Ξεκινώντας: είναι πολύ νωρίς για οποιαδήποτε κρίση που να στοιχειοθετείται με σοβαρά επιχειρήματα. Το γεγονός, όμως, παραμένει: οι δοκιμασίες του καλοκαιριού τελείωσαν, η μεταγραφική περίοδος οδεύει προς το τέλος της και η διακοπή του πρωταθλήματος προσφέρεται για τις πρώτες εντυπώσεις από τη νέα ομάδα.
Του Dr. Jekyll
ΤΑ ΚΑΛΑ
- Η ομάδα είναι φανερά βελτιωμένη σε σύγκριση με την περσινή (και την προπέρσινη) χρονιά. Σύμφωνοι: οι περισσότεροι αντίπαλοι δεν είναι υψηλής δυναμικής (δύσκολα κάποια από τις ομάδες που αντιμετωπίσαμε --πλην Γκενκ-- θα τερμάτιζε στην πρώτη εξάδα του πρωταθλήματος), αλλά δεν πρέπει να περνά στα ψιλά ότι ο Ολυμπιακός έδωσε τέσσερα συνεχόμενα παιχνίδια (Ατρόμητος, Λαμία και δύο με την Τσοκαρίνσκι) στα οποία πέτυχε συνολικά 14 γκολ, έχασε πολλές ευκαιρίες για ακόμα περισσότερα, δέχτηκε ένα και έβγαλε ένταση μέχρι το τελευταίο σφύριγμα του διαιτητή (όταν πέρσι, μετά το 60΄, η ομάδα προκαλούσε θλίψη).
- Σημαντική και η πρόκριση με τη Γκενκ: απέναντι σε μια καλή ομάδα, με ενδεκάδα που δεν πρόκειται να ξαναδούμε (και με παίκτες να αγωνίζονται με ελάχιστες προπονήσεις), ο Ολυμπιακός πήρε την πρόκριση, κερδίζοντας πολλά περισσότερα από την εξασφάλιση της συμμετοχής σε ομίλους: κέρδισε χρόνο (καθώς η γκρίνια, για τις μεταγραφές που δεν γινόντουσαν χτυπούσε κόκκινο), έδωσε τη δυνατότητα συμμετοχής στο Europa (με όλα όσα αυτό σημαίνει στον ερχομό παικτών) και βρέθηκε απέναντι στην εύκολη Τσοκαρίνσκι (προφανώς και η Άδανα, που θα αντιμετωπίζαμε για τη συμμετοχή στο Conference δεν αποτελεί μεγαθήριο του ποδοσφαίρου, αλλά είναι πιο δύσκολη από τη σέρβικη ομάδα -- και η ομάδα θα ήταν με την πλάτη στον τοίχο μετά από αποκλεισμό).
- Το τέλος (λέμε τώρα) της μεταγραφικής περιόδου βρίσκει τον Ολυμπιακό σε πολύ καλύτερη κατάσταση από αυτή που φαινόταν λίγες εβδομάδες πιο πριν: με εξαίρεση το κέντρο της άμυνας όπου υπάρχει σίγουρα ποσοτικό πρόβλημα (τέσσερις παίκτες για δύο θέσεις -- θέσεις που συχνά μαζεύουν κάρτες).
- Ήδη υπάρχουν παίκτες που ξεχωρίζουν: Πασχαλάκης (μεγάλη κωλοτούμπα), Ρέτσος (κωλοτούμπα για το απόλυτο σκορ σε Ολυμπιακούς Αγώνες), Έζε, Μασούρας, Ρόντινεϊ, Καμαρά και, φυσικά, ο τιτανοτεράστιος Κωστάκης Φορτούνης δείχνουν ότι βρίσκονται σε πολύ καλή κατάσταση.
- Λίγα λόγια για τον Ελ Κααμπί: όχι, δεν είναι Ελ Αραμπί (και Ελ Αραμπί θα αργήσουμε να ξαναβρούμε, όπως συμβαίνει με όλους τους τεράστιους παίκτες), αλλά δεν βρίσκω λόγο να μη γίνει Μπακαμπού. Για την ακρίβεια, το ξεκίνημα του Μαροκινού είναι καλύτερο από αυτό του Μπακαμπού: και στην πίεση βοηθάει, και μέσα στις φάσεις βρίσκεται και γκολ έχει πετύχει. Για ξεκίνημα μια χαρά το βρίσκω.
- Η ομάδα βγάζει ένταση και τρεξίματα, δηλαδή το εντελώς αντίθετο από τα δύο τελευταία χρόνια που αναρωτιόσουν αν υπήρχε κάποιος παίκτης που δεν έχει καεί (με εξαίρεση τον Ρέαμπτσιουκ). Με Ρέτσο, Έζε, Καμαρά και Μασούρα στον άξονα, η ομάδα είναι τρεις ταχύτητες πάνω σε σύγκριση με πέρυσι, που τον άξονα αποτελούσαν κυρίως οι Παπασταθόπουλος, Εμβιλά, Χουάνγκ (πολύ κωλόπαιδο ο Κορεάτης) και Χάμες/Φορτούνης.
- Το πρώτο διάλειμμα βρίσκει την ομάδα να έχει πετύχει το απόλυτο: δύο προκρίσεις και συμμετοχή στους ομίλους του Europa, και τρεις νίκες στα τρία παιχνίδια του ελληνικού πρωταθλήματος. ΟΚ, το είπαμε: δεν σκότωσε κάνα θηρίο και τα τρία παιχνίδια ήταν εντός έδρας, αλλά με όσα έχουμε δει λίγο δεν το λες (όπως δεν είναι αδιάφορο ότι η ομάδα εμφανίζεται βελτιωμένη όσο περνά ο καιρός και εντάσσει με γρήγορο ρυθμό νέους παίκτες).
- Βάσει αποτελεσμάτων, πετυχημένο το ξεκίνημα Μαρτίνεθ (που, στα μάτια μου, θα είναι ο σημαντικότερος παράγοντας για το ταμείο που θα κάνουμε στο τέλος) και Κορδόν: οι δηλώσεις τους στα τέλη Ιουνίου επιβεβαιώθηκαν. Η ομάδα έβγαλε το πρόγραμμα χωρίς απώλειες και το ρόστερ, στη δηλωμένη λίστα για Europa, φαίνεται ικανό να βγάλει το απαιτητικό πρόγραμμα που ακολουθεί (και τα έχουμε πει: αριθμητικό πρόβλημα υπάρχει στο κέντρο της άμυνας, ενώ καμία ομάδα --ούτε καν, όπως φάνηκε, η Ρεάλ Άνω Δεκελείας-- δεν έχει δύο ισάξιες εντεκάδες).
- Στις αρχές Ιουνίου, η ομάδα είχε έλλειψη στα φουλ μπακ, στη θέση έξι, στους πλάγιους μέσους και στην επίθεση. Αρχές Σεπτεμβρίου, οι θέσεις φαίνεται, περισσότερο ή λιγότερο, να έχουν καλυφθεί.
- Ευρωπαϊκές υποχρεώσεις μέχρι, τουλάχιστον, τον Δεκέμβρη θα έχουν επιτέλους και οι αντίπαλοι. Και εκεί θα φανεί πόσες ισάξιες ενδεκάδες διαθέτει ο καθένας.
ΤΑ ΚΑΚΑ
- Αρχές Ιουνίου ακόμα και οι μετριοπαθείς οπαδοί της Ρεάλ Άνω Δεκελείας που μιλούσαν, θεωρούσαν ότι έχουν μια ομάδα που γαζώνει σε επίθεση, δεν κινδυνεύει στην άμυνα και διαθέτει 2-3 ισάξιες ενδεκάδες (κι ας τους έλεγες ότι --δεδομένα-- είναι δύσκολη στο γκολ, ότι η άμυνά της βασίζεται στο πρέσιγκ ψηλά, το οποίο άνετα σπάει μια ομάδα με στοιχειώδες passing game και κάποια ποιότητα, και ότι κανείς ποτέ και πουθενά --παρά μόνο στα άρθρα του Νικολακό-- δεν διαθέτει δύο ισάξιες ενδεκάδες). Ας μη γίνουμε Μπαρτσελόνα Νέου Φαλήρου: η βελτίωση στην αμυντική μας λειτουργία βασίζεται στην απίστευτη βελτίωση του Ρέτσου και, κυρίως, στην πίεση ψηλά (που άνετα σπάει κτλ κτλ). Κατά τα άλλα, φάσεις μας έβγαλε και ο Πανσερραϊκός (που έχασε και πέναλτι για να ανοίξει το σκορ), και --περισσότερες-- η Λαμία (δεν αναφέρομαι στην Γκενκ, καθώς ούτε παιχνίδια είχαμε στα πόδια μας ούτε είχαν γίνει οι απολύτως αναγκαίες προσθήκες στο ρόστερ). Για να μη μακρυγορώ: καθόλου βέβαιος δεν είμαι ότι πράγματι η αμυντική μας λειτουργία είναι σε θέση να αντεπεξέλθει το ίδιο επιτυχημένα στα δύσκολα παιχνίδια που ακολουθούν.
- Ο Μαντί Καμαρά είναι ένας από τους αναντικατάστατους παίκτες της φετινής ενδεκάδας (και το ίδιο τολμώ να πω για Πασχαλάκη και Έζε) και η επιστροφή του μας θύμισε τον παλιό καλό Καμαρά. Το ερώτημα είναι αν θέλει πλέον να μείνει στην ομάδα ή το μυαλό του είναι (και πότε θα εστιάσει) στον επόμενο σταθμό της καριέρας του.
- Ο Κώστας Φορτούνης έχει κάνει το πιο εντυπωσιακό ξεκίνημα χρονιάς από τότε που φορά τη ριγωτή και αποτελεί τον κύριο οργανωτή και τον πιο επικίνδυνο παίκτη της ομάδας. Προς το παρόν, και χωρίς να έχουν μπει στην εξίσωση πολλοί και καλοί παίκτες, φαίνεται ότι αν βρεθεί τρόπος να αντιμετωπιστεί, δεν υπάρχει εναλλακτική λύση για να ρολάρει επιθετικά η ομάδα.
- Σε συνέχεια του προηγούμενου: ο Ολυμπιακός του Μαρτίνεθ είναι μια νέα ομάδα που αποτελεί γρίφο για τους αντίπαλους προπονητές (και αυτό δεν είναι μικρό πλεονέκτημα). Όσο περνά ο καιρός όλο και περισσότερο θα μπορούν να μας διαβάζουν οι αντίπαλοι - αι εκεί θα φανεί και η προσαρμοστικότητα/ευελιξία του Μαρτίνεθ.
- Ακούγεται αντιφατικό, σε σχέση με τον καλοκαιρινό προβληματισμό, αλλά το τέλος (;) των μεταγραφών βρίσκει πολλούς παίκτες που μπορεί να γκρινιάξουν αν δεν έχουν σημαντικό ρόλο στην ομάδα. Ειδικά από τη μέση και μπροστά, ο Ολυμπιακός έχει Φορτούνη, Ποντένσε, Μασούρα, Σολμπάκεν, Μπιέλ (και ας έχει κηρύξει ανένδοτο ο Καπετάνιος, αποτελεί πολύτιμη μονάδα), Σκάρπα, Ελ Κααμπί, Γιόβετιτς και Ελ Αραμπί (και μιλάμε για τέσσερις θέσεις) -- και αφήνω έξω Βρουσάι (πολύ καλά παιχνίδια και ως δεξί μπακ -- απέναντι σε αντιπάλους που η άμυνα δεν χρειάστηκε) και Μπρινιτς (που σε δύο δεκάλεπτα πρόλαβε πράγματι να δείξει καλά στοιχεία). Είναι γνωστό: χαρούμενες οικογένειες είναι οι ομάδες όσο έρχονται καλά αποτελέσματα (και οι παραγκωνισμένοι παίκτες δεν έχουν πάτημα να εκφράσουν δυσαρέσκεια), στις στραβές το κλίμα χαλάει (και αν ο Ολυμπιακός είχε διαφορετική χρονιά πέρσι, αμφιβάλλω αν δεν θα είχαμε ακόμα Χουάνγκ και Μπακαμπού στο ρόστερ).
- Αφού είπαμε για το (σχεδόν) πλήρες ρόστερ: θεωρώ ότι στο κέντρο της άμυνας έχουμε και ποσοτικό και ποιοτικό πρόβλημα (προφανώς και δεν κρίνονται ακόμα, αλλά στα πρώτα δείγματα ο Φρέιρε δεν είναι ο ηγέτης της άμυνας που ψάχναμε, και ο Παρόζο δεν ξέρουμε αν μπορεί να σταθεί). Το ίδιο και στο τέρμα, που ποτέ δεν μου γέμισε το μάτι (για βασικός) ο Τζολάκης. Θα διαφωνήσω πάντως για κενά στη θέση έξι: υπάρχει ο Έζε, ο Ιμπόρα (ναι, και εμένα μου φαίνεται υπερβολικά αργός για να καλύψει τη θέση), ο Αλεξανδρόπουλος και ο Ντόι.
- Όπως και πέρσι, δεν παίζουμε μπάλα μόνοι μας: η ΑΕΚ μπορεί να μην είναι Ρεάλ, αλλά είναι η κάτοχος του νταμπλ και, αν όχι βελτιωμένη, σίγουρα δεν έχασε τους παίκτες που την οδήγησαν στο περσινό νταμπλ (ούτε και τον έλεγχο της διαιτησίας και της ΕΠΟ έχασε). Ο Παναθηναϊκός βελτίωσε την βασική του αδυναμία: φέτος έχει και βάθος πάγκου, ενώ παραμένει η ομάδα με την καλύτερη αμυντική λειτουργία. Και τέλος ο ΠΑΟΚ: δύσκολα χτυπά δυάδα, αλλά άνετα μπορεί να γίνει ο ρυθμιστής του πρωταθλήματος.
ΤΑ ΑΣΧΕΤΑ
- Πολλή κουβέντα γίνεται για τις σχέσεις Ολυμπιακού-Νότιγχαμ. Ρεαλιστικά, η Νότιγχαμ μπορεί να πάρει, και να δανείσει, παίκτες που δεν έρχονται αλλιώς Ελλάδα (και αυτό δεν συμβαίνει πάντα: ο Ντένις αρνήθηκε να έρθει στο ελληνικό πρωτάθλημα). Κάθε περίπτωση κρίνεται ξεχωριστά: ο περσινός δανεισμός του Ουί Τζο φαινόταν μια καλή λύση (άσχετο με την κατάληξη). Ο Μπόουλερ ήταν μια καλή εναλλακτική ΑΝ είχαμε ήδη παίκτες για εκείνη τη θέση. Κανένα πρόβλημα με τον δανεισμό του Σκάρπα: δεν βρίσκω λόγο να προβληματίζομαι με τον δανεισμό (ακόμα και χωρίς όψιον) του πρόσφατου mvp του βραζιλιάνικου πρωταθλήματος. Αντίθετα (και ανεξάρτητα από το αποτέλεσμα), προβληματικό βρίσκω τον δανεισμό του Ρίτσαρντς: έχει 1,5 χρόνο να παίξει μπάλα και έρχεται ως αναπληρωματικός ενός παίκτη 24 ετών που ιδέα δεν έχουμε αν θα προσαρμοστεί άμεσα στο ευρωπαϊκό ποδόσφαιρο. Και για να το θέσω κι αλλιώς: δεν είμαι καθόλου βέβαιος ότι ο Κορδόν θα ερχόταν στον Ολυμπιακό αν δεν υπήρχε και το πρότζεκτ Νότιγχαμ να τρέχει παράλληλα.
- Αφού αναφερθήκαμε σε τραυματισμούς: υπό άλλες συνθήκες, η μεταγραφή του Γιόβετιτς θα ήταν η κορυφαία του καλοκαιριού. Οι συχνοί τραυματισμοί του (που εξαιτίας τους παρέμενε ελεύθερος μέχρι αρχές Σεπτεμβρίου) αποτελούν πρόβλημα. Ας ελπίσουμε να είναι υγιής (ειδικά στο διάστημα του Κόπα Άφρικα που δεν θα έχουμε ούτε τον Ελ Κααμπί).
- Πολλοί δανεικοί με όψιον αγοράς. Οι απόψεις διίστανται: σίγουρα ακούγεται πολύ βολικό να δοκιμάσεις έναν παίκτη και, αν σου κάνει, να τον αποκτήσεις (ιδανικό σενάριο). Ρεαλιστικά, πάντως, έχουμε δει ότι αυτό δεν είναι τόσο απλό: ο Ολυμπιακός θα κάνει παζάρια, ενώ και ο παίκτης μπορεί να τσινήσει όταν μιλάμε για όψιον (εδώ παίκτες όπως οι Ρέαμπτσιουκ και Χουάνγκ, που είχαν συμβόλαια, συμφώνησαν με άλλες ομάδες, πόσο μάλλον όταν δεν υπάρχει δέσμευση).
- Τα γεγονότα στη Φιλαδέλφεια και ο θάνατος ενός ακόμα φιλάθλου/οπαδού θα έπρεπε να αποτελέσουν αιτία σοβαρού προβληματισμού σε όσους ασχολούμαστε με τα «αθλητικά». Η στάση της αστυνομίας, που φέρει τη μεγαλύτερη ευθύνη (αλλά ας μην τα θέλουμε όλα δικά μας, η ελληνική αστυνομία δείχνει άριστα αντανακλαστικά και σιδερένια πυγμή όταν έχει απέναντί της φοιτητές, συνταξιούχους, υγειονομικούς υπαλλήλους, δασοπυροσβέστες και, γενικά, οποιονδήποτε δεν φέρει φασιστική ταυτότητα -- για να είμαι δίκαιος, δεν έχει πρόβλημα ούτε με τη μεγαλοαστική τάξη) είναι ένα --τεράστιο-- κομμάτι του προβλήματος (και ανατριχιάζω στην ιδέα ότι θα έχει πιο ενεργό ρόλο στα γήπεδα, καθώς συνήθως αποτελεί την αιτία επεισοδίων). Σημαντικό είναι, πάντως, να θυμόμαστε ότι οι οπαδοί δεν έχουν διαφορές (δεν εκπροσωπούν κάποιοι το καλό και το δίκαιο, και κάποιοι άλλοι το κακό και το άδικο -- δεν είμαστε στο σύμπαν του Star Wars) και ότι ο εχθρός δεν βρίσκεται στην απέναντι εξέδρα. Ξεχωριστή θέση στο τσίρκο και η Κυβέρνηση που αποφάσισε να εφαρμόσει αυτά (τα, κατά κανόνα, άχρηστα) που αποφάσισε να εφαρμόσει μετά τη δολοφονία του Άλκη (που ως γεγονός έχει εντελώς διαφορετικά χαρακτηριστικά, αλλά αυτό είναι άλλη κουβέντα).
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου