Έξι χρόνια (δεν) ήταν πολλά

Όταν έχεις επιλέξει να υποστηρίζεις και να αγαπάς φανατικά αυτό το τμήμα, έχεις αποδεχτεί πως δεν το κάνεις κυρίως για τους τίτλους. Σίγουρα τα αίτια είναι βαθύτερα, ειδικά αν δεν έχεις ζήσει τη χρυσή δεκαετία των 90s και για αυτό κάθε τρόπαιο που πανηγυρίζεις αποτελεί μια μοναδική στιγμή και είναι σίγουρο πως το συνδέεις με κάποια προσωπική στιγμή της ζωής σου.

Του Mad Prophet

Παράλληλα, κάθε τίτλος σ’ αυτό το τμήμα αποτελεί μια λύτρωση και δικαίωση που παλεύει κόντρα στα πάντα για να τα καταφέρει. Ακόμα και ο μεγαλύτερος αντίπαλός μας δεν μπορεί να αρνηθεί πως όλοι οι τίτλοι μας έχουν αποκτηθεί μάγκικα, κρυστάλλινα και πειραιώτικα. όπως είχαν δηλώσει κάποτε οι αδερφοί Αγγελόπουλοι. Αυτή είναι η μεγαλύτερη επιτυχία τους όλα αυτά τα χρόνια και η αμέσως επόμενη ήταν το ιστορικό «Μέχρι Τέλους», μια κίνηση που την πίστεψαν, τη στήριξαν και, πάρα τις δυσκολίες που πέρασαν τα τελευταία χρόνια, είναι εδώ και συνεχίζουν να στηρίζουν την ομάδα που αγαπούν. Το πλατύ χαμόγελό τους όταν έπιασαν την κούπα στα «Δυο Αοράκια» ήταν μια από τις πιο όμορφες εικόνες της βραδιάς, μια εικόνα που υποδηλώνει την αγνή τους αγάπη στην ομάδα και τα όσα πέρασαν τα τελευταία έξι χρόνια.

Μια κουβέντα για τον κόουτς Μπαρτζώκα, ειδικά από κάποιον που του έχει σύρει τα εξ αμάξης (και θα το κάνει και στο μέλλον). Έκανε το ματς που ήθελα τόσο καιρό να δω από εκείνον: ήταν ήρεμος και γύρισε το ματς με τις κινήσεις του. Αλλά όλα αυτά έχουν μικρή σημασία και κρατάω μονάχα το γεγονός ότι ένας οπαδός του Ολυμπιακού πήρε τον πρώτο του εγχώριο τίτλο ως προπονητής της ομάδας και μακάρι να συνεχίσει να παίρνει κι άλλους κι ας διαφωνώ εγώ με τα παιδιά του Biancorossi για τις προπονητικές του ικανότητες.

Πέρα από την όμορφη εικόνα των προέδρων με την κούπα, ακόμα καλύτερη ήταν η στιγμή που ο Γιώργος Πρίντεζης, μετά από ολόκληρη ζωή στην ομάδα, σήκωσε το τρόπαιο ως πρώτος αρχηγός της ομάδας.

Για να κλείσω, ας επιστρέψω σ’ αυτό που έγραφα στην εισαγωγή του κειμένου. Θυμάμαι από πού παρακολούθησα το ματς που ο Φορντ πήρε το κύπελλο και ως πιτσιρικάς νόμιζα πως θα έρθουν σύντομα κι άλλοι τίτλοι. Δεν θα ξεχάσω τι είπα στον πατέρα μου στο πρώτο κύπελλο της εποχής των Αγγελόπουλων, τον καναπέ που έσπασα στο πεταχτάρι του Πρίντεζη και ό,τι συνέβη πριν και μετά από τους τελικούς του Σπανούλη και τώρα επιτέλους θα προσθέσω ακόμα ένα κεφάλαιο εξαιτίας της αποψινής βραδιάς.

Σίγουρα δεν μπορώ να σβήσω όλες τις άσχημες στιγμές των τελευταίων ετών, τις στεναχώριες και τις πίκρες, Όμως όλες αυτές σε κάνουν να εκτιμάς ακόμα περισσότερο τις επιτυχίες αυτού του τμήματος. Όπως έχω ξαναγράψει, ο μπασκετικός Ολυμπιακός είναι μια μικρογραφία της ζωής του καθενός, γεμάτη δυσκολίες, χαρές, στεναχώριες, προσωπικούς θριάμβους που σε διαμορφώνουν και σε χαλυβδώνουν για να αντεπεξέλθεις στη σκληρή πραγματικότητα και να φτάσεις τους στόχους. Τουλάχιστον έτσι βλέπω μέσα από τα μάτια μου τη σκληρή προσπάθεια του τμήματος κόντρα σε όλους για να φτάσει στην κορυφή. Στο τελευταίο πρωτάθλημα του Θρύλου ήμουν 23, τώρα στα 29, μπορώ να πω ότι έχουν αλλάξει σχεδόν όλα στην καθημερινότητά μου, εκτός από αυτή την ομάδα και είμαι σίγουρος πως αυτό δεν πρόκειται να αλλάξει κι ας μην ξαναπανηγυρίσω άλλο τίτλο. Ελπίζω όμως στο τέλος της σεζόν να πανηγυρίσω το πρώτο νταμπλ της ομάδας μετά από 25 χρόνια.