Του Dr. Jekyll
Δεν μπορώ μανούλα μ'
Δεν μπορώ μανούλα μ’, δεν μπορώ,
αχ συρε να φέρεις το γιατρό.
...
Σώπα τσούπρα μ’ και μην κλαις εσύ,
θα φέρω το γιατρό ταχιά πρωί.
(Δημοτικό Ηπειρώτικο και διάλογος Χουάνκαρ-Αλαφούζου)
Ποτέ δεν θα μάθουμε πώς θα εξελισσόταν το δεύτερο ημίχρονο μετά την ισοφάριση του Καμαρά. Μπορεί ο Παναθηναϊκός να μην μπορούσε να διαχειριστεί την πίεση ή να ξέμενε από δυνάμεις. Μπορεί ο Ολυμπιακός να μην μπορούσε να διορθώσει τα αμυντικά του προβλήματα ή να ξέμενε αυτός από δυνάμεις. Σε κάθε περίπτωση, μιλάμε για ένα ντέρμπι που δεν τελείωσε ποτέ και θα μείνει στην ιστορία για όλους τους λάθους λόγους. Και για αυτό, και ανεξάρτητα από τη θέση που δικαιολογημένα θα πάρει η διοίκηση στην εκδίκαση που θα ακολουθήσει, χρειάζεται να κάνουμε την αυτοκριτική μας.
Θα επιμείνω στην αρχική μου άποψη: Καλά να πάθουμε, βάλαμε τα χέρια μας και βγάλαμε τα μάτια μας... Ήταν αυθεντική η αντίδραση του Χουάνκαρ όταν σκάει η κροτίδα; Νομίζω ότι ναι, μιλάμε για ποδοσφαιριστές (έστω λαγόκαρδους) και όχι για μισθοφόρους της Wagner. Μπορούσε να συνεχίσει και να αγωνιστεί όταν θα ερχόταν η ώρα του; Είμαι σχεδόν βέβαιος. Προσπαθεί ο Παναθηναϊκός να πάρει το παιχνίδι στα χαρτιά, βάσει προειλημμένης απόφασης να σηκωθεί να φύγει στην πρώτη αφορμή; Είμαι απολύτως βέβαιος. Θα μπορούσε να το κάνει αν δεν του προσφέραμε τον λόγο; Είμαι βέβαιος πως όχι. Έκανε καλά η διοίκηση του Παναθηναϊκού με την απόφαση που πήρε; Στο πλαίσιο του ελληνικού ποδοσφαίρου εν έτει 2023, έκανε το απολύτως αναμενόμενο, και για το αγωνιστικό της όφελος, και για να μην την ξεσκίσουν οι οπαδοί τους (ειδικά μετά την εξέλιξη της ιστορίας με την κροτίδα στον Μπρινιόλι στην Παπαρίνα).
Στο Βασίλειο της Υποκρισίας
Σε μια χώρα που σημείο αναφοράς στον χουλιγκανισμό είναι ο αγώνας της Ριζούπολης, δεν μπορεί παρά να περισσεύει η υποκρισία (η Ριζούπολη, άλλωστε, είναι μία από τις πολλές ιστορίες που αναδείχθηκαν πολύ καιρό μετά τα γεγονότα, για να εδραιώσουν την εικόνα του Ολυμπιακού ως του απόλυτου κακού στο ελληνικό ποδόσφαιρο -- οι οπαδοί του Παναθηναϊκού, την επόμενη ημέρα, είχαν επισκεφθεί την Παιανία, σπάζοντας ό,τι αυτοκίνητο βρήκαν μπροστά τους και γράφοντας συνθήματα για παίκτες κότες) -- αλλά πες πες, όλο και κάτι θα μείνει (για να μην πάμε μακριά, ήδη διαβάζουμε ως ιστορικό γεγονός, από αρθρογράφους, για πέναλτι που δεν δόθηκε στον Ελίασον στο παιχνίδι μας με την ΑΕΚ, και ας μη συνάδει κανένα ριπλέι με αυτή την άποψη, κι ας είπε και ο ίδιος ο Ελίασον ότι δεν ξέρει τι έγινε στην φάση).
Ιστορική αναδρομή
Την περίοδο 2015/16, ο Ολυμπιακός αποχωρεί από το γήπεδο της Λεωφόρου, όταν φωτοβολίδα βρίσκει στο πόδι, πριν την έναρξη του αγώνα, τον Φινμπόγκασον (ένα χρόνο πριν, φωτοβολίδα είχε κάψει στο χέρι τον Κασάμι -- και ο Ολυμπιακός είχε ξεκαθαρίσει ότι αντίστοιχο σκηνικό δεν θα γινόταν ξανά αποδεκτό). Κοινό μυστικό (και όσοι έχουν έστω και την παραμικρή επαφή με τα οπαδικά δρώμενα το γνωρίζουν) ότι το πορτάκι της 13 ήταν ανοιχτό και οι πτωχοί, πλην τίμιοι και αγανακτισμένοι, οπαδοί της αλογοτροφής είχαν αποφασίσει να διακόψουν το παιχνίδι με το που στράβωνε το σκορ (την ίδια ακριβώς απόφαση που είχαν πάρει και στο παιχνίδι του 2012, όταν το γκολ του Αμπντούν μετέτρεψε σε πεδίο μάχης το ΟΑΚΑ -- και αυτό γνωστό σε όποιον έχει επαφή με τα οπαδικά). (Και δεν θα πω ότι και εμείς δεν έχουμε κάνει αντίστοιχα σχέδια, άλλο που τα τελευταία πολλά χρόνια δεν χρειάστηκαν.)
Την περίοδο 2016/17, ο προπονητής του αμόλυντου σωματείου του μεταλλαγμένου δικέφαλου πουλερικού του Βορρά, Βλάνταν Ίβιτς, ανοίγει το θέατρο του παραλόγου. Ένα άδειο κουτάκι μπύρας τον βρίσκει στο μάγουλο (κρόταφο, αν θέλετε), μια πληγή εμφανίζεται στο πάνω μέρος του κεφαλιού (τραυματισμός που μπορεί να τεκμηριωθεί μόνο με το φαινόμενο της πεταλούδας), ο προπονητής της ομάδας που εκφράζει τη φτωχομάνα Θεσσαλονίκη αποχωρεί με κολάρο και καροτσάκι (ευτυχώς δεν του έμεινε μόνιμη βλάβη) και ο αγώνας κατοχυρώνεται στην ομάδα που αδικείται από την Αθήνα, το ΠΟΚ, όλες τις κυβερνήσεις, τη σκληρή της μοίρα και την άπονη κενωνία.
Ένα χρόνο μετά, ο Ολυμπιακός αποχωρεί από το γήπεδο της Τούμπας όταν, λίγο πριν την έναρξη, ρολό ταμειακής μηχανής (και όχι ρολό από κωλόχαρτο, όπως πάνω κάτω έχουν προσπαθήσει να μας περάσουν οι ΑΡΔ) βρίσκει στο πρόσωπο τον τότε προπονητή μας Όσκαρ Γκαρσία. Συζητώντας ξανά μόνος μου: Ήταν αυθεντική η αντίδρασή του όταν πέφτει; Σίγουρα ναι. Το ρολό ταμειακής, όταν σε βρίσκει έτσι, είναι σαν πέτρα. Μπορούσε να συνεχίσει το παιχνίδι, έστω και μετά από λίγη ώρα; Υποθέτω πως ναι. Είχε καμία υποχρέωση ο Ολυμπιακός, ειδικά απέναντι στην Παοκάρα, που διαχρονικά υπερηφανεύεται για τις καφρίλες τους απέναντι στην ομάδα μας, να λειτουργήσει διαφορετικά; Σίγουρα όχι, μετά από πολλά ντου, σπασμένο πούλμαν, μπουκάλια (Μαλαματίνας, κατά προτίμηση), τασάκια και πέτρες, και αγώνα που ολοκληρώθηκε πριν τη λήξη, με τους αγνούς φιλάθλους να στέκονται υπομονετικά πίσω από τις διαφημιστικές πινακίδες (μάλλον για αυτόγραφο) --για να μην αναφερθούμε στα εξωαγωνιστικά--, ο Ολυμπιακός ορθά αποχώρησε από το γήπεδο (και όπως είχα γράψει και τότε: «Απέναντι στην ομάδα που αποχώρησε από τον αγωνιστικό χώρο του Καραϊσκάκης (για να βγει λίγο αργότερα, όταν κατάλαβε πόσο ηλίθιο ήταν αυτό που πήγαινε να κάνει) για τα καπνογόνα, την ομάδα που έστησε (μαζί με τους ξεφτιλισμένους του Πλατανιά) κατηγορία με σκοπό να πάρει τίτλο στα χαρτιά, και (το σημαντικότερο) την ομάδα που ο προπονητής της αποχώρησε σε αναπηρικό καροτσάκι από ένα τενεκεδάκι μπύρας που τον βρήκε στο μάγουλο, τα αλεύρια πρέπει να είναι δανεικά. Αφού, λοιπόν, ξεχρεώσαμε, καλό θα ήταν να μην ξαναδούμε αντίστοιχες επικές στιγμές στα γήπεδα.»).
Προφανώς και δεν είναι μόνο αυτά τα highlights των αγώνων «στα χαρτιά»: ο Ολυμπιακός «βαρύνεται» με την υπόθεση Βάλνερ το 2008, όταν βάσει κανονισμού ζήτησε, και κέρδισε, στο δικαστήριο (στα χαρτιά, με λίγα λόγια) να πάρει το παιχνίδι που είχε χάσει από τον Απόλλωνα Καλαμαριάς εντός αγωνιστικού χώρου. Στο βασίλειο της υποκρισίας, αυτό θεωρείται ότι έδωσε το πρωτάθλημα στον Ολυμπιακό (και ας είχε βγει η απόφαση αρκετές αγωνιστικές πριν τη λήξη του πρωταθλήματος). Φυσικά, αυτή η εφαρμογή κανονισμών είναι απαράδεκτη για τους οπαδούς του μεταλλαγμένου δικέφαλου πουλερικού του Νότου, καθώς είναι κακιά, και δεν είναι καλή όπως ήταν το 1991 η επανάληψη ενός αγώνα που η ομάδα τους έχανε 1-2 (παίζοντας με 10 παίκτες), όταν δακρυγόνο πέφτει από την πλευρά του σκεπαστού κοτετσιού στο 85΄. Ή λίγα χρόνια μετά, το 1993, όταν το ισόπαλο σκορ στη Φιλαδέλφεια δεν ικανοποιεί την γηπεδούχο-φαβορί και ως δια μαγείας στο 83΄ πέφτει η τάση και σβήνουν τα φώτα (με τη ΔΕΗ να ξεκαθαρίζει ότι καμία πτώση τάσης δεν συνέβη εκείνο τα βράδυ στην περιοχή) -- σε αυτή την περίπτωση, πάντως, η εφαρμογή του καλού κανονισμού δεν βοήθησε ιδιαίτερα τον Τίγρη, καθώς στην επανάληψη του αγώνα ο Ολυμπιακός νίκησε (παίζοντας με 10) -- βοήθησε, όμως, στην έμπνευση του συνθήματος «Σβήστε τα φώτα, πετάξτε δακρυγόνο, εμείς θα σας γ.....ε με δέκα παίκτες μόνο».
Σε κάθε περίπτωση: Είναι αστείο να μιλάμε, το 2023, για ηθικές και ανήθικες ομάδες, για καλούς και κακούς στο ελληνικό ποδόσφαιρο, αυτοί είναι ρόλοι που εναλλάσσονται ανάλογα με το ποιος κάνει κουμάντο (και το σύστημα που ασελγεί στο ελληνικό ποδόσφαιρο δεν έχει ομάδα, αναζητά --και βρίσκει-- πλειοδότες). Ο αγώνας της Κυριακής θα κριθεί σε δικαστικές αίθουσες, όπου τον ρόλο των πραγματικών πρωταγωνιστών θα πάρει το νομικό τιμ της κάθε ομάδας (και όσο ενδιαφέρον και αν θα έχουν τα νομικά τρικ και ντρίμπλες, δεν υπάρχει οπαδός που δεν θα προτιμούσε τα τρικ και τις ντρίμπλες του Ποντένσε). Σε κάθε περίπτωση: ο κανονισμός δεν είναι ο ίδιος που ήταν στο παιχνίδι με τον Φινμπόγκασον και, ανεξάρτητα από την ανάγκη να φροντίσουμε να μην έχουμε ανάμεσά μας ηλίθιους, όπως αυτόν που έριξε την κροτίδα (ανεξάρτητα από το αν την έριξε στην καύλα της στιγμής ή για να τρομάξει --σίγουρα, πάντως, όχι για να πετύχει-- τους παίκτες του Ζέλα που έκαναν προθέρμανση), η διοίκηση οφείλει να προσπαθήσει να αποδείξει ότι ο αγώνας μπορούσε να συνεχιστεί και ο Χουάνκαρ να αγωνιστεί κανονικά.
Ένα ακόμα θέμα: Ο Ολυμπιακός έχει κάθε λόγο να φωνάζει για το καρναβάλι με τις διαιτησίες (και να αναδεικνύει την συστηματική προσπάθεια της ΑΕΚ, της ΕΠΟ ήθελα να πω, να επιστρέψουν ως απόλυτα αφεντικά οι απολύτως ελεγχόμενοι Έλληνες διαιτητές). Οι φωνές αυτές, όμως, έχουν και το αντίτιμό τους: στο πρώτο φαλτσοσφύριγμα, οι παίκτες χάνουν τη συγκέντρωσή τους (και είναι το δεύτερο σερί ντέρμπι που ο Φορτούνης κιτρινίζεται νωρίς για διαμαρτυρία) και ο κόσμος λειτουργεί σαν εξαγριωμένος όχλος (και αυτό είναι που μας απασχολεί: όλο αυτό δεν θα έχει καλό τέλος για την ομάδα). Μέσα από το γήπεδο, δεν έχω καθαρή εικόνα για τη διαιτησία του Ιταλού, αλλά θα εμπιστευτώ αυτούς που μου είπαν ότι μιλάμε για μια κλασική διαιτησία έδρας (υπέρ της ομάδας που αγωνιζόταν εκτός έδρας, αλλά αυτό είναι μια άλλη --επαναλαμβανόμενη στα χρόνια της Εξυγίανσης-- ιστορία και η ομάδα πρέπει να βρει την ισορροπία διαμαρτυριών και αγωνιστικής και εξωαγωνιστικής ηρεμίας) -- και όχι, το γήπεδο την Κυριακή δεν ήταν εκκλησία, φλερτάραμε με τη μαλακία από το ξεκίνημα, όσοι ήταν μέσα το είδαν (και δεν αναφέρομαι μόνο στη μαλακία με τα λέιζερ).
Στο καθαρά αγωνιστικό: Ένα ακόμα παιχνίδι που απέναντι σε σοβαρό αντίπαλο η αμυντική μας λειτουργία είναι κακή. Ο υπερβολικά βελτιωμένος Ρέτσος θα επιμείνω ότι δεν είναι ο παίκτης που μπορείς να στηριχτείς για να φτιάξεις μια καλή άμυνα. Οι Ντόι (καλύτερος) και Παρόζο (ελάχιστα τον έχουμε δει) θέλουν πολλά ψωμιά ακόμα. Ο Φρέιρε είναι και χειρότερος από αυτό που χρειαζόμασταν και φαίνεται να έχει ένα θεματάκι με τραυματισμούς. Οι Ρόντινεϊ και Ορτέγκα είναι καλύτεροι στα επιθετικά τους καθήκοντα, παρά στα αμυντικά, ο Κίνι (ειδικά από τα αριστερά) είναι κακός απέναντι σε καλούς αντιπάλους, και οι Μπιανκόν και Ρίτσαρντς δεν ξέρουμε αν θα παίξουν ξανά σε υψηλό επίπεδο.
Συνεχίζοντας με την αμυντική λειτουργία: τα τρεξίματα του Έσε δεν μπορεί να καλύψει ο Αλεξανδρόπουλος, ο Καμαρά μόνος του δεν αρκεί για την αμυντική λειτουργία της μεσαίας γραμμής και οι Ποντένσε, Φορτούνης και Μπιέλ δεν διακρίνονται για τις αμυντικές τους βοήθειες (και θα επιμείνω ότι η κριτική --στον συγκεκριμένο τομέα-- στον Κωστάκη είναι υπερβολική). Ας μην περιμένουμε θαύματα: η ομάδα είναι εντελώς νέα και, με τα έως τώρα δείγματα, από το κέντρο της άμυνας λείπουν και υλικά -- ο «πρώτος» κεντρικός μας αμυντικός πρέπει να είναι καλύτερος από τον Ρέτσο.
Όπως και να έχει (και διάθεση για πολλή ποδοσφαιρική κουβέντα δεν υπάρχει): Ο Ολυμπιακός, στο πρώτο ημίχρονο, ήταν κακός, ο Γιοβάνοβιτς φαίνεται να νίκησε τον Μαρτίνες στο στήσιμο και τη στρατηγική των ομάδων, και αναδείχθηκαν ξανά τα αμυντικά μας προβλήματα. Και αν η εικόνα του πρώτου ημιχρόνου ήταν πολύ χειρότερη από αυτήν που περιμέναμε, το δεύτερο ημίχρονο ξεκίνησε με τους καλύτερους οιωνούς και την ισοφάριση που έβαλε φωτιά και στον κόσμο (και δεν θα μάθουμε ποτέ πώς θα εξελισσόταν ο αγώνας και αν θα βλέπαμε την απόλυτη ανατροπή...) -- και ας μην υποτιμούμε ότι σημαντική η απουσία του Έσε, αλλά πολύ σημαντική και η σύνθεση ανάγκης στο κέντρο της άμυνας του ΠΑΟ.
Στα υπόλοιπα: Αύριο έχουμε τον εντός έδρας αγώνα με την ιστορική West Ham, σε έναν αγώνα που με την απουσία του Φρέιρε και την τιμωρία του Ντόι, η σύνθεση του αμυντικού κεντρικού διδύμου, κατά πάσα πιθανότητα, θα είναι Παρόζο-Ρέτσος και ο Θεός βοηθός, καθώς σε περίπτωση ήττας (δηλαδή με δύο εντός έδρας ήττες και μια ισοπαλία με την αδύναμη του ομίλου εκτός), όχι απλά εξαφανίζεται η πιθανότητα συνέχισης στο Europa, αλλά μπαίνει σε ρίσκο και η τρίτη θέση.
* * *
ΥΓ Ξεχωριστή θέση στο θέατρο της υποκρισίας και του παραλόγου, η ανακοίνωση της Πανελλήνιας Ομοσπονδίας Αστυνομικών Υπαλλήλων για τον αγώνα της Κυριακής, που, εκτός των άλλων, αναφέρει «Εάν δεν έχετε σκοπό να μαζέψετε τους αλητήριους, κλείστε το μαγαζί και πετάξτε το κλειδί στον υπόνομο», εκφράζοντας ό,τι ακριβώς πρέπει να αισθάνεται ένας σκεπτόμενος πολίτης για την ελληνική αστυνομία, που μόνο τα τελευταία λίγα χρόνια, εκτός από τους συνηθισμένους αναίτιους βασανισμούς, ξυλοδαρμούς και τραμπουκισμούς πολιτών, βαρύνεται με τις εκτελέσεις δύο ανθρώπων, υποθέσεις διαφθοράς, απάτες, ληστείες, εμπόριο ναρκωτικών και υποθέσεις (και όχι «υπόθεση») σωματεμπορίας...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου