Του Dr. Jekyll
Με αναπληρωματική ενδεκάδα ξεκίνησε ο Μαρτίνς τον αγώνα: Τζολάκης, Κίτσος (αρ. μπακ), Βρουσάι (δεξί μπακ), Μπα και Αβραάμ (αμυντικό δίδυμο), Κανέ και Σουρλής (αμυντικοί μέσοι), Ονιεκούρου και Φαντιγκά (πλάγιοι μέσοι), Καρβάλιο (πίσω από τον επιθετικό) και Ελ Αραμπί. Οι αλλαγές ήταν Μασούρας και Τικίνιο (54΄, Φαντιγκά και Ελ Αραμπί), Λόπεζ και Μαντί (66΄, Καρβάλιο και Κανέ), Κούντε (76΄, Ονιεκούρου) και Ανδρούτσος (98΄, Σουρλής).
Με λίγα λόγια: ο Ολυμπιακός ήταν καλύτερος στο πρώτο ημίχρονο (έστω μέχρι το 30'), ο Παναιτωλικός ισορρόπησε και πήρε τον έλεγχο του αγώνα (όντας καλύτερος από εμάς στο δεύτερο ημίχρονο), κατάφερε να ισοφαρίσει στο 85΄ (σκορ πρόκρισης), αλλά λίγο η κόκκινη που δέχτηκε παίκτης του στο 89΄ (Ντουάρτε, δεύτερη κίτρινη, για φάουλ πάνω στον Κίτσο) και περισσότερο το πείσμα του Μασούρα (σε ένα από τα καλύτερά του παιχνίδια) οδήγησαν στο γκολ του 92΄ (που έστειλε τις δύο ομάδες στην παράταση) και του 115΄ (που έστειλε τον Ολυμπιακό στην επόμενη φάση).
Λίγα περισσότερα για τον αγώνα: ικανοποιημένος πρέπει να αισθάνεται ο Μαρτίνς για τους παίκτες που αγωνίστηκαν πρώτη φορά (έστω για σοβαρό χρονικό διάστημα) με την πρώτη ομάδα. Ο Κίτσος έκανε ένα εξαιρετικό παιχνίδι (με μια σωτήρια και σε άψογο timing αμυντική παρέμβαση, σε φάση που έβγαινε μόνος του ο Καρέλης) και με πολλές βοήθειες στην ανάπτυξη -- σε δική του ντρίπλα γίνεται και το φάουλ που οδηγεί στην κόκκινη. Δύο παρατηρήσεις: κάμποσες φορές μπήκε άγαρμπα στις φάσεις (κάτι που μπορεί να οδηγήσει σε φάουλ ή πέναλτι), κάποιες φορές έχανε τη θέση, και μια δυο φορές οι απομακρύνσεις του θύμιζαν περισσότερο μέσο, παρά αμυντικό (μια χλιαρή απομάκρυνση, δίνει την δυνατότητα στον αντίπαλο για νέα επίθεση). Σε γενικές γραμμές, πάντως, ήταν ίσως ο πιο πετυχημένος από τους «νέους» και έκανε την απουσία του Ρέαμπτσιουκ απαρατήρητη (και ίσως να είχε δίκιο ο Μαρτίνς που δεν κινήθηκε για την απόκτηση αριστερού μπακ -- πάντα με δεδομένο ότι η ομάδα έχει αποφασίσει να επενδύσει στη βελτίωση του Ρέαμπτσιουκ και να μην πήγαινε σε απόκτηση παίκτη που θα «απαιτούσε» τη φανέλα του βασικού).
Πολύ καλό ξεκίνημα (στον αγώνα, συγκεκριμένα, αλλά και με τα ερυθρόλευκα γενικότερα) για τον Φαντιγκά: στο τρίτο λεπτό έχει πολύ καλό σουτ στο δοκάρι και τρία λεπτά αργότερα πετυχαίνει το γκολ που ανοίγει το σκορ. Ο μικρός φαίνεται κοντρολαρισμένος, δείχνει ότι έχει ποιότητα για να έχει θέση στην πρώτη ομάδα, αλλά από τα 30΄ και μετά άρχισε να πέφτει και, δικαίως, έγινε η πρώτη αλλαγή. Καλό πρώτο μισάωρο, σε πίεση και μοίρασμα παιχνιδιού και από τον Κανέ. Κάπου στο τριάντα, όμως, ξεκινούν τα πρώτα λάθη, ενδεχομένως επηρεάζεται από αυτά, και από εκεί και πέρα, και μέχρι την αλλαγή του στο 66΄, ελάχιστα πράγματα. Για το τέλος, το μεγάλο --θεωρητικά-- όνομα: ο Καρβάλιο έχει συμμετοχή και στη φάση με το δοκάρι του τρίτου λεπτού και είναι ο παίκτης που βγάζει την πανέξυπνη ασίστ για το πρώτο γκολ. Βγάζει και δύο καλές μακρινές μπαλιές, δημιουργεί και άλλες επικίνδυνες καταστάσεις, και πιστώνεται μια καλή εκτέλεση κόρνερ και ένα συμπαθητικό σουτ (με λίγα λόγια, για παίκτη που δεν ξέρει ακόμα πώς ονομάζονται οι συμπαίκτες του, το ντεμπούτο του κρίνεται άκρως θετικό).
Στα υπόλοιπα: σε νέα θέση ο Βρουσάι (ή «οι αλχημείες για την ανεύρεση δεξιού μπακ συνεχίζονται»). Οι περισσότερες επιθετικές ενέργειες του Παναιτωλικού έγιναν από την πλευρά του και αμυντικά είχε προβληματάκια (αμφιβάλλω, πάντως, αν θα ήταν καλύτερος ο Ανδρούτσος). Από τη μέση και μπροστά, όμως, ήταν μια χαρά (ειδικά στην παράταση που ανέβηκε στα πλάγια): και στα ανεβοκατεβάσματα ήταν καλός, και μέσα σε φάσεις βρέθηκε, και τρίπλες πέρασε, και από τη δική του μακρινή μπαλιά ξεκινά η φάση του 2-1. Για τη θέση του δεξιού μπακ, όμως, η πραγματικότητα παραμένει: ο Λαλά είναι ασταθής, ο Ανδρούτσος είναι κακός αμυντικά και χρειάζεται πολύ μεγαλύτερο δείγμα (και το ρίσκο που αυτό απαιτεί) για να δούμε αν μπορεί να σταθεί στη θέση ο Βρουσάι.
Κατά τ' άλλα: κανένα παράπονο (όχι γιατί ήταν αλάνθαστος, αλλά γιατί ο ρόλος του είναι περισσότερο συμπληρωματικός και επιτελικός) ο φιλότιμος Αβραάμ (που είχε προβλήματα, ειδικά όταν χρειαζόταν ταχύτητα, αλλά σταμάτησε και επιθέσεις -- με αποκορύφωμα ένα άνετο σταμάτημα του Νταγκό). Στα φετινά της (μέτρια) επίπεδα και η εμφάνιση του Μπα, ο οποίος, από τη χθεσινή αμυντική τετράδα, ήταν ο παίκτης με τις περισσότερες (με διαφορά) παραστάσεις στην ομάδα τα τελευταία δύο χρόνια (και ο δεύτερος, Βρουσάι, αγωνιζόταν σε νέα θέση).
Η πιο ώριμη εμφάνιση (που εγώ έχω δει) του Σουρλή στον Ολυμπιακό (έως τώρα, πάντα μου έδινε την εντύπωση του παίκτη της νεανικής ομάδας: στις σκόρπιες εμφανίσεις του, κυρίως σε εύκολους αγώνες ή αγώνες Κυπέλλου, μού έβγαζε το τρακ του πιτσιρικά που δοκιμάζεται στη μεγάλη ομάδα, όπως δοκιμάζονται --και, στην πορεία, χάνονται-- πολλοί). Χθες αγωνίστηκε σαν παίκτης της πρώτης ομάδας: κάλυψε χώρους, έτρεξε την μπάλα και έβγαλε ταχύτητα που δύσκολα βλέπουμε στη μεσαία γραμμή του Ολυμπιακού (οι ποιοτικοτεροι Μπουχαλάκης και Εμβιλά δεν έχουν σαν όπλο την ταχύτητα) -- αυτό δεν αναιρεί πως έχει δίκιο ο Ashaman να του προσάπτει λανθασμένη νοοτροπία, όταν σε μεγάλη ευκαιρία του Παναιτωλικού αυτός έμενε πεσμένος κάτω, ζητώντας φάουλ...
Μια από τα ίδια για Ονιεκουρού: όσο και να τον συμπαθώ, παραμένει σε πολύ ρηχά νερά (και όταν ένας παίκτης που ήρθε με τόσες προσδοκίες έχει ίδια προσφορά με τον Ρατζέλοβιτς, κάτι έχει πάει λάθος). Εξακολουθώ να βρίσκω θετικά στον τρόπο που αγωνίζεται: είναι ταχύτατος με την μπάλα, διαθέτει καλή ντρίπλα (μέχρι, όμως, να φτάσει στην κρίσιμη: εκεί, συνήθως, το χαλάει) και είναι ομαδικός παίκτης (ειδικά για κάποιον που έχει άγχος για να αποδείξει πράγματα --που πολλούς οδηγεί στο να εκβιάζουν φάσεις--, και που, λιγότερο ή περισσότερο, το έχει με την ντρίπλα). Ευκαιρίες έχει πάρει (μάλλον δικαιολογημένα, αφού πέρσι --διαβάζουμε-- ήταν άλλος παίκτης και κόστισε πολλά για να αποδεχτούμε εύκολα ότι δεν βγήκε), αλλά ακόμα δεν έχει κάνει κάτι σημαντικό (η προσφορά του Λόπες, για παράδειγμα, είναι μεγαλύτερη).
Δεν πρόλαβε να δείξει πολλά ο Ελ Αραμπί (ο οποίος μετά από πολύ καλή κεφαλιά, στο 15΄, χτυπάει στο δοκάρι και, υποθέτω, τραυματίζεται -- γι' αυτό είναι με πάγο στο γόνατο όταν γίνεται αλλαγή). Σχετικό άσχετο: δεν γνωρίζω αν δεν βρίσκεται (που δεν βρίσκεται) σε φουλ φόρμα ή αν υπάρχει κάποιο πίσω κείμενο, που αφορά στην ανανέωση του συμβολαίου του (και κατά πόσο κάτι τέτοιο τον έχει ξενερώσει), αλλά ελπίζω να είναι μόνο το πρώτο. Ο Ελ Αραμπί είναι ο ποιοτικότερος επιθετικός μας (αν όχι και ο ποιοτικότερος παίκτης στην ομάδα) και είναι άκρως απαραίτητος (ακόμα και στην μέτρια μέρα του, είναι σε θέση να καθορίσει έναν αγώνα). Ολοκληρώνοντας με τους βασικούς: εξακολουθώ να θεωρώ καλό ταλέντο τον Τζολάκη, εξακολουθώ να πιστεύω ότι ακόμα δεν είναι σε θέση να είναι ο δεύτερος τερματοφύλακας (ειδικά αφού, με τη δημιουργία των Β΄ ομάδων, μπορεί να αποκτά εμπειρία -- και εξηγώ: σίγουρα μπορεί να φορέσει τη φανέλα του βασικού σε κάποια παιχνίδια, νομίζω, όμως, πως θα ήταν μεγάλο ρίσκο να πάρει σερί εμφανίσεις).
Από τις αλλαγές, προφανώς, διακρίνεται ο Μασούρας, MVP του αγώνα. Πετυχαίνει το τέρμα που οδηγεί στην παράταση και το τέρμα που δίνει την πρόκριση -- στο δεύτερο, μάλιστα, ξεκινά την φάση κλέβοντας την μπάλα, έχει ένα καλό σουτ, και δημιουργεί και άλλες επικίνδυνες καταστάσεις. Και όλα αυτά, λίγες μέρες αφού είχε καθαρίσει τον αγώνα με τον Ιωνικό. Μια καλή κουβέντα και για το παικτΡόνι: από δικές του πάσες είναι και τα δύο γκολ του Μασούρα, ενώ κάνει και μια ακόμα καλή (αν και παρατραβηγμένη) ενέργεια -- και ένα σχόλιο: από την τηλεόραση φάνηκε πως και στα δύο γκολ δεν πήγε να πανηγυρίσει με τους συμπαίκτες του. Θεωρώ απίθανο να προλάβει να κάνει τόσα, ώστε να παραμείνει του χρόνου (ειδικά με την απλησίαστη ρήτρα), αλλά ελπίζω να βοηθήσει στη δύσκολη συνέχεια. Συμπαθητικός και ο Τικίνιο, που για ελάχιστα εκατοστά δεν βρήκε δίχτυα με κεφαλιά, μετά από πολύ καλή σέντρα του Μασούρα.
Στα υπόλοιπα: η αρχική σύνθεση, απέναντι σε έναν αντίπαλο που σε δυσκόλεψε μια εβδομάδα πριν, και με απαραίτητη ανατροπή σκορ, ενδεχομένως να δείχνει ότι ο οργανισμός του Ολυμπιακού δεν καιγόταν για αυτή την πρόκριση (όπως επισήμανε και ο bpm και ο καπετάνιος του blog, αναφέροντας ότι ο Μασούρας είναι ο μόνος που δεν κατάλαβε ότι δεν θέλουμε να προκριθούμε). Η διοργάνωση του Κυπέλλου μπαίνει αναγκαστικά σε τρίτη μοίρα, όχι μόνο επειδή, εκ των πραγμάτων, είναι λιγότερο σημαντική, αλλά και επειδή η διοργανώτρια ΕΠΟ την έχει γελοιοποιήσει, χρησιμοποιώντας την, τα τελευταία χρόνια, σαν μέσο πολέμου στον Ολυμπιακό. Ανεξάρτητα από αυτό (το κατά πόσο καιγόμασταν για την πρόκριση), εκ του αποτελέσματος, ο Μαρτίνς βγαίνει δικαιωμένος: πήρε την πρόκριση, δοκίμασε, σε αγώνα με επίδικο και ένταση, νέους παίκτες (και, σίγουρα, κρατά παρακαταθήκη την εμφάνιση των Κίτσου, Φαντιγκά, Καρβάλιο) και κράτησε φρέσκους παίκτες για το πρόγραμμα που ακολουθεί (ΑΕΚ εντός και Αταλάντα εκτός -- για να διορθώνομαι).
Ο επόμενος γύρος, όμως, φέρνει αντίπαλο τον ΠΑΟΚ. Μην κρυβόμαστε πίσω από το δάχτυλό μας: ένας αποκλεισμός από τον Παναιτωλικό μπορεί να περάσει πολύ πιο χαλαρά από έναν αποκλεισμό από τον ΠΑΟΚ (όπως αλήθεια είναι πως, όσο και να αδιαφορούμε για το Κύπελλο, είναι υποκρισία να αναφέρουμε ότι δεν μας πείραξε ο περσινός τελικός). Αυτή τη στιγμή, πρόκειται για τις δύο καλύτερες ομάδες του πρωταθλήματος (το πόσο καλό είναι το φετινό πρωτάθλημα είναι ένα άλλο ζήτημα) και, όπως έλεγε και η γιαγιά μου, η πρόκριση είναι θέμα πρεστίζ. Η συμμετοχή μας στον τελικό θα σημαίνει πως ένα ακόμα καλοκαίρι δεν θα υπάρξει σοβαρό διάστημα διακοπών (φρόντισε ο γελοίος προγραμματισμός της ΕΠΟ), όμως ο Ολυμπιακός πρέπει να δείξει (για το τώρα και για το μέλλον) ότι αυτός είναι η, αδιαμφισβήτητα, καλύτερη ομάδα.
Συνεχίζοντας το παραπάνω, κουβέντα να γίνεται: μου έκαναν εντύπωση ένα άρθρο του Τσόχου, που θέτει το ερώτημα αν ο ΠΑΟΚ μπορεί να βγει πρωταθλητής, και μια ραδιοφωνική ατάκα του δάσκαλου Κάρπετ (σχολιάζοντας το νικητήριο γκολ του ΠΑΟΚ, με τον Παναθηναϊκό, ως μισό πρωτάθλημα). Αρχικά να αναφέρω ότι, δυστυχώς, στην Ελλάδα όλοι οι αθλητικογράφοι (ανεξάρτητα από το πόσο κατέχουν το άθλημα) επηρεάζονται από τα αποτελέσματα: σίγουρα ο ΠΑΟΚ έχει το momentum. Έρχεται από πολλές νίκες, βρίσκει πρωταγωνιστές/σημεία αναφοράς (όπως τους Κούρτιτς και Ίνγκασον), έχει την καλύτερη επίθεση στο πρωτάθλημα (σε ένα πρωτάθλημα που το εύκολο γκολ είναι το ζητούμενο), και βγάζει χαρακτήρα (με ανατροπές με ΠΑΟ και ΑΕΚ). Όμως: στο παιχνίδι που έπρεπε να νικήσει (με αυτόν, τον ντεφορμέ, Ολυμπιακό) δεν τα κατάφερε, με τον Παναθηναϊκό (με αυτόν, τον μέτρια ποιοτικά και φουλ ασταθή, Παναθηναϊκό) χρειάστηκε γκολ στη λήξη για να νικήσει, και με την ΑΕΚ (αυτήν, την κακή, ΑΕΚ) προκρίθηκε με γκολ στις καθυστερήσεις και -κρίνοντας από τα στιγμιότυπα- έχοντας χειρότερη αγωνιστική εικόνα.
Δεν θα σταθώ ιδιαίτερα στην διαιτητική μεταχείριση: πράγματι, ίσως, η βαθμολογική απόσταση να ήταν μεγαλύτερη αν δεν υπήρχαν (κάμποσα) αμφισβητούμενα σφυρίγματα υπέρ του. Είναι αλήθεια, όμως, ότι με εννέα (δέκα) πόντους διαφορά, το πρωτάθλημα δεν μπορεί να το κρίνει η διαιτησία (μόνο ο κακός εαυτός του Ολυμπιακού μπορεί να δώσει σε άλλη ομάδα το πρωτάθλημα). Αν υπάρχει αυτή η κουβέντα (δηλαδή το κατά πόσο ο ΠΑΟΚ μπορεί να πάρει τον τίτλο), υπάρχει επειδή από το ξεκίνημα της χρονιάς οι καλές εμφανίσεις του Ολυμπιακού είναι μετρημένες στα δάχτυλα ενός χεριού. Προσωπικά αμφιβάλλω αν ο ΠΑΟΚ θα μπορέσει να μας κοντράρει. Η ποιότητα του Ολυμπιακού (ειδικά αν μιλήσουμε για βάθος ομάδας) είναι μεγαλύτερη, ο ΠΑΟΚ έχει επίσης ευρωπαϊκά παιχνίδια (και ας είναι χαμηλότερης έντασης -- έχει και περισσότερες πιθανότητες να συνεχίσει), δεν πιστεύω ότι το νικηφόρο σερί θα μακροημερεύσει και δεν είμαι βέβαιος ότι θα αντέξει την πίεση αν φτάσει κοντά (προς το παρόν, έχει την άνεση να κάνει γύρο πρωταθλητισμού -- ούτε η πρώτη, ούτε η τελευταία ομάδα). Ο ημιτελικός είναι άλλη κουβέντα.
Το βέβαιο είναι ότι υπάρχει χρόνος έως τα ημιτελικά. Την Κυριακή αντιμετωπίζουμε το κοτόπουλο-τερατούργημα που επιβιώνει με δύο κεφάλια. Είναι φανερό, από τα τελευταία αποτελέσματα, πως ψυχορραγεί. Για θέμα ανθρωπισμού, επιβάλλεται την Κυριακή να του κάνουμε ευθανασία. Ή, όπως θυμούνται οι παλιοί και έχουν μάθει (η επανάληψη είναι η μητέρα της μάθησης) οι νεότεροι, Καλώς τα, τα παιδιά!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου