντας αγωνιστεί 34 φορές με τη φανέλα με το εθνόσημο.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου