[Εκτός ροής] Μετά τη φάπα στο βάζελο και πριν... τον γύρο της Γαλλίας

Όποιος οπαδός του Ολυμπιακού είδε την Πέμπτη το βράδυ το ντέρμπι με τον βάζελο για την Ευρωλίγκα, το λιγότερο που θα μπορούσε να νιώσει είναι μια έκσταση για το μπάσκετ που έπαιξε η ομάδα μας, ονείρωξη για τη συντριβή του αιώνιου αντιπάλου (και αιώνιου πελάτη στις ευρωπαϊκές διοργανώσεις) και γνήσια αγωνία για τις δυνατότητες που έχει η ομαδάρα, που έχει χτίσει ο κόoυτς Μπαρτζώκας.

Του RedTerso

Κάποιες σκόρπιες σκέψεις ανάμεσα στις συνεχόμενες αγωνιστικές υποχρεώσεις, ζητώντας παράλληλα την κατανόηση του αναγνωστικού μας κοινού για την έλλειψη χρόνου και εκτενούς καταγραφής των πεπραγμένων των τμημάτων του ΟΣΦΠ το τελευταίο διάστημα...

* Τα συναισθήματα για το... μάδημα του τριφυλλιού ήταν απολύτως δικαιολογημένα το βράδυ της Πέμπτης. Δίκαια το ΣΕΦ κόχλαζε και ο κόσμος πανηγύρισε με την ψυχή του τη συντριβή των λαομίσητων πράσινων. Όμως αυτή τη νίκη οφείλουμε να τη δούμε στην πραγματική της διάσταση: Ο Ολυμπιακός κέρδισε με 28 πόντους διαφορά την προτελευταία ομάδα της διοργάνωσης. Μέσα στο Φάληρο έχουν περάσει φέτος πολύ δύσκολα ομάδες πολύ πιο ποιοτικές από τους τριφυλλοφόρους, που διεκδικούν παρουσία στην οκτάδα. Να θυμίσουμε το +35 απέναντι στη Βιλερμπάν, το +25 απέναντι στην Μπασκόνια, το +23 απέναντι στην Μπάγερν, το +21 απέναντι στη Μονακό, το +18 απέναντι στη Μακάμπι, ενώ έχουν υποταχθεί στο ΣΕΦ διεκδικήτριες του τίτλου όπως η Ρεάλ και η Αρμάνι.

* Ακολούθησε στο διαδίκτυο και τα σόσιαλ μίντια μια μεγάλη συζήτηση για το μη-σπάσιμο της 35άρας. Μια γνώμη πάνω σε αυτό: Ο Ολυμπιακός δεν κυνηγάει να σπάσει κανένα ρεκόρ διαφοράς, για τον απλούστατο λόγο ότι κατέχει αυτός όλα τα ρεκόρ: Μεγαλύτερη διαφορά εντός Ελλάδας (+42) σε αγώνα κυπέλλου το 1977, μεγαλύτερη διαφορά (+35) για το πρωτάθλημα (η περίφημη 35άρα το 1996), και η μεγαλύτερη διαφορά σε εκτός έδρας αγώνα στη Ευρώπη (+20) το 1997. Είναι τέτοιο το μέγεθος του πόνου τους, που έχουν «αξιώσει» ισοφάριση διαφοράς σε φιλικό παιχνίδι! Δεν υπήρχε λοιπόν καμία απολύτως διαφορά να σπάσουμε και κάθε κουβέντα περί αυτού βρίσκεται μόνο στον αστερισμού του αστεϊσμού απέναντί τους. Αυτοί προσπαθούσαν να σπάσουν τις διαφορές όταν ο Ολυμπιακός περνούσε «πέτρινα χρόνια» με παίχτες όπως ο Μπάρλος και ο Αγαδάκος (συμπαθείς παρ' όλα αυτά). Ακόμα και τότε, στα χρόνια της παντοκρατορίας του βαζέλα και της δικής μας ανυπαρξίας, ποτέ δεν έσπασαν τις διαφορές που τόσο τους έχουν πονέσει, γιατί τις έχουν νιώσει μέσα τους (συγγνώμη για το σεξιστικό υπονοούμενο)...

* Έχοντας δεδομένη τη δυναμική του αντιπάλου, η εμφάνιση που κάνει ο Θρύλος στο 1ο δεκάλεπτο --με επιμέρους σκορ 38-13-- είναι βγαλμένη μέσα από τα πιο όμορφα όνειρα των οπαδών του. Ένας Ολυμπιακός που δάγκωνε στην άμυνα, διάβαζε σωστά κάθε φάση στην επίθεση και εκτελούσε με τις καλύτερες δυνατές προϋποθέσεις σε κάθε τρόπο παιχνιδιού που χρειαζόταν, είτε επρόκειτο για αιφνιδιασμούς (πρωτεύοντες ή δευτερεύοντες) είτε για πιο σετ παιχνίδι. Ολοκληρωτικό μπάσκετ, που μόνο υποσχέσεις αφήνει για το μέλλον.

* Και υπάρχει αρκετός κόσμος της ομάδας (μετά από τέτοια εμφάνιση) που μεμψιμοιρεί επειδή ο βάζελος απέκτησε τον Σαμοντούροβ. Ο νεαρός παίχτης είναι πράγματι τεράστιο ταλέντο, αλλά αυτό δεν σημαίνει τίποτα παραπάνω αυτή τη στιγμή. Εξηγούμαι, χωρίς να καταθέτω δικαιολογίες. Η ύπαρξη της πρώτης ύλης (ένας παίχτης μεγάλο ταλέντο) δεν σημαίνει απαραίτητα και επιτυχία. Για να είναι ικανή η αναγκαία συνθήκη, απαιτούνται παραπάνω πράγματα, όπως η ύπαρξη ενός αγωνιστικού πλάνου που θα ενσωματώσει τον παίχτη στο σύνολο, δίνοντάς του τη δυνατότητα να δείξει τις αρετές του και παράλληλα --και ίσως το σημαντικότερο-- να υπάρχει ένας προπονητής-δάσκαλος για να αξιοποιήσει τις ικανότητες νεαρών παιχτών και να τους αναδείξει. Για να μη θεωρητικολογούμε. Μόλις πέρυσι υπήρχε η αντίστοιχη γκρινίτσα επειδή οι απέναντι πήραν τον Μαντζούκα. Αν κάποιος θεωρεί ότι στο μπάσκετ που παίζει φέτος ο Ολυμπιακός θα μπορούσε να χωράει ο Μαντζούκας με καθοριστικό ρόλο, τότε πλανάται μάλλον. Εδώ καλά-καλά δεν βρίσκει χρόνο και χώρο στην προτελευταία και χωρίς στόχους ομάδα. Αυτό βέβαια δεν σημαίνει σε καμία περίπτωση ότι δεν χρειάζεται επαγρύπνιση για τα μεγάλα --και ελάχιστα προς στιγμήν-- ταλέντα που εμφανίζονται.

* Έχει γίνει αρκετή κουβέντα το τελευταίο διάστημα για τη στοχοθεσία της ομάδας και το ταβάνι της. Δικαίως μέχρι πριν λίγο χρονικό διάστημα τονιζόταν ότι βασικός στόχος του Ολυμπιακού ήταν η επιστροφή στα play-off. Ο στόχος αυτός επιτεύχθη και μαθηματικά και αξίζουν πολλά συγχαρητήρια σε παίχτες και προπονητικό τιμ. Η εικόνα που παρουσιάζουν όμως οι Πειραιώτες δείχνει ότι είμαστε για... παραπάνω και το ταβάνι είναι αρκετά ψηλότερο. Δεν θα κάτσω να συζητήσω για φάιναλ-φορ και Βελιγράδια, παρόλο που αισθάνομαι ότι υπάρχουν τα φόντα για να φτάσουμε εκεί. Πρώτο μέλημα, νομίζω, είναι να διασφαλίσουμε το πλεονέκτημα της έδρας και μάλλον να κυνηγήσουμε την τρίτη θέση προσπερνώντας την Αρμάνι. Αν συμβεί αυτό, και με την εικόνα που θα έχει το ΣΕΦ (στον αέρα) σε εκείνα τα παχνίδια, ο Θρύλος (έχοντας, επαναλαμβάνω, την εικόνα του τελευταίου διαστήματος ή του Δεκέμβρη) δεν έχει να φοβηθεί κανενάν απολύτως αντίπαλο.

* Το καλύτερο πλασάρισμα όμως στη βαθμολογία περνάει μέσα από τον... γύρο της Γαλλίας. Την Τετάρτη ο Ολυμπιακός ταξιδεύει στο πριγκηπάτο, στην έδρα της Μονακό, και την Παρασκευή στη Λυόν για να αντιμετωπίσει τη Βιλερμπάν. Το πρώτο ειδικά ματς απέναντι στους Μονεγάσκους προβλέπεται ντέρμπι, μιας και οι Γάλλοι διεκδικούν με αξιώσεις το καλύτερο δυνατό πλασάρισμα (όντες 5οι αυτή τη στιγμή), έχοντας το τελευταίο διάστημα 5 νίκες σε 7 παιχνίδια. Ο Ολυμπιακός έχει καλή παράδοση στις διαβολοβδομάδες και θα μπορούσε να προσθέσει ένα ακόμα ζευγάρι πολύ σημαντικών αποτελεσμάτων.

* Πώς το είχατε πει ρε βαζέλες εκείνο το αμίμητο; «Λευκή πετσέτα» ε;;; Ακόμα τότε δεν βρίζατε όπως τώρα (για να σας υπενθυμίσουμε το ποιόν σας) αλλά αποθεώνατε τον Γιαννακόπουλο για τα στριγκάκια στους παγκους. Για δείτε πώς αλλάζουν οι καιροί ε; Και πού είστε... Αυτή είναι η αφετηρία για τον πόνο που σας υπόσχεται ο Θρύλος...