Και η πτώση συνεχίζεται...

Αυτός ο Ολυμπιακός απέχει παρασάγγας από αυτό που ονειρεύεται ο κόσμος του. Απέχει δραματικά από το να μπορέσουμε να τον χαρακτηρίσουμε μια καλή ομάδα. Υπολείπεται σε σύγκριση ακόμα και με τις πιο μέτριες «εκδόσεις» του Ολυμπιακού που έχουμε δει τις τελευταίες 2 δεκαετίες. Πρόκεται για ένα κακό σύνολο που δυσκολεύεται --και πιθανότατα θα συνεχίσει να δυσκολεύεται-- ακόμα και απέναντι σε μέτριους αντιπάλους, όπως ο χθεσινός Παοκ. Και αυτό είναι η τραγική συνέπεια, όχι απλά ενός ανύπαρκτου καλοκαιρινού «σχεδιασμού», αλλά μιας σταθερής πορείας (αυτο)υποτίμησης των χαρακτηριστικών του οργανισμού εν συνόλω.

Του RedTerso

Θα ξεκινήσω λίγο αντίστροφα, μιας και δεν νομίζω ότι χρειάζεται λεπτομερής ανάλυση των αγωνιστικών πεπραγμένων. Το γιουχάϊσμα και οι αποδοκιμασίες προς κάποιον παίχτη ή το σύνολο των ποδοσφαιριστών της ομάδας, ας υποθέσουμε ότι θα είχαν ένα κάποιο νόημα αν βλέπαμε κάποια προσπάθεια κοροϊδίας προς τον κόσμο της ομάδας ή απάθεια και αδιαφορία. Αυτοί οι παίχτες τόσο μπορούν και τόσο παίζουν. Δεν φταίει ο Αγκιμπού που δεν ξέρει τι θέση παίζει ούτε ο Σισέ που δεν είναι Μέλμπεργκ, για να θυμίσω τα δύο πιο πρόσφατα παραδείγματα. Το ταβάνι τους ως ποδοσφαιριστές είναι δυστυχώς αρκετά χαμηλό, αλλα δεν πρέπει να λησμονούμε ότι δεν ήρθαν ζωσμένοι με εκρηκτικά και επέβαλαν την παρουσία τους στην ομάδα. Κάποιος τους έφερε και τους παρουσίασε μάλιστα ως τα «next big things».

Αντίστοιχα νομίζω ότι είναι λίγο άδικο να στραφούν τα βέλη της κριτικής τόσο έντονα προς τον Μίτσελ. Προσοχή: δεν λέω ότι δεν φταίει ή ότι κάποιες από τις χθεσινές του επιλογές ήταν επιεικώς άστοχες. Όμως δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι δεν έχει συμπληρώσει ούτε μήνα στην ομάδα και σίγουρα δεν είναι θαυματοποιός. Αμφισβητώ ακόμα-ακόμα ότι είναι ένας καλός προπονητής. Ούτε αυτός όμως ήρθε μόνος του. Όπως μόνος του δεν είχε έρθει ούτε ο αλησμόνητος Καρλίτο Κορμπεράν. Η επιστροφή του Μίτσελ μάλιστα παρουσιάστηκε ως καίρια διοικητική κίνηση αποκατάστασης της ομαλότητας, όπως με αντίστοιχο τρόπο «επενδύθηκαν» οι προσθήκες που έγιναν στα βάθη του καλοκαιριού και στα μέσα του Σεπτέμβρη. Προσωπικά, πιστεύω μάλιστα ότι ακόμα και ο Κλοπ θα δυσκολευόταν να βγάλει άκρη με αυτό το συνονθύλευμα των 40 παιχτών και πιθανότατα θα αποτύγχανε.

Αν λοιπόν συνεχίσει το Καραϊσκάκη να γιουχάρει τους τελευταίους τροχούς μιας σαφώς «άρρωστης» άμαξας, θα συμμετέχει σε ένα βαθμό στην παράταση του προβλήματος. Και λέγοντας το παραπάνω δεν απαξιώνω τη χρησιμότητα της αποδοκιμασίας. Απλά προσπαθώ να αποτυπώσω μια διαφορά ανάμεσα σε μια γενικευμένη γκρίνια και μια κριτική που στοχεύει σε κάποιο αποτέλεσμα.

Ας περάσουμε λίγο στον αγωνιστικό σχολιασμό. Ο Ολυμπιακός έχει δώσει φέτος το δικαίωμα σε κάθε πιθανό και απίθανο αντίπαλο το δικαίωμα να σκέφτεται και να αισθάνεται κυρίως ότι μπορεί να πάρει αποτέλεσμα στο Καραϊσκάκη. Σε αυτό έχουν οδηγήσει οι ντροπιαστικές ήττες από κάτι Μακάμπι και Κάραμπαγκ καθώς και η εικόνα στους εγχώριους αγώνες. Έτσι λοιπόν και ο Παοκ μπήκε πιο δυνατά στο παιχνίδι και απείλησε την εστία μας. Στο δεύτερο κόρνερ που κέρδισαν μάλιστα δεχτήκαμε και το 0-1. Ο Ολυμπιακός μετά το 20΄ ανέβασε αισθητά την πίεση και έχασε κάποιες ευκαιρίες για έρθει εντέλει η ισοφάριση από την κεφαλιά-βολίδα του Χάμες μετά από την εξαιρετική σέντρα του Ρέαμπτσιουκ.

Στο δεύτερο μέρος, για κάποιον ανεξήγητο λόγο, πάλι μπήκαμε πιο χαλαρά από τους αντιπάλους μας και αυτό είχε ως αποτέλεσμα να φάμε και δεύτερο γκολ με έναν μάλλον εύκολο τρόπο. Όσο και αν προσπαθήσαμε στη συνέχεια, δεν καταφέραμε να ισοφαρίσουμε και καταγράφηκε άλλη μια ήττα για τους ερυθρόλευκους. Σημαντικό μερίδιο ευθύνης φέρει και ο Μίτσελ με τις εμπνεύσεις του. Κωδικοποιημένα όσο γίνεται: Η επιλογή του Αγκιμπού οδήγησε στην υπεροφόρτωση της δεξιάς πτέρυγας, με αποτέλεσμα να γίνει προβλέψιμο το παιχνίδι μας. Το υποτιθέμενο αριθμητικό πλεονέκτημα στο κέντρο μείωσε το πλάτος της --ας πούμε-- ανάπτυξής μας και έτσι δεν μπορούσαν να υπάρξουν κάθετες ρηγματώσεις. Οι αλλαγές δεν βοήθησαν την ομάδα, αφού ακόμα και 6 επιθετικούς να έχει μια ενδεκάδα, αν δεν υπάρχει κάποιος να τους τροφοδοτήσει σωστά, πιθανότατα γκολ δεν θα βάλουν, ενώ κρίνεται μάλλον ως ακατανότητη η μη παρουσιά του Μπιελ στην αποστολή...

Γενικά από την ομάδα δύσκολα θα βρούμε κάποιον άλλο διακριθέντα πέρα από τον Χάμες, ο οποίος εμφάνισε την δεδομένη ποιότητά του και προσπάθησε να ομορφύνει το παιχνίδι της ομάδας. Άντε να προσθέσουμε και τον Ρέαμπτσιουκ, ο οποίος συνήθως ακούει τα εξ αμάξης αλλά είναι πάντα φιλότιμος και προσπαθεί στο μέτρο που του αφήνει περιθώρια το (πολύ) περιορισμένο ταλέντο του. Ο Τζολάκης δεν φταίει στα γκολ, αλλά η αίσθηση μέσα από το γήπεδο ήταν ότι δεν ενέπνεε σιγουριά και εμπιστοσύνη στην άμυνά του. Και φυσικά αυτό σε καμία περίπτωση δεν υπονοεί ότι πρέπει να παίζει ο Πασχαλάκης. Ο Βρουσάι έκανε χτες όσα ανεβάσματα έχει κάνει όλο το καλοκαίρι ο Βρσάλικο, αλλά σχεδόν καμία σέντρα του δεν βρήκε στόχο την ίδια στιγμή που εμφανιζόντουσαν κίνδυνοι από την πλευρά του. Το αμυντικό μας δίδυμο (Παπασταθόπουλος και Μπα) παίρνουν χαμηλό βαθμό και ευθύνονται για την κακή ανασταλτική μας λειτουργία. Ο Εμβιλά και ο Χουάνγκ κινήθηκαν σε πιο ρηχά νερά από αυτά που μας έχουν συνηθίσει και αυτό είχε ως αποτέλεσμα να επηρεάζεται τόσο η ανάπτυξή μας όσο και να κερδίζουν τη μάχη του κέντρου οι αντίπαλοι. Ο Αγκιμπού για να κριθεί σοβαρά πρέπει να μας βοηθήσει να καταλάβουμε τι ακριβώς κάνει καλά μέσα στο γήπεδο πέρα από το να τρέχει. Ο Γκάρι επίσης είχε χαμηλό ποσοστό στα γεμίσματα, παρόλο που ήταν σχετικά κινητικός από τη δεξιά πτέρυγα. Ο Μπακαμπού σίγουρα δεν είναι ο στράικερ-δολοφόνος που παρουσιάζεται. Είναι ένας πολύ κινητικός παίχτης με χαμηλά ποσοστά επιτυχημένων ευκαιριών. Από τις αλλαγές δεν πήραμε σχεδόν τίποτα. Ούτε ο Βαλμπουενά μπόρεσε να κάνει κάποια καθοριστική ενέργεια, ούτε ο Μασούρας κατάφερε να βρει χώρο για να απειλήσει. Ο δε Αραμπί είναι επηρεασμένος και από τον τραυματισμό αλλά και από τον ένα χρόνο παραπάνω στην ηλικία του. Πέρυσι και πολύ περισσότερο πρόπερσι θα είχε κάνει γκολ την ευκαιρία στο 90΄. Για τον Ουί Τζο αρνούμαι να κάνω σχόλιο.

Ήττα λοιπόν στο πρώτο ντέρμπι της χρονιάς και μάλιστα μέσα στο Καραϊσκάκη. Το αποτέλεσμα αυτό θα είναι λάθος να ιδωθεί ξεχωριστά από τη γενική εικόνα που έχει η ομάδα από το καλοκαίρι και μετά (ή ακόμα και πέρυσι, θα μπορούσε να παρατηρήσει κάποιος). Ο Ολυμπιακός βρίσκεται στο -10 και η «υπόθεση πρωτάθλημα» έχει αρχίσει να γίνεται πάρα πολύ δύσκολη (για τους αισιόδοξους). Το μεγάλο πρόβλημα θα είναι να υποθηκευτεί και η επόμενη χρονιά, κάτι που είναι πολύ πιθανό να συμβεί, αν συνεχίσει να επαναλαμβάνεται η δικαιολογία ότι βρισκόμαστε πίσω εξαιτίας του «μπαλτακιστάν» (που για να είμαστε δίκαιοι, έχει προσφέρει ήδη μεγάλες στιγμές «ομορφιάς του ποδοσφαίρου»).

* * *

ΥΓ Σε 18 επίσημους αγώνες μέχρι σήμερα, με τα «θαυμαστά» αποτελέσματα που όλοι ανακαλούμε δεν έχει χρησιμοποιηθεί ποτέ η ίδια ενδεκάδα, κάτι που είναι εξηγήσιμο, μιας και άλλοι έκαναν προετοιμασία, άλλοι έπαιξαν στα προκριματικά, άλλοι παίζουν στην Ελλάδα και άλλοι στην Ευρώπη...

ΥΓ2 Και σε συνέχεια του παραπάνω. Έχουμε 8 πλάγια μπακ και δεξιά χθες έπαιξε ο εξτρέμ (υποτίθεται και μέχρι πρόσφατα παραγκωνισμένος) Βρουσάι και αριστερά ο Ρέαμπτσιουκ, που αν δει κάποιος τον αριθμό συμμετοχών του, θα νομίζει ότι πρόκειται για διασταύρωση του Γεωργάτου με τον Τσιμίκα. Όσο για τις θέσεις των εξτρέμ, πήραμε μετά βαΐων και κλάδων τα υπερ-ταλέντα (έτσι δεν μας έλεγαν;) Ντε λα Πόγκο και Μπόουλερ και χθες έπαιξε ο Αγκιμπού. Βέβαια δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι στην προηγούμενη θητεία του, στο δεύτερό της μέρος, ο Μίτσελ ήταν ο εισηγητής του ποδοσφαίρου χωρίς εξτρέμ...

ΥΓ3 Έχουμε δει σχεδόν όλους τους παιχταράδες που στελεχώνουν το πλουσιότατο ρόστερ μας. Εκτός από τον Φορτούνη. Που οι «διαρροές» λένε ότι είναι ανέτοιμος ακόμα. Ενώ ο Μαρσέλο ή ο Βρσάλικο είναι τέρατα φυσικής κατάστασης. Ας τον δούμε και ας κρίνουμε αν μπορεί να βοηθήσει ή όχι αυτό το κάτι-σαν-ποδόσφαιρο που παίζουμε.